دکتر شریعتی، پایین تر از سه راه ضرابخانه!

در شامگاه یا صبح گاه یا بعدازظهرگاه یا یک یه گاه یه گاهی در دوم آذر 1312 بود که کودکی شیرین زبان پا به دنیا گذاشت.

ماهنامه خط خطی - محمدرضا نصیری: در شامگاه یا صبح گاه یا بعدازظهرگاه یا یک یه گاه یه گاهی در دوم آذر 1312 بود که کودکی شیرین زبان پا به دنیا گذاشت. قابله ای که او را به دنیا آورد تعریف می کند: «دکتر شریعتی به محض اینکه به دنیا آمد، ناگهان گفت اونقه.» آن قدر شیرین گفت اونقه، که بلافاصله به او گفت: «قشنگ بود، با اجازه به اشتراک می گذارم.» والدین او نام «دکتر علی» را بر او نهادند. شریعتی بعدها دکترایش را گرفت که برعکس ننهاده باشند نام زنگی کافور. از همان عنفوان کودکی آغاز به گفتن جمله های زیبا کرد. وقتی می گفت «جیش دارم» چند نفر قلم به دست مزدور وظیفه داشتند جمله اش را یادداشت کنند و سینه به سینه به نسل بعدی انتقال دهند.

دلیل اینکه بعضی از جمله های این متفکر بزرگ قرن به نسل بعدی از طریق سینه به سینه منتقل نشد این بود که آن وسط ها یک نفر سینه پهلو گرفته بود و به این ترتیب در روند سینه به سینه نقل کردن اخلال ایجاد شد. دکتر علی شریعتی پایه گذار جمله زیباگویی بود. درباره آن مرحوم لطیفه هایی ساخته اند مثل «یک روز همسر دکتر شریعتی به او گفت چند تا جمله زیبا بگو یخچال خالی است.» بسیاری از جمله هایی که ما در زندگی روزمره رد و بدل می کنیم اولین باز از قول شریعتی منتشر شده است. او بعدها جمله زیباگوها و رقبای سرسختی پیدا کرد، چهره هایی مثل نیچه، حسین پناهی، ویکتور هوگو، چارلی چاپلین، کورش کبیر، ارد بزرگ، روده کوچک، الهام چرخ دنده، فرج ا... سلحشور و...

انواع انسان ها از دید دکتر شریعتی

دکتر علی شریعتی انسانها را به چهار دسته تقسیم کرده است:

1. آنانی که وقتی هستند هستند وقتی که نیستند هم نیستند

عمده آدمها. حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

2. آنانی که وقتی هستند نیستند وقتی که نیستند هم نیستند

مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویتشان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی شخصیت‌اند و بی اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌اشان یکی است.

3. آنانی که وقتی هستند هستند وقتی که نیستند هم هستند

آدمهای معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می گذارند. کسانی که هماره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

4. آنانی که وقتی هستند نیستند وقتی که نیستند هستند

شگفت انگیز ترین آدمها. در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم. اما وقتی که از پیش ما میروند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می فهمیم که آنان چه بودند. چه می گفتند و چه می خواستند. ما همیشه عاشق این آدمها هستیم . هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می آید که چه حرفها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.