سرگرمی
2 دقیقه پیش | تصاویری که شما را به فکر فرو میبرد (34)یک عکس، یک طرح یا یک نقاشی؛ بعضاً چنان تاثیری روی بیننده دارد که شنیدن ساعت ها نصیحت و یا دیدن ده ها فیلم نمیتواند داشته باشد. هنرمندانی که به ساده ترین روش ها در طول تاریخ ... |
2 دقیقه پیش | دیدنی های امروز؛ سه شنبه 18 خرداد ماهدیدنی های امروز؛ سه شنبه 18 خرداد ماه وبسایت عصرایران: نماز تراویح مسلمانان اندونزی در نخستین شب آغاز ماه رمضان – آچهمعترضان عوارض زیست محیطی یک پروژه انتقال آب در کاتالونیا ... |
خلاقیت برندگان جایزه نوبل +عکس
برندگان جایزه نوبل بیشتر به دلیل تحقیقات خارق العاده خود شناخته شده هستند تا توانایی شان در نقاشی کردن. با این حال ولکر استگر، عکاس آلمانی از گروهی از برندگان جایزه نوبل تقاضا کرده است تا اکتشافات خود را نقاشی کنند و در مقابل دوربین او قرار گیرند.
رابرت بتز لافلین در سال 1988 جایزه نوبل فیزیک را برای کشف میدان مغناطیسی قوی الکترون ها دریافت کرد که می تواند سیال کوانتومی ایجاد کند. با مطالعه این سیال کوانتومی، فیزیکدانان می توانند دسته های کوچکی از الکترون ها را مشاهده کنند که به آن ها بینش عمیق تری از ساختار ماده می دهد. این کشف رابرت لافلین و همکارانش، به پیشرفت فیزیک کوانتوم کمک شایانی کرده است.
فرانسواز باره سینوسی، ویروس شناس فرانسوی در سال 2008 جایزه نول فیزیولوژی و پزشکی را برای کشف HIV یا ویروس نقص ایمنی انسان دریافت کرد. مشاهدات او در سال 1982 این فرضیه را تقویت کرد که AIDS به وسیله ویروس پسگرد ایجاد می شود که بعدها به وسیله او گروهش HIV نام گرفت.
استیون چو وزیر انرژی آمریکا از سال 2009 تا 2013 در سال 1997 برنده جایزه نوبل فیزیک شد. او و همکارانش به دلیل مطالعات خود روی سرد کردن و به دام انداختن اتم ها به وسیله لیزر برنده این جایزه شدند. برای مطالعه اتم ها که با سرعت حیرت انگیز 4000 کیلومتر بر ساعت حرکت می کنند باید ابتدا سرعت حرکت آن ها را کاهش داد. پیش از مطالعات چو در مورد اثر لیزر، دانشمندان از میدان های الکتریکی و مغناطیسی برای کاهش سرعت اتم های باردار استفاده می کردند. اما مطالعات چو نشان داد که می توان با لیزر سرعت اتم های بدون بار را کاهش داد و به این وسیله برای نخستین بار امکان مطالعه اتم های خنثی به وجود آمد.
الیزابت هلن بلکبرن زیست شناس استرالیایی آمریکایی در سال 2009 جایزه نوبل پزشکی و فیزیولوژی را دریافت کرد. او و همکارانش جایزه نوبل را برای کشف تلومراز دریافت کردند تلومراز آنزیمی است که از ساختار تلومر در انتهای کروموزوم انسان حفاظت می کند. بلک برن معتقد است که با اندازه گیری طول تلومراز درون سلول، پزشکان می توانند بیماری را زودتر درمان کنند و احتمال نجات بیماران افزایش می یابد.
جورج جی بدنورز در سال 1987 به همراه همکارش الکساندر مولر جایزه نوبل فیزیک را برای کشف ابررسانایی نوع خاصی از سرامیک ها در دمایی که در آن زمان بسیار بالا بود، بدست آوردند. ابررساناها موادی هستند که هنگامی که تا دمای مشخصی سرد می شوند می توانند جریان الکتریسیته را بدون مقاومت از خود عبور دهند. پیش از کشف بدنورز و مولر، دانشمندان گمان می کردند که مواد باید تا دمای منفی 243 درجه سانتی گراد سرد شود تا ابررسانایی را از خود نشان دهند. تنها عنصری که می توانست مواد را به این دما برساند هلیم بود. اما این دو دانشمند نشان دادند که ابررسانایی را می توان در دمای بالاتری نیز مشاهده کرد. به این وسیله برای سرد کردن مواد امکان استفاده از مایع سرد کننده ارزان تری مانند نیتروژن فراهم آمد.
بروس آلن بویتلر در سال 2011 به همراه همکارش جولز هافمن جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را برای کشف خود در مورد سیستم ایمنی بدن انسان دریافت کرد. در دهه 90 این گروه دریافتند که پروتئین های مشخصی به نام پروتئین های گیرنده باکتری ها و سایر ارگانیسم های بدن انسان را شناسایی می کنند. این پروتئین ها نخستین عکس العمل دفاعی بدن را فعال می کنند که زیرمجموعه ای از سیسیتم ایمنی بدن برای مقابله با بیماری ها است.
ویدیو مرتبط :
مراسم اعلام برندگان جایزه نوبل شیمی 2015
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
برندگان جایزه صلح نوبل معرفی شدند(+عکس)
اخبار بین الملل - ملاله یوسفزی برنده امسال جایزه صلح نوبل
به گزارش ایسنا به نقل شبکه اسکای نیوز عربی، رئیس کمیته نروژی نوبل اعلام کرد که ملاله یوسف زی پاکستانی به دلیل تلاشهایش برای ارتقاء سطح تحصیل بانوان در پاکستان برای این جایزه برگزیده شده است.
با اهدای جایزه نوبل به ملاله ١٧ ساله، او جوانترین فردی است که برنده جایزه نوبل شده است.
ساتیارتی
ساتیارتی نیز از فعالان حقوق کودکان در هند و از افراد پیشرو در مبارزه با کار کودکان محسوب میشود و تاکنون سازمانش 80 هزار کودک را از کار اجباری خلاص کرده و به بازپروری و تحصیل آنها کمک کرده است.
کمیته صلح نوبل از این دو به خاطر "مبارزهشان علیه سرکوب کودکان و جوانان و مبارزه برای حق تحصیل همه کودکان" تقدیر کرده است.
ملاله یوسفزی
از ملاله به عنوان مظهری از آموزش برای دختران پاکستانی و نمادی برای ترغیب زنان این کشور برای مقابله با اقدامات وحشیانه یاد میشود اما نام ملاله یوسفزی زمانی بر سر زبانها افتاد که شروع کرد به نوشتن یادداشتهای روزانهاش در وبسایت بی.بی.سی. وی درباره زندگی زنان دره سوات پاکستان مینوشت؛ منطقهای که زندگی مردم، به ویژه کودکان و دخترانش، زیر سایه سنگین آزار و خشونت طالبان است.
ملاله زمانی که یازده سال بیشتر نداشت، فعالیتاش را آغاز کرد اما خشم طالبان خیلی زود متوجه ملاله شد.
نهم اکتبر سال ۲۰۱۲ میلادی زمانی که ملاله با بقیه بچهها در اتوبوس مدرسه نشسته بود، گروهی از مردان طالبان اتوبوس را متوقف میکنند و بالا میآیند. مردی فریاد میزند: «بگویید کدامتان ملالهاید، اگر دهانتان را باز نکنید، همه را میکشم» ملاله شناسایی میشود و مردان به سرش شلیک میکنند. او به شدت زخمی میشود، اما زنده میماند و برای درمان به انگلیس منتقل میشود.
اولین نشانههای قدرت و نفوذ طالبان در پاکستان بعد از حادثه یازده سپتامبر در سال ۲۰۰۱ میلادی پدیدار شد. نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا به افغانستان حمله کردند و در سراسر پاکستان یک حس ضد غربی متولد شد.
شورشیان طالبان و تندروها در سالهای بعد سعی کردند در مناطق قبایلی پاکستان و همچنین دره سوات نفوذ و قدرت پیدا کنند. این وضع آنقدر پیش رفت که در سال ۲۰۰۷ طالبان در پیام رادیویی مردم را تهدید میکرد که اگر به سنتها عمل نکنند مجازات خواهند شد.
در سال ۲۰۰۸ رهبر محلی طالبان ملا فضلالله تهدید کرد که اگر مدارس دخترانه ظرف یکماه بسته نشود عواقبش را خواهند دید.
ضیاء الدین یوسف زی، پدر ملاله که صاحب مدرسه ملاله هم بود از این تهدیدها ترسید. از ارتش پاکستان تقاضای کمک کرد. آنها به او اطمینان دادند که امنیت را برقرار میکنند و از او خواستند مدرسه را نبندد.
اما این اطمینان ارتش پاسخی به ترسهای ملاله نبود. او در خوابهایش سایه سیاه طالبان را میدید که روی زندگیاش گسترده میشد. خاطرات روزمره مدرسه رفتنش و اینکه دوستانش چطور یکی یکی مجبور میشدند دره سوات را ترک کنند را در یک وبلاگ مینوشت.
وبلاگی که سرویس اردوی بی بی سی آن را بدون ذکر نام ملاله منتشر میکرد؛ وبلاگ یادداشتهای دختر مدرسهای پاکستانی.
با آنکه نام ملاله در وبلاگش نبود او از اینکه در مورد حق دختران از تحصیل بگوید و بنویسد ترسی نداشت. در سال ۲۰۰۹ در یک برنامه مشهور تلویزیونی که دوربینهایش را به دره سوات آورده بود صحبت کرد و از حق دختران و برای تحصیل گفت.
ملاله به مدرسه میرفت و مینوشت و با نگرانی روزگار میگذراند تا آنکه اتفاق بعد از ظهر پاییز سال ۲۰۱۲ افتاد و وقتی ملاله چشمانش را باز کرد خودش را در جهان دیگری یافت.
از زمانی که به سر ملاله شلیک شد او هوشیاریاش را برای روزها از دست داد. یک هلی کوپتر ملاله را از دره سوات به یک بیمارستان نظامی در پیشاور منتقل کرد؛ آغاز سفری که نه تنها ملاله را از دره سوات که از پاکستان دور کرد.
بیمارستان ارتش در پیشاور، دارای پیشرفته ترین تجهیزات در آن منطقه است و پرسنل ارتش و خانواده شان را درمان میکند.
گلوله از قسمتی از بالای ابروی چپ ملاله وارد سرش شده بود و با گذشتن از گردنش درمهرههای پشتاش متوقف شده بود. او را عمل کردند و بعد تحت مراقبت ویژه گرفت. بعد از چهار ساعت وضعیتاش بدتر شد و کم کم به طور کامل بیهوش شد. مغزش به شکل خطرناکی متورم شده بود.
قسمتی از مغز ملاله آسیب دیده بود که تکلم و حرکت دست و پای راست را کنترل می کند. به گفته دکتر جنید خان که مسئول درمان ملاله بود، وضعیت او ریسک خیلی بالایی داشت.
در نهایت ملاله را عمل کردند و بخشی از جمجمه را برداشتند تا فشاری که روی مغز بود کم شود.
همزمان با این اتفاقات، افسران بیمارستان میزبان یک گروه از پزشکان انگلیسی بودند که از بیرمنگام به پاکستان آمده بودند تا به پزشکان ارتش مشاوره بدهند.
در پانزده اکتبر سال ۲۰۱۲ ملاله به بیمارستان کویین الیزابت بیرمنگام منتقل شد و مراحل بهبود را خیلی خوب گذراند. آنطور که پزشکان میگویند علاوه بر کیفیت و نوع مراقبت روح مقاوم و اراده خودش خیلی کمک کننده بود.
کایلاش ساتیارتی
ساتیارتی 60 ساله از دنبالهروهای ماهتما گاندی و جنبش اعتراضات بدون خشونت وی است که تلاشهای خود را از 1980 بر حقوق کودکان و مبارزه با کار اجباری آنها قرار داده است.
وی از پیشروان نهضت جهانی خاتمه دادن به بردگی کودکان است و تاکنون دهها هزار کودک را از شرایط بد خارج کرده و امکان تحصیل آنها را فراهم کرده است.
اخبار بین الملل - ایسنا