طنز؛ تیپولوژی ممتنعان

آیدین سیارسریع وبسایت چیزنا نوشت:

پنج روز از تصویب کلیات برجام تو مجلس می‌گذره و من هنوز تو فکر اون دوازده نفری هستم که به مساله به این مهمی رای ممتنع دادن. یعنی طرف این همه تبلیغ کرده، جون کنده، شام و ناهار داده، با خون جیگر راه پیدا کرده به مجلس، از اون طرف یه سری رفتن دو سال شب و روز مذاکره کردن، ظریف دندون و کمر و پای راستش رو از دست داد، اگه یه کم دیگه مذاکرات ادامه پیدا می‌کرد از ظریف فقط ۳۰۰ گرم لوزالمعده می‌موند که با همون مذاکره می‌کرد، یه سری تهدید به مرگ شدن، معادلات منطقه به هم خورد و مهم‌ترین توافق قرن به رای گذاشته شد، اونوقت دوازده نفر از طرف چند هزار نفر موکل‌شون می‌گن برای ما فرقی نداره. یعنی من دارم تصور می‌کنم موقعی که برجام به رای گذاشته شد اینا چی گفتن. «ممنون، صرف شد»؟ «نظر خاصی ندارم»؟ «من یه موز بر می‌دارم»؟ تنها امیدواری من اینه که کسی از بین این دوازده نفر نگفته باشه «ما رو وارد سیاست نکنین».

 تصوری که آدم از این عزیزان ممتنع پیدا می‌کنه یه مرد تنهاست که یه شخم داره و معمولا دنیا و مافی‌ها رو به این شخم حواله می‌ده، خسته است، زنش گذاشته رفته و خونه رو گند برداشته، دوازده ظهر از خواب پا می‌شه و نیمرویی که از دیشب مونده رو گرم می‌کنه و می‌خوره، بعدش چایی می‌چسبه ولی تازه دمش تو خونه پیدا نمی‌شه. تو مجلس اما همیشه چایی تازه‌دم هست. شال و کلاه می‌کنه و می‌ره مجلس، وسط چایی خوردن یهو رای‌گیری شروع می‌شه. شِت… الان چه موقع رای‌گیری بود. سریع هورت آخر چایی رو که می‌کشه و با رای ممتنعی که می‌ده وظیفه بررسی مساله مورد رای‌گیری رو به شخمش که بیکار افتاده توی خونه واگذار می‌کنه. از مجلس می‌زنه بیرون، شب عروسی دعوته.

 تو عروسی تک و تنها ژله رو روی باقالی پلو می‌ریزه و با لذت می‌خوره. او براستی چیزی برای از دست دادن ندارد! می‌خواستم به عنوان حسن ختام مطلب بگم «بیایید این دوازده نفر را درک کنیم، شاید یک روز ما هم چنین سرنوشتی پیدا کنیم» که دیدم مثل این که تو رای‌گیری جزئیات برجام یارگیری کردن و از ۱۲ نفر شده‌اند ۱۳ نفر و کم کم دارن تقسیم میتوز می‌کنن. پشیمون شدم. دیگه نباید درکشون کرد، بیشتر درکشون کنیم همینجوری تولید مثل می‌کنن و زیاد می‌شن و فردا باید با موچین دو سه تا موافق و مخالف از تو مجلس پیدا کنیم. درک نکن آقا، درک نکن خانم. بذار همینطور رو دوازده بمونن.