معرفی فیلم های روز: A Walk in the Woods (پیاده روی در جنگل)

بعد از گذراندن دو دهه در انگلستان، بیل برایسون به ایالات متحده بر می‌گردد. در امریکا، بیل به این نتیجه می‌رسد که بهترین راه برای پیوند با زادگاهش این است که همراه یکی از قدیمی‌ترین رفقایش جادۀ آپالاچی[۱] را با پای پیاده در نوردد.

وب‌سایت نقد فارسی:

نام فیلم: A Walk in the Woods (پیاده روی در جنگل)

ژانر: ماجرایی،کمدی،درام

مدت زمان: ۱۰۴ دقیقه 

کارگردان : Ken Kwapis

نویسندگان : Rick Kerb, Bill Holderman

بازیگران : Robert Redford, Nick Nolte, Emma Thompson

هزینه تولید: ۸ میلیون دلار

محصول کشور: ایالات متحده آمریکا

کمپانی توزیع کننده: Broad Green Pictures

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)

خلاصه داستان : بعد از گذراندن دو دهه در انگلستان، بیل برایسون به ایالات متحده بر می‌گردد. در امریکا، بیل به این نتیجه می‌رسد که بهترین راه برای پیوند با زادگاهش این است که همراه یکی از قدیمی‌ترین رفقایش جادۀ آپالاچی[۱] را با پای پیاده در نوردد.

دو تا مرد گنده پیاده جادۀ آپالاچی را پشت سر می‌گذراند: این طرح شبیه فرمول فیلمهای برنده جشنوارهها به نظر نمی‌رسد، کما این که بعداً هم معلوم میشود که چنین قابلیتی را ندارد. مانند تمام فیلمهای جادهای، موفقیت (یا عدم موفقیت) «پیاده روی در جنگل»(A Walk in the Woods) به شدت به رابطه بین دو بازیگر اصلی فیلم، در این مورد رابرت ردفورد و نیک نولتی، متکی است. و گرچه این دو به خوبی توانستهاند از پس کاراکترهای خود بربیایند، به عنوان زوجی نامأنوس چندان به هم نمیخورند. انگار چیزی این وسط کم است. شاید [بهتر بود] این فیلم بیست سال پیش با بازی والتر ماتئو و جک لمون ساخته میشد. یا حتی ده سال پیش، همان طور که قرار بود، با حضور پل نیومن و رابرت ردفورد.....

بعضی وقتها «پیاده روی در جنگل» به طرز عجیبی جالب میشود، اما مثل بسیاری از کمدیهای دیگر به نیمه راه نرسیده از نفس میافتد. برخی از شوخیها به طرز غیرمنتظرهای سخیف هستند، حداقل اگر آن را با متر و معیار رابرت ردفورد بسنجیم «سخیف» به نظر میرسند. این بازیگر اسطوره‌ای همه کارهای درست و خوب رو انجام میدهد و دیالوگهای چرت و پرت و بازی‌های فیزیکی لوده را به نولتی می‌سپارد. البته در این بین دیالوگهای هوشمندانه و حاذقانه کم نیستند. فکر میکنم یکی دو بار حین تماشای فیلم خندیدم، اما شوخیها مثل خود فیلم به طور کلی ماندگاری کمی دارند. نیمه اول فیلم به مراتب لذتبخشتر از نیمه دوم است.

داستان بیشتر راجع به تعامل قابل پیش‌بینی بین دو «رفیق ناجور»، یعنی بیل برایسون (ردفورد) و استفن کاتس (نولتی)، است تا درباره مسیری که این دو طی میکنند. «طبیعت وحشی»(Wild) در سال گذشته با بازی ریس ویترسپون خیلی بهتر توانسته بود خطرات گذر از یک مسیر وحشی ۳۵۰۰ کیلومتری از جورجیا تا مِین را به تصویر بکشد. در این فیلم خطراتی مانند خرسها، درهها و پرتگاهها و آب و هوای بد به مثابه شاه‌بیت[۲] عمل میکنند. با تبعیت از فرمول فیلمهای جادهای، «پیاده روی در جنگل» به بخشهای کاملاً مجزایی تقسیم میشود: افتادن در دام همراهیِ آزاردهنده ترین کوهنورد برای طی مسیر، لاس زدن با مالک جذاب مسافرخانه و.... این فیلم همچنین پیامی دارد که ممکن است یودا[۳] با آن مخالف باشد: آن‌چه واقعاً اهمیت دارد تلاش کردن است.

برایسون، سفرنامه‌نویس مشهور، تصمیم میگیرد از روی هوس جادۀ آپالاچی را با پای پیاده طی کند- شاید این یک بحران میانسالی به تأخیر افتاده باشد یا شاید یکی از آرزوهای محال زندگی وی باشد. همسرش، کاترین (اما تامسون)، اجازه نمیدهد که به تنهایی به این سفر برود. بعد از فرستادن پیام به بیشتر دوستان قدیمیاش و جواب رد شنیدن، مجبور میشود تا از تنها کسی که علاقمند به این سفر است دعوت کند- مردی که ده‌‌ها سال است او را ندیده و البته خاطرات خیلی خوشی هم با او ندارد. کاتس کار خاصی در زندگیاش انجام نداده و خیلی از تناسب اندام به دور است و به نظر میرسد که به زور بتواند حتی یک مایل را پیاده طی کند چه برسد به بیش از ۳۵۰۰ کیلومتر را.

فیلمنامه از کتاب غیرداستانی بیل برایسون اقتباس شده است و توسط کن کواپیس، که رزومۀ کاری پر و پیمانی در تلویزیون و چند کار بلند سینمایی (مانند خواهرخواندگی شلوارهای مسافر/The Sisterhood of the Travelling Pants) دارد، کارگردانی شده است. گاهی اوقات حس میکنیم که کواپیس می خواهد شکوه این مسیر را به تصویر بکشد، اما گرچه چند نمای تماشایی از کوهها دیده میشود، لحظات کارت پستالی فیلم آن قدر زیاد نیستند که تحسین بیننده را برانگیزند. علاوه بر این، صحنهای وجود دارد که طراحی تقلبی فیلم یک صحنه را خراب میکند. این سکانس کلیدی با کوههای سرامیکی و نقاشی افتضاحِ پس زمینه به قدری مصنوعی است که حواس بیننده را پرت می‌کند.

گرچه از دورانی که رابرت ردفورد ستاره بود ده‌ها سال میگذرد، اما او هنوز میتواند با کاریزمای درونی و شخصیت دوست‌داشتنی‌اش توجه دوربین را به خود جلب کند. ردفورد بدل خوبی برای حماقت‎های نولتی است؛ و تعجب‌برانگیز است که این دو نمی‌توانند بهتر از این، آن‌طور که آب و روغن با هم مخلوط می‌شوند، با هم بُر بخورند. لحن شاد فیلم مانع از این میشود که «پیاده روی در جنگل» خیلی بی روح و خشک شود و در مقایسه با سایر فیلمهای این ژانر (مانند «طبیعت وحشی» و «به سوی طبیعت وحشی») هرگز احساس نمیکنید که طبیعت چیزی بیشتر از دغل‌بازی چموش باشد. پیام ضمنیِ فیلم درباره اخلاقیات است: سالخوردگان ممکن است ذهن چالاکی داشته باشند اما جسم‌شان است که اغلب یاری نمیکند. هر اِلمان تلخ و شیرینی ناشی از این واقعیت به سرعت با تزریق یک شوخی در فیلم از بین می رود. فیلم با یکدندگی نمیخواهد که بیشتر از یک لحظۀ گذرا جدی باشد. «پیاده روی در جنگل» لذتبخش است اما پیش پا افتاده است و بیشتر یک سرگرمی گذرا است تا یک اثر سینمایی ارزشمند.

-------------

[۱] Appalachian Trail یا به اختصار A.T جاده‌ای است به طول تقریبی ۳۵۰۰ کیلومتر مورد استفادۀ کسانی که قصد سفر با پای پیاده (hiking) را دارند. جادۀ آپالاچی با عبور از جنگل و سرزمین‌های بکر و وحشی اسپرینگ مانتن در ایالت جورجیا را به مانت کتادن در ایالت مِین در شمال شرق ایالات متحدۀ امریکا متصل می‌کند.

[۲] به انگلیسی punchlines: بخش پایانی یک لطیفه، آثار طنزآمیز یا عبارات نغز است که معمولاً یک واژه یا جمله‌ای است که شنوندگان را می‌خنداند یا به فکر فرو می‌برد.

[۳] Yoda یکی از شخصیت‌های جنگ‌ ستارگان ساختۀ جرج لوکاس.

معرفی فیلم های روز: ریکی و فلش ( Ricki and the Flash )

نام فیلم: ریکی و فلش (Ricki and the Flash)
کارگردان : Jonathan Demme
نویسنده : Diablo Cody

بازیگران :
Meryl Streep...Ricki
Rick Springfield ... Greg
Kevin Kline ... Pete
Mamie Gummer ... Julie
و...
رده سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)
ژانر : کمدی - درام
زمان : 100 دقیقه
منتقد : میثم کریمی

مریل استریپ با 19 بار نامزدی اسکار، به نظر می رسد که کار انجام نداده ای در سینما نداشته باشد اما کماکان برای تجربه کردن افق های بازیگری در سینما پُر انرژی و خستگی ناپذیر نشان می دهد. بازی در نقش یک خواننده سبک موسیقی راک برای مریل استریپ 66 ساله می توانست یک چالش تمام عیار باشد چراکه وی مجبور شد موسیقی و نواختن گیتار را بیاموزد و بر روی صحنه حتی بداهه نوازی کند! اما « ریکی و فلش » به اندازه تلاش مریل استریپ برای یادگیری موسیقی ، اثر با ظرافتی محسوب نمی شود.

ریکی ( مریل استریپ ) خواننده ای است که 20 سال پیش همسر ( کوین کلاین ) و سه فرزندش را ترک کرد تا بتواند تبدیل به موزیسین و خواننده ای مطرح شود. وی در این مدت توانست یک آلبوم تک خوانی منتشر کند و حالا به همراه گروه موسیقی اش به نام " فلش " در یک میخانه در سان فرناندو برنامه اجرا می کند. ریکی در رسیدن به رویای موسیقی اش اگرچه خیلی کامیاب نبوده و از لحاظ مالی به توفیق قابل توجهی نیز دست پیدا نکرد، اما به نظر می رسد که از زندگی که برای خود ساخته راضی است. اما یک تلفن از طرف همسر سابقش زندگی او را تغییر می دهد. پِت به ریکی اعلام می کند که دخترش به دلیل شکست عاطفی که در ازدواجش داشته حال و روز خوبی ندارد. به همین دلیل ریکی پس از سالها تصمیم می گیرد سراغ خانواده اش برود و با آنان مواجه شود.

« ریکی و فلش » بر روی کاغذ یکی از بهترین ترکیب های سینمایی سال را رقم زده است. جاناتان دمی برنده اسکار بهترین کارگردانی برای فیلم « سکوت بره ها » و دیابلو کودی نیز که به عنوان فیلمنامه نویس در این فیلم حضور دارد و پیش از این برای نگارش فیلمنامه « جونو » موفق به دریافت اسکار شده، تماشاگران را به انتظار تماشای اثری منحصر به فرد در ژانر موسیقی نگه می داشت اما نتیجه این ترکیب جذاب، جز یک فیلم معمولی نبوده است.

داستان « ریکی و فلش » داستان ساده ای است. زنی که سالها از خانواده اش به دور بوده و حالا باید نزد آنان بازگردد تا آنچه را که گم کرده بازیابد و معنای زندگی را بیش از پیش درک کند. فیلم هرگز از مسیری که اغلب برای این نوع آثار به نگارش در می آید فراتر نمی رود.فیلمنامه « ریکی و فلش » کلیشه های رایج ژانر موسیقی و همچنین رابطه " پدر - مادر و فرزند " را به کار گرفته و هیچ غافلگیری ویژه ای برای مخاطب به همراه ندارد.

دیابلو کودی که پیش از این با آثاری نظیر « جونو » و « جوان بالغ » نشان داده به خوبی فضای کمدی و درام را می شناسد، اینبار در نگارش « ریکی و فلش » خلاقیتی که از او انتظار می رفت را به نمایش نگذاشته و تماشاگر که هر لحظه منتظر مشاهده اتفاق ویژه ای بر پرده نقره ای سینماست را ناامید تر می کند.

ریکی به عنوان شخصیت اصلی داستان، زنی سالخورده است که در گذشته اشتباهات بسیاری انجام داده و باید در طول داستان پی به اشتباهات گذشته برده و در نهایت باید این پیام را به مخاطب انتقال دهد که هیچ چیز جای خانواده و ارزش های آن را نمی گیرد. اما برای انتقال این مفهوم، انتظاری بیشتر از بگو مگوهای ساده " مادر و دختری " چند دیالوگ خشک و خالی پرخاشگرانه میان ریکی و اعضای خانواده اش می رود؛ انتظاری که هرگز به پایان نمی رسد و در میان مجموعه ای از فرآیندهای ساده فیلمنامه نویسی و کلیشه های رایج ژانر ، « ریکی و فلش » آغاز می شود، ادامه پیدا می کند و به همان سادگی بی آنکه چالش و نقطه ماندگاری در ذهن ایجاد کند، به پایان می رسد.

اما اگرچه خود داستان اصلی و پیچش های دراماتیک و حتی طنزهای فیلم، ساده و قابل پیش بینی هستند، اما فیلم موسیقی های بسیار خوبی دارد که می تواند برای طرفداران این صنعت جالب توجه باشد. مریل استریپ قبلا هم در « مامامیا! » و « به سوی جنگل » سابقه آوازخوانی داشته ( که البته بهرحال خیلی استعداد قابل توجهی در این زمینه ندارد! ) و اینبار در « ریکی و فلش » بازخوانی ترانه های معروفی از جمله « بد رومانس » از لیدی گاگا را انجام داده که روی هم رفته شاید جالب ترین و به یاد ماندنی ترین بخش های فیلم را تشکیل می دهند و بعدها آوازخوانی مریل استریپ را با این فیلم نیز به یاد بیاورند.

مریل استریپ در نقش ریکی، بازی حساب شده و گیرایی از خود به نمایش گذاشته است اما اثر آنچنان درخشان نیست که اینبار بتواند نام او را در میان نامزدهای اسکار قرار دهد. با اینحال باید گفت که بازی وی از جمله نقاط قوت فیلم محسوب می شود که باعث سرپا ماندن فیلم می گردد. نکته جالب در میان بازیگران فیلم حضور میمی گامر در نقش دختر استریپ در فیلم است که در واقع این بازیگر دخترِ واقعی خود مریل استریپ می باشد. البته این حضور آنچنان پر رنگ نیست اما بهرحال می تواند به جذابیت های بازاریابی فیلم و البته کنجکاوی مخاطبین برای تهیه فیلم منجر شود.

چنانچه اطلاعی از نام سازندگان « ریکی و فلش » نداشته باشید می توانید از تماشای فیلم راضی باشید چراکه فیلم اثری ساده و کلیشه ای است اما هرگز از دسته آثاری هم نیست که شعور مخاطب را به بازی بگیرد. اما زمانی که نام جاناتان دمی و دیابلو کودی به عنوان کارگردان و نویسنده به میان می آید، انتظارات از فیلم به مراتب بالاتر می رود و همین نکته باعث می شود تا در مجموع « ریکی و فلش » را اثری شکست خورده نامید که هرگز نمی تواند انتظارات زیادی که از آن می رفت را برآورده کند. فیلم دیالوگی دارد که در آن همسر سابق ریکی به وی می گوید : « این وظیفه بچه ها نیست که عاشق تو باشند، این وظیفه توست که عاشق اونها باشی! ». پیام فیلم دقیقا در همین جمله خلاصه شده است.

اخبار فرهنگی - نقد فارسی