اسکلت یک انسان نما یا موجود فضایی!

از زمان کشف این اسکلت عجیب که به یک انسان شبیه است در یک منطقه کویری موسوم به آتا کامادر شیلی به همین نام و به اسکلت آتا یا آتاکاما مشهور شده، برخی آن را یک انسان و یا انسان نما و موجودی فضایی و حتی یک میمون کوچک تصور کرده اند و برخی براین باور بودند که این موجود به طور حتم یک موجود فضایی است.

وبسایت ساعت24: کشف یک اسکلت عجیب در شیلی توجه بسیاری از محققان و علاقمندان به شناسایی و آگاهی از موجودات فضایی و فرازمینی را به خود جلب کرده است.

از زمان کشف این اسکلت عجیب که به یک انسان شبیه است در یک منطقه کویری موسوم به آتا کامادر شیلی به همین نام و به اسکلت آتا یا آتاکاما مشهور شده، برخی آن را یک انسان و یا انسان نما و موجودی فضایی و حتی یک میمون کوچک تصور کرده اند و برخی براین باور بودند که این موجود به طور حتم یک موجود فضایی است.

آزمایش های متعدد بر روی این اسکلیت انجام شده و تلاش شده تا مشخص شود که این اسکلت به کدام گروه از موجودات تعلق دارد. این موجود برخلاف انسان که دوازده دنده دارد ده دنده دارد ولی شکل اسکلتی شبیه به انسان دارد.

سر و جمجمه این موجود اما بسیار بزرگتر از جثه اش است و سری بزرگ و دوکی شکل دارد. برخی براین باورند که ممکن است این اسکلت به یک جنین در قرن های گذشته تعلق داشته و یا نوعی پستاندار منقرض شده است.

در مطالعاتی که از سال 2012 روی این اسکلت انجام شده در دانشگاه استانفورد مشخص شده که این اسکلت بقایای انسانی دارد. در کت اسکن مشخص شده که تمام ارگان های بدن انسان حتی قلب این موجود شبیه انسان بوده است. آزمایش های دی ان آ نیز مشخص کرده که این موجود یک پستاندار ناشناخته و یا موجودی فضایی نیست.

این اسکلت در سال 2003 در یک منطقه دور افتاده و غیر مسکون در شیلی پیداشد و تا سال 2009 در کلسیون شخصی یک فرد علاقمند بوده است. از این زمان بررسی هایی بر روی این موجود عجیب انجام شده و در سال 2012 جدی ترین بررسی ها در دانشگاه استانفورد به انسان بودن این اسکلت با دقت بالا تاکید دارد. اما یکی از دست اندرکاران این بررسی در دانشگاه استانفود تاکید می کند نمی تواند با قاطعیت بگوید که این اسکلت یک میمون نیست. اما شباهت زیادی به انسان دارد. ولی بدون شک این یک موجود فرازمینی نیست.

 

بررسی ها در مورد علت مرگ و اینکه این موجود چه می خورده و چرا مرده نیز انجام شده و مشخص شده که  هیچ بیماری خاص ژنتیکی مانند کوتولگی یا پیری زودرس نداشته و سالم بوده است. اما اینکه چرا به این اندازه بوده و به چه دلیل مرده هنوز مشخص نیست.

فسیل‌های دو میلیون ساله انسان نما

فسیل های دو موجود کهن شبیه به انسان (هومینید) در آفریقای جنوبی کشف شده است.قدمت این فسیل ها متعلق به یک زن بزرگسال و یک پسر جوان - شاید مادر و پسر - حدود دو میلیون سال است و در رسوبات غاری در مالاپا نه چندان دور از ژوهانسبورگ کشف شد.

محققان به نشریه علمی "ساینس" گفته اند که این موجودات شکافی مهم میان هومینیدهای کهن تر و گروه گونه های مدرن تر موسوم به هومو را که شامل انسان امروزی می شود پر می کنند.

تیم محققان یافته خود را "اوسترالوپیتکوس سدیبا" نامیده اند.

پروفسور لی برگر از دانشگاه ویتواترزرند (Witwatersrand) که هدایت این تحقیقات را به عهده داشت، گفت: "این مقطعی است (زمان حیات این موجودات) که ما از انسان نماهایی که روی دو پا راه می رفتند عملا به انسان امروزی بدل شدیم."

"فکر می کنم که احتمالا همه می دانند که این دوره زمانی - از کمی بیش از دو میلیون سال پیش تا یک میلیون و ۸۰۰ هزار سال پیش - یکی از فقیرترین دوره ها از نظر اکتشافات فسیلی (اجداد انسان) است."

"اوسترالوپیتکوس سدیبا" دارای ترکیب جالبی از مشخصه های فیزیکی - برخی کهن و برخی مدرن - است.

دندان های کوچک، بینی برجسته، استخوان خاصره پیچیده، و پاهای بلند شبیه به مشخصه های موجودات اخیرتر است. و همزمان بازوهای بلند و مغز کوچک منعکس کننده گروه خیلی قدیمی تر اوسترالوپیتسین است، گروهی که به عقیده پروفسور برگر این موجودات به آن تعلق دارند.

بقایای تازه در محوطه میراث جهانی "گهواره نوع بشر" که در گذشته هم محل کشف فسیل های خیلی خوب زیادی بوده است پیدا شد.

استخوان های دو موجود در فاصله حدود یک متری از یکدیگر از یک حفره بیرون کشیده شد - که زمانی غاری بود که سقف آن به مرور زمان به طور کامل فرسایش یافته است.

گروه تحت نظر پروفسور برگر می گوید کاملا ممکن است که این دو مادر و پسر باشند و حداقل اینکه می توان فرض کرد همدیگر را می شناخته اند و از اعضای یک دسته بوده اند.

دانشمندان گمان می کنند که این موجودات به داخل غار پرت شده باشند یا در آن به دام افتاده باشند.

اولین قطعه از فسیل این دو موجود در ماه اوت ۲۰۰۸ توسط متیو، پسر ۹ ساله دکتر برگر کشف شد.

این یافته نیز همچون نمونه های بسیار دیگر در عالم فسیل شناسی به بحث های زیادی درباره اهمیت این فسیل ها دامن زده است.