مرگ بازیگری که 18 سال پلیس بود

دنیس فارینا بازیگر و افسر پلیس سابق شیکاگو که معمولا در سینما و تلویزیون نقش شخصیت‌های جوشی را بازی می‌کرد، از دنیا رفت.

دنیس فارینا دوشنبه به دلیل لخته شدن خون در ریه در اسکاتسدیل در آریزونا درگذشت. او 69 ساله بود.

فارینا نقش شخصیت‌هایی در هر دو سمت قانون را بازی می‌کرد و شاید بیش از همه برای بازی در نقش ری «بونز» باربونی، یک گانگستر عصبی اهل میامی در تریلر جنایی کمدی «شورتی را بگیرید» (1995) به کارگردانی بری ساننفلد شناخته شود.

او برای نقش‌آفرینی در «شورتی را بگیرید» برنده جایزه کمدی آمریکایی شد و همراه دیگر بازیگران این فیلم شامل جان تراولتا، جین هکمن، رنی روسو و دنی دویتو نامزد جایزه انجمن بازیگران آمریکا در بخش بهترین گروه بازیگری بود.

فارینا همچنین در 46 اپیزود از مجموعه تلویزیونی «قانون و نظم» تولید شبکه ان‌بی‌سی نقش کارآگاه جو فانتانا را بازی کرد. او تنها بازیگر این مجموعه بود که سابقه خدمت در نیروی پلیس را داشت. او سال 2006 این سریال را رها کرد تا به پروژه‌های سینمایی خود برسد.

از دیگر آثار تلویزیونی قابل توجه فارینا می‌توان به درام جنایی «داستان جنایی» به کارگردانی مایکل مان تولید ان‌بی‌سی در اواخر دهه 1980، سریال «بادی فارو» تولید سی‌بی‌اس در 1998 که در آن به نقش یک کارآگاه خصوصی ظاهر شد و اخیرا سریال «خوش‌شانسی» تولید اچ‌بی‌او به نقش گاس، مرد دست راست داستین هافمن اشاره کرد. («بادی فارو» تنها تا هشت اپیزود دوام آورد و «خوش‌شانسی» هم عمری کوتاه داشت.)

یکی از نقش‌های معروف فارینا در دنیای سینما نقش رئیس یک گروه خلافکار شیکاگویی در کمدی جنایی «فرار نیمه‌شب» (1988) ساخته مارتین برست است. او در این فیلم با رابرت دنیرو، چارلز گرودین و یافت کوتو همبازی بود.

دنیس فارینا و تام هنکس در صحنه‌ای از فیلم «نجات سرباز رایان»
نقش یک سرهنگ ارتش در «نجات سرباز رایان» (1998) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ، یک مرد قانون بازنشسته و پدر شخصیت جنیفر لوپز در فیلم «خارج از دید» (1998) ساخته استیون سودربرگ و یک تاجر الماس در «ربودن» (2000) به کارگردانی گای ریچی، از دیگر نقش‌آفرینی‌های مهم فارینا در سینماست.

از دیگر فیلم‌های مطرح او می‌توان از «نظارت دیگر» (1993، جان بدهام)، «فاصله نزدیک»‌(1993، راودی هرینگتن)، «آن حس قدیمی» (1997، کارل راینر)، «بازی‌های گوزن قطبی» (2000، جان فرانکن هایمر)، «پیاده‌روهای نیویورک» (2001، ادوارد برنز» و «دردسر بزرگ» (2002، بری ساننفلد) نام برد.

فارینا 10 سال بود به عنوان مامور پلیس شیکاگو خدمت می‌کرد که توسط مایکل مان هنگام فیلمبرداری فیلم «دزد» (1981) کشف شد. فارینا به عنوان یک راهنمای تور در آن فیلم در کنار مان بود. مان که تحت تاثیر زیرکی و دانایی فارینا قرار گرفته او را در فیلم خود به بازی گرفت.

فارینا سال 1986 نیز در فیلم «Manhunter» به کارگردانی مان بازی کرد، فیلمی که از روی یکی از رمان‌های تامس هریس با حضور هانیبال لکتر ساخته شد. او در این فیلم به نقش جک کرافورد مامور اف‌بی‌آی ظاهر شد، نقشی که سال 1991 در فیلم «سکوت بره‌ها» اسکات گلن آن را بازی کرد.

فیس و افاده‌های زیاد فارینا در آثار کمدی هم به خوبی جواب می‌داد؛ نمونه آن تله‌فیلم برنده جایزه گلدن گلوب «امپایر فالز» در سال 2005 بود.

او این اواخر در فیلم‌هایی مانند «من را می‌کشی» (2007)، «آنچه در وگاس اتفاق افتاد» (2008) و «آخرین مناسک جو می» (2011) بازی کرد.

فارینا فوریه 1944 از پدر و مادری سیسیلی/آمریکایی در شیکاگو در ایلینویز به دنیا آمد. او چهارمین پسر و کوچک‌ترین فرزند در میان هفت فرزند خانواده بود. او پس از پایان دوران دبیرستان سه سال در ارتش خدمت کرد و بعد وارد نیروی پلیس شد.

فارینا سال 1968 در جریان شورش‌های پس از ترور مارتین لوتر کینگ جونیر در اداره پلیس شیکاگو خدمت می‌کرد. او در مجموع 18 سال پلیس بود.

پس از آنکه مان، فارینا را کشف کرد، او یک سال از نیرو فاصله گرفت. فارینا پس از یک سال در لس آنجلس تصمیم گرفت به طور تمام‌وقت بر بازیگری متمرکز شود و به این ترتیب از اواسط دهه 1980 وارد تلویزیون شد.

فارینا سال 2005 به شیکاگو تریبیون گفت: «خیلی وقت است آن زندگی را رها کرده‌ام. من یک پلیس خوب، یک کارآگاه خوب بودم و هنوز در نیرو رفقای خوبی دارم، اما اطلاعات شخصی را در اختیار نویسندگان «قانون و نظم» نمی‌گذارم. من الان یک بازیگرم.»

او در عرصه تئاتر شیکاگو هم فعال بود و در نمایش‌هایی چون «Bleacher Bums» به کارگردانی جو مانتنا، «دعایی برای دخترم» به کارگردانی جان مالکوویچ و «ردیاب‌ها» به کارگردانی گری سینیسی بازی کرد..... /  khabaronline.ir

ویدیو مرتبط :
+18 بدترین مرگ سال

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

مرگ 18 نفر در 116 سال و کشتار مونیخ/ سلامی که منجر به اخراج شد!

مرگ 18 نفر در 116 سال و کشتار مونیخ/ سلامی که منجر به اخراج شد!

خبرگزاری مهر - گروه ورزشی: بازی‌های المپیک درعصر نوین از زمان بازگشایی تا به امروز با اتفاقاتی مواجه بوده که منجر به تحریم، لغو بازی‎ها، مبارزه با تبعیض نژادی، افزایش رشته‎ها و مرگ در اثر کشتار مونیخ، انفجار بمب و استفاده از مواد نیروزا را به دنبال داشته است.

 

به گزارش خبرنگار مهر، طی 116 سال گذشته یعنی از سال 1896 که اولین دوره بازی‌های المپیک نوین در زادگاه المپیک یونانیان یعنی آتن برگزار شد، تاکنون 29 دوره بازی‎های تابستانی المپیک برگزار شده است که 18 کشور آمریکایی (آمریکای شمالی)، اروپایی و آسیایی میزبانی آنها را برعهده داشته‎اند. (با احتساب سه دوره بازی‎های المپیک که میزبانان آنها مشخص بود اما برگزار نشد).

 

میزبانان 29 دوره گذشته بازی‏های المپیک بعضا بیشتر از یک بار و در شهرهای مختلف برگزارکننده این بازی‎ها بوده‌اند. بازی‎های المپیک تابستانی که شمار شرکت کنندگان در آنها به مراتب بیشتر از بازی‎های المپیک زمستانی است که پس از گذشت هفت دوره از بازی‏های تابستانی (با احتساب یک دوره که برگزار نشد) و از سال 1924 در فرانسه آغاز شد، در طول برگزاری در ادوار مختلف شاهد اتفاقاتی بود که در نوع خود جالب توجه بوده‎اند.

 

حتی برخی از ادوار بازی‎های المپیک با وجود مشخص بودن میزبان به دلیل جنگ جهانی برگزار نشد یا اینکه برخی از کشورها حضور در برخی از ادوار بازی‏های المپیک را بنا به دلایلی تحریم کردند. در طول تاریخ 116 ساله بازی‏های تابستانی المپیک رشته‏های زیادی به منشور این بازی‏ها گنجانده شدند و در مقابل برخی رشته‎ها هم کنار رفتند.

 

در طول برگزاری بازی‌های المپیک 18 نفر به دلیل جنگ، انفجار بمب و دوپینگ جان خود را از دست دادند. 18 سال پس از بازگشایی بازی‎های المپیک، این بازی‎ها صاحب پرچم شدند اما 6 سال طول کشید تا این پرچم برافراشته شد. همانگونه که مشعل یکی از نمادهای همیشگی المپیک بوده است اما حمل آن از یازدهمین دوره این بازی‏ها آغاز شد. مجموعه این اتفاقات "خواندنی‏های المپیک در مهر" را شامل می‎شود که عبارتند از:

 

میزبانی 18 کشور در 21 شهر

یونان برگزارکننده اولین دوره بازی‎های المپیک تابستانی در عصر نوین بود که سال 1896 و به میزبانی آتن برگزار شد. از آن سال تاکنون آمریکا (چهار میزبانی)، بریتانیا و آلمان (سه میزبانی)، فرانسه و ژاپن (دو میزبانی)، بلژیک، هلند، فنلاند، ایتالیا، مکزیک، کانادا، شوروی، کره جنوبی، اسپانیا، یونان و چین (یک میزبانی) کشورهایی بوده‎اند که امتیاز برگزاری بازی‏های المپیک به آنها داده شده است. (با احتساب سه دوره بازی‏هایی که برگزار نشد). ضمن اینکه هیچ وقت با پیشنهاد کشورهای آفریقایی و آمریکای جنوبی برای میزبانی المپیک موافقت نشد.

 

در مجموع 21 شهر تا به امروز برگزارکننده بازی‎های المپیک بوده‏اند. در این میان لندن با سه میزبانی بیشتر از دیگر شهرها محل رقابت شرکت کنندگان در المپیک بوده است اگرچه یکی از میزبانی‌های این شهر به دلیل لغو کلی بازی‏ها به سرانجام نرسید. ضمن اینکه برخی از شهرها هم به صورت مشترک میزبان المپیک بوده‌اند.

 

دیگر اینکه  پس از میزبانی کشورهای آمریکایی و اروپایی، ژاپن اولین کشور آسیایی بود که به عنوان میزبان بازی‏های المپیک انتخاب شد. قرار بود ژاپنی‎ها سال 1940 به صورت متوالی در ساپورو و توکیو المپیک زمستانی و تابستانی را برگزار کنند اما هر دو بازی‎ها به دلیل جنگ لغو شد. البته 24 سال بعد بالاخره ژاپن موفق شد بازی‎های المپیک را برگزار کند. آنها در توکیو هجدهمین دوره این بازی‏ها را برگزار کردند.

 

المپیک مانع از جنگ نشد

"بارون پیر فردی دو کوبرتن" که به همت وی بازی‎های المپیک در عصر نوین بازگشایی شد، امید زیادی داشت که برگزاری این بازی‎ها مانع از جنگ و خونریزی شود اما چنین نشد چون پس از گذشت پنج دوره از بازی‎های المپیک، سال 1916 بازی‌های المپیک آلمان به دلیل جنگ جهانی اول لغو شد و بعد از آن هم کشورهای پیروز در این جنگ مانع از حضور در کشورهای مغلوب در المپیک آتی شدند. جنگ جهانی دوم هم باعث شد این بازی‎ها طی دو دوره متوالی در سال‎های 1940 و 1944 برگزار نشود.

 

کشتار مونیخ

"کشتار مونیخ" نام واقعه‏ای است که سال 1972 و در جریان بیستمین دوره بازی‏های المپیک روی داد. آلمانی‏ها در مونیخ برگزارکننده این دوره از بازی‏ها بودند که طی آن سربازان فلسطینی 11 نفر از اعضای تیم المپیکی رژیم اشغالگر قدس را به گروگان گرفتند. پس از آن و طی یک حمله آزادسازی که البته نافرجام بود 9 ورزشکار، 5 نفر از گروگانان و یک پلیس کشته شدند.

مرگ با انفجار بمب

مرگ دو نفر و زخمی شدن بیش از 100 نفر در اثر انفجار بمب از اتفاقات تاریخی در جریان ادوار بازی‎های المپیک بود. این اتفاق سال 1996 به هنگام میزبانی آمریکایی‏ها در آتلانتا روی داد. تئوری های مختلفی در این مورد گفته شده که البته بیشتر آنها از "اریک رابرت رودلف" به بمب گذاری و محکوم شدن وی به بمب گذاری حکایت دارد. به این بهانه از بعد از حملات 11 سپتامبر 2001 تاکنون به منظور جلوگیری از فعالیت‌های تروریستی احتمالی، شرایط امنیتی سختی روی بازی‎های المپیک اعمال می‌شود.

 

 

بازی‎های المپیک در عصر نوین از زمان بازگشایی تاکنون با اتفاقات زیادی مواجه شده است

 

غیبت، محرومیت و تعلیق

اتحاد جماهیر شوروی تا بازی‎های المپیک 1982 هلسینکی در این بازی‎ها شرکت نکرده بود و در مقابل برگزارکننده بازی‌های بین‏المللی به نام "اسپارتاکاید" بود. این بازی‎ها محل رقابت ورزشکاران وهوادارنی بود که بازی‎های المپیک را تحریم کرده یا محروم از حضور در آن بودند.

آفریقای جنوبی هم به دلیل مخالفت با سیاست آپارتاید در این کشور از سال 1946 به مدت 28 سال از این بازی‌ها محروم شده بود. ورزشکاران افغانستان هم از سال 1999 به مدت سه سال در میادین المپیک غیبت داشتند چون حضورشان تعلیق شده بود اما آنها پس از سقوط رژیم طالبان از المپیک دو دوره پیش به این بازی‌ها بازگشتند.   

 

سلامی که به اخراج منجر شد

"اوری براندیژ"، رئیس وقت کمیته بین‏المللی المپیک در بازی‏های 1968 مکزیک دستور به بازگرداندن دو دونده آمریکایی به کشورشان داد و حتی تهدید کرد که در صورت انجام نشدن اینکار تیم دوومیدانی آمریکا اخراج خواهد شد چون دو دونده متهم یعنی "تامی اسمیت" و "جان کارلوس"  پس از پیروزی در رقابت‏های 200 متر به نشانه جنبش حمایت از حقوق سیاهان سلام نظامی با مشت‌های گره خورده داده بودند.

 

کشورهایی که المپیک را تحریم کردند

هلند، اسپانیا و سوئیس به دلیل شورش مجارستانی‏ها و کامبوج، مصر، عراق و لبنان کشور به دلیل بحران کانال سوئز بازی‌های المپیک 1956 ملبورن را تحریم کردند. گوانا و 21 کشور آفریقایی نیز المپیک 1976 کانادا را تحریم کرده بودند. مسئولان برگزارکننده المپیک 1976 کانادا به جمهوری خلق چین (تایوان) اعلام کردند که نمی‎تواند با این نام در بازی‏ها شرکت کند. بر همین اساس تایوان تا سال 1984 غایب المپیک بود و پس از آن هم با نام چین‎تایپه وارد المپیک شد.

 

المپیک 1980 مسکو تنها با حضور 80 کشور برگزار شد چون این بازی‎ها از سوی ایالت متحده و 64 کشور غربی دیگر تحریم شده بود. المپیک بعدی نیز در غیاب اتحاد جماهیر شوروی و 14 عضو بلوک شرق - به جز رومانی - برگزار شد که مدعی بودند امنیت ورزشکاران‌شان تامین نیست.

 

کره شمالی نیز یکی از کشورهای تحریم کننده در طول تاریخ بازی‎های المپیک بود. این کشور در المپیک 1988 در اعتراض به اینکه با کره جنوبی میزبان مشترک نیست، حضور در بازی‎ها را تحریم کرد. گروه‎های طرفدار محیط زیست نیز المپیک پیشین را تحریم کردند چون چینی‎ها بخشی از جنگل‌های استوایی در اندونزی را برای این بازی‌ها خریداری کرده بودند.

 

 

 

آتش و مشعل آتشین که یکی از نمادهای بازی‎های المپیک است از سنت‌های ایرانیان باستان به شمار می‎رود

 

پرخوری تاریخی میراسماعیلی!

آرش میراسماعیلی، جودوکار کشورمان در المپیک 2004 آتن به دلیل پرخوری قصدی از مبارزه با "ایهود واکس" اسرائیلی محروم شد چون بیش از حد اضافه وزن پیدا کرده بود.

کمک به پرنده سیاهپوست برای مبارزه با تبعیض نژادی

"لو زلانگ" دونده‏ای بود که روح ورزشکاری را در المپیک 1936 آلمان به نمایش گذاشت.  وی با کمک که به "جسی اونز"، دونده و پرنده سیاه پوست در مسابقه پرش طول، باعث قهرمانی او شد و خود در رده دوم قرار گرفت.

 

اولین ورزشکار المپیکی که دوپینگ کرد

ورزشکاران از اوایل قرن بیستم به استفاده از مواد نیروزا روی آوردند. "هانس گونار لیلینوال" سوئدی اولین ورزشکار در میان المپیکی‌ها بود که نتیجه آزمایش دوپینگش مثبت اعلام شد و مدال برنز خود را از دست داد. "بن جانسون" دونده دو سرعت کانادایی هم یکی از ورزشکارانی بود که در المپیک 1988 کره جنوبی به دلیل دوپینگ رد صلاحیت شد و این در حالی است که او برنده دوی صد متر شده بود.

 

استفاده ازمواد نیروزا در المپیک با وجود آنکه از سوی کمیته بین‎المللی المپیک منع شده بود، در ادوار مختلف ادامه داشت تا جائیکه سال 1999 آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ به منظور مبارزه جدی‎تر با این پدیده شوم تاسیس شد.

 

اولین و آخرین مرگ دوپینگی در المپیک

استفاده از مواد نیروزا در جریان بازی‎های المپیک مرگ هم در پی داشت البته فقط برای یکبار؛ این اتفاق برای "کنت انه مارک" دانمارکی در المپیک 1960 ایتالیا رخ داد. این دوچرخه سوار در حین مسابقه به زمین خورد و فوت کرد. استفاده از آمفتامین دلیل مرگ وی عنوان شد.

 

پرچم المپیک با تاخیر برافراشته شد

هجده سال پس از بازگشایی دوباره المپیک یعنی در سال 1914 این بازی‎ها صاحب پرچم شد اما این پرچم 6 سال پس از تولدش در المپیک 1920 بلژیک برافراشته شد. پرچم المپیک دربرگیرنده معروف‌ترین نماد این بازی‎ها یعنی حلقه‎های المپیک است. پنج حلقه‎ای که به نشانه اتحاد پنج قاره و به رنگ‎های قرمز، آبی، سبز، زرد و سیاه روی زمینه‎ای سفید قرار گرفته‎اند.

 

اولین حمل کننده مشعل المپیک

آتش المپیک یا همان مشعل که نماد بازی‎هاست و نقش مهمی در مراسم افتتاحیه دارد، در اداور مختلف بازی‌ها توسط دوندگان به صورت امدادی حمل می‌شود. مشعل المپیک در عصر نوین همزمان با المپیک 1928 هلند وارد بازی‌ها شد اما برای نخستین بار در المپیک برلین و توسط "کارل دیم" با حمایت "گوبلز" انجام شد.

 

افزایش تدریجی رشته‎های المپیک

اگر مسابقات قایقرانی در نخستین دوره المپیک نوین به دلیل شرایط نامناسب جوی لغو نمی‎شدند، این رشته در کنار 9 رشته دیگر برگزار شده در این بازی‏ها یعنی دوومیدانی، دوچرخه‌سواری، شمشیربازی، ژیمناستیک، وزنه برداری، تیراندازی، شنا و کشتی قرار می‏گرفت. پس از برگزاری این دوره از بازی‏ها به تدریج رشته‏های زیادی به فهرست ورزش‏های المپیکی اضافه شدند و در مقابل برخی هم حذف شدند.

 

بدمینتون و تکواندو از رشته‏هایی بودند که ابتدا به صورت نمایشی در المپیک اجرا می‏شدند و برندگان آنها هم از قهرمانان رسمی المپیک محسوب نمی‎شدند اما در نهایت جزو رشته‏های رسمی المپیک شدند. والیبال ساحلی و اسنوبورد از رشته‌های جدید اضافه شده به المپیک هستند. در مقابل مسئولان برگزارکننده المپیک برخی رشته‏های کم طرفدار یا پرهزینه را از این بازی‏ها کنار گذاشته‏اند. آنها تصمیم دارند از امسال بیسبال و سافت بال را از برنامه المپیک خارج کنند. در کل ورزش‌هایی که تحت نظارت فدراسیون‌های بین‌المللی هستند و فهرست آن در ماده ۶۴ منشور المپیک آمده است، شامل برنامه‏های المپیک می‌‏شوند.

 

ترین‎های المپیک

طی 116 سال گذشته 29 دوره بازی‏های المپیک برگزار شده است. در این میان المپیک 1936 برلین به المپیک هیتلری یا نازیسم معروف شد. المپیک 1984 لس آنجلس با شکوه‎ترین المپیک بود. از نظر هزینه سرانه پرخرج ترین المپیک هم مربوط به بازی‏های 1964 توکیو بود. دومین دوره بازی‏های المپیک هم که سال 1900 در فرانسه برگزار شد، ضعیف‎ترین بازی‏ها بود.../مهر