ای کاش که عبرت بگیریم

 

 

 

 

درسی مهم از داستان میمونها

 

در جائی خواندم که: بومیان آمازون روش جالبی برای شکار میمون دارند بدینصورت که نارگیل را از دو طرف سوراخ می کنند، یک طرف کوچک تر در حدی که بتوانند یک طناب را از آن عبور دهند و یک طرف کمی درشت تر در حدی که دست یک میمون به زور از آن رد شود. از طرف کوچک تر طنابی که انتهایش را گره زده اند رد می کنند و بعد طناب را به تنه درخت می بندند تا اینطوری میمون نتواند جر بزند و نارگیل را با خودش ببرد. سپس توی نارگیل خالی شده چند تا سنگریزه می اندازند و چند بار تکانش می دهند تا صدایش خوب در جنگل بپیچد ... تله آماده است.

 

میمون ها که شهوت کنجکاوی دیوانه شان کرده تا ببینند این چیست که این جوری صدا می دهد، می آیند و دستشان را می کنند توی نارگیل و سنگریزه ها را توی مشتشان می گیرند تا بیرونشان بیاورند، اما مشت بسته شان از سوراخ رد نمی شود. میمون ها اگر فقط مشتشان را باز کنند و از سنگریزه های بی ارزش دل بکنند، آزاد می شوند ولی به هیچ قیمتی حاضر نیستند چیزی را که بدست آورده اند از دست بدهند. آن قدر تقلا می کنند و خودشان را به زمین و آسمان می زنند که فردا وقتی صیاد می آید بدن های بی حالشان را به راحتی (عین آب خوردن) جمع می کند و توی قفس می اندازد.

 

این میمون ها چند خاصیت جالب دیگر هم دارند. اولا وقتی می بینند یک هم نوعشان گیر کرده و دارد جیغ و ویغ می کند باز هم برای کنجکاوی می روند سراغ نارگیل بغلی و چند دقیقه بعد خودشان هم در حال جیغ و ویغ اند. ثانیا بومی ها اگر میمونی اضافه بر تعداد مورد نیازشان گیر افتاده باشد، آزادش می کنند اما وقتی فردا دوباره برای شکار می آیند باز همین میمون ها گیر می افتند و جیغ و ویغشان در می آید. این داستان قرن هاست که در جریان است! اما حق ندارید فکر کنید که این میمون ها از خنگیشان است که هر روزه توی این دام ها می افتند، اتفاقا خیلی هم ادعای هوش و استعدادشان می شود.

 

اگر خوب فکر کنیم ... آیا دور و بر خود ما پر از نارگیل های سوراخ داری نیست که صدای تلق و تولوق جذابشان از شدت وسوسه دیوانه مان می کند؟ آیا دستمان را به خاطر بسیاری از چیزهایی که حقیقتا نمی دانیم ارزشی دارند یا نه، چندین و چند بار در هر مدخل سوئی داخل نمی کنیم؟ آیا دستمان جاهایی گیر نیست که به خاطرش از صبح تا شب جیغ و ویغ می کنیم و خودمان را به زمین و آسمان می کوبیم؛ در حالی که فقط کافی است از یک سری چیزها دل بکنیم و برویم خوش و شاد روی درخت ها، بی دغدغه این جور چیزها، تاب بازیمان را بکنیم؟ آیا صدای جیغ و ویغ مذبوحانه اکثر دور و بری هایمان که خودشان را اسیر کرده اند را نمی شنویم؟

آیا ...؟!

 

ویدیو مرتبط :
عبرت بگیریم...

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

فرمانده ناجا: در برابر حادثه تلخ کهریزک زبانی جز عذرخواهی نداریم/ باید "عبرت" بگیریم

فرمانده ناجا با اشاره به حادثه تلخ کهریزک، وقوع این حادثه را باعث بیداری پلیس عنوان کرد و افزود: ما در برابر این حادثه زبانی جز عذرخواهی نداریم.

به گزارش انتخاب ؛ سردار اسماعیل احمدی‌مقدم در دهمین نشست روسای پلیس پیشگیری کشور ضمن رونمایی از سامانه ارتباطی میان قوه قضائیه و پلیس، به موضوع تلخ حادثه کهریزک اشاره کرد و با تأکید بر عبرت‌گیری از آن حادثه خاطرنشان کرد: ما باید از حوادث تلخ پیش آمده همچون داستان کهریزک عبرت گیریم و امروز در برابر آن حادثه زبانی جز عذرخواهی نداریم و تنها قادر به جبران بخشی از آثار تلخ آن هستیم.

فرمانده ناجا ادامه داد: داستان تلخ کهریزک باعث بیداری در پلیس شد و پس از آن ما به سمت توجه بیشتر به حقوق شهروندی پیش رفتیم.

احمدی‌مقدم افزود: بحث حقوق شهروندی پس از آن حادثه یکی از مطالبه‌های اصلی شورای عالی امنیت ملی بود و من در آن جلسه قول دادم که ظرف مدت ۲ سال وضعیت بازداشتگاه‌ها و تحت نظرگاه‌های پلیس را سامان دهم و این ساماندهی حتی به بهانه نبود اعتبارات نیز متوقف نشود.

وی با بیان این‌که امروز شاهد تحول در وضعیت حقوق بشر در تحت نظرگاه‌های و بازداشتگاه‌های پلیس هستیم، گفت: امروز که ما در روزهای پایانی سال ۹۳ قرار داریم ارزیابی‌های ما نشان از کسب رتبه ۸۶ تا ۸۷ از سطح دارد و امیدواریم نواقص باقی‌مانده نیز در طرح تکمیلی مکنا در سال ۹۴ مرتفع شود.

مرتضوی اصرار داشت
سردار اسماعیل احمدی مقدم نیز سابق بر این گفته بود که سعید مرتضوی، دادستان وقت تهران با وجود مخالفت وی، اصرار داشت که بازداشت شدگان به بازداشتگاه کهریزک فرستاده شوند.

وی می‌گوید که کهریزک اساساً بازداشتگاه نبوده، بلکه در ابتدا به عنوان ''انبار نیروی انتظامی'' مورد استفاده قرار می‌گرفت.

فرمانده نیروی انتظامی تصریح می‌کند: «صبح روز جمعه جلسه‌ای پیرامون اتفاقات آن زمان برگزار شد و آقای مرتضوی اصرار داشت که افراد دستگیر شده به کهریزک منتقل شوند. من مخالفتم را به صراحت اعلام کردم و گفتم آنجا نه تنها جا نداریم، بلکه آن مکان جای خطرناکی است.»

وی با بیان اینکه سعید مرتضوی، دادستان وقت تهران، اصرار داشت که این افراد دستگیر شده ''چاقو، قمه و زنجیر داشته‌اند و از همین حیث اراذل و اوباش محسوب می‌شوند''، می‌افزاید: «من در آن جلسه عنوان کردم که ضبط کنید و بنویسید که من مخالف هستم و مخالفت ناجا نیز ثبت شد.»

نامه به مقام معظم رهبری
احمدی مقدم دو سال پیش نیز در یک برنامه تلویزیونی درباره نامه‌ای که به رهبر معظم انقلاب نوشته، گفت: «نوشته بودم در هر صورت اگر جنابعالی صلاح بدانید در این حوادث اخیر بنده مسئولیت هر آن‌چه که اتفاق افتاده، اعم از اینکه ناجا کرده یا نکرده را می‌پذیرم، شما من را برکنار کنید تا قائله بخوابد. در این نامه نوشتم که مطمئن باشید بنده هرگز از جنابعالی دلگیر نخواهم شد. من گفتم مرا برکنار کنید و ایشان نپذیرفتند.»

اخبار اجتماعی - انتخاب