عشق دیوانه وار عروس‌های هندی به طلا

وبسایت فرادید: نظر هندی‌ها راجع به عروسی جالب است. آن‌ها می‌گویند که عروسی نه تنها بانک، بلکه باید بازارهای جهانی را به هم بریزد. اما چه چیزی باعث شده که آمار ازدواج هندی‌ها به بازار جهانی طلا گره بخورد؟


به گزارش سی ان ان، سالانه حدود 20 میلیون ازدواج در هند صورت می‌گیرد. هیچ یک از زوجین شبیه یکدیگر نیستند، اما یک چیز مشترک بین این 20 میلیون زوج وجود دارد: عشق به طلا؛ آن هم نه طلای کم، بلکه طلا باید بر ظاهر عروس سنگینی کند.

طلا فلزی گران‌بها است که شاید تهیه آن برای جامعه فقیر هند دردسرساز باشد. ویتیکا اگاروال یکی از موسسان موسسه برنامه‌ریزی ازدواج در بنگلور هند است که می‌گوید: «اگر در عروسیِ هندی‌ها طلا نباشد، آن عروسی کامل نیست. فرقی ندارد که ثروتمند باشید یا فقیر، مهم این است که بر اساس طبقه اجتماعی‌تان طلا داشته باشید. زیرا روز عروسی درست زمانی است که شما می‌توانید کامیابی، ثروت و دارایی‌تان را به رخ دیگران بکشید. بنابراین خیلی مهم است که چه میزان طلا دارید.»


عروس‌های هندی بیش از حد طلا را به شکل‌های مختلف استفاده می‌کنند. آن‌ها از طلا برای تزئین مو، حلقه‌ی بینی، گوشواره و گردنبند استفاده می‌کنند. گاهی اوقات عروس آن‌قدر از طلا استفاده می‌کند که صورتشان به سختی پیدا است. همین سنت باعث شده تا هندوستان به طلا تشنه شود: میزان تقاضای هند به حدود یک چهارم میزان عرضه جهانی طلا نزدیک شده است. هندوستان بعد از چین به دومین مصرف‌کننده طلای جهان تبدیل شده است.

اینک اما میزان ازدواج‌های هند روندی نزولی داشته و همین مسئله می‌تواند بازار جهانی طلا را تحت تاثیر خود قرار دهد. گفته می‌شود که آمار ازدواج‌های هندی‌ها تا پایان سال جاری میلادی با 20 درصد کاهش نسبت به سال گذشته میلادی مواجه خواهد شد. این موارد بر جهان تاثیر می‌گذارد، چرا که بازار جهانی طلا از هندوستان انتظار دارد که سالانه 20 میلیون ازدواج داشته باشد و به تبع آن 800 تن طلا خریداری کند. اما حالا این معادلات ممکن است به هم بخورد.


عروسی‌های هندی‌ها معمولا طولانی است و خانواده‌ها باید از مدت‌ها قبل برای آن برنامه‌ریزی کنند. حضور بین 3000 تا 6000 میهمان در مراسم عروسی هندی‌ها چیز عجیبی نیست. اگروال می‌گوید که ممکن است برخی از عروسی‌ها سه روز طول بکشد.

موسسه اگروال در حوزه عروسی‌های طبقه متوسط به بالای جامعه فعالیت می‌کند. او می‌گوید: «برخی از عروسی‌ها تا 200 هزار دلار خرج برمی‌دارد. خانواده‌های هندی در تمامی زندگی‌شان صرفه‌جویی می‌کنند تا بعدها بتوانند یک عروسی جانانه برگزار کنند.»

دختران هندی عاشق طلا هستند که البته دلیل هم دارد. قوانین ملکی زمانی به شکلی بود که زمین، خانه و چیزهای دیگر به پسر می‌رسیدند و تنها ثروتی که به دختر می‌رسید طلا بود. آن سنت هنوز هم ادامه دارد و به نظر نمی‌رسد که از بین برود.

وبسایت فرادید: پی‌کِی ماهاناندیا، هنرمند هندی، در یک عصر زمستانی سال 1975 در دهلی با شارلوت وون شِدوین آشنا شد. شدوین از او خواسته بود که پرتره‌اش را بکشد.

به گزارش بی‌بی‌سی، آنچه که پس از آن اتفاق افتاد، سفری حماسی با دوچرخه، از هند به اروپا بود که تنها به انگیزۀ عشق صورت گرفت.
 
خانم وون شدوین برای گردشگری به هند آمده بود که در یکی از محلات دهلی آقای ماهاناندیا را دید.
 
او طراح سیاه قلم مشهوری بود و در رسانه‌های محلی نامی به هم زده بود.
 
توجه شارلوت به تبلیغ پی کی که ادعا می‌کرد ظرف 10 دقیقه پرتره می‌کشد جلب شد و کنجکاو شد.
 
اما نتیجۀ کار باب دلش نبود و تصمیم گرفت تا فردا برای پرتره‌ای دیگر نزد پی کی بازگردد.

متاسفانه، پرترۀ روز بعد هم چندان خوب از کار در نیامد.
 
آقای ماهاناندیا در دفاع از خود می‌گوید که هنگام کشیدن پرترۀ شارلوت، به خاطر پیش‌بینی‌ای که مادرش چندین سال قبل انجام داده بود، حواسش پرت بوده است.
 
زمانی که پی کی در روستایی که در ایالت اوریسا، در شرق هند، یک بچه مدرسه‌ای بود، اغلب به خاطر دالیت بودنش، مورد تمسخر و تبعیض از سوی دانش‌‌آموزان مدرسه قرار می‌گرفت. در نظام اجتماعی طبقاتی هند، دالیتها پایین‌ترین طبقه محسوب می‌شوند.

هر وقت که احساس ناراحتی می‌کرد، مادرش به او می‌گفت که طبق طالعش، روزی با زنی ازدواج خواهد کرد که "برج فلکی‌اش تاروس است و از سرزمینی دوردست خواهد آمد، اهل موسیقی است و صاحب یک جنگل است."
 
وقتی که پی کی خانم وون شدین را دید، بلافاصله پیش‌بینی‌های مادرش را به خاطر آورد و از او پرسید که آیا جنگل دارد؟
 
خانم وون شدین که خانواده‌اش از اشراف زادگان سوئدی هستند، جواب داد که صاحب یک جنگل است و همچنین گفت که نه تنها "اهل موسیقی است" (او به نواختن پیانو علاقه داشت)، که برج فلکی‌اش نیز تاروس است.
 
ماهاناندیا می‌گوید: "صدایی درونی به من می‌گفت که خودش است. در اولین ملاقاتمان مثل آهنربا جذب یکدیگر شدیم. عشق در نگاه نخست بود. هنوز هم نمی‌دانم که چه چیز باعث شد آن سوالها را از او بپرسم و برای چای دعوتش کنم. فکر می‌کردم که به پلیس شکایت خواهد کرد."
 
اما واکنش شارلوت کاملاً برخلاف انتظار ماهاناندیا بود.

خانم وون شدین می‌گیود: "به نظرم مردی صادق می‌رسید و دوست داشتم بدانم که چرا آن سوالها را از من پرسیده."
 
بعد از چند گفتگو، شارلوت پذیرفت که به همراه او به دیدن اوریسا بروند.
 
اولین بنایی که شارلوت در آنجا دید، معبد مشهور کنارک بود.
 
او می‌گوید: "وقتی که پی‌کی کنارک را به من نشان داد احساساتی شدم. من عکسی از این معبد را به صورت قاب شده در اتاق خوابگاهم در لندن داشتم، اما به هیچ وجه نمی‌دانستم که آن عکس مربوط به چه جایی است. و حالا در مقابل آن ایستاده بود."
 
آن دو عاشق یکدیگر شدند و پس از چند روز از روستای پی‌کی به دهلی برگشتند.

پی‌کی می‌گوید: "او وقتی که برای اولین بار با پدرم ملاقات کرد ساری پوشیده بود. با تایید پدر و خانواده، طبق رسوم قبیله ازدواج کردیم."
 
خانم وون شدین به همراه دوستانش، از سوئد با گذر از مسیر مشهور هیپی‌ها – که از اروپا، ترکیه، ایران، افغانستان و پاکستان می‌گذشت- در مدت 22 روز به هند رسیده بود.
 
او به هنگام بازگشت از پی‌کی خداحافظی کرد، اما از او قول گرفت که خود را به شهرش در سوئد برساند. محل زندگی شارلوت در سوئد، شهر بوراس بود.
 
بیش از یک سال گذشت و آن دو از طریق نامه همچنان با هم ارتباط داشتند.
 
با این وجود، ماهاناندیا پول لازم برای خرید بلیت هواپیما را نداشت.
 
در نتیچه، هر چه را که داشت فروخت، یک دوچرخه خرید و از مسیر هیپی‌ها رهسپار سوئد شد.

سفر او از 22 ژانویۀ 1977 آغاز شد و هر روز حدود 70 کیلومتر رکاب می‌زد.
 
پی‌کی می‌گوید: "هنر به نجاتم آمد. من پرترۀ مردم را می‌کشیدم و بعضی‌ها به من پول می‌دادند و بعضی دیگر غذا و جای خواب."
 
آقای ماهاناندیا به یاد دارد که جهان در دهۀ 1970 بسیار متفاوت با امروز بوده است. برای مثال، او برای ورود به اغلب کشورهای مسیر نیازی به ویزا نداشته است.

او می‌گوید: "افغانستان بسیار متفاوت بود. آرام و زیبا بود. مردم عاشق هنر بودند. و بخشهای بزرگی از کشور خالی از سکنه بود."
 
او می‌گوید که مردم افغانستان هندی متوجه می‌شدند، اما وقتی که به ایران آمد در ارتباط برقرار کردن دچار مشکل شد.
 
او می‌گوید: "باز هم هنر به کمکم آمد. فکر می‌کنم که عشق زبانی جهانشمول است و مردم همه آن را می‌فهمند."

"آن دوران، دوران متفاوتی بود. فکر می‌کنم که آن موقعها مردم وقت آزاد بیشتری داشتند که ماجراجویی مثل من را سرگرم کنند."
 
اما آیا زمانی بود که احساس خستگی کند؟
 
پاسخ می‌دهد: "بله، خیلی وقتها. پاهایم درد می‌گرفت. اما با هیجان دیدن شارلوت و دیدن جاهای جدید به راهم ادامه می‌دادم."
 
او بالاخره در 28 می، از طریق استانبول و وین به اروپا رسید و از آنجا به وسیلۀ قطار به گوتنبرگ رفت.

 
بعد از چند شوک فرهنگی و فائق آمدن بر دشواری‌های راضی کردن پدر و مادر خانم وون شدین، پی کی و شارلوت سرانجام رسماً در سوئد ازدواج کردند.
 
پی کی می‌گوید: "من هیچ تصوری از فرهنگ اروپایی نداشتم. همه چیز برایم جدید بود، اما او قدم به قدم مرا حمایت کرد. فقط می‌توانم بگویم که او شخصیتی خاص است. من هنوز هم به اندازۀ سال 1975 عاشقش هستم."
 
پی کی امروز 64 ساله است و با شارلوت و دو فرزندشان در سوئد زندگی می‌کنند. او هنوز هم به هنر اشتغال دارد.

اما می‌گوید که هنوز نمی‌فهمد که چرا مردم فکر می‌کنند که با دوچرخه به اروپا رفتن کار بزرگی است.
 
او می‌گوید: "من کاری را کردم که باید می‌کردم. من پولی نداشتم اما باید او را می‌دیدم. برای عشقم رکاب زدم، اما هیچ وقت عاشق رکاب زدن نبودم، به همین راحتی."