راستی من کجای دنیا بودم؟

قسمتی از وصیت نامه ادوارد ادیش، یکی از بزرگترین تاجران امریکایی در سن 76 سالگی ...
من ادوارد ادیش هستم که برای شما می نویسم ، یکی از بزرگترین تاجران امریکایی با سرمایه ای هنگفت و حساب بانکی که گاهی خودم هم در شمردن صفرهای مقابل ارقامش گیج می شوم ! دارای شم اقتصادی بسیار بالا که گویا همواره به وجودم وحی می شود چه چیز را معامله کنم تا بیشترین سود از آن من شود ، البته تنها شانس و هوش نبود من تحصیلات دانشگاهی بالایی هم داشتم که شک ندارم سهم موثری در موفقیتهای من داشت .

 

یادم هست وقتی بیست ساله بودم خیال می کردم اگر روزی به یک چهلم سرمایه فعلیم برسم خوشبخترین و موفقترین مرد دنیا خواهم بود و عجیب است که حالا با داشتن سرمایه ای چهل برابر بیشتر از آنچه فکر می کردم باز از این حس زندگی بخش در وجودم خبری نیست . من در سن 22 سالگی برای اولین بار عاشق شدم .

 

راستش آنوقتها من تنها یک دانشجوی ساده بودم که شغلی و در نتیجه حقوقی هم نداشتم . بعضی وقتها با تمام وجود هوس می کردم برای دختر موردعلاقه ام هدیه ای ارزشمند بگیرم تا عشقم را باور کند و کاش آن روزها کسی بود به من می گفت که راه ابراز عشق خرید کردن نیست که اگر بود محل ابراز عشق دلباخته ترین عاشق ها ، فروشگاهها می شد!!

 

کسی چیزی نگفت و من چون هرگز نتوانستم هدیه ای ارزشمند بگیرم هرگز هم نتوانستم علاقه ام را به آن دختر ابراز کنم و او هم برای همیشه ترکم کرد . روز رفتنش قسم خوردم دیگر تا روزی که ثروتی به دست نیاوردم هرگز به دنبال عشقی هم نباشم و بلند هم بر سر قلبم فریاد کشیدم : هیس ، از امروز دگر ساکت باش و عجیب که قلبم تا همین امروز هم ساکت مانده است ...

و زندگی جدید من آغاز شد …
من با تمام جدیت شروع به اندوختن سرمایه کردم ، باید به خودم و تمام آدمها ثابت می کردم کسی هستم . شاید برای اثبات کسی بودن راههای دیگری هم بود که نمی دانم چرا آنوقتها به ذهن من نرسید ... دیگر حساب روزها و شبها از دستم رفته بود .

 

روزها می گذشت ، جوانیم دور میشد و به جایش ثروت قدم به قدم به من نزدیکتر می شد ، راستش من تنها در پی ثروت نبودم ، دلم می خواست از ورای ثروت به آغوش شهرت هم دست یابم و اینگونه شد ، آنچنان اسم و رسمی پیدا کرده بودم که تمام آدمهای دوروبرم را وادار به احترام می کرد و من چه خوش خیال بودم ، خیال می کردم آنها دارند به من احترام می گذارند اما دریغ که احترام آنها به چیز دیگری بود .

 

آن روزها آنقدر سرم شلوغ بود که اصلا وقت نمی کردم در گوشه ای از زنده ماندنم کمی زندگی هم بکنم ! به هر جا می رسیدم باز راضی نمی شدم بیشتر می خواستم ، به هر پله که می رسیدم پله بالاتری هم بود و من بالاترش را میخواستم و اصلا فراموش کرده بودم اینجا که ایستادم همان بهشت آرزوهای دیروزم بود کمی در این بهشت بمانم ، لذتش را ببرم و بعد پله بعدی ، من فقظ شتاب رفتن داشتم حالا قرار بود کی و کجا به چه چیز برسم این را خودم هم نمی دانستم !

 

اوایل خیلی هم تنها نبودم ، آدمهای زیادی بودند که دلشان می خواست به من نزدیکتر باشند ، خیلی هاشان برای آنچه که داشتم و یکی دو تا هم تنها برای خودم و افسوس و هزاران افسوس که من آن روزها آنقدر وقت نداشتم که این یکی دو نفر را از انبوه آدمهایی که احاطه ام کرده بودند پیدایشان کنم ، من هرگز پیدایشان نکردم و آنها هم برای همیشه گم شدند و درست ازروز گم شدن آنها تنهایی با تمام تلخیش بر سویم هجوم آورد .

 

من روز به روز میان انبوه آدمها تنها و تنها تر میشدم و خنده دار و شاید گریه دارش اینجاست هیچ کس از تنهایی من خبر نداشت و شاید خیلیها هم زیر لب زمزمه می کردند : خدای من ، این دگر چه مرد خوشبختیست ! و کاش اینطور بود ...

 

و باز روزها گذشت ، آسایش دوش به دوش زندگیم راه می رفت و هرگز نفهمیدم آرامش این وسط کجا مانده بود ؟ ایام جوانی خیال می کردم ثروت غول چراغ جادوست که اگر بیاید تمام آرزوها را براورده می کند و من با هزاران جان کردن آوردمش اما نمی دانم چرا آرزوها ی مرا براورده نکرد ...

کاش در تمام این سالها تنها چند روز، تنها چند صبح بهاری پابرهنه روی شنهای ساحل راه می رفتم تا غلفلک نرم آن شنهای خیس روحم را دعوت به آرامش می کرد .
کاش وقتهایی که برف می آمد من هم گوله ای از برف می ساختم و یواشکی کسی را نشانه می گرفتم و بعد از ترس پیدا کردنم تمام راه را بر روی برفها می دویدم .

کاش بعضی وقتها بی چتر زیر باران راه می رفتم ، سوت می زدم ، شعر می خواندم ، کاش با احساساتم راحتر از اینها بودم ، وقتهایی که بغضم می گرفت یک دل سیر گریه می کردم و وقت شادیم قهقهه خنده هایم دنیا را می گرفت ...

کاش من هم می توانستم عشقم را در نگاهم بگنجانم و به زبان چشمهایم عشق را می گفتم ...
کاش چند روزی از عمرم را هم برای دل آدمها زندگی می کردم ، بیشتر گوش می کردم ، بهتر نگاهشان می کردم ...

شاید باورتان نشود ، من هنوز هم نمی دانم چگونه می شود ابراز عشق کرد ، حتی نمی دانم عشق چیست ، چه حسی است تنها می دانم عشق نعمت باشکوهی بود که اگر درون قلبم بود من بهتر از اینها زندگی می کردم ، بهتر از اینها می مردم . من تنها می دانم عشق حس عجیبی*ست که آدمها را بزرگتر می کند .

 

درست است که می گویند با عشق قلب سریعتر می زند ، رنگ آدم بی هوا می پرد ، حس از دست و پای آدم می رود اما همانها می گویند عشق اعجاز زندگیست ، کاش من هم از این معجزه چیزی می فهمیدم ...

 

کاش همین حالا یکی بیاید تمام ثروت مرا بردارد و به جایش آرام حتی شده به دروغ ! درون گوشم زمزمه کند دوستم دارد ، کاش یکی بیاید و در این تنهایی پر از مرگ مرا از تنهایی و تنهایی را از من نجات دهد ، بیاید و به من بگوید که روزی مرا دوست داشته است ، بگوید بعد از مرگ همواره به خاطرش خواهم ماند ، بگوید وقتی تو نباشی چیزی از این زندگی ، چیزی از این دنیا ، از این روزها کم می شود .

راستی من کجای دنیا بودم ؟
آهای آدمها ، کسی مرا یادش هست ؟
اگر هست تو را به خدا یکی بیاید و در این دقایق پر از تنهایی به من بگوید که مرا دوست داشته است!
منبع:kocholo.org

ویدیو مرتبط :
عید شما مبارک تقدیم به تمام مردم ایران در هر کجای دنیا

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

در کجای دنیا، نمایندگان پارلمان‌ به این راحتی هدیه دریافت می‌کنند؟!

 

اخبار سیاسی - در کجای دنیا، نمایندگان پارلمان‌ به این راحتی هدیه دریافت می‌کنند؟!

دغدغه چند ساله عموم مردم ایران و بزرگان نظام برای وجود قوانینی برای نظارت بر کار نمایندگان مجلس به قانون ناکارآمدی برای نظارت بر نمایندگان منجر شده است که نتوانسته از ابهامات موجود بر سر فعالیت‌های اقتصادی و مالی نمایندگان بکاهد.

این روز‌ها مردم ایران و رسانه‌ها با اخبار و گزارش‌های بر‌آمده از تحقیق و تفحص از سازمان تأمین اجتماعی درگیر هستند، در حالی که یک گزارش اولیه از دریافت هدیه توسط ۳۷ تن از نمایندگان حاکی بود، سعید مرتضوی رئیس سابق تأمین اجتماعی مدعی شده ‌که نزدیک ۱۵۰ تن از نمایندگان مجلس هدیه دریافت کرده‌اند، ولی به ظاهر وی سوگند خورده ‌که این اطلاعات را فاش نخواهد کرد.

بنا بر این گزارش، در حالی که نمایندگان مجلس خود درباره تخلف‎آمیز بودن این دریافت هدایا دچار اختلاف شده‌اند، در میانه اخبار منتشره این برداشت نیز هست که دریافت هدایا به تأمین اجتماعی محدود نیست و نمایندگان به دلایلی از منابع گوناگون، پول و هدیه و دیگر امتیازات را دریافت می‌کنند.

جالب این ‌که به دلیل تفاسیر موجود از قانون اساسی و شرع و در نتیجه مخالفت شورای نگهبان، تاکنون الزام نمایندگان مجلس به اعلام میزان دارایی خود به قوه قضائیه به جایی نرسیده است.

از سوی ماده ۳ قانون «نظارت بر رفتار نمایندگان» مصوب فروردین ماه سال ۹۱، دریافت هرگونه هدیه نقدی یا غیرنقدی «غیرمتعارف» از اشخاص حقیقی یا حقوقی خصوصی یا عمومی و دولتی داخلی یا خارجی تحت هر عنوان توسط نمایندگان را ممنوع اعلام کرده و مرتکب را مستحق مجازات ماده ۶ این قانون دانسته است؛ مجازات‌هایی که از تذکر شفاهی صرف آغاز می‌شود و تا اعلام یک یا چند تخلف نماینده در جلسه علنی توسط رئیس مجلس پایان می‌یابد.

همچنین تبصره یک این ماده برای تکمیل این مجازات‌ها، مقرر می‌دارد در صورتی که هیأت نظارت تشخیص دهد، دارایی نماینده به ناحق افزایش یافته، ‌تا قبل از انتخابات دوره بعد موضوع را به آگاهی شورای نگهبان می‌رساند و برای رسیدگی به دستگاه قضایی می‌فرستد.

نگاهی به این مواد قانونی و مقایسه آن با مقررات دیگر کشور‌ها، نشان می‌دهد که استفاده از عبارت کلی هدیه نقدی یا غیرنقدی «غیرمتعارف» راه را برای تفسیرهای متفاوت از قانون باز کرده ‌و از سوی دیگر، مجازات‌ تعیین شده برای نمایندگان متخلف نیز چندان باز‌دارنده نیست.

برای مقایسه قانون نظارت بر نمایندگان مجلس با نمونه‌های مشابه آن در دیگر کشور‌ها و نشان دادن ناکارآمدی آن، کافی است ‌به گزارشی اشاره شود که مرکز پژوهش‌ها در مورد نظارت بر نمایندگان پارلمان در دیگر کشور‌ها تهیه کرده است. در این گزارش که در بهمن ماه سال ۹۰ و با موضوع «نظارت بر رفتار نمایندگان» تهیه شده، به مسائل جالبی اشاره شده ‌که بخش‌هایی از آن در ادامه به طور خلاصه آمده است.

«رویه کشورهای مختلف در اجباری یا اختیاری بودن اعلام دارایی‌ها و منافع متفاوت است. از حیث تأمین هدف قواعد رفتاری که همانا افزایش اعتماد عمومی به نهاد پارلمان و نمایندگان عضو آن است، به نظر می‌رسد اجباری بودن اعلام منافع و دارایی‌ها، بهتر این هدف را تأمین می‌کند. شاید به همین دلیل باشد که بیشتر کشور‌ها، اجباری بودن آن را ترجیح داده‌اند؛

 

برای نمونه، یکی از تحقیقات میدانی انجام شده در سال ۱۹۹۹ درباره بیست کشور جهان نشان می‌دهد که شانزده کشور از بیست کشور مورد تحقیق، ارائه گزارش از منافع و دارایی‌های مالی را برای اعضای پارلمان اجباری اعلام کرده‌اند. در چهار کشور باقی مانده، دو رویه متفاوت در کانادا و سوئد وجود دارد که طی آن در قواعد رفتاری کانادا، این الزام تنها برای نمایندگانی که عضو کابینه نیز هستند، وجود دارد، نه برای نمایندگان عادی و نیز در سوئد اعلام منافع و دارایی‌ها اختیاری است. در هندوستان و آرژانتین به طور کلی چنین قاعده‌ای وجود ندارد‌».

گزارش مرکز پژوهش‌ در ادامه آورده، ‌چنانچه تکلیف اعلام میزان دارایی‌ها و منافع فقط به نمایندگان محدود شود، این احتمال هست که نمایندگان بتوانند با ‌انتقال آن‌ها به خویشاوندان نزدیک خود از تکالیف مقرر ‌در قواعد رفتاری شانه خالی کنند. به منظور پرهیز از چنین امری بیشتر قواعد رفتاری اعلام دارایی‌های فرزندان و همسر نماینده را نیز الزام‌آور اعلام کرده‌اند.

این گزارش در مورد دامنه منافع و دارایی‌هایی که باید اعلام شود نیز نوشته: «سؤال این است که چه اقلامی از دارایی‌های نمایندگان باید اعلام شود؟ به طور کلی می‌توان این اقلام را به چهار بخش کلی تقسیم کرد:

الف) اموال منقول و غیرمنقول،
ب) درآمد‌ها،
ج) بدهی‌ها
و د) هدایا، مسافرت‌ها و انواع مهمان‌نوازی‌ها.

لازم به یادآوری است که سهام شرکت‌ها و اوراق بهادار و سرمایه‌گذاری‌های نمایندگان در پروژه‌های گوناگون در زمره دسته اول از دارایی‌ها بوده و باید اعلام شود‌».

گزارش مرکز پژوهش‌ها سپس به وضعیت قوانین مربوط به دریافت هدیه توسط نمایندگان مجلس می‌پردازد: «تحقیقات انجام شده در ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا، نشان می‌دهد که ۲۱ کشور برای پذیرش هدایا، نشان‌ها و نظایر آن قوانینی وضع کرده‌اند».

این گزارش سپس چندین نمونه از وضعیت دریافت هدیه توسط نمایندگان کشورهای مختلف ‌مطرح کرده است. در آرژانتین، ممنوعیت دریافت هر گونه هدیه‌ای که به سمت نمایندگی مربوط است، تصریح شده است. نمایندگان مجلس عوام انگلستان تنها زمانی مکلف به اعلام هدایای دریافتی مرتبط با سمت نمایندگی هستند که میزان آن از یک درصد حقوق سالیانه نمایندگی تجاوز کند. در این حالت آن‌ها باید ارزش هدیه دریافتی را نیز اعلام کنند. در مجلس نمایندگان آمریکا نمایندگان نباید هیچ هدیه‌ای که ارزش آن بالا‌تر از صد دلار باشد، دریافت کنند، وگر‌نه متخلف هستند.

هر‌چند موضوع سفرهای نمایندگان مجلس در این مطلب مورد نظر نیست، ‌گزارش مرکز پژوهش‌ها مقررات مربوط به محدودیت‌های سفر نمایندگان مجالس گوناگون را نیز مورد توجه قرار داده است.

گزارش مرکز پژوهش‌ها که متن کامل آن را در پایان همین مطلب می‌توانید دریافت کنید، به مرحله پس از جمع‌آوری و دریافت اطلاعات اقتصادی نمایندگان نیز پرداخته و به اطلاعاتی اشاره دارد که به آگاهی عموم نیز رسانده می‌شود. این گزارش اعتراف می‌کند که غرض از لزوم اعلام وضعیت اقتصادی نمایندگان، این است که به افکار عمومی اطمینان داده شود که منافع و دارایی دارندگان مشاغل عمومی بر خلاف قانون افزایش نیافته است. با توجه به این هدف نهایی، در صورتی که اطلاعات ارائه شده از سوی نمایندگان غیرعلنی و منتشر نشده ‌بماند، دستیابی به این هدف ممکن نخواهد بود. به همین سبب، انتشار اطلاعات مالی نمایندگان البته به روش‌های گوناگون انجام می‌شود. مهم‌ترین ملاحظه در این مورد، رعایت حریم خصوصی نمایندگان است.

گزارش با اشاره به برخی محدودیت‌های ناشی از این مسأله، یادآور می‌شود که برخی کشور‌ها مانند انگلستان، ایتالیا و هلند بر این باور هستند که منافع عمومی نمی‌تواند و نباید نسبت به منافع شخصی نمایندگان در درجه دوم اهمیت قرار داده شود. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد از میان هجده کشور، هشت کشور استرالیا، جمهوری چک، ایرلند، ایتالیا، سوئد، انگلستان و ایالات متحده آمریکا ‌‌مرتب گزارش‌های مالی نمایندگان را منتشر می‌کنند.

در پایان اشاره‌ای کوتاه به مجازات‌‌ تعیین شده برای تخلفات نمایندگان مجالس خارجی و مقایسه آن با قانون نظارت بر نمایندگان مجلس، نشان‌دهنده ضرورت بازنگری جدی و فوری در این قانون است. البته اینکه نمایندگان مجلس، قانونی را به سرعت و فوریت و برای محدود کردن خود به سرانجام برسانند، جای اما و اگر دارد.

 

اخبار سیاسی - تابناک