هنر مقرنس در دوره صفویه

دوره صفوی را عهد هنر طلایی ایران می گویند که به راستی این نام گذاری در مورد هنرهای تزیینی از جمله مقرنس مصداق دارد. ولی این عنوان به معنی آن نیست که هنر مندان دوره صفوی دست به ابتکار و اختراع فوق العاده ای زده اند بلکه به علت این است که بر اثر توجه شاهان صفوی مراکز هنری زیاد شد و رشته های مختلف هنری به اوج ترقی خود رسید . بی شک عصر صفوی دوران نوینی در عرضه هنرهای با ارج ایران زمین به شمار می آید .

 

در این دوره هنر دارای صلابت و یکپارچگی و مهرت استادی منحصر به فردی است که در دوران پس از صفویه کمتر به چشم می خورد . در این دوره برخی از سنتهای هنری مغول کنار رفت و در تلاش آغازگر دست ساخته های نویی عرضه شد. به ویژه در زمان شاه عباس هنرهای این عهد به حد اعلای شکوفایی خود وصال یافت. مقرنس در این دوره کاملا جنبه تزیینی داشت و اغلب با موزاییک و کاشی صورت می گرفت. 

 

نیز هر چهار دسته مقرنس با دقت فراوان به کار رفت و تازگیهایی نیز به ظهور رسید . نخستین نشانه های مقرنسکاری در این عهد در بنای گنبد دار مقبره شیخ صفی الدین اردبیلی در شهر اردبیل متجلی گشت، که متفاوت با فرمهای قبلی و بلکه به صورتی پیشرفته به کار گرفته شده است. نمای خارجی این مقبره که از آجر ساخته شده ، کاشی فیروزه ای ساده و معرق تزیین شده است. درگاه مقبره بلند و دارای طاق هلالی است که در سمت چپ آن حواشی مقرنس کاری شده به خوبی به چشم می خورد .

 

 

از دیگر آثاری که نشان دهنده تحول و گسترش عنصر تزیین مقرنس همراه با کاشیکاریهای با ارزش و بی مانند در دوران صفوی باشد از مقرنسهای زیبای عمارت عالی قاپو، مسجد امام اصفهان ، مسجد شیخ لطف الله اصفهان و دیگر آثار این دوره یاد می کنیم که در نوع خود از بهترین موتیفهای مقرنس الهام گرفته شده است. بخصوص مسجد امام بیشتر از نظر مقرنسهای کاشیکاری شده در ایوان مدخل و نیز از نظر فضاهای وسیع و کاشیهای رنگارنگ با نقوش گوناگون و بی نظیر صحن ، ایوانها و همچنین گنبد و محراب دارای اهمیت و اعتبار ویژه ای است. توسعه مقرنسهای آویزان یا استالاکتیکی در مناره خای بالکندار این مسجد از نمونه های بارز دگر گونی این عنصر تزیینی است.

 

در مورد چگونگی قرار گرفتن و کاربرد مقرنسها دوران صفویه با سلجوقی تفاوت کلی داشته است : هنرمندان مقرنس ساز عهد سلجوقی ، هماهنگ با بالا آمدن ساختمان جرزها و دیوارهای جانبی بنا به هنگام قوس دادن آنها مقرنسها را با پس و پیش به کار بردن آجر ها می ساخته اند، تا جایی که در نوک از تعداد قرنیزها کم و پوشش مقرنسدار زیر گنبد یا طاق ایوان کامل شود؛ اما در زمان صفویه مقرنسها را بر روی زمین قالب میریختند و پس از تکمیل بنا و عمارت با بستهایی که زیر طاق از پیش تعبیه می شده است مقرنسهای آماده را به زیر سقف متصل میکرده اند و این کار از پایین به بالا صورت می گرفته است.

 

 

امروز هم این نوع مقرنسکاری در اصفهان ، یزد و شیراز رواج دارد؛ البته در هرکدام از این شهرها شکل ساختن مقرنس فرق میکند. مثلا در اصفهان با چوب مقرنسهای آماده شده را در زیر طاق قرار می دهند ؛ اما در یزد قالبهای مقرنس را به رسنی می بندند و در زیر سقف به صورت آویزان محکم می کنند و پس از آن فاصله بین مقرنسها را با بند کشی پر می کنند و سپس برای تزیین بیشتر روی مقرنس را با نقاشی یا کاشیکاری می پوشانند.

 

برای نمونه مسجد جامع کبیر یزد را که دارای محراب و سردر مقرنسکاری جالب مزین به کاشیهای زیباست می توان نام برد. در صحن جنوبی بقعه شاه نعمت الله ولی در ماهان کرمان، و نیز در قسمت پشت بنا و داخل رواقها مقرنسهای کار هنرمندان عهد صفوی به چشم می خورد. همچنین حمام گنجعلی خان کرمان مقرنسهای ساده و با ارزشی را در خود جای داده است.

منبع:isfhandicraft.blogfa.com

ویدیو مرتبط :
روستای تاریخی ده نمک و آثار دوره صفویه و دوره اسلام

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

پل تاریخی لاتیدان از آثار دوره صفویه

بقایای ویرانه پل لاتیدان که به آن پل رود کول نیز گفته می‌شود در مسیر کاروان رو دوره صفوی شیراز - بندرعباس، روی بستر رودخانه کول در 50 کیلومتری غرب بندرعباس قرار دارد.

 

پل تاریخی لاتیدان که به طولانی‌ترین پل تاریخی ایران نیز شهرت دارد در سال 1372 بر اثر وقوع سیلاب در نزدیکی روستای نیم کار شهرستان خمیر از خاک بیرون آمد.

این پل با 500 سال قدمت و طول یک کیلومتر دارای 233 دهانه بوده که امروزه تنها 33 دهانه آن سالم و بیش از 200 متر آن قابل احیاء است.

بخش‌هایی از این پل در سالهای 1379 و 1386 در دو مرحله با هزینه 80 میلیون تومان مرمت شده است.

  
برای دیدن طویل‌ترین پل ایران باید به جنوب ایران و استان هرمزگان سفر کنید. در 50 کیلومتری غرب بندرعباس روی رود «کول» پلی بسیار بلند و طویل ساخته شده است که برای تجسم اندازه آن کافی است بدانید طول پل لاتیدان چیزی حدود سه برابر سی و سه پل اصفهان است.

 

عرض پل لاتیدان به دلیل طولانی بودن آن در بخش‌های مختلف متغیر است. یکی از اصلی‌ترین دلایل تخریب قسمت میانی پل، نبود امکان ساخت پی و شالوده محکم برای آن به دلیل شدت جریان آب رود است. مصالح به کار رفته در ساخت این پل سنگ‌های تراش نخورده و ناهمگون است که توسط ملاط به یکدیگر متصل شده‌اند.

این پل ظاهراً در زمان شاه عباس اول و در جریان احداث جاده کاروان رو ساخته شده و نقش موثری در نقل و انتقال نیرو و تدارکات برای باز پس گیری منطقه خلیج فارس از استعمارگران پرتغالی داشته است.

رودخانه کول از رودهای پر آب منطقه بوده و در این محل دارای بستر عریض و طغیان‌های فصلی است. بر همین اساس، در مسیر جاده کاروان رو، احداث پلی طویل بر بستر رودخانه ضرورت داشته است.

 

پل لاتیدان طولانی‌ترین پل تاریخی ایران و یکی از باشکوه‌ترین آنهاست. لیکن به جهت سهل انگاری در شالوده سازی و شاید تعجیل در ساخت آن - برای حمله به پرتغالی‌ها - و همچنین طغیان‌های شدید رودخانه، مدت نسبتاً کمی بعد از ساخت قسمتی از آن فرو ریخت.

در بازدیدی که انگلرت کمپفر از این پل در سال 1686 میلادی داشته، قسمت‌هایی از آن فرو ریخته بود. پل لاتیدان در زمان آبادانی بیش از هزار متر طول داشته و متشکل از سه قسمت شرقی، غربی و دیواره سدی بین آن دو بوده است.

امروزه از قسمت شرقی حدود 270 متر و از قسمت غربی ویرانه 147 متر باقی مانده، ولی از دیواره سدی به جهت اینکه در معرض جریان اصلی رودخانه قرار داشته، آثار زیادی برجای نمانده است.

این دیواره حدود 800 متر طول، 2 متر ارتفاع و حدود 7 متر عرض داشته و ظاهراً در فواصل معین با جرزهای نیم دایره تقویت می‌شده است. از قسمت غربی پل تنها بقایای 17 پایه که به طور منظم و در یک محور ساخته شده‌اند، باقی مانده که قابل بازسازی نیست.

این پایه‌ها در جهت بالا رود و پایین رود دارای موج شکن‌های نیم دایره بوده و مصالح و شیوه ساخت آنها مشابه بخش‌های دیگر پل است. به نظر می‌رسد که عرض پل در قسمت غربی 80/6 متر و بیشتر از قسمت شرقی بوده است.

از قسمت شرقی که 270 متر طول و 33 دهانه یا چشمه داشته، آثار بیشتری برجای مانده است. این قسمت پل 40/5 متر عرض (60/1 متر کمتر از قسمت غربی) داشته و با شیب ملایمی بر ارتفاع آن افزوده می شده است؛ به طوری که از یک متر در کناره رودخانه به 6 متر و با احتساب جان پناه‌ها به 5/6 متر در میانه می‌رسیده است. 33 دهانه این قسمت دارای ابعاد مختلفی بوده‌اند که از کناره تا میانه وسیع‌تر می‌شده است.

 

در حال حاضر حدود 20 دهانه این قسمت سالم برجای مانده که نشان دهنده معماری پیشرفته و درخور توجه آن است. در ابتدای این قسمت 9 دهانه کوچک فرعی وجود دارد که پل از آن به بعد کامل می‌شود.

از نهمین دهانه به بعد، پل 17 دهانه به عرض 40/5 و 17 پایه به عرض 80/3 متر دارد. عرض بیست و ششمین دهانه 80/5 متر است که در جریان اصلی آب قرار دارد.

قسمت شرقی پل با دهانه‌های دیگر و مطابق با همین عرض ادامه پیدا می‌کند؛ هرچند جریان اصلی رودخانه آسیب‌های زیادی به این قسمت وارد ساخته است.

روی پایه‌های قسمت اصلی این بخش از پل، آبگذرهایی در دو طبقه تعبیه شده که در مواقع طغیان، آب را از خود عبور داده و همچنین سبب صرفه جویی در مصالح و کاهش وزن پل می‌شده است. پایه‌های پل در این بخش حدود یک متر بالاتر از سطح آب و حداقل 50/2 متر بالاتر از بستر رودخانه قرار دارد.

اضلاع پایه‌ها در جهت مخالف و موافق جریان آب دارای موج شکن‌هایی با قوس جناغی است تا فشار آب به پایه ها را بشکند. طول این پایه ها 15/10 متر است. روی این پایه‌ها، جرزهایی به طول 80/8 و عرض 45/1 متر ساخته شده و بین آنها، آبگذرهایی در دو طبقه جا گرفته است. طاق دهانه‌های اصلی و آبگذرهای روی پایه‌ها به این جرزها متکی است. ارتفاع آبگذر طبقه اول 20/2 و طبقه دوم 1/50 متر است.

سطح گذر پل لاتیدان را با سنگ‌های مسطح فرش و لابه‌لای آنها را با ملات پر کرده بوده‌اند. پل رود کول با توجه به بستر رسوبی و غیر مستحکم رودخانه، فاقد یک شالوده مستحکم و یکپارچه است و ظاهراً حتی بستر رودخانه در این محل برای جلوگیری از شسته شدن بنیان پایه‌ها، سنگ فرش نشده و پی‌ها هر کدام به طور مستقل روی بستر رسوبی رودخانه نهاده شده است.

پل تاریخی لاتیدان در فهرست آثار ملی کشورمان نیز به ثبت رسیده است.

 

 

 
منبع:hamshahrionline.ir