گفتگو با مجری مرد ممنوع التصویر

اخبارفرهنگی - گفتگو با مجری مرد ممنوع التصویر

مجری مو فرفری خوش روی سال های گذشته تلویزیون که او را پیش تر با برنامه های طعم آفتاب و رد پا می شناختیم، این روزها در تالار حافظ در نمایش «هر کس با تنهایی اش»، به شخصیت جدیدی جان می دهد که قبلا از او دیده نشده، آن هم در صحنه تئاتر، در کنار هنرمندانی همچون گلچهره سجادیه و هوشنگ قوانلو.

سید جواد یحیوی که یکی از آغازگران شیوه های جدید اجرا در تلویزیون بود و از نسل مجریان جوان صدا و سیما، بیش از پنج سال است در تلویزیون هیچ حضوری نداشته و در سال های اخیر روی زمینه های دیگری تمرکز کرده و فعالیت می کند. با او به گفتگو نشستیم، در کنار یک جیپ آبی خسته و تنها.

در چند سال گذشته حضور سید جواد یحیویی در صدا و سیما، کمرنگ و البته بی رنگ بوده است و بیشتر در فضاهای دیگر به فعالیت ادامه داده اید.
- من این جمله را به مدیر وقت شبکه گفتم: شاید شما بتوانید من را به این ساختمان و شبکه راه ندهید اما شما نمی توانید من را از دنیای فرهنگ و هنر بیرون کنید زیرا هنرمندی که یک رسانه را از او بگیرند، تلاش می کند اطلاعات و توانایی هایش را افزایش دهد تا بتواند وارد رسانه های دیگر شود اما زمانی که تو سال های جوانی ات و اولین تجربه هایت را در رسانه ای گذراندی و آزمون و خطاهای خود را پشت سر گذاشتی و به سطحی از تجربه رسیدی، اگر آن مسیر برایت مسدود شود، کنار آمدن با شرایط بسیار سخت است ولی چون من به طور همزمان در بازیگری هم فعالیت می کردم، وارد شدن به این رشته برایم دشوار نبود. چه بسا فضای بازیگری برای من ویژگی هایی دارد که می تواند جذاب تر از مجری گری باشد.

هنرمندی که اجازه فعالیت ندارد، چگونه زندگی هنری اش را ادامه می دهد؟
- مهم این است که ما بدانیم با چند بار جلوی دوربین رفتن یا روی صحنه رفتن، هنرمند نمی شویم. نه آنکه من هنرمند هستم، نه، هر کس که در عرصه هنر نفس می کشد، زندگی می کند، تلاش می کند، می آموزد تا لحظه ای که خروجی خودش را به نمایش می گذارد، موضوع جدیدی را خلق نمی کند. او زمانی خلق می کند که در خلوت خود کتاب می خواند. فکر می کند و با مردم ارتباط برقرار می کند. مانند نقاشی که به او می گویند نمی تواند نقاشی هایش را روی این دیوار نصب کند. آیا این مسئله جلوی خلق آثار جدید را می گیرد؟

نه، زیرا این اتفاقی است که در درون تو می افتد و نمی تواند از بیرون کنترل شود. زمانی که من اجرا می کنم یا بازی می کنم، به دنبال انتقال حرفی به تماشاگر نیستم، بلکه می خواهم در موقعیتی جدید قرار گیرم تا حرف ها و افکار جدید بشنوم. این موردی است که هیچ کس نمی تواند آن را از من بگیرد. من هم مانند تمام افرادی که موقعیت کار رسمی از آنها گرفته شده است، ناراحت شدم، بی انگیزه شدم، خسته شدم؛ ولی زمانی که به بخش های درونی ام بیشتر رسیدگی کردم، امیدهای جدیدی در دلم به وجود آمد.

شما بیشتر به عنوان مجری شناخته می شوید. برای شما اجرا و بازیگری خصوصا بازیگری تئاتر چه تفاوتی با هم دارند؟
- تفاوتی که وجود دارد این است که در فضای اجرا سعی می کنیم به یک فضای رئال با موضوعات حقیقی، با اسم و صدا و شخصیت حقیقی خودمان دست پیدا کنیم که در راستای رسیدن به ماموریتی است که در اجرا داریم. یعنی من با اسم خودم، با صوت و صدا و حتی لحن خودم و با باورها و دانش و اعتقاد و تجربه خودم وارد موضوعات می شوم، به مسائل نگاه می کنم و نگاه خودم را حتما اضافه می کنم؛ نگاهی که برنامه تعیین می کند تا به مخاطبم منتقل کنم ولی در دنیای بازیگری من در پوست آدم دیگری زندگی می کنم. بنابراین از زاویه او به موضوع نگاه می کنم و عکس العمل هایم، عکس العمل های اوست. موقعیت یک موقعیت قراردادی است که در جهان آن آدم، دوستان و انسان های پیرامونش وجود دارد؛ بنابراین به هر اندازه ای که آن دنیا متفاوت باشد، این آدم هم با شخصیتی که اجرا می کند، متفاوت خواهد بود.

فکر می کنید تغییراتی که در فضای سیاسی و اجتماعی به وجود آمده، شرایط بازگشت شما یا افرادی را که شرایط مشابه شما دارند، فراهم می کند؟
- میزان امیدواری در زمان حال بیشتر شده است و تعدادی از دوستان من توانستند دوباره فعالیت کنند ولی این اتفاق هنوز برای من در تلویزیون نیفتاده است. در حال حاضر در حوزه تئاتر و سینما، محدودیت ها کم شده است اما تصور نمی کنم که وقایع سیاسی و اجتماعی تاثیری در شرایط صدا و سیما ایجاد کند چون به نظرم تلویزیون ما تصمیم گرفته است مانند جزیره ای ارتباطش را با دیگر سرزمین ها قطع کند.

اگر فرصت کار در همه مدیوم ها را داشته باشید، کدام مدیوم را برای کار انتخاب می کنید؟
- اگر بین بازیگری و اجرا بخواهم انتخاب کنم، بازیگری را ترجیح می دهم. اگر قرار باشد راجع به رسانه آن یا به قول شما مدیوم آن حرف بزنیم، هر کدام از اینها جذابیت هایی دارند. یعنی بازیگری روی صحنه برای مخاطبی که همان لحظه تو را می بیند، جذابیت هایی دارد و بازیگری برای دوربین جذابیت های دیگری. هر دوی آنها را دوست دارم و فکر نمی کنم باید برای آنها به انتخابی برسم. دلم نمی خواهد انتخاب کنم و می خواهم هر دو را تجربه کنم. در سابقه خودم برای بازیگری به شکل درست تربیت نشده ام. خوشحالم که این روزها در پلاتوهای تئاتر آرام آرام خودم را برای بازیگری بیشتر تربیت می کنم. خودم را روتوش می کنم و اشکالاتم را می گیرم، استایلم را درست می کنم، بدنم و بیانم را تصحیح می کنم و وقتی هم که جلوی دوربین قرار می گیرم، این تجربه ها به من کمک خواهد کرد. من با جلوی دوربین ایستادن آشنا هستم چون سال ها جلوی دوربین بوده ام اما به نظر خودم جلوی دوربین بازی کردن را باید بیشتر یاد بگیرم و مشغول همین کار هستم.

هر کس با تنهایی اش زیباتر است
هر کس در جریان زندگی روزمره خود راهی برای مقابله با دلتنگی می یابد، کسی به گذشته باز می گردد و دیگری به آینده نظر می کند. فکر کردن درباره روزمرگی راه فراری است برای فکر نکردن به دلتنگی. کسی عشقی می یابد و دوست داشتن را می آزماید و دیگری تنهایی را انتخاب می کند.

تنهایی بهترین راه برای مقابله با دلتنگی است، چون در بطن دلتنگی قرار دارد، می توان آن را شناخت و زندگی کرد.

«هر کس با تنهایی اش» داستان جدا افتادن و دلتنگی چند نسل است؛ چند نسلی که حرف یکدیگر را نمی فهمند. برای قانع کردن هم تلاش می کنند اما تلاشی بی حاصل. هر کدام از نسل ها اهداف و ارزش های مورد علاقه اش را دنبال می کند و تصور می کند این ارزش ها و علایق بایستی برای نسل دیگر هم جذاب باشد.

نکته جالب در مورد نمایش «هر کس با تنهایی اش»، نحوه در کنار هم قرار گرفتن بازیگران این نمایش است که از نسل های مختلفی انتخاب و در کنار هم قرار گرفته اند و این انتخاب در کنار شیوه اجرایی اثر که به گونه ای تنهایی افراد را تقویت می کند، تاثیر مضاعفی در انتقال مفهوم نمایشی اثر گذاشته.

در این نمایش گلچهره سجادیه و هوشنگ قوانلو که از نسل پیشکسوتان تئاتر محسوب می شوند، در کنار جوانانی همچون مهدی فریضه و امیرحسین متین فر و مژده دایی قرار گرفته اند و در میان آنها نسل میانسالانی همچون سید جواد یحیوی و پانته آ تاج بخش حضور دارند؛ حضوری که هر کدام به تنهایی زیباست ولی در کنار هم در «هر کس با تنهایی اش» زیباتر است.

اخبارفرهنگی - مجله چلچراغ

 

ویدیو مرتبط :
افشاگری مجری ممنوع التصویر تلویزیون

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نظر مجری ممنوع‌التصویر درباره مرتضی حیدری

 

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب  :دكتر امیر دبیری مهر مجری باسابقه رادیو كه بدلیل انجام گفتگوهای چالشی با برخی مسئولان به درخواست نهاد ریاست جمهوری ممنوع التصویر شده واز پخش مجموعه 13 قسمتی گفتگوهای تلویزیونی وی با محققان درباره اندیشه امام خمینی (ره) جلوگیری شده است، در وبلاگ خود نوشته است:

 

همواره سعی كردم از اظهار نظر درباره كیفیت كار همكارانم پرهیز كنم اما اجرای بسیار ضعیف مرتضی حیدری در مصاحبه با اقای احمدی نژاد باعث شد این انتقاد را اشكار كنم .هرچند همواره غیر حرفه ای ترین مصاحبه ها مربوط به رئیس جمهور است و مصاحبه گران تحت سیطره كاخ ریاست جمهوری و خدم و حشم انجا قرار می گیرند و در واقع به بهانه ای برای سخنان رئیس جمهور تبدیل می شوند اما انفعال محض و حالت بدنی كرنش وار و لبخند ملیح مجری واقعا برای مخاطب چندش اور است . انتظار از مجری و خبرنگار صدا وسیما این نیست كه با مرعوب شدن در برابر مقامات و با تكان دادن مكرر سر بعنوان تایید به گونه ای رفتار كند تا مصاحبه شونده خرسند شود بلكه انتظار این است كه صدای مردم و طرح كننده صریح سوالات مردم و متخصصان باشد و اجازه ندهد مصاحبه شونده هر حرفی را بدون سند و مدرك بزند درواقع باید بتواند با او چالش كند . سه سال اجرای برنامه های سیاسی اینجانب در رادیو شاهدی بر این مدعاست كه بنده به این نكات پایبند بوده و هزینه آن را نیز در نقد سیاستهای غلط دولت پرداختم . اما نزد وجدان حرفه ای و اخلاقی خودم و مخاطبان فهیم رسانه ملی سربلندم .امیدوارم روزی خبرنگارانی رو در روی مسئولان بنشینند كه بجای ملاحظات شخصی و سازمانی كه برخی از انها نیز نارواست و محل اشكال است صرفا به وظیفه حرفه ای و ملی خود بیندیشیند و صدای بلند جامعه در مواجهه با مسئولان باشند.در این باره سخن بسیار است اما از شرح آن معذورم ..../انتخاب