تصاویری از قبیله بدوی «ووداآبه» نیجر

جام جم آنلاین: قبیله ووداآبه یکی از زیر شاخه های قوم پوئل است که بیشتر اعضای آن در کشور نیجر زندگی می کنند. اقوام پوئل در سراسر صحرای آفریقا از نیجر تا موریتانی در ساحل اقیانوس اطلس پراکنده هستند.

اریک سلاتو، عکاس و فتوژورنالیست فرانسوی به دیدار شبانان چادرنشین ساحل ، قبیله ووداآبه و کودکانشان از قوم پوئل در کشور نیجر رفت. او در این سفر با آداب و رسوم ، زندگی روزمره ، روش گذران زندگی و به ویژه شیوه زندگی کودکان این قبیله کوچ نشین آشنا شد.

اریک سلاتو ، عکس های بسیاری را از این سفر با خود به ارمغان آورد که بخشی از آنها را در کتابش تحت عنوان « کودکان چادرنشین » منتشر کرده است. نگاهی کوتاه به زندگی افراد و کودکان قبیله کوچ نشین ووداآبه در کشور نیجر.

           
در قبیله ووداآبه کودک تا سن 2 سالگی نزد مادرش باقی می ماند. در طول دوران طفولیت او چندین نام می یابد که نخستین نامش یک راز بوده زیرا یک تابو محسوب شده و حتی اعضای خانواده نمی توانند اورا به این اسم بنامند.

            
دختربچه ها در قبیله ووداآبه از سن 10 سالگی در وظایف امورخانواده مشارکت می کنند و در انجام بخشی از وظایف مادر و خواهران بزرگتر کمک آنها هستند.


افراد قبیله ووداآبه به دلیل شرایط آب و هوایی و نیاز گله هایشان به علوفه دائم در حال جابجایی هستند و به طور متوسط هر سه روز یک بار جای اردوگاهشان را تغییر می دهند.

            
در منطقه موسوم به ساحل در صحرا فقط دو فصل وجود دارد. فصل طولانی خشک و فصل بارانی که از ماه ژوئن آغاز می شود. پس از 8 ماه خشکسالی باران های سیل آسا می بارند و قبیله ووداآبه کوچ خودرا با دنبال کردن مسیر حرکت ابرها به سوی شمال ادامه می دهند.


بخش عمده ای از وقت روزانه پسران و دختران ووداآبه صرف رفتن به کنار برکه ها و سر چاه ها برای تامین آب مورد نیاز می شود. پسران وظیفه سیراب کردن حیوانات گله را به عهده داشته و دختران باید آب مورد نیاز مصرفی اعضای قبیله را تهیه کنند.

            
والدین ازدواج فرزندانشان را خیلی زود و حتی در زمان تولد مشخص کرده و در سن 12 سالگی آن را دوباره تایید می کنند. در قبیله ووداآبه این رسم کوبغال نامیده می شود. با این حال رسم ازدواج دیگری نیز به نام تیغال وجود دارد که رایج و قابل پذیرش است.


در رسم ازدواج تیغال دختر می تواند با همسری که برایش انتخاب شده است ازدواج نکند و اجازه بدهد فردی که دوستش دارد او را برباید. در این صورت معمولا کار با مذاکره و گفتگو حل می شود.

            
دو دختر نوجوان ووداآبه در لباس های سنتی که پارچه آن با دست بافته می شود.


تصویر یک پسر نوجوان قبیله ووداآبه که در جریان جشن سالیانه که پس از فصل بارانی انجام می شود صورتش را با رنگ اخرایی و کره تزیین کرده است.

            
یک کودک در حال خوردن شیر گاومیش. شیر گاومیش غذای اصلی قبیله ووداآبه را تشکیل می دهد. در فصل خشکسالی و کم شدن میزان شیر گاومیش ها نوعی خمیر ارزن پخته  کمبود شیر را جبران می کند.

جام جم آنلاین: در منتهی الیه جنوب غربی کشور اتیوپی در دره رودخانه اومو قبایلی زندگی می کنند که شیوه زندگی آنها از هزار سال پیش تاکنون تغییری نکرده و به رسوم و سنت های خود در این نقطه دورافتاده پایبند هستند.

به دلیل جنگل های انبوه، رودخانه های خروشان و صعب العبور بودن مسیری که به دره اومو منتهی می شود این قبایل تا اواخر قرن نوزدهم شناخته نشده بودند. آنها علی رغم اینکه در منطقه ای مشترک زندگی می کنند اما دارای نژاد و آداب متفاوتی هستند اما امروزه خطر انقراض نسل این قبایل را تهدید می کند.

یک نکته جالب که موجب پوزخند تلخی می شود این است که علی رغم زندگی بدوی و حفظ رسوم اولیه در دست مردان این قبایل تفنگ های خودکار آک 47 مشاهده می شود که هیچ تناسبی با شکل و هیئت آنها ندارد. برنت استایرتون، فتوژورنالیست مشهور و عکاس باتجربه آژانس گتی ایمیجز برای تهیه گزارشی مصور برای لایف به دره رودخانه اومو یا اومو رایورولی رفت و مجموعه عکس هایی را از این سفر برای لایف به ارمغان آورد. عکس هایی از بشریت اولیه البته منهای وجود تفنگ های خودکار آ ک 47. دره اومو اتیوپی و قبایل بدوی.

           
چهره جالب یک زن قبیله مورسی با نعلبکی داخل لبش و عاجهای سنگین گراز که به همراه تزیینات دیگر از گوشهایش آویخته است. شهرت قبیله مورسی به دلیل نعلبکی رسی است که از زمان کودکی به داخل لب پایین گذاشته و هر سال به قطر آنها افزوده می شود و آن را نشانه ای از زیبایی می دانند.

            
تصویر دو کودک عضو قبیله مورسی که بدنشان از خاکستر پهن سوخته گاوها پوشیده شده تا از پشه ها در امان باشند.

            
دو جنگجوی قبیله کارو مسلح به تفنگهای خودکار آک 47 و بدنهای رنگ کرده که از چرا دادن گاوها بازمی گردند. امروز تنها حدود 1500 نفر از اعضای قبیله کارو در دره رودخانه اومو به زندگی ادامه می دهند.

           
سالمندترین عضو قبیله کارو که اعضای قبیله از سن او خبر ندارند اما معتقدند که او سالمندترین عضو قبیله است. در این ناحیه مردم تمایلی به زندگی طولانی و پیر شدن ندارند.

           
سه پیرمرد عضو قبیله داسانک. اعضای قبیله داسانک یکی از بزرگترین قبایل دره رودخانه اومو بوده و ثروتمندترین قبیله محسوب می شوند. قبیله داسانک حدود 60 هزار راس گاو دارد.

یک جنگجوی قبیله کارو که سلاحش را بر دوش گذاشته است. جراحاتی که بر پشت او دیده می شود نشانه این مساله است که او در جریان نبرد افرادی را به قتل رسانده است. هنگامی که یک جنگجوی کارو مردی را به قتل می رساند اعضای قبیله او با تیغه یک چاقو بر پشت شانه و بازوها این نشانه ها را ایجاد می کنند.

            
تصویر یک چوپان عضو قبیله هامار که برای حفاظت از گله اش مسلح است. او با دیدن استایرتون (عکاس این گزارش) به او گفت تو که هستی؟ اینجا چه می کنی؟ جوان دیگری که با او بود رفتارش کمتر دوستانه بود و پس از گرفتن این عکس توسط استایرتون با دادن دشنامی از او دور شد.

            
چهره یک جنگجوی کارو در روستای محل زندگی اش در رودخانه اومو. رنگ آمیزی جالب چهره و بدن او و پوشش سنتی اش هیچ تناسبی با سلاحی که بر دوش گذاشته ندارد.

چهره یک دختر نوجوان قبیله کارو و تزیینات سنتی قبیله اش.

            
چهره یک پیرزن عضو قبیله مورسی که نعلبکی لبش را درآورده و لب پایین اش را کاملا جمع کرده است. او در عین حال آویزه های سنگین گوش هایش را نیز از لاله ها جدا کرده است.