جرات پا گذاشتن به این شهرها را ندارید

اگر جرات دارید پا به این شهرها بگذارید. محل‌هایی که شایعات مختلفی درباره‌اشان مطرح می‌شود.

بازارخبر: در کتاب‌های تاریخ با داستان‌های شهر ارواح مواجه شده ایم. شهرهایی که علی رغم هزار نفر جمعیت با اتفاقات و فجایع متعددی که از حضور ارواح نشأت می‌گیرد، خالی از سکنه شده اند.

علاوه بر موضوع اشباح در شهرهای کوچک قدیمی، جنگ، بلایای طبیعی و خرافات آخرالزمانی موجب تخلیه شهرها شده است و پس از مدتی به یک جاذبه گردشگری معروف تبدیل شده و پذیرای گردشگران از نقاط مختلف جهان شده اند.

شهر «آق دام» Ağdam در آذربایجان

 
این شهر که زمانی 150 هزار نفر جمعیت داشته در طول جنگ قره دباغ خالی از سکنه شد. ارامنه این شهر که در معرض خطر بودند آن را رها کردند و به ارمنستان و ایران فرار کردند. ساختمانهای این شهر اگر چه تخریب شده اند ولی یکی از جاذبه های گردشگری آذربایجان محسوب میشوند.

«پریپیارت» Pripyat در «اکراین»

 
پریپیات شهر متروکه‌ای در نزدیکی نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل، واقع در استان کیف در شمال کشور اوکراین است. پریپیات در سال ۱۹۷۰ به عنوان محل اسکان کارکنان نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل بنیان گذاشته شد. در سال ۱۹۷۹ رسماً به یک شهر تبدیل شد اما در سال ۱۹۸۶ در پی وقوع فاجعهٔ چرنوبیل تخلیه شد و به شهری متروکه بدل گشت. پریپیات نهمین شهر هسته‌ای شوروی سابق بود و پیش از انفجار نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل، پنجاه هزار نفر سکنه داشت.

«تاور غاء» Tawergha در لیبی

 
جنگ های خونین سال 2011 این شهر زیبا در لیبی را خالی از سکنه کرد. حدود 10 هزار نفر در این شهر زندگی می کردند که به دلیل جنگهای متعدد ناشی از تحولات سیاسی به شهرهای دیگر مهاجرت کردند.

«کادیاکان» Kadykchan در روسیه

 
«کادیاکان» با جمعیت 12 هزار نفری شهری پررونق بود که با شیوع بیماری اپیدمی ، بسیاری از جمعیت آن تلف شدند و عده ای هم آن را ترک کردند.

«چایی تن» Chaitén در چین

 
این شهر در سال 1933 بنا شد و حدود 7 هزار نفر جمعیت داشت. ولی با فعال شدن آتشفشان 9 هزار ساله این شهر در سال 2008 سیل و مذاب آن را فرا گرفت. این شهر تمامی سکنه خود را از دست داد و هم‌چنان خالی از سکنه است.

«گونکانجیما» Gunkanjima در ژاپن

 
«گونکانجیما» معنای «جزیره جنگ» است. این جزیره یکی از 505 جزیره غیر مسکونی در ژاپن محسوب می‌شود. میتسوبیشی این جزیره را در سال 1890 خریداری کرد تا از آن زغال سنگ استخراج کند. اولین ساختمانهای این جزیره در سال 1916 ساخته شدند و  جمعیت 5 هزار نفری در آن جای گرفت. با این حال این جزیره در برابر طوفانهای سهمگین مقاوم نبود و به تدریج این جزیره خالی از سکنه شد.

«فورد لاندیا» Fordlândia در برزیل

در سال 1928 این شهر در قلب جنگهای برزیل بنا شد و با فعالیت های صنعتی حیات یافت. ولی افزایش تعداد دزد و راهزن در این شهر موجب تخلیه جمعیت 5 هزار نفری آن شد.

«سنترالیا» Centralia در پنسیلوانیا – آمریکا

 
سنترالیا شهر متروکه‌ای در کلمبیاکانتی ایالت پنسیلوانیا آمریکاست. جمعیت این شهر به خاطر آتش زیر سطح زمین از بیش از ۱۰۰۰ نفر در سال ۱۹۸۱ به ۱۲ نفر در سال ۲۰۰۵، ۹ نفر در سال ۲۰۰۷ و ۱۰ نفر در سال ۲۰۱۰ رسیده‌است.
 
«کایاکوی» Kayakoy در ترکیه

 
این شهر کوچک در دامنه کوهستان از مسیر ترکیه بنا شده است . قدمت شهر به قرن 17 میلادی و زمان امپراطوری عثمانی باز می گردد. ولی جنگ های خونین ترکیه و یونان در سال 1919 تا 1922 موجب از بین رفتن آرامش این شهر شد و 2 هزار نفر از جمعیت آن کشته یا مهاجرت کردند .

«کاراچو» Craco در ایتالیا

 
قدمت این شهر به سال 1060 باز می گردد . ارتباط نزدیک شهر با کلیسای اعظم موجب رونق این شهر با 2 هزار نفر جمعیت بود ولی جنگهای پی در پی ، زلزله ، و رانش زمین در نهایت موجب مهاجرت جمعیت آن از سالهای 1963 به بعد شد.

حکم پا گذاشتن روى قبور

در برخى قبرستان هاى بسیار قدیمى مخصوصا بسیارى از قبرستان هاى کشورهاى عربى مانند وادى السلام در شهر نجف اشرف و خرابات در شهر دمشق قبرها را یک تا یک و نیم متر از زمین بلندتر درست مى کرده اند و بعد از آن بنا به دلایلى از ارتفاع قبرها کاسته و آن را تا حدود سى الى چهل سانتیمتر از زمین بلندتر قرار مى دادند. ولى اخیرا که امور قبرستان ها جزء وظایف شهردارى ها محسوب شده ، اموات با یک ترتیب خاص دفن شده و قبرهاى آنها همکف با زمین قرار مى گیرد.
معمولا در قبرستان هائى که قبرها یک تا یک و نیم متر از زمین بلندتر باشند رفت و آمد از روى آنها و پا گذاشتن روى آنها ممکن نیست ، اما با همکف قرار گرفتن آنها با زمین ، پا گذاشتن و رفت و آمد از روى قبور سهل و آسان شده و مردم بدون توجه از روى آنها رفت و آمد مى کنند. سخن ما در این  است که آیا رفت و آمد از روى قبور و پا گذاشتن روى آنها از نظر شرع ، اشکال و ایرادى دارد و منعى نرسیده و مى توان روى آنها نشست و یا پا گذاشت ؟
الف -  از نظر شرع و مسائل شرعى خداوند متعال همان گونه که براى مسلمین و مومنین در مقایسه با دیگران ارزش و احترام قائل است ، قبرستان و قبور مسلمانان و مومنین نیز داراى احترام و ارزش است . فقهاء و علماء بزرگ شیعه بر این عقیده اند که بى احترامى نسبت به قبور مومنین ، اهانت به قبرستان مومنین ، ریختن خاشاک و زباله و چیزهائى که موجب هتک حرمت قبور مومنین در قبرستان است ممنوع و حرام است . این بى احترامى چه نسبت به همه و کل قبرستان و یا نسبت به یک قبر، تفاوتى ندارد و گناه است
ب- اگر رفت و آمد از روى قبور همین عنوان جسارت به قبور مومنین را پیدا کند با همان ریختن خاشاک در قبرستان فرقى ندارد. پس از این جهت که ملاک در جواز و عدم جواز، اهانت و جسارت و عدم اهانت و جسارت است بازگشت آن بستگى به قصد انسان دارد؛ اگر به قصد اهانت روى قبر بنشیند، راه برود و یا پا بگذارد حرام و گناهکار محسوب است ، ولى اگر قصد اهانت نیست ؛ مثلا از کثرت جمعیت ضرورت ایجاب مى کند، یا قبور درهم و برهم است که اگر بخواهیم روى قبور پا گذاشته نشود با پیچ و خم هاى زیادى روبرو هستیم ، در این صورت ایراد و اشکالى ندارد.
ج _ در ارتباط با اصل موضوع (پا گذاشتن روى قبور) مرحوم صدوق (ره ) در من لایحضر و مرحوم مجلسى در بحار به نقل از حضرت موسى بن جعفر (ع ) آورده اند:
... و قال ابوالحسن موسى بن جعفر (ع ): اذا دخلت المقابر فطا القبور، فمن کان مومنا استروح الى ذلک و من کان منافقا وجد المه
حضرت موسى بن جعفر (ع ) فرمود: وقتى به قبرستان داخل مى شوید و روى قبرها مى روید، اگر صاحب قبر مومن باشد این پا گذاشتن روى آن موجب آسایش و راحتى او از گرفتارى خواهد شد، و اگر صاحب قبر منافق باشد، پا گذاشتن موجب عذاب و غم و اندوه بیشترى براى او مى شود.
معناى حدیث این نیست که باید روى قبور، به این دلیل که براى آنها اثر دارد پا گذاشت بلکه حدیث در مقام بیان این نکته است که اگر از روى بى توجهى روى قبور رفتیم گناهى نداریم ، گرچه صاحب قبر اگر مومن است بهره مند خواهد شد.
نکته دیگرى که در این بحث مورد توجه است این که فرمودند: در صورتى که صاحب قبر مومن است ، چنین و اگر منافق است چنان ؛ یعنى فقط از مومن و منافق نام برده شده و در مورد قبور کفار سخنى به میان نیاورده اند؟
پاسخ این پرسش در یک جمله و آن این است که : دفن اجساد کفار و مشرکین در قبرستان مومنین جایز نیست .
 منبع : انسان و عالم برزخ ، محمد مظاهرى

tebyan.net