عکس: هیتلر بیخ گوش آمریکایی‌ها!

وبسایت فرادید: دهکده‌ای در صد کیلومتری نیویورک وجود دارد که رد پای نازی‌ها سال‌ها در آن وجود داشت. دو خیابان به نام هیتلر و گوبلس نامگذاری شده بود و پرچین‌های شهر نیز به شکل صلیب شکسته هرس شده بود.
 
به گزارش دیلی میل، دیگر اثری از خیابان آدولف هیتلر، گوبلس و هرمان گورینگ در این دهکده نیست؛ حتی اثری از پرچین‌های هرس شده به شکل صلیب شکسته هم نیست. دیگر هیچ اثری از سبقه نازی‌ها در این شهر نیست. گویی تمام شهر تاریخ خود را به فراموشی سپرده است.
 
فاشیست‌ها با لباس فرم مشکی و قهوه‌ای که شبیه نیروهای استورم تروپرِ (سربازان توفان) اس.اس پوشیده بودند، پرچم حزب نازی را به دست گرفته و در این دهکده رژه رفتند. امروز اما کودکان در خیابان‌های آن مشغول بازی بوده و مردان چمن را کوتاه می‌کنند.
 

دهکده‌ای در صد کیلومتری نیویورک وجود دارد که رد پای نازی‌ها سال‌ها در آن وجود داشت. دو خیابان به نام هیتلر و گوبلس نامگذاری شده بود و پرچین‌های شهر نیز به شکل صلیب شکسته هرس شده بود.
 
کرتنی پیترز، پرستار 22 ساله و از ساکنان این دهکده می‌گوید که گذشته‌ی آزاردهنده‌ی شهر برای مردم بیشتر شبیه یک جوک است تا مایه‌ی شرمساری.
 
او در بیرون خانه‌ی مادربزرگش در خیابان «پارک بولوارد» می‌نشیند. نام این خیابان پیشتر آدولف هیتلر بود که مدت‌هاست نامش تغییر کرده است. سال‌ها است که خانواده خانم پیترز در یاپینک زندگی می‌کنند. مردم آنجا اغلب آلمانی-آمریکایی هستند. کرتنی هیچوقت در مورد گذشته از مادربزرگش سوال نکرده است.
 
البته شاید کار درستی کرده باشد. یاپینک در فاصله 97 کیلومتری نیویورک قرار دارد و جمعیت آن در حال حاضر 6000 نفر است، اما این دهکده روزگاری پایگاه رایش سوم بود.
 
محله‌ی «جرمن گاردنز» در دهه 30 میلادی برای تامین مسکن نازی‌های آمریکایی و کسانی که قصد داشتند به اردوی تابستانی بروند، ساخته شد تا آن افراد کمی با سوسیالیسم ملی با چاشنی آمریکایی آشنا شوند.
 
در آن روزها اردوگاه زیگفراید هیچ مورد خاص و تعجب آوری نداشت. آلمانی-آمریکایی‌ها در آن سال‌ها بزرگترین اقلیت ایالات متحده محسوب می‌شدند. انزواگرایی نیز پدیده‌ی رایجی بود و ایالات متحده در فاصله طولانی با آلمان قرار داشت.
 
پس از جنگ جهانی دوم، دولت ایالات متحده آن دهکده را تصاحب کرد. مدتی بعد، سازمان اجتماعی به نام «جامعه کلنی آلمانی-آمریکا» تلاش کرد تا آنجا را دوباره پس بگیرد که موفق هم شد.
 

تصرف سواحل شرقی آمریکا توسط نازی‌ها در رمان «مرد قلعه بالا» نوشته‌ی فیلیپ کیندرد دیک به تصویر کشیده شد که به تازگی سریالی بر اساس آن در حال ساخت است. این سریال برای برخی از مردم یاپینک بسیار آشنا است.
 
زن و شوهری اهل یاپینک می‌گویند که تاریخ جامعه یاپینک چیزی فراتر از مرگ و دفن است. فیلیپ نیر و پاتریشا فلین-نیر از جامعه کلنی آلمانی-آمریکا شکایت کرده‌اند، چرا که آن‌ها نام اردوگاه زیگفراید را به پارک زیگفراید تغییر داده‌اند، جایی که خانه آن‌ها و پنجاه خانواده دیگر واقع شده است.
 
موضوع شکایت این خانواده نیز جالب است. آن‌ها نسبت به سیاست‌های رادیکال این انجمن شکایت کرده‌اند، زیرا آن‌ها بر اساس قوانین نمی‌توانند خانه‌شان را به فردی غیر آلمانی و رنگین پوست بفروشند. آن‌ها برای اثبات ادعای خود اسناد و مدارکی را در اختیار دادگاه گذاشته‌اند.
 
آن‌ها چندین مرتبه تلاش کرده‌اند تا خانه‌ی خود را بفروشند که آن سیاست‌های رادیکال مانع کارشان شده است. آقای رابرت کسلر، مدیر انجمن، می‌گوید که سیاست‌های آن‌ها مانع فروش خانه‌های آن‌ها نبوده است، چرا که خانواده نیر هنوز پیشنهاد مورد نظرشان از نظر مالی را دریافت نکرده‌اند.
 

اردوگاه زیگفراید و محله‌ی نازی‌ها در سال 1935 میلادی در صد کیلومتری نیویورک بنا شد تا نازیسم در ایالات متحده آمریکا ترویج داده شود. اما این اردوگاه به علت نزدیکی به نیویورک از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود. عضویت در این اردوگاه برای «شهروندان آمریکایی که خون آریایی در رگ‌هایشان در جریان است» انجام می‌شد. هر تابستان، صدها دوستدار حزب نازی از سراسر ایالت نیویورک به این اردوگاه می‌رفتند تا با افرادی شبیه خودشان ملاقات کنند.
 
مردم در ایستگاه «پن استیشن» منهتن نیویورک، سوار قطار می‌شدند و زمانی که به ایستگاه یاپینک می‌رسیدند با استقبال جمعیتی از مردم روبه‌رو می‌شدند. افرادی که لباس نظامی پوشیده بودند و به آن‌ها با سلام نازی‌ها ادای احترام می‌کردند. ایراد سخنرانی در مورد ایدئولوژی‌‌های نازی‌ها در زمینه‌‎هایی چون اصلاح نژادی و شرارت یهودی‌ها از جمله کارهایی بود که در این اردوگاه انجام می‌شد.
 

امروز همه چیز تغییر کرده است. دیگر خبری از آریایی‌ها در پارک زیگفراید نیست. زیگفراید به منطقه‌ای متروکه بدل شده است. روزگاری بود که نیروهای توفان با سرخوشی تمام در خیابان‌های یاپینک رژه می‌رفتند، اما حالا دیگر همه چیز ناپدید شده و انگار هیچ گاه اتفاق نیفتاده است.
 
البته نام برخی آلمانی‌ها نظیر فردریش شیلر و سپاستیان باخ هنوز بر روی خیابان‌ها باقی مانده است. سیاستمداران محلی در سال 1995 میلادی تلاش کردند تا گذشته‌ی نازی یاپینک را از تاریخ این منطقه رسما حذف کنند. این طرح اما هنوز از سد قانون‌گذاران عبور نکرده است.
 
مهم نیست چه به سر پرونده‌ی خانواده «نیر» خواهد آمد. چیزی که اهمیت دارد این است که شهروندان این منطقه هیچ‌گاه این صفحه از تاریخ خود را فراموش نخواهند کرد؛ صفحه‌ای که برای بسیاری از خانواده‌ها مایه ننگ و شرمساری است.