فرهنگ و هنر
2 دقیقه پیش | تشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالستشریفات بهبود | تشریفات و خدمات مجالس | برگزاری مراسم عروسی | باغ عروسی تشریفات ۵ ستاره بهبود با مدیریت بهبود اصلانی صاحب سبک در اجرای دیزاین های ژورنالی و فانتزی ، اجرا ... |
2 دقیقه پیش | خواندنی ها با برترین ها (81)در این شماره از خواندنی ها با کتاب جدید دکتر صادق زیباکلام، اثری درباره طنز در آثار صادق هدایت، تاریخ فلسفه یونان و... آشنا شوید. برترین ها - محمودرضا حائری: در این شماره ... |
نگاهی به جوایز تصویرگری كتاب كودك
بررسی های جوایز جهانی مرتبط با كتاب كودك نشان می دهد گاه جوایز از سوگیری ها فاصله گرفته اند و منافع جهانی را بر منافع گروهی ترجیح داده اند و گاه داوری ها تحت تاثیر اهدافی نامرتبط با كتاب پیش رفته است.
بررسی تعداد زیادی از جوایز توسط ایبنا نشان می دهد، برخی جوایز از استقلال رای بالایی در داوری ها برخوردارند و برخی نیز با چراغ های خاموش اهداف غیرادبی را دنبال كرده اند.
به هرترتیب هر چقدر جوایز ادبی مسیرهای ناشناخته ای برای نویسندگان ایرانی هستند، تصویرگران راه های بردن جوایز جهانی این حوزه را به خوبی یافته اند و در سال های اخیر از سیب طلای براتیسلاوا تا قلم زرین بلگراد در میان ایرانیان دست به دست شده است.
آخرین گزارش ایبنا در معرفی جوایز مرتبط با كتاب كودك به سه جشنواره سی جی كره جنوبی، بولونیای ایتالیا و دوسالانه تصویرگری پرتغال اختصاص یافته است.
سی جی؛ در ابتدای راه
ایرانی ها از نخسین سال های راه اندازی جایزه تصویرگری سی جی جوایز آن را به تسخیر در آوردند. در دومین دوره جشنواره آثار 10 تصویرساز ایرانی به کاتالوگ راه یافت و آثار نرگس محمدی در جمع پنج اثر برگزیده سی جی کره جنوبی قرار گرفت.
جایزه سی جی را سال 2008 بنیادی با همین نام در کره جنوبی پایه ریزی کرده و علاوه بر بررسی آثار تصویرگری ناشران برگزیده را نیز معرفی می کند.
ماه گذشته کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به نمایندگی از سی جی آثار چندین تصویرگر ایرانی را به سومین دوره این جایزه ارسال کرد.
در دومین دوره جایزه سی جی آثار کریم نصر برای تصویرگری کتاب «اشی مشی»، امیر مفتون برای تصویرگری کتاب «مردی که می خواست زن بگیرد» نوشته ترانه مطلوب، فرشید شفیعی برای تصویرگری کتاب «کفش های آهنی» نوشته فریده خلعتبری، شهروز صدر برای تصویرگری کتاب «روز گم شده ها» نوشته سیدجواد راهنما، مرتضی زاهدی برای تصویرگری کتاب «جدول ضرب» نوشته فریده خلعتبری، پژمان رحیمی زاده برای تصویرگری کتاب «پادشاه تنها»، حسن عامه کن برای تصویرگری کتاب «کلاه لوله ای»، سمانه قاسمی برای تصویرگری کتاب «فکرهای من» و رضی آویده برای تصویرگری کتاب «شهرهای نامریی» به كاتالوگ جشنواره راه یافت.
بولونیا؛ جایزه ای كه اعتبار می آورد
نمایشگاه كتاب بولونیا، بزرگ ترین رویداد حوزه كتاب كودك است كه فروردین هر سال در شمال ایتالیا برگزار می شود؛ نمایشگاهی كه چرخ كتاب های جهان را هر سال به حركت در می آورد.
علاوه بر هزاران حق رایت كتابی كه در حاشیه بولونیا فروخته می شود، نشست ها، سمینارها و نمایشگاه هایی برگزار می شود كه فعالیت های مرتبط با تصویرگری كتاب كودك از جمله آنهاست.
راگازی بولونیا جدا از ویژگی های مادی اعتبار معنوی فراوانی به برگزیدگان خود می دهد. راگازی كتاب ها را از نظر طراحی، ویرایش و گرافیك برررسی می كند و در چهار بخش برگزیدگان خود را معرفی می كند؛ بخش داستانی (fiction)، غیرداستانی (non fiction) افق های جدید (new horizons) و opera prima. جایزه بخش داستان (fiction) به آثار فانتزی كوتاه مصور اختصاص یافته كه به طور معمول آثار تصویرگران مطرحی در آن شركت داده می شود، اما در بخش غیر داستانی (non fiction) محوریت آثار كتاب های تاریخ، علوم، موسیقی و حوزه های دیگر غیرداستانی است.
در میان چهار بخش بولونیا «افق تازه» (new horizons) جایزه ای است كه به كشورهای عربی، آمریکای لاتین ، آسیا و آفریقا داده می شود؛ جایزه ای كه در پنج سال اخیر سه بار به تصویرگران كتاب ایرانی رسیده است.
افق جدید را امسال (2010) هدا حدادی، به خاطر نگارش و تصویرگری كتاب «دو دوست» دریافت كرد و سال گذشته میلادی (2009) نیز راشین خیریه آن را به ایران آورد.
سال 2006 هم كتاب «تاپ ، تاپ، تاپ» نوشته فاطمه مشهدی رستم با تصویرگری افرا نوبهار موفق به دریافت جایزه افق جدید شده بود. امسال هیات داوران این جشنواره در بیانیه خود عنوان كرده است: «در اثر هدا حدادی اشتیاقی یافتیم كه در دنیای امروز باید گرامی داشته شود، زیرا كه مواد طبیعی، برگ ها، دانه ها، پوسته درختان یا تكه های كاغذ بخشی از روایت بی ریای او شده اند، اما هویت اصلی خود را همچنان حفظ كرده اند.»
دوسالانه پرتغال و نگاه اروپایی
دوسالانه تصویرگری «بریرو» پرتغال سال 2003 میلادی كارش را آغاز كرده است. نگاهی به برگزیدگان چهار دوره گذشته این جشنواره نشان می دهد، بلژیكی ها جوایز زیادی را به خود اختصاص داده اند و پس از آن ها تصویرگران فرانسه و آلمان موفق ظاهر شده اند.
دوسالانه تصویرگری كتاب كودك پرتغال با هدف جمع آوری آثار تصویرگران، مبتكران، ناشران و كسانی كه در زمینه كتاب كودك فعالیت دارند، فعالیت می كند.
سال 2009 آثار علی عامه كن، حسن عامه كن، راشین خیریه، آزاده مدنی و نرگس محمدی از ایران به كاتالوگ این دوسالانه راه یافت، اما هیچ گاه برگزیدگان این دوسالانه شرقی ها به ویژه تصویرگران ایرانی نبوده اند.
نگاه پرتغالی ها برای جایزه پنج هزار دلاری بریرو، نگاهی اروپایی است.... / تحلیل : خبرگزاری کتاب ایران
ویدیو مرتبط :
نشست تخصصی كودك و كتاب
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
نگاهی به كتاب «از اروپا و آمریكای لاتین»
روزنامهنگاری شغل مورد علاقه نویسندگان است و میتوان گفت مناسبترین شغل برای آنهاست، اگر نه برای همیشه، دست كم تا وقتی كه بتوانند از راه انتشار كتابهایشان درآمدی مناسب داشته باشند.
گاهی هم این علاقه آنچنان است كه تا پایان عمر همپای كار نویسندگیاش، روزنامهنگاری را نیز ادامه میدهد. برای این مسئله نمونههای بسیاری را میتوان از گذشته تا به حال ذكر كرد: دكتر جانسون روزنامهنگاری بود كه در زمینه ادبیات چهره شاخص و برجستهای به شمار میرفت. ژوزف ادیسون هم چنین وضعیتی داشت.
چارلز دیكنز كارش را به عنوان گزارشگر تندنویس پارلمانی در روزنامهها شروع كرد. پی.جی.وودهاوس تا اواسط 30 سالگیاش روزنامه داشت و اولین شغل گراهام گرین، دبیر تحریریه روزنامه تایمز بود. جورج اورول خبرنگار آبزرور بود تا زمانی كه شاهكارش «مزرعه حیوانات» را نوشت و پس از آن «1984». از اینها مهمتر میتوان همینگوی را نام برد كه حتی مایه اصلی رمانهایش را از حرفه روزنامهنگاریاش میگرفت.
نویسنده بسیار مشهور، گابریل گارسیا ماركز نیز از این دست است. او سالها به كار روزنامهنگاری مشغول بود، حتی پس از شهرتش در كلمبیا به این كار ادامه داد. سالگذشته ترجمه اثری از این نویسنده كلمبیایی منتشر شد كه در نوع خود جالب و خواندنی است.
اگر رمان صدسال تنهایی را خوانده باشید زمانی كه «از اروپا و آمریكای لاتین» را با ترجمه همان مترجم یعنی بهمن فرزانه به دست میگیرید شاید منتظر اثری با سبك و سیاق صدسال تنهایی باشید اما در همان اولین صفحات درمی یابید كه با اثری كاملا متفاوت مواجهید زیرا این كتاب یك رمان نیست بلكه مجموعهای از نوشتههای پراكنده و مقالات ماركز است كه از سپتامبر 1955 تا 1960 نگاشته شده و بخش مهمی از آنها در همان زمان در روزنامه «ناظر» بوگوتای كلمبیا چاپ شده است.
آنگونه كه مترجم در مقدمه كوتاه خود نوشته است، این كتاب گزیدهای از كتاب بسیار مفصل از اروپا تا آمریكای لاتین است كه طیف گستردهای از موضوعات روز را در بر میگیرد. گذشته از ارزش جامعه شناسی آن، باید گفت این كتاب به نوعی كلاس روزنامهنگاری است. شیوه نگارش آزادانه، طنز ظریف و توصیفات دقیق ماركز نشان میدهد كه او همانقدر كه رمان نویس بزرگی است، روزنامهنگار خوبی هم بوده.
كتاب با گزارشات كوتاهی از جشنواره سینمایی ونیز شروع میشود و بهتدریج در دل این گزارشات ماجرای قتل دختری جوان هم به شكل سریالی نقل میشود. در بخش گزارشات سینمایی نقد فیلمهای روز كه در این جشنواره شركت داده شدهاند به همراه توصیف كارگردانان و هنرپیشههایی همچون سوفیا لورن و فرانكو رسی و همچنین طنز نهفته در جملات و كلمات، كتاب را دلچسب كرده است.
برای نمونه در همان اولین صفحه كتاب چنین آمده: «باوركردنی نیست ولی واقعیت دارد: یك خانم پیر اهل استكهلم، یك كلاه حصیری و یك جفت شلوار گلدار خریده است فقط به این امید كه به جشنواره بیاید و گرگوری پك را از نزدیك ببیند. ولی در هفته دوم جشنواره از گرگوری پك خبری نیست و خیال هم ندارد كه به اینجا بیاید.» با این حال داستان قتل دختر جوان كه به شكلی ناگهانی در میان این گزارشات آمده اگر چه در ابتدا تعلیق خاصی به كتاب میدهد اما بهتدریج خستهكننده میشود هرچند كه این مسئله باعث شده كه سبك كتاب شبیه یك رمان مدرن، جریان سیالی شود.
از آنجاكه این مطالب، روز به روز و همگام با رخداد ماجراها نوشته شده است حالت رمانی را پیدا كرده كه هیچكس نمیداند دقیقا به كدام سمت خواهد رفت حتی خود نویسنده، انگار نویسنده در حضور خواننده مشغول نوشتن است و هرگز فرصت بازگشت و تغییر ماجراها را ندارد مخصوصا اینكه در پایان ماجرا معمای قتل، ناگشوده میماند درست مثل شیوه پایان باز در رمانهای مدرن.
بخش دوم كتاب كه تقریبا از نیمه كتاب شروع میشود، با عنوان فرعی قطاری به مقصد وین اینگونه آغاز میشود: «چیزی بامزهتر از آلمانی بلد بودن وجود دارد، یعنی آلمانی بلد نبودن.» در واقع این فصل سفرنامه ایست كوتاه، از نگاه تیزبین یك روزنامهنگار كار كشته كه جامعه اتریشی آن روزگار و روابط افراد آن را با دقت تصویر كرده است. به غیر از این دو فصل، یازده فصل دیگر هم در این كتاب درج شده كه البته بعضی از آنها دو صفحه بیشتر نیستند.
بعضی از این فصول به ماجراهای تاریخی جالبی اشاره شده. ماجراهایی كه امروز با گذشت بیش از شصت سال مسلما با دیدی متفاوت به آنها مینگریم برای مثال اشاره به فیدل كاسترو در فصل یكی مانده به آخر. در تاریخ آوریل 1958یعنی یك سال پیش از پیروزی كاسترو، ماركز چنین نوشته است: «اما كاسترو، خواهر آن شورش طلب كوبایی كه از روی عكسها به برادرش فیدل كاسترو بسیار شباهت دارد، دو هفته است كه در كاراكاس نیست.»
(ص 248) در آخرین فصل رمان كه دو صفحه دارد ماركز به ادبیات آن روز كلمبیا نگاهی كلی میاندازد و این فصل را با این جمله با پایان میرساند: «در خاتمه باید گفت كه ادبیات كلمبیا روی هم رفته نتوانسته است به شایستگی جوابگوی كشور باشد» و این هفت سال پیش از انتشار صدسال تنهایی است.