فیلم هایی که الکی تحویل شان گرفتند

روزنامه هفت صبح - ترجمه پیام نوروزی: برای همه مان پیش آمده فیلم هایی که اصلا فکرش را هم نمی کردیم جایزه گرفته اند و بیش از استحقاق شان تحسین شده اند. معمولا سالی یک فیلم با این ویژگی داریم. منتقد تلگراف در پایان فصل جوایز تعدادی از فیلم هایی را که در سال های گذشته به نظرش زیاده از حد بزرگ شده اند، معرفی کرده است...

1- مردگان/ Departed

چیزی که طرفدارانش می گویند.

«فیلمنامه که توسط ویلیام ماناهان نوشته شده است بسیار مهیج است. فیلم برداری صحنه ها بسیار شفاف است و از همه مهمتر احساس گرمی است که چون گدازه آتشفشان در بستر فیلم به آرامی در جریان است. دیالوگ ها در نهایت لطافت طبع نوشته شده و طعم ملسی به ماجرای خشن فلم داده است. یک آواز پر از لعن و نفرین.» جو مور گنسترن از وال استریت


جوایز

نامزد دریافت پنج جایزه اسکار و برنده چهار جایزه بهترین فیلم، کارگردانی، فیلمنامه اقتباسی و تدوین، برنده جایزه گلدن گلوب برای بهترین کارگردانی

چیزی که ما درباره اش می گوییم

آیا «مردگان» واقعا فیلمی طنز از اسکورسیزی بزرگ است؟! در اینکه مارتین به امید کسب جوایز اسکار دست به ساخت این فیلم زده است، شکی نیست. فیلم از کیفیت مطلوبی برخوردار است و می توان  آن را جزء دو یا سه کار برتر لئوناردو دی کاپریو دانست، بازیگری که ممکن است به سبب قدرت بازیگری ممتازش تا حدی فیلمنامه ویلیام ماناهان را نیز دستکاری کرده باشد. از سوی دیگر می توان فیلم را اثری عاری از هرگونه عاطفه و پر از آشفتگی و افسردگی دانست.

قرینگی در فضای فیلم کاملا هویدا است. پلیسی که خلافکار شده است و خلافکاری که وانمود می کند پلیس است. برخی نیز معتقدند که مردگان اسکورسیزی تقلیدی ناشیانه از فیلم اعمال شیطانی Infernal Affairs محصول سال 2002 کشور هنگ کنگ است. در نهایت، اسکورسیزی با دار و دسته ای از بازیگران معروف، در راه خلق یک تریلر جنایتکارانه، توانسته است اهمیت خواسته های درونی خویش را به تصویر بکشد.

به جایش این فیلم را ببینید

«شب مال ماست» (we own the night)، محصول سال 2007 به کارگردانی جیمز گری، درامی است جذاب که از تمامی آنچه «مردگان» اسکورسیزی از فقدان آن عناصر رنج می برد، بهره می برد.

---

2- میلیونر زاغه نشین/ Slumdog Millionaire

چیزی که طرفدارانش می گویند

«این فیلم را می توان با عملکرد اوسین بولت جامائیکایی در المپیک مقایسه کرد: نمایشی سریع و خیره کننده» سوکدف سادو، دیلی تلگراف

جوایز


نامزد 10 جایزه اسکار و برنده هشت جایزه از جمله بهترین فیلم، کارگردانی، فیلمنامه اقتباسی، تدوین، فیلم برداری، امتیاز مخاطب، موسیقی متن و ترکیب صدا، برنده چهار جایزه گلدن گلوب برای بهترین فیلم، کارگردانی، فیلم برداری و امتیاز مخاطب و هفت جایزه بافتاس در زمینه فیلم برتر، کارگردانی، فیلم نامه اقتباسی، تدوین، فیلم برداری، موسیقی و صدابرداری.

چیزی که ما درباره اش می گوییم

از کجا آغاز کنیم؟ عملکرد بازیگران بسیار متنوع و متفاوت است. اما این فیلم در مورد مردم یا شهر بمبئی یا کشور هند نیست. داستان فیلم براساس رمانی به همین نام اثر ویکاس سوارپ است. او که زمانی دیپلمات هند در انگلستان بوده به خوبی توانسته است از ماجرایی پست، داستانی را خلق نماید که در نهایت منجر به درو کردن جوایز اسکار شود. جالب تر آن است که بدانیم کارگردان فیلم یعنی دنی بویل که تمامی تلاش خود را جهت ارائه هرچه بهتر فیلم به خرج داده است نیز زاده انگلستان است. از آنجاییکه فیلم در زمان خود غوغایی به پا کرد هرگز نمی توان هیچ تحلیل منفی نسبت به عملکرد آن پیدا کرد.

آیا «میلیونر زاغه نشین» را می توان بدتری اثر بویل دانست؟ آیا فیلمنامه معجونی ابلهانه از کاراکترهای غیرقابل باور است؟ آیا فیلمبرداری در زاغه های فقیرنشین بمبئی که چیره دستی و چالاکی می طلبد، کار سختی است؟ آیا فیلم تنها براساس شلوغ کاری بازیگران جلو می رود و یا عامل دیگری موجب شده است تا این اثر در کانون توجهات قرار گیرد؟ شاید هم اصلا نباید به خیل انتقاداتی که به این فیلم وارد است توج کرد.

به جایش این فیلم را ببینید

«ام شنتی ام» Om Shanti Om محصول سال 2007 فیلمی موزیکال با حضور شاهرخ خان است که توانست طرفداران سینمای بالی وود را مجذوب خود کند. دیدن این فیلم شاید به نتیجه گیری خاصی منجر نشود اما در بدترین حالت موجب می شود تا ساعاتی شاد را سپری کرده و در پایان فیلم طعم شیرینی را در ذهن خود حس نمایید.

---

3- عزیز میلیون دلاری/ Million Dollar Baby

چیزی که طرفدارانش می گویند

«اثری ماندگار و عتیقه که به واسطه رفت و آمدهایش به ذهن بیننده و همچنین شجاعت، چشم را خیره می کند.» ریچارد کورلیس، مجله تایم


جوایز

برنده اسکار بهترین فیلم، کارگردانی برای کلینت ایستوود، بازیگر نقش مکمل مرد برای مورگان فریمن، بازیگر نقش اول زن برای هیلاری سوانک، نامزد اسکار تدوین برای جوئل کوکس، بازیگر نقش اول مرد برای کلینت ایستوود، فیلم نامه اقتباسی برای پل هیگس.

چیزی که ما درباره اش می گوییم

برخی فیلم ها مانند «آرگو» هستند که تنها مزیتی که دارند آن است که در مناسب ترین زمان ممکن به بازار عرضه می شوند، اگر بخواهیم بهتر بگوییم دقیقا در زمان دروی جوایز اسکار! فیلم هایی که وقتی برای بار دوم آنها را نگاه می کنید، مورد چشمگیری در آنها پیدا نمی کنید. حتی گاهی با خود می اندیشید که آیا فیلم موردنظر، واقعا لایق این همه جایزه بوده است یا خیر.

فیلمنامه که توسط پل هگیس نوشته شده است تا حدی سزاوار جایزه اسکار است به ویژه در بخش هایی که با بازی و صدای خاص مورگان فریمن ترکیب می شود. نمایش عنصر تلاش و پشتکار بر عهده مگی با بازی هیلاری سوانک گذارده شده است. می توان گفت که از این نوع فیلم نمونه های قدیمی دیگری نیز وجود دارد. پایان فیلم که با انجام عمل اوتانازی یا مرگ خوب همراه است، بیانگر افول قهرمان داستان است.

به جایش این فیلم را ببینید

«شهر چاق» Fat City به کارگردانی جان هوستون که اغلب به دیده غفلت به آن نگریسته می شود در مورد داستان زندگی دو قهرمان بوکس است که در جنگی ناامیدانه برای ارتقا رقابت می کنند.

---

4- شبکه/ Network

چیزی که طرفدارانش می گویند.

«یک کمدی آمریکایی که به طرزی ظالمانه جذاب است و به خوبی توانسته است جایگاه پدی چایفسکی را به عنوان یک هجوپرداز نوظهور محکم نماید.» وینسنت کانبی، نیویورک تایمز


جوایز

برنده چهار اسکار برای بهترین بازیگر مرد (پیتر فینچ)، بازیگر زن (فایه دوناوی)، هنرپیشه مکم زن (بئاتریس استریت) و فیلمنامه. نامزد شش جایزه اسکار برای بهترین فیلم و کارگردانی، برنده چهار جایزه گلدن گلوب

چیزی که ما درباره اش می گوییم

در دورانی از سینما که به سبب مشکلات صدابرداری، نیمی از قدرت بازیگران از بین می رفت، فی داناوی با بازی خوب خود کمک فراوانی به فیلم کرد. فیلمنامه پدی چایفسکی که گاهی به عنوان اثری موفق در دهه 1970 هالیوود مطرح می شود، چندان جالب به نظر نمی رسد. او که سعی کرده استثمار انسان توسط رسانه را به تصویر بکشد، شروعی خوب دارد که به مرور هر چه به سمت انتهای فیلم می رویم بار هجو آن بیشتر می شود.

آنچه بیشتر از هرچیزی به فیلم لطمه می زند، روایت بسیار یکنواخت فیلم و دیالوگ های کشدار و تکراری است. کارگردان تلاش کرده تا از دایانا یک مدل مکانیکی از زن عصر پیشرفت بسازد که این کاراکتر، چه در ظهور و چه در سقوط همسان طراحی شده است. شخصیت هوارد در فیلم بسیار ضعیف است. به نظر می رسد کارگردان تلاش نموده تا فیلمی متکبرانه بسازد اما امروزه با گذشت سالیان متمادی از زمان اکران فیلم، تاحدی اثربخشی خود را از دست داده چرا که این روزها دستاویزهای بیشتر و بهتری برای نقد تاثیر تلویزیون بر جامعه وجود دارد.

به جایش این فیلم را ببینید

«ریشخند شده» Bamboozled، محصول سال 2000، که به تاثیر رسانه بر روی جامعه آفریقایی می پردازد.