رنجنامه یك مرد وسواسی

خانمی 35 ساله و آقایی 45ساله كه هر دو فرهنگی هستند برای جدایی، آن هم به‌صورت توافقی در راهروی دادگاه خانواده ایستاده‌اند؛ ‌یك پسر 9 ساله، ثمره ازدواج این دو نفر است.
مرد بی‌صدا و آرام به دیوار تكیه داده است ولی می‌توانی ناراحتی و معذب‌بودن را از چشمانش ببینی و بخوانی، اما خانم عصبی و كلافه است مدام ساعت را می‌بیند و به داخل اتاق سرك می‌كشد تا زودتر نوبت‌شان شود. برا‌ی آخرین مرحله از طلاق توافقی‌شان عجله دارند.
جلوتر می‌روم تا با هر دوی آن‌ها صحبت كنم، این بار طرف صحبتم آقاست.
می‌پرسم: «‌شما هم برای طلاق، همین محضر نزدیك دادگاه را انتخاب كرده‌اید؟»
نگاهی می‌كند و می‌گوید: «نه! همانجا كه ازدواج ثبت شده باید به همان محضر برویم.»
ادامه می‌دهم:«بله، اصلا یادم نبود، می‌توانم بپرسم به چه دلیل جدا می‌شوید؟»
ادامه می‌دهد: «من كه نمی‌خواهم زندگی‌ام از هم بپاشد ولی اصرار خانم من را مجاب كرد تا به این كار راضی شوم.‌»
مثل این‌كه این‌بار خواهان، خانم است نه آقا!
خانم ایشان حاضر نبودند حرف بزنند ولی آقا كه خیلی مغموم و ناراحت بود، داستان زندگی و طلاق‌شان را شرح می‌دهد:«نزدیك 11 سال است كه زندگی مشترك داریم، من می‌گویم داریم چون هنوز راضی به جدایی نیستم، فرهنگی هستم، این حساسیت‌های من از همان جا شروع شد؛ زمانی كه تدریس می‌كردم، دائم پای تخته ایستاده بودم، به‌دلیل حساسیت به گچ، مدام دست‌هایم را پاك می‌كردم و می‌شستم تا مبادا گرده گچ روی دستم باشد و به دهان، گوش و صورتم منتقل شود. این حساسیت باعث شده بود چند باری كارم به دكتر و بیمارستان كشیده شود، به همین دلیل دقت در شست‌وشوی دستم بیشتر شد.
هر وقت به بیماری جدیدی مبتلا می‌شدم، ‌علت را همین حساسیت به گچ اعلام می‌كردند. هزینه‌های سرسام‌آور بیمارستان و آزمایش‌های آلرژی و حساسیت، با درآمد من جور در نمی‌آمد، بنابراین تصمیم گرفتم پیشگیری كنم تا درمان پیش نیاید، بنابراین شست‌وشو را بیشتر انجام می‌دادم، دیگر این كار بعد از كلاس و تدریس نبود، قبل از كلاس، بعد از كلاس، قبل از غذا، بعد از غذا، قبل از خواب و... این تكرارها هر روز بیشتر و بیشتر می‌‌شد.
دیگر از شستن دست‌ها به شستن خودكار، مداد، كیف، ساعت و... كشیده شد. بعد از كلاس درس به خانه، اتاق نشیمن و آشپزخانه رسید.
دیگر كار به جایی رسید كه تلفن موبایلم را می‌شستم و كنار می‌گذاشتم یا استفاده نمی‌كردم و همه این‌ها را برای پیشگیری از بیماری و آلرژی انجام می‌داد، ولی خودم هم می‌دانستم كه به بیماری جدیدی مبتلا شده‌ام به اسم وسواس.
راه‌های زیادی را برای درمان انتخاب كرد، ولی جواب نگرفتم. در این میان همسر و فرزندم خیلی صدمه دیدند، خیلی اذیت شدند و... حتی كارم را از دست دادم چون نمی‌توانستم تدریس كنم، بدون آن كه صندلی و تخته و حتی در كلاس را نشویم. خانمم دیگر نمی‌تواند تحمل كند، دیگر توان مقابله یا همراهی با من را ندارد، برای همین آمدیم اینجا تا از هم جدا شویم، شاید آنها آرامش پیدا كنند.
همسرم دچار ضعف اعصاب شده برای این‌كه نمی‌خواهد با من درگیر شود، دعوا راه بیندازد یا قهر و دعوا كند. همه این‌ها به همسرم فشار می‌آورد و او هم دچار بیماری شده است، نمی‌خواهم بیش‌ از این مخل آسایش و آرامش آن‌ها باشم.
این‌بار خواهان جدایی، همسر من است، تا شاید از این آتشی كه به زندگی‌‌مان افتاده رها شود، ولی باور كنید من خودخواسته این كارها را انجام نمی‌دهم، دست خودم نیست، فكر می‌كنم آب از دست من فراری است!
آب مظهر سلامت، آرامش و رسیدن به آرزو و مراد دل همه آدم‌هاست، ولی خانم‌ من از صدای آب  فراری و بیزار است. من حتی خواب هم كه هستم، ناخودآگاه بیدار می‌شوم و دست‌ و صورتم را می‌شویم...
خودم هم خسته شده‌ام ولی راه فراری ندارم...»

نظر مشاور :

رنجنامه یك مرد وسواسی

اكثر بیماران وسواسی خصوصیات بارز شخصیتی دارند. این افراد معمولا خسیس، منظم، مبادی آداب و پاكیزه و كمال طلب هستند. توجه افراطی آنها به جزئیات و وسواس نشان دادن در هر امری دیگران را ناراحت می‌كند.
دائم در كنترل اضطراب خود با افكار تكراری روبه‌رو هستند كه موجب می‌شود نتوانند با دیگران ارتباط عاطفی عادی داشته باشند. تحقیقات نشان می‌دهد این‌گونه افراد وسواسی متعلق به خانواده‌هایی هستند كه پدر و مادرهایی سختگیر، تمیز، كمال طلب و منظم دارند.
وسواس جزو اختلالات شخصیتی است كه قابل درمان است. بهتر است این زوج قبل از جدایی با پیگیری درمان و صبوری و همراهی به حل مشكل خود با مراجعه به یك روانپزشك بپردازند.
موفق باشید