فسیل 500 میلیون ساله یک موجود غیرعادی

دانشمندان فسیل های موجود دریایی 520 ساله ای را کشف کرده اند که بطور اعجاب انگیزی حفظ شده است. این فسیل یکی از قدیمی ترین فسیل های یافت شده است.

  صبح بخیر: دانشمندان فسیل های موجود دریایی 520 ساله ای را کشف کرده اند که بطور اعجاب انگیزی حفظ شده است. این فسیل یکی از قدیمی ترین فسیل های یافت شده است.

این حیوان فسیل شده یک بندپا به نام fuxhianhuiid است که پاهای ابتدائی آن زیر سرش قرار دارند و سیستم عصبی آن بسیار ابتدائی است که تا پشت سرش امتداد یافته است. این موجود اولیه احتمالاً از این پاها برای هل دادن غذا به سمت دهانش استفاده می کرده است. این پاها و اندام ها تاریخ تکاملی بندپایان را آشکار می کنند. بندپایان اکنون شامل سخت پوستان و حشرات می شوند.

به گزارش صبح بخیر این موجود حدود 50 میلیون سال قبل از ظهور اولین حیوانات از دریا به خشکی زندگی می کرد، یعنی در اوایل عصر انفجار کامبرین که ارگانیسم های چندسلولی به سرعت در حیات پیچیده دریا تکامل یافتند.

این موجودات اولیه احتمالاً روزهای زیادی روی بستر دریا می خزیدند و دنبال غذا می گشتند و شاید هم توانایی شنا کردن در فواصل کوتاه را داشتند. آنها احتمالاً فرم تکامل یافته ای از کرم های پادار بودند.

آقای هرناندز می گوید: «این فسیل ها بهترین پنجره برای دیدن حالات اولیه حیواناتی هستند که ما می شناسیم، از جمله خودمان. در سوابق فسیلی هیچ نشانه ای وجود ندارد که قبل از آن اول گیاهان به وجود آمدند یا حیوانات. ما هنوز در حال تکمیل جزئیات هستیم که البته این کشف بخش مهمی از آنها محسوب می شود.»

ویدیو مرتبط :
کشف فسیل 9 میلیون ساله در مراغه آذربایجان شرقی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

فسیل‌های دو میلیون ساله انسان نما

 

 

 

 

فسیل های دو موجود کهن شبیه به انسان (هومینید) در آفریقای جنوبی کشف شده است.قدمت این فسیل ها متعلق به یک زن بزرگسال و یک پسر جوان - شاید مادر و پسر - حدود دو میلیون سال است و در رسوبات غاری در مالاپا نه چندان دور از ژوهانسبورگ کشف شد.

 

محققان به نشریه علمی "ساینس" گفته اند که این موجودات شکافی مهم میان هومینیدهای کهن تر و گروه گونه های مدرن تر موسوم به هومو را که شامل انسان امروزی می شود پر می کنند.

 

تیم محققان یافته خود را "اوسترالوپیتکوس سدیبا" نامیده اند.

 

پروفسور لی برگر از دانشگاه ویتواترزرند (Witwatersrand) که هدایت این تحقیقات را به عهده داشت، گفت: "این مقطعی است (زمان حیات این موجودات) که ما از انسان نماهایی که روی دو پا راه می رفتند عملا به انسان امروزی بدل شدیم."

 

"فکر می کنم که احتمالا همه می دانند که این دوره زمانی - از کمی بیش از دو میلیون سال پیش تا یک میلیون و ۸۰۰ هزار سال پیش - یکی از فقیرترین دوره ها از نظر اکتشافات فسیلی (اجداد انسان) است."

 

"اوسترالوپیتکوس سدیبا" دارای ترکیب جالبی از مشخصه های فیزیکی - برخی کهن و برخی مدرن - است.

 

دندان های کوچک، بینی برجسته، استخوان خاصره پیچیده، و پاهای بلند شبیه به مشخصه های موجودات اخیرتر است. و همزمان بازوهای بلند و مغز کوچک منعکس کننده گروه خیلی قدیمی تر اوسترالوپیتسین است، گروهی که به عقیده پروفسور برگر این موجودات به آن تعلق دارند.

 

بقایای تازه در محوطه میراث جهانی "گهواره نوع بشر" که در گذشته هم محل کشف فسیل های خیلی خوب زیادی بوده است پیدا شد.

 

استخوان های دو موجود در فاصله حدود یک متری از یکدیگر از یک حفره بیرون کشیده شد - که زمانی غاری بود که سقف آن به مرور زمان به طور کامل فرسایش یافته است.

 

گروه تحت نظر پروفسور برگر می گوید کاملا ممکن است که این دو مادر و پسر باشند و حداقل اینکه می توان فرض کرد همدیگر را می شناخته اند و از اعضای یک دسته بوده اند.

 

دانشمندان گمان می کنند که این موجودات به داخل غار پرت شده باشند یا در آن به دام افتاده باشند.

 

اولین قطعه از فسیل این دو موجود در ماه اوت ۲۰۰۸ توسط متیو، پسر ۹ ساله دکتر برگر کشف شد.

 

این یافته نیز همچون نمونه های بسیار دیگر در عالم فسیل شناسی به بحث های زیادی درباره اهمیت این فسیل ها دامن زده است.