علیرضا افتخاری: به خاطر فشارها، ایران را به

 

 

 

 

علیرضا افتخاری: به خاطر فشارها، ایران را به قصد فرانسه ترک می کنم.افتخاری گفت: در پی اتفاقاتی که اخیرا ناخواسته گرفتارش شدم و هجمه بسیاری که بعد از آن، برای خود و خانواده ام پیش آمد، رفتن را به ماندن ترجیح می دهم، و قصد دارم از ایران بروم و در فرانسه زندگی کنم.

 

در تماسی که برای احوال پرسی از علیرضا افتخاری داشتیم، بسیار ناراحت بود و گفت: «می خواهم بروم. کارهای لازم را هم انجام داده ام. دیگر باید بروم...» حالا اما مشخص شده است که او «فرانسه» را برای زندگی انتخاب کرده است. خواننده ای که سال هاست با صدای دلنشینش آثار محبوبی برای ایرانیان به یادگار گذاشته است و حالا در پس اتفاقاتی شبه سیاسی قصد رفتن از وطن را دارد.

 

● یک جشن و چند حاشیه

در روزی که به مناسبت گرامیداشت ارزش و منزلت خبرنگاران در تهران جشنی بر پا شده بود، علیرضا افتخاری هم یکی از مدعوین بود که به روی صحنه رفت. او روی سن بود که رییس جمهور به سمت او رفت و خواننده اشعار سنتی با او دیده بوسی کرد.

افتخاری در این باره گفت: رییس جمهور به محضی که به نزد من رسید خودش را از طرفداران و علاقمندان پیگیر آثارم معرفی کرد و من به رسم تشکر از این ابراز علاقه، او را در آغوش گرفتم.

ابراز علاقه و ادای رسم ادب، توسط افتخاری به همین جا ختم نشد. آن چنان که همین اتفاق در محافل خبری این چنین نقل شد: افتخاری انرژی بیشتری صرف این ادای احترام کرد. بر اساس گزارش ایرنا، این استاد آواز موسیقی اصیل ایرانی پس از آن که رییس جمهور را در آغوش کشید، به او گفت: «آقای رییس جمهور دوستت دارم.»

اما افتخاری در گفت و گو با «خبر» این ابراز دوستی را متعلق به همه مردم ایران می داند و اصرار دارد که همه مردم ایران را دوست دارد و رییس جمهور را به عنوان فردی از میان همین مردم مورد احترام و ادب قرار داده است.

وی در تایید این ابراز علاقه به هموطنانش، گفت: «همان روز هم، در ادامه این مراسم و در حالیکه که خبرنگارانی از اغلب رسانه ها و تنی چند از هنرمندان شاهد بودند، پس از به آغوش کشیدن رییس جمهور، گفتم این حرف را ازروی خودستایی و تکلف نمی گویم، بلکه ازدلم برخاسته و حرف دل من است.»

البته وی در اعتراض به بازتابی که این رفتارش داشته، به آن چه که در پی ابراز دوستی به رییس جمهور، به زبان آورد اشاره ای نمی کند، اما همه را نشات گرفته از ابراز علاقه رییس جمهور به موسیقی می داند. افتخاری در این مراسم چند قطعه موسیقی در وصف عروج مردان خدا و شهدا به ویژه خبرنگاران شهید خواند، که اساسا برای همین به آن مراسم آمده بود و اتفاقا فضای مراسم را به شدت تحت تاثیر قرار داد و حضار،به ویژه مسوولان و اهالی رسانه از اجرای او استقبال بسیاری هم کردند.

 

● دردسرها آغاز می شود

پیرو این مراسم و انتشار اخبار حواشی این اجرای موسیقی، موجی از انتقادها و دلخوری ها افتخاری را در بر گرفت، تا جایی که او وادار به عکس العمل شد.

علیرضا افتخاری در این باره به «خبر» گفت: «در پی اتفاقاتی که اخیرا ناخواسته گرفتارش شدم و هجمه بسیاری که بعد از آن، برای خود و خانواده ام پیش آمد، رفتن را به ماندن ترجیح می دهم.»

او در این باره توضیح داد: «پس از آن مراسم و مسایل بسیاری که در پی آن پیش آمد، برخوردهای بدی با من و خانواده ام صورت گرفت، پیگیری هایی که خبرنگاران هم داشتند به نوعی در حادشدن این ماجرا تاثیر داشت. »

وی اضافه کرد: «همین پیگیری ها و بی انصافی های برخی، ماجرا را برای ما بسیار ناگوار کرد. ناگوار، نه از آن روی که رسم ادب به جا آوردم، بلکه به خاطر برداشت های نادرستی که از رابطه من با رییس جمهور شد.»

خواننده «آلبوم قلندر وار» ادامه داد: «چون رسم ادب و حرمت مجلس را به جا آوردم، که جزو فرهنگ و بخشی از مرام ایرانی هاست به هیچ وجه ناراحت نیستم. همان روزها هم به برخی رسانه ها که با بی انصافی به ماجرا نگاه می کردند گفتم که اگر هر کس دیگری هم به جز شخص آقای احمدی نژاد برای تبادل ادب و ادای احترام به سمت من می آمد، همان گونه با او به گرمی مواجه می شدم که با رییس جمهور شدم و چه کنم که ایشان کارهای مرا دوست دارد و این تبادل اخلاقی فقط برای موسیقی است.»

 

● رمضان و ربنای شجریان

خواننده موسیقی سنتی کشور در حال مواجهه با بازتاب های دیدار با رییس قوه مجریه بود که با پیش آمدن ماه مبارک رمضان و پخش نشدن «ربنا» با صدای شجریان، برخی رسانه های خارجی، با تهیه گزارش هایی که جهت گیری خاصی داشت، اعلام کردند که در پی حذف این قطعه از صدا و سیما، افتخاری می خواهد جایگزین «ربنا» رابخواند و در اختیار صدا و سیما بگذارد.

در این بین، افتخاری در یادداشتی که در «خبرآنلاین» منتشر شد با تکذیب این خبر، یافتن جایگزین برای آن قطعه را نشدنی دانست و با ابراز ارادت به دیگر استاد آواز ایرانی اعلام کرد که مردم می توانند از طرق دیگری، به جز شبکه های صدا وسیما، این قطعه را در خانه هایشان بشنوند و حتما هم خواهند شنید. البته او در همین یادداشت از رسانه ملی خواست که این قطعه را همچون گذشته با صدای شجریان پخش کند.

او در این یادداشت از برخوردهای سیاسی با هنرمندان نیز ابراز ناراحتی کرده و نوشته بود: چرا باید دنبال دیگرانی باشیم تا این قطعه دلنشین را بازخوانی کنند و چرا از داشته هایمان بهره نمی بریم؟ بهتر است که شائبه ها را برطرف کنیم و دامن هنر را به سیاست آغشته نکنیم.

این اظهار نظر افتخاری بازتاب های جالب توجهی داشت به طوری که خودش در این باره به خبرنگار ما گفت: «این یادداشت که حاوی بخشی از دیدگاه های من درباره پرهیز از هر گونه ورود هنرمندان به سیاست و پرهیز مسوولان از نگرش سیاسی به هنرمندان بود، فضای منفی پیش آمده را قدری تلطیف کرد.»

اگر چه خودش می افزاید بعد از انتشار این یادداشت برخی از مدیران رسانه ملی در تماس با وی، او را از این بابت و به خاطر اسم بردن از محمدرضا شجریان بسیار سرزنش کرده اند، اما به این ترتیب هم ماجرا پایان نیافت.

 

● اجازه سوء استفاده نخواهم داد

او در ادامه گفتگو تصریح کرد: «شب گذشته خبرنگاری از یکی از رسانه های بیگانه (voa) با من تماس گرفت و نکاتی را مطرح کرد که به او گفتم من هرگز به ملت ایران، کشور عزیز و مسئولان کشورم پشت نخواهم کرد.»

افتخاری با تاکید بر اینکه هرگز اجازه سوء استفاده و موج سواری به رسانه های خارجی را نخواهد داد، افزود: «باید خطاب به تمام رسانه های داخلی و خارجی که متاسفانه دچار برخی سوء برداشت ها شدند بگویم که باز هم در هر کجای دنیا که احدی از آحاد مردم ایران را ببینم، مثل همه سال های زندگی ام، با اشتیاق تمام به او به عنوان یک هموطن اظهار ارادت می کنم؛ چه در ایران باشم و چه در کشوری دیگر.»

او با انتقاد و ابراز گلایه از رییس جمهور و گروه فرهنگی دولت، اظهار کرد: «پس از این پیش آمدها و تبعات بسیاری که برای من و خانواده ام به وجود آمد، حتی برای یک بار یکی از اطرافیان متعددی که رییس جمهور دارد، احوالی از ما نپرسید تا حداقل بدانم کارم درست بوده یا نه اما اکنون می گویم نه.»

 

● نامه ای برای خداحافظی

افتخاری همچنین به «خبر» گفت که قبل از رفتن از کشور حتما نامه ای به رییس جمهور و تیم فرهنگی دولت می نویسد و گلایه هایش را با ایشان مطرح می کند.

او به برخی از مفاد این نامه اشاره کرد و گفت: «در این نامه خطاب به رییس جمهور خواهم نوشت که شما حتما در جریان آن چه برای من پیش آمد قرار گرفته اید، اما هیچ واکنشی نشان ندادید.»

افتخاری تاکید کرد: برای ایشان می نویسم که «شاید شما ما را یکی از حواشی دانستید که به موضوعاتی که پیش آمد توجه نکردید. بر این اساس با چند دهه فعالیت در زمینه حفظ و گسترش موسیقی اصیل و عرفانی ایرانی، به قدری این ماجراها آزارم داد که برای رهایی از آن، کشورم را ترک می کنم.»

اوگفت: «در این نامه از رییس جمهور می پرسم چطور حتی یکی از دوستان شما هم فرصت نکرد حالی از اینجانب، به عنوان کسی که سال ها برای موسیقی اصیل این کشور زحمت کشیده، بپرسد؟ حال آنکه من تنها به خاطر سوء تفاهم های ایجاد شده از دیدار با شما تحت فشار قرار گرفتم.» افتخاری تاکید کرد که در این نامه از رییس جمهور می خواهد که به جای او خودش جوابگوی مردم باشد.

این هنرمند مطرح موسیقی کشور البته برخی از این نوع رفتارها را تلاش برای حذف خود از عرصه موسیقی تعبیر کرد و خطاب به کسانی که چنین میلی دارند، گفت که به زودی با سفر به فرانسه، به خواسته هایشان می رسند.

«به خاطر این مسائل که افسردگی مفرطی برایم داشته قصد دارم از ایران بروم و در فرانسه زندگی کنم.» او با اعلام این مطلب، تاکید کرد که کارهای سفرش را هم انجام داده و مراحل مربوط به خروج را سپری کرده است. این هنرمند اصفهانی در برابر اصرار خبرنگار ما مبنی بر صبر و تامل در انجام این تصمیم گفت: «اگر خودم هم بخواهم باید شرایط به نفع خانواده ام تغییر کند تا بتوانیم بمانیم و ادامه بدهیم.»

افتخاری در پاسخ به اینکه اگر فضا و شرایط به نوعی مناسب شود و مسئولان نیز در رفتار خود تجدید نظر کنند، قید رفتن به خارج از کشور را می زنید، قدری مکث کرد و با ناامیدی گفت: «بعید می دانم اما باید دید چه پیش می آید.»

 

● کم لطفی این بار از سوی جام جم

این هنرمند عرصه موسیقی از رییس سازمان صدا و سیما هم گله کرد و گفت: «در طی سی سال گذشته به قدری آثار مرا بدون اجازه ام پخش کرده اند که بی حساب است، اما دریغ از اندکی مهر و محبت.»

او خطاب به ضرغامی گفت: «اگر قصدی به جز خدمت به مردم کشورم داشتم، اکنون به خاطر پخش صد ها اثرم باید میلیاردها تومان ازآن سازمان مطالبه می کردم، اما چون به قصد خدمت و تلطیف روح وروان هموطنانم آثارم را خوانده ام، نه تنها درخواستی از سازمان صداوسیما نکردم، بلکه همیشه هم با این عزیزان نهایت همکاری را داشته ام. اما گمان نمی کردم ایشان هم تا این حد بی مهر باشند و توجهی به هنرمندان نداشته باشند و دستمزد سال ها همکاری مرا به این نحو وبا کم لطفی فراوان ندهند.»

گفت وگوی خبر با این هنرمند مطرح که طرفداران بسیاری هم در بین مردم دارد، با این آرزو پایان یافت که «ای کاش هنرمندی که بیش از سی سال در عرصه موسیقی و آواز زحمت کشیده و به چنین مرحله ای رسیده و سرمایه ای تکرار نشدنی برای کشور است، بماند و باز هم در کشور.... / خبر آنلاین

ویدیو مرتبط :
نماهنگ شاد ایران من ( خواننده: علیرضا افتخاری)

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

خودکشی علیرضا افتخاری به خاطر احمدی نژاد

اگر فیلم لیلای مهرجویی و ترانه های زیبای آلبوم نیلوفرانه ها را یکی از نقاط عطف کارنامه علیرضا افتخاری بدانیم که هم سطح او را به عنوان خواننده ای پر کار ارتقا داد و هم به پرفروش تر شدن آثارش کمک کرد، در آغوش کشیدن احمدی نژاد نقطه ای بود که به سقوط او منجر شد.

این سقوط را هم نه منتقدان و مخالفان انبوه احمدی نژاد که خود افتخاری بود که بیش و پیش از همه رسانه ای کرد. تهدیدها و توهین هایی که زندگی را برایش جهنم کردند تا جایی که حالا در این مصاحبه، اعتراف می کند که به شکل جدی به مرگ فکر می کرده است.

علیرضا افتخاری اگر به خاطر این حاشیه ها نبود می توانست یکی از چهره های ذرای موسیقی معاصر بماند که کارهایش به خانه همه ایرانی ها راه یافت. بازخوانی تعدد پرشماری از آثار جاودانه موسیقی سنتی و پاپ و صدای استانداردی که می توانست همه خاطره های خوش ما را با خوانندگان قدیمی زنده کند، افتخاری را به هنرمند کم فراز و نشیبی تبدیل کرد که نه هواداران افراطی و سینه چاک داشته باشد و نه مخالفان جدی و پیگیر اما همه اینها به قبل از سال 89 تعلق دارد.

اتفاقاتی که برای استاد محمدرضا شجریان انفجاری از محبوبیت دوباره را به همراه آورد و برای افتخاری وسوسه خودکشی! واقعیاتی که کف خیابان داشت اتفاق می افتاد و از قلب و احساس مردم می جوشید و نه در تریبون های رسمی و پروپاگاندای رسانه ای.

 

علیرضا افتخاری متولد 1337 است و از مکتب هنرمندان اصفهانی می آید. اگر به ویکیپدیایش سر بزنید خواهید دید که از آلبوم نیلوفرانه به عنوان پرفروش ترین آلبوم تاریخ موسیقی ایران نام برده شده و بسیاری از اساتید جملاتی در تایید و توصیف او گفته اند اما اگر درباره او از مردم کوچه و خیابان بپرسید... بسیاری او را در آغوش مردی به یاد می آورند که تاریخ ایران را به قبل و بعد از خود تقسیم کرده است و علیرضا افتخاری گواه روشنی است بر آنچه که دورانی بر این کشور گذشته است. شهادت بی واسطه ای که حقیقت ادعایی بزرگ را برملا می کند. مرثیه ای برای یک رویا.

چه زمانی احساس کردید آثارتان به صورت گسترده در جامعه ایرانی شنیده می شود؟ خیلی ها اعتقاد دارند پخش آثارتان از صدا و سیما در شهرت و محبوبیت تان نقش تعیین کننده داشته.
- از سریال امیرکبیر این موضوع برای من جدی تر شد و خودم احساس کردم که کارها در حال شنیده شدن هستند. این زمانی بود که جناب «روشن روان» از من برای حضور در این سریال دعوت کرد و همکاری من با دوستان جدی تر شد. اعتقاد دارم مردم و جامعه ما در آن دوره که آثار من در حال پخش بود، بسیار درباره موسیقی و انتخاب هایشان سختگیر بودند و همین باعث شده بود که کمتر چهره ای را به عنوان چهره جدید بپذیرند. این کار را برای همه سخت تر می کرد و باعث شده بود خواننده ها برای شنیده شدن، کار سخت تری را در پیش رو داشته باشند.

استاد شجریان و ناظری در آن سال ها در اوج دوران کاری خود بودند و مردم از آثار آنها هم استقبال بسیار خوبی می کردند. رقابت مخفی و خاموشی بین شما و آثار این بزرگان در آن دوره دیده می شد؛ موضوعی که تا امروز کمتر حاضر به صحبت درباره آن شده اید.
- رقابت جالبی بود. اصولا آن دوره دوره جالبی بود. من کارهای آن دوستان را می شنیدم و سعی می کردم در انتخاب هایم همیشه دقت کنم. همه حواسم بود که کار ضعیف بیرون ندهم و انرژی ام را در انتشار آثار خوب و قوی صرف کنم.

در همان دوره خاص شما بیشتر تحت تاثیر موسیقی کدام یک از اساتید و بزرگان بودید و به چشم الگو به آثار آنها نگاه می کردید؟
- در آن دوره انتخاب غالب من موسیقی سنتی بود. به خصوص که اساتیدی که در آن دوره خدمت شان تلمذ داشتم، از لحاظ شخصیت و هویت کاری، چهره هایی بودند که وزن و اعتبار زیادی داشتند؛ درست مثل استاد حسن کسایی و تاج اصفهانی. بعد به مرور افتخار همکاری با استاد روشن روان و تجویدی و شهبازیان را هم داشتم.

 

خودم همیشه سعی می کردم که وقتی در حضور این بزرگواران در حال انجام کار بودیم، در تمام لحظات حتما نکته و ریزه کاری هایی را از خدمت این بزرگواران بیاموزم. در مقام یک شاگرد، همین نوع همکاری ها باعث شد که بتوانم بسیار بیاموزم و یاد بگیرم.

 

و نکته این بود که در همان ابتدای معروفیت و محبوبیت، آمار فروش آلبوم های علیرضا افتخاری بسیار بالا بود و خیلی زود مورد توجه مخاطبان و مردم قرار گرفته بود.
- من برای آلبوم «نیلوفرانه» تنها 700 هزار تومان دستمزد گرفتم. آقای خوشحال 500 هزار تومان و جناب قیصر امین پور برای این آلبوم کمتر از این رقم ها گرفته بود ولی علیرغم دستمزد پایینی که برای این آلبوم گرفته بودیم، با عشق آن را تولید و منتشر کردیم و خدا هم با ما بود و آمار بالایی در فروش به خود اختصاص داد. آلبوم «یاد استاد» را حدود یک میلیون تومان دستمزد گرفتم ولی واقعا انرژی گذاشتیم و آن اثر تولید شد و مردم استقبال کردند.

اصلا ماجرای همکاری در آن دوره جوی بود که مثلا ما در منزل یک آهنگساز می نشستیم و کار را گوش می کردیم و انتخاب ها اتفاق می افتاد. اعداد و ارقام بسیار پایین بود و همیشه سعی می کردم در کارهایی که می خوانم، ناشر ضرر نکند. به حکم معرفت و جوانمردی سعی می کردم که فکر و ذکرم بودجه ای باشد که برای آن آثار هزینه شده است.

 

هر چند بسیاری از طریق این آلبوم ها صاحب ملک و املاکی شدند و خانه و ویلا نصیب شان شد که نوش جان شان باشد ولی خود ما در آن دوره زیاد نفع مالی نبردیم و همان دستمزدهای اولیه، تنها پولی بود که از آن آثار به ما تعلق می گرفت؛ آثاری که آمار فروش شان بعضا واقعا بالا و چشمگیر بود.

دقیقا. سوال بعدی من درباره همین موضوع بود که در آن دوره منطق درستی در ارتباط بین خواننده و دیگر هنرمندان تولیدکننده آثار با ناشر نبوده و بیزنس و انتفاع مالی بیشتر به ناشران تعلق می گرفته.
- این موضوع بود و خیلی هم محسوس بود. ما آن زمان با شور و انرژی کار می کردیم و اصلا این قبیل مسائل برای مان اولویت نبود. کسی هم به ما نگفت که تو قرار نیست تا آخر عمرت این شور و اشتیاق و عشق را داشته باشی و حداقل چند اثر را برای خودت و خانواده ات تنگه دار.

 

مثلا اوایل دوران کاری ام بود که اثر «همتای آفتاب» را با 5 هزار تومان خواندم و با بزرگواری چون «عماد رام» همکاری کردم که آن دوران هم قوانین و عرف خاص خودش را داشت. ما هم بر اساس قواعد همان دوره پیش می رفتیم و اوضاع را مدیریت می کردیم.

گفته می شود هنوز هم آن آثار قدیمی شما بازار فروش دارد و همچنان در حال بازنشر است؛ درست است؟
- بله، برخی از آثار قدیمی هنوز هم بازنشر می شوند و می فروشند. البته من دیگر نقش یا انتفاعی از این بابت ندارم و حقوق آثار در اختیار ناشرین محترم است ولی بارها این موضوع را به خود من هم گفته اند که آثار قدیمی تر من هنوز هم طرفدار دارند و فروش شان هم خوب است.

 

درباره سال های ابتدایی فعالیت شما چیزی که می گویند این است که خیلی از آهنگسازان در آن دوران، هر آهنگی که می ساختند برای شما و آقای شهرام ناظری ساخته می شد و انتخاب اصلی شان از بین شما و ایشان بود، این موضوع تا چه حد صحت دارد؟
- بی تعارف اگر بخواهم سوال تان را جواب دهم و آقای ناظری هم از من ناراحت نشود، از آنجایی که من آثارم تیراژ داشت و آمار بالای فروش را کسب کرده بود، عمدتا آثار را قبل از همه برای من می فرستادند و من می شنیدم و اگر قبول نمی کردم، سراغ چهره های دیگر می رفتند.

 

تم صدای من جوری بود که تقریبا همه چیز می توانستم بخوانم و حتی استاد جواد معروفی به فرزندشان گفته بودند اگر روزی قرار باشد آهنگی بسازم و از آن آهنگ خوشم بیاید، حتما آن آهنگ را باید آقای افتخاری بخوانند. همه آن آثار تولید و پخش می شد و ما حواس مان نبود که قرار نیست تا همیشه اوضاع بدان گونه باشد.

 

الان هم همیشه به جوانانی که در حوزه موسیقی خوب کار می کنند می گویم که به آینده تان فکر کنید و سعی کنید جوری پیش بروید که بتوانید آینده خود را تامین و بعد در پی آرزوهای تان در حوزه کاری خود بروید.

نکته مهم دیگری که درباره شما عنوان می شود این است که تعداد آلبوم های شما در بازار موسیقی کشور یک رکورد به حساب می آید؛ عدد دقیقی از تعداد آلبوم هایتان دارید؟
- حدود 80 آلبوم منتشر کرده ام و در حال حاضر هم 4 آلبوم آوازی در دست انتشار دارم که جناب آقای «محمد علی چاوشی» قرار است آنها را روانه بازار کند. استاد ذوالفنون و چند استاد گرانقدر دیگر در این آثار با من همکاری کرده اند و حدود 40 اثر ساخته شده است. این آثار آماده انتشارند و قرار است در چهار آلبوم روانه بازار شوند. 70 تصنیف دیگر هم که همگی آثاری از استاد ذوالفنون هستند در اختیار آقای مناجاتی است و ایشان قرار است درباره روند انتشار آن آثار هم اقدام نمایند.

این آلبوم هایی که می فرمایید، علاوه بر آن 80 آلبومی است که منتشر شده است؟
- بله 80 آلبوم از من منتشر شده و این آثاری هم که عرض کردم در دست انتشارند. آن 80 آلبوم در طول همه این سال ها منتشر شده اند و برای آثار جدید در حال برنامه ریزی بودیم که آن اتفاقات رخ داد و ...

 

قبل از اینکه به آن اتفاقات برسیم، می خواهیم درباره سبک های دیگر موسیقی در ایران از شما بپرسیم. در همه این سال های فعالیت تان، آیا صدا یا هنرمندی در حوزه پاپ و سنتی بوده که شما تحت تاثیرش باشید و به چشم یک خواننده خوب، آثارش را دنبال کنید؟
- قرار نیست مدحی انجام دهم و سوء برداشتی اتفاق بیفتد ولی هر وقت صدای استاد شجریان را می شنیدم، یک صداقت خاصی در صدای ایشان حس می کردم. درست قبل از این که با شما صحبت کنم، «قاصدک» استاد شهبازیان را با صدای استاد گوش می کردم و واقعا لذت می بردم. هر وقت صدای استاد شجریان را می شنوم خود به خود می زنم زیر آواز. همه اینها به خاطر علاقه ای است که به ایشان دارم و آثارشان را برای من عزیزتر و دوست داشتنی تر می کند. حوالی سال 60 بود که ما با هم رفت و آمد داشتیم و من در تهران خدمت ایشان می رسیدم و ایشان هم در اصفهان به منزل من می آمدند.

من یک رنوی قدیمی داشتم و وقتی با استاد در آن می نشستیم، آقای شجریان به من می گفت: «علیرضا بخون... بخون که دلمون گرفته» و من می خواندم و آن روزها هرگز از ذهن من پاک نمی شود. با هم می رفتیم منزل استاد تاج یا دوستان دیگر. روزهایی که دیگر تکرار نمی شوند. این صحبت ها را در شرایطی به زبان می آورم که نه ایشان نیازی به مدح و تعریف من دارند و نه من به ایشان. اینها حرف های دل من است که همیشه با صراحت گفته ام. من عاشقانه دوست شان دارم و برایشان احترام ویژه ای قائلم.

شما در اوج این اختلافات نامه عجیبی را خطاب به آقای شجریان نوشتید و در رسانه ها منتشر کردید. بخش هایی از این نامه به شدت سر و صدا کرد و به سوژه ای برای طنزنویسان مبدل شد. واقعا انگیزه اصلی آن نامه به آقای شجریان در آن دوره سخت و پرحاشیه چه بود؟
- در واقع این نامه اظهار محبت من به آقای شجریان بود. ما از یک خانواده ایم و طبعا من هم مانند افراد دیگر خانواده، آقای شجریان را دوست دارم. چرا نباید حالت دوستی و برادری داشته باشیم؟ بعضی ها می پرسند که تو از آقای شجریان دلخوری؟ من از ایشان دلخور نیستم.

 

من از خودم دلخورم. همان زمان هم از خودم دلخور بودم و با صراحت بر زبان آوردم. چرا نباید استاد شجریان در ایران بخواند؟ ماهیگیرها و بناها و پیشه ورها هم با هم آواز می خوانند و کار می کنند. چرا نباید ما هم آواز باشیم؟ چرا شجریان نباید از حال من خبر داشته باشد؟ بیست سال است که من شجریان را ندیده ام و این واقعا خوشایند نیست.

ایشان به هر حال ممنوع الکار بودند و اجازه فعالیت در آن دوره به ایشان داده نمی شد و هنوز هم داده نمی شود.
- آقای شجریان ممنوع الکار نیست. چه کسی می تواند به ایشان بگوید کار نکن؟ چه کسی می تواند مجوز ایشان را صادر کند یا نکند؟ شجریان خودش کارهای خودش را امضا می کند. ایشان اگر بخواهند دوباره می توانند در ایران فعالیت کنند.

 

اگر قرار باشد درباره آثار «همایون شجریان» صحبت کنید، درباره او چه نظری دارید؟
- او به هر حال حواسش جمع است و درست جلو می رود. نام بزرگی چون شجریان بر اوست و قطعا وظیفه سنگینی دارد. صدایش را دوست دارم.

درباره انتخاب های حوزه پاپ کسی را اسم نبردید. شما هم از آن جمله هنرمندانی هستید که کمتر حاضر می شوند درباره آثار پاپ نظر بدهند؟
- خدا رحمت کند استاد محمد نوری را. ایشان واقعا استاد بود. البته جوانان خوبی را در این دوره کنونی داریم و صداهای خوبی می شنوم. به هر حال درها به روی موسیقی در کشور بسته است و همین باعث می شود انگیزه ها برای استمرار و پیشرفت، بیشتر و بیشتر شود ولی قطعا سرآمد پاپ در ایران از نظر من محمد نوری بوده و هست.

از بین چهره های نسل جدید موسیقی سنتی چطور؟ چهره هایی که با وارد کردن برخی فضاهای تلفیقی در موسیقی سنتی کشور، صدای بسیاری از اساتید سنت گرای موسیقی ملی را در آورده اند و اعتراض های زیادی به آنها شده است.

- من اعتقاد دارم باید این جوانان به دست بوسی اساتیدی چون استاد شجریان بروند و از او بپرسند و مشورت بگیرند. آواز فقط «ها ها» کردن و دست و دهانی نیست. بسیار شنیده ام که آثاری از سوی برخی جوانان موسیقی سنتی ارائه می شود  که همه غلط و پر ایراد است. صداها عمدتا فقط می خواهند روی همدیگر را کم کنند.

خواندن و آواز، نکات ریز زیادی دارد و باید با مشورت به این علم رسید. آشپزی فقط پختن گوشت و اضافه کردن ادویه نیست. باید هنر و درک درستی از آشپزی داشت. آواز باید به دل بنشیند تا دلی را بلرزاند. درباره این نسل جدید کمتر می توانم واژه ویژه ای بر زبان بیاورم. اعتقاد دارم بدون «پیر» نباید حرکت کنند. هر چند به قولی سکندر زمانه باشند. پیر قبیله موسیقی هم استاد شجریان هستند که همه باید به دست بوسی ایشان بروند.

اخبار فرهنگی - هفته نامه تماشاگران / برترینها