سرگرمی
2 دقیقه پیش | تصاویری که شما را به فکر فرو میبرد (34)یک عکس، یک طرح یا یک نقاشی؛ بعضاً چنان تاثیری روی بیننده دارد که شنیدن ساعت ها نصیحت و یا دیدن ده ها فیلم نمیتواند داشته باشد. هنرمندانی که به ساده ترین روش ها در طول تاریخ ... |
2 دقیقه پیش | دیدنی های امروز؛ سه شنبه 18 خرداد ماهدیدنی های امروز؛ سه شنبه 18 خرداد ماه وبسایت عصرایران: نماز تراویح مسلمانان اندونزی در نخستین شب آغاز ماه رمضان – آچهمعترضان عوارض زیست محیطی یک پروژه انتقال آب در کاتالونیا ... |
چرا گوش انسان تا پایان عمر رشد میکند؟!
در بدن انسان سه نوع غضروف وجود دارد: غضروف شفاف، غضروف ارتجاعی و غضروف فیبرو که تفاوت موجود میان این غضروفها در نوع پروتئین موجود در ساختارشان، مقدار این پروتئینها و ساختار آنهاست.
نوچه: طبق باور عامه، گوشها (و همچنین بینی) افرد تا پایان عمرشان رشد میکنند! البته مسلماً این طور نیست و رشد غضروفها تا پایان عمر افراد ادامه نمییابد، بلکه بزرگتر شدن اندازهی غضروفهای گوش و بینی همزمان با بالا رفتن سن افراد به دلیل ساختار این غضروفها و نیروی جاذبهی زمین است.
در بدن انسان سه نوع غضروف وجود دارد: غضروف شفاف، غضروف ارتجاعی و غضروف فیبرو که تفاوت موجود میان این غضروفها در نوع پروتئین موجود در ساختارشان، مقدار این پروتئینها و ساختار آنهاست. نوع غضروف موجود در گوش و بینی انسانها از نوع غضروف ارتجاعی یا الاستیکی است که همانطور که از نامش برمیآید از فیبرهای الاستیکی تشکیل شده که موجب انطافپذیری بیشتر آن میشوند. در نتیجه ساختار این فیبرها نیز مانند دیگر فیبرهای کلاژنی و الاستیکی موجود در بدن با گذر زمان شروع به از هم پاشیدن میکند که موجب افتادگی و بزرگتر به نظر رسیدنشان میشود.
در بدن انسان سه نوع غضروف وجود دارد: غضروف شفاف، غضروف ارتجاعی و غضروف فیبرو که تفاوت موجود میان این غضروفها در نوع پروتئین موجود در ساختارشان، مقدار این پروتئینها و ساختار آنهاست. نوع غضروف موجود در گوش و بینی انسانها از نوع غضروف ارتجاعی یا الاستیکی است که همانطور که از نامش برمیآید از فیبرهای الاستیکی تشکیل شده که موجب انطافپذیری بیشتر آن میشوند. در نتیجه ساختار این فیبرها نیز مانند دیگر فیبرهای کلاژنی و الاستیکی موجود در بدن با گذر زمان شروع به از هم پاشیدن میکند که موجب افتادگی و بزرگتر به نظر رسیدنشان میشود.
ویدیو مرتبط :
مدلسازی گوش انسان در نرم افزار-mudbox-7 -پایان قلم کوبی
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
رشد گوش انسان بالغ بر روی کمر موش
دانشمندان دانشگاه توکیو و دانشگاه کیوتو میگویند که این گوش میتواند به افرادی که بر اثر حوادثی نظیر جنگ و تصادفات گوش خود را از دست دادهاند همچنین افرادی که بدون گوش یا با تغییر شکل گوش متولد میشوند کمک کند.
خبرگزاری ایسنا: دانشمندان برای اولین بار از سلولهای بنیادی برای رشد گوش انسان بالغ در پشت یک موش استفاده کردند.
دانشمندان دانشگاه توکیو و دانشگاه کیوتو میگویند که این گوش میتواند به افرادی که بر اثر حوادثی نظیر جنگ و تصادفات گوش خود را از دست دادهاند همچنین افرادی که بدون گوش یا با تغییر شکل گوش متولد میشوند کمک کند.
تنها در آمریکا ، طیف وسیعی در حدود 1 تا 5 کودک از 10 هزار کودک، بدون گوش یا با بدشکلی گوش به دنیا میآیند.
برای رشد این گوش، تیم تحقیقاتی، سلولهای بنیادی پرتوان را برای رشد آنها در غضروف گوش تحریک کردند، سپس این سلولها در یک نوع از لولههای بیولوژیکی که تقریبا به شکل یک گوش هستند قرار داده شدند.
این لولههای گوش مانند در زیر پوست یک موش زنده کاشته شد و این سلولها به مدت حدود دو ماه برای رشد در زیر پوست باقی ماندند. پس از گذشت دو ماه، یک گوش به اندازه پنج سانتیمتر بر روی کمر موش شکل گرفت.
این اولین باری نیست که دانشمندان موفق به رشد یک گوش بر روی کمر یک موش میشوند.
دانشمندان امیدوارند که بتوانند آزمایشهای بالینی را تا حدود پنج سال آینده شروع کنند.
دانشمندان دانشگاه توکیو و دانشگاه کیوتو میگویند که این گوش میتواند به افرادی که بر اثر حوادثی نظیر جنگ و تصادفات گوش خود را از دست دادهاند همچنین افرادی که بدون گوش یا با تغییر شکل گوش متولد میشوند کمک کند.
تنها در آمریکا ، طیف وسیعی در حدود 1 تا 5 کودک از 10 هزار کودک، بدون گوش یا با بدشکلی گوش به دنیا میآیند.
برای رشد این گوش، تیم تحقیقاتی، سلولهای بنیادی پرتوان را برای رشد آنها در غضروف گوش تحریک کردند، سپس این سلولها در یک نوع از لولههای بیولوژیکی که تقریبا به شکل یک گوش هستند قرار داده شدند.
این لولههای گوش مانند در زیر پوست یک موش زنده کاشته شد و این سلولها به مدت حدود دو ماه برای رشد در زیر پوست باقی ماندند. پس از گذشت دو ماه، یک گوش به اندازه پنج سانتیمتر بر روی کمر موش شکل گرفت.
این اولین باری نیست که دانشمندان موفق به رشد یک گوش بر روی کمر یک موش میشوند.
دانشمندان امیدوارند که بتوانند آزمایشهای بالینی را تا حدود پنج سال آینده شروع کنند.