صنایع دستی لرستان

 

صنایع دستی لرستان

نمد مالی
نمد مالی یكی از قدیمی ترین صنایع دستی این دیار است . در گذشته های نه چندان دور در اغلب شهرهای لرستان كارگاه های نمد مالی دایر بوده به گونه ای كه در بروجرد و خرم آباد راسته بازارهایی به نمد مالی اختصاص داشته است .نمد مال ها با استفاده از پشم بره كه به گویش محلی برگه ( برگن ) نامیده می شود ، بخشی از نیازهای عشایر و روستاییان را تامین می كنند .

رایج ترین این تولیدات عبارتند از : از كلاه نمدی ، تن پوش های نمدی ( كپنك ) ، گردله ( زیرزین اسب ) ،انواع زیراندازها با نقوش و اندازه های مختلف .

آن ها برای تهیه این نوع تولیدات مراحل زیر را انجام می دهند .
1-پهن نمودن قالب نمد (حصیریابرزنت ) 2- ایجاد نقوش با فتیله -های پشمی رنگ شده3- ریختن پشم و كمان زدن 4-پاشیدن آب و صابون و خیساندن پشم 5-پیچیدن قالب نمد و بستن آن با طناب 6-مالیدن قالب نمد با دست و پا . وسایل و ابزار كار نمدمالی عبارتند

از : چوب تركه ای ، كمان چند زهی و حصیر به عنوان قالب نمد.

حصیر بافی
حصیر یا بوریا از نی ساخته می شود ، نمونه هایی كه دربین النهرین پیدا شده متعلق به 5000 سال ق.م است ، بنابراین حتی از صنعت پارچه بافی هم كهنتراست. در ایران مراكز صنعت حصیربافی یكی در زرقان فارس ودیگری در بروجرد است . حصیربافهای برجردی بیشتر نی مورد نیاز خود را از نیزارهای اطراف بروجرد و دشت های خوزستان تامین می كنند.حصیرهای بافته شده در سقف های گلی همچنین بعنوان زیراندار اقشار فرودست مورد استفاده قرار می گیرد.حصیر باف،نی را بقچه ای میخرد.اول ساقه نی را تمییز میكند و سپس با نیكوب ساقه ها را می كوبد و تخت می كند و آب روی آنها می ریزد تا نرم شوند و بعد نی هایی را كه به صورت ورقه باز شده اند در كنار هم می چیند و یك "پود" نی را با زاویه قائمه می بافد و از یك نوع بافت جناقی استفاده می كند و در آخر ته ساقه "پود" بافته شده را پیچ می دهد تا اینكه لبه های آن محكم باشد.اندازه های معمول این حصیر 8 در 4 است.

جاجیم لری بختیاری
یكی دیگر از دست بافته هایی كه در زندگی جوامع عشایری و روستایی مناطق بختیاری نشین لرستان مورد استفاده قرار می گیرد جاجیم است كه به شگل نوار هایی باریك به عرض 30 تا 50  سانتیمتر و طول 5 تا 8 متر تماما از پشم بافته می شود.این نوارها  را پس از بافتن از پهلو به یكدیگر می دوزند،در نتیجه سطح یكپارچه ای حاصل می شود كه به مصرف رو انداز می رسد.دار جاجیم عموما به صورت افقی بوده و چله كشی آن روی زمین انجام می گیرد.بافت های تار آن از روی كار دیده می شود در حالی كه پود زیر آنها مخفی است.برخلاف سایر منسوجات كه در آنها نقش با پود شكل می گیرد،در جاجیم بختیاری نقش به واسطه تارها ایجاد می شوند.

اجزای دار بافت جاجیم لری بختیاری چهار لنگ عبارتند از:
ملار،میخ،سیخ،نقش وردار،بن شردنگ،دس وركش،قدبن،پیز و پشت پیز.

مهمترین نقوش به كار رفته در جاجیم های بختیاری:
هچه،گلی،شونه،دنوموشی و شیروز می باشد.

این دست بافته عموما در فصول تابستان و پاییز توسط زنان عشایر و روستایی بافته می شود.تمامی مراحل كار و تهیه آن به استثنای چره(قیچی كردن پشم گوسفندان) كه به وسیله مردان انجام می گیرد،توسطزنان صورت می پذیرد.مردم بختیاری بیشتر از جاجیم به عنوان روانداز(لحاف) و روی كرسی استفاد می كنند.به بافندگان ماهر جاجیم بختیاری دس پنجه دار و یا كی ونو(كدبانو)می گویند.

ماشته بافی
ماشته  دست بافته ای پشمین و منقش و غالبا مخصوص نواحی سردسیر است.در ایران در اكثر مناطقی كه بافت آن رواج دارد به نام جاجیم خوانده می شود.فقط در خرم آباد و كرمانشاه ماشته یا موج نامیده می شود كه از قدیمی ترینپارچه های دست بافته این منطقه میباشد.در مورد وجه تسمیه ماشته در هیچ كتابی ذكری به میان نیامده،اما می شود معانی واژه جاجیم را در مورد ماشته هم پذیرفت. مهمترین ماده اولیه مصرفی در تولید ماشته نخ پشمی "الوان" است. رایج ترین نقوش ماشته های لرستان عبارتند از:گل پتویی،چهارخانه آو و دار (آب و درخت) راه راه ، هشت خانه،خانه پنجزاری

كاربرد عمده ماشته رختخواب پیچ می باشد،ولی در زندگی عشایر و روستایی كاربردهای دیگری مانند زیر انداز،روانداز و روی كرسی دارد.اما امروزه از تولید ماشته جهت روفرشی،رومبلی؛انواع پشتی،كیف زنانه،ساك،روكش،روی صندلی اتومبیل،و تزئین منزل استفاده می شود.بافت جاجیم به جز لرستان در كرمانشاه و كردستان،آذربایجان و ایلام رواج دارد.

حرمی بافی(ارامی)
حرمی  یكی از دست بافته های شهرستان بروجرد است كه توسط ماشته باف(جیلا) با استفاده از پارچه بافی دو وردی بافته می شود. نمونه قدیمی آن تماما از تار و پود پشمی بافته می شده اما نمونه های جدید با تار پنبه ای بافته می شود.معمولا ابعاد حرمی یك متر در هفتاد سانتیمتر است.رایج ترین نقوش به كار رفته در حرمی گل و پروانه و شانه ای و خطوط موازی می باشد.این دست بافته دارای تنوع بسیاری در رنگبندی و بافت آن نسبت به ماشته از تراكم بیشتری برخوردار است.بیشترین رنگ های مورد استفاده در حرمی قرمزلاكی و سورمه ای است.در گذشته از آن به عنوان بقچه و زیر اندازحمام استفاده می كردند.

قالیبافی
فرش ایران با الهام از فرهنگ و تمدن اصیل ایرانی جاودانه ترین و زیباترین و ارزشمندترین هنر ملی این كشور است.فزش بافی در لرستان مانند سایر نواحی ایران از دیر باز رایج بوده و ویژگی های خاص خود را دارد.در لرستان فقط زنان فرش می بافند،فرش بافی برای زنان و دختران لر رتبه ممتاز دارد،دختران فرش باف خواستگاران بیشتری دارند و زودتر ازدواج می كنند.

در ضرب المثل های لری این گونه دختران به "كركیت د مشت"و "كهره د پشت" معروف بوده اند.بعضا آنه را پنجه طلا می خوانند و به هنگامه مرگشان تصویری از دارقالی را به روی گورشان نقش می كردند.اكنون دربسیاری از گورستان های قدیمی چنین نقش هایی را می توان مشاهده كرد.

هنگام عروسی آن ها،یكی از فرش های خوب دست بافت خودشان را رویه اسب می كردند تا همگان آن را ببینند.موقع فرش بافی زنان لر به صورت هم آوا با صدای رسا ترانه های لری می خوانند.

معمولا فرش های لرستان با استفاده از طرح های شكسته كه از خطوط عمودی یا افقی یا كج تا 45 درجه تشكیل می گردد یا به صورت خطوط هندسی به همراه بهره گیری از رنگهای قرمز،مشكی و سفید بطور كلی رنگهای تیره و تند كه روح جنگ آوری و حماسی قوم لر را منعكس می نماید،بافته می شود.

گونه های تاریخی فرش لرستان عبارتند از:دوپوهه،كله گلی،عشونه،خاص مناطق سلسله و دلفان فراشی و بارانی بخش زاغه و چغلوندی،نجف وند پلدختر،تایی ویسیان و چشمك،فرش پایی منطقه پاپی،چهاربره و علمدار بروجرد.

منبع: rahnama6390.blogfa.com

ویدیو مرتبط :
مصوبات دولت در بخش صنایع دفاعی در خصوص لرستان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

صنایع دستی همدان

 

 

 

 

قالیبافی: قالی بافی در سطح کشور به واسطه دوام و استحکام آن مشهور است ولی به نظر می رسد قالی بافی در استان مذکور از پیشینه ای طولانی برخوردار نباشد برای صحبت در این زمینه تنها از یک مدرک مستند می توان کمک گرفت و آن نوشته های سیسیل ادواردز نویسنده کتاب قالی ایران است و نوشته است :" صنعت قالیبافی در شهر همدان در قرن اخیر پیشرفت کرده است. هیچ مدرکی مشعر بر این که این حرفه قبل از سال 1912 م برابر با 1291هجری شمسی در این ناحیه وجود داشته در دست نیست.

بدون تردید هنگامی که در سال 1912 م (1291 ه . ش ) بار اول از این شهر دیدن کردم حتی یک دستگاه قالیبافی در این شهر وجود نداشت. در سال 1912 م (1291 ه . ش ) در خانه ای که به این منظور اجاره شده بود، هشت دستگاه قالیبافی به کار افتاد و بدین ترتیب اولین کارگاه قالیبافی همدان شروع به کار کرد." اهمیت قالیبافی استان همدان از این نظر است که میزان محصول قالیچه های ارزان و متوسط آن بیشتر از سایر نواحی قالیبافی است . نقشهای قالی که در همدان جهت بافت استفاده می کردند، بغیر از چند تایی که نقشه کشهای همدانی طراحی می کردند، اغلب متعلق به شهر های دیگر بود و خود شهر همدان نقشه بخصوص ندارد. نقشه های رایجی که قالیبافان همدان از آن استفاده می کردند عبارت بودند از : خاتم شیرازی، اصفهان، جوزان، اژدر، دست دلبر، شکاری، ماهی و ... که نقشه ماهی با طراحیهای گوناگون بیشتر از همه بافته می شود. به هر حال یکی از صنایع دستی پررونق و معروف و مشهور همدان از قدیم تا کنون قالی بافی بوده است. قالی همدان از جهت نوع جنس و مقاومت و رتبه در ایران جایگاه سوم را دارد.

از انواع فرشهایی که در همدان بافته می شود یک نوع ریز بافت آنکه در اندازه های کله گی بافته می شود معروف و مشهور است و سایر اندازه های دیگر مانند: کناره، دوزرعی، پنج چارک، خرک، پشتی، روکرسی و سجاده ای نیز در همدان بافته و عرضه بازار می شود.

طرحهایی که بیشتر در همدان بافته می شود طرح ماهی و ترنج دار است که در گذشته از انواع رنگهای الوان و ثابت که از شیره گیاهان می گرفتند و پشم را رنگ می زدند جهت بافت این قالیها استفاده می کردند که به آنها قالیهای با رنگهای ثابت می گویند و هر چه کهنه تر شود رنگ آن جلا و زیبایی خاص خود را پیدا می کند

ولی در حال حاضر بعضاً از رنگهای شیمیایی و دباغی استفاده می کنند که بعد از بافت، رنگ فرشها تغییر کرده و رنگ اصلی آنها از بین می رود و بیرنگ می شود.

از جهت بازار فروش، فرشهایی که در داخل همدان خریدار زیادی دارد، دوزرعی و پنج چارک است ولی بقیه اندازه ها مانند فرشهای خرک، کناره، پشتی و رو کرسی طالب چندانی در بازار ندارد و مشتری آن کمتر است .

 

سفالگری: گویا در روزگار کهن نخستین هنرمندیهای انسان از نقش و نگار ظرفهای گلی آغاز شده است که در آن هنگام بدون کمک چرخهای کوزه گری و به یاری سرانگشتان می ساختند و در کوره های نخاله می پختند. اکنون پس از سپری شدن چند هزار سال هنوز هم نگارگران سفالینه ساز برای بیان انگیزه ها و آرزوها ی زندگی به نقش و نگار کاسه کوزه ها می پردازند. با این تفاوت که نقش و نگارهای عامیانه این روزگار با پرتو آرزوی انسانهایی نگاشته می شود که درسایه روشن نیازمندیهای زندگی کنونی سر می برند.

هم اکنون مهمترین مراکز تولید سفال در استان همدان، لاله جین- در حدود 25 کیلومتری همدان- و فرسفج در شهرستان تویسر کان است. سفالینه های لالجین از دید تاریخ ساخته شدن به دو بخش است : نخست آنکه تا هفتاد هشتاد سال پیش و دیگر آنها که تا بیست سی سال پیش هم ساخته می شد.

تفاوت این دو از نظر شکل کاسه، لعابها، نقش و نگارها و روش قلم زنی آشکار است. در بخش نخست کاسه ها را اندکی بزرگتر و دهان بازتر می بینیم و نقش و نگارها و گوناگونی لعابها زیاد تر و قلم زنی ها با باریک بینی و درنگ بیشتر انجام گرفته است. پیداست که قلم مو با آهستگی می گشته است و نگارگر سفالینه ساز سپری شدن زمان را احساس نمی کرد و رها از گرفتاریهای زندگی در اندیشه های هنرمندانه خود غرق بود و می خواست که جایی از کاسه را بی نقش و نگار نگذارد پس هر جا را به نقشی می آراست، ولی هشیار بود که مبادا هماهنگی نقشها را برهم ریزد.

با اینکه قرینه سازی را به کار می گرفت از طرح نقشهای گوناگون کوتاهی نمی کرد. جایی را نقش مرغ و جایی دیگر را نقش ماهی، در کاسه ای نقش طاووس و در کاسه ای دیگر چهره زن را نگاشته است، زنی با ابروهای سیاه و کمانی و پیوسته، با چشمانی بادامی و بزرگ به تناسب همان ابرو. آشکار است که آنچه را هنرمند از زیبایی معشوق در پندار داشت بسیار درخشانترو شیواتر از نقش این کاسه بود.

در کاسه های همان بخش نخستین نقش پرنده و ماهی زیاد طرح شده است. پرنده می تواند از یک سو نشانه باغ و سرسبزی باغ و از سوی دیگر نشانه آرزوهای برگزیده و آسمانی هنرمند باشد. ماهی هم زیباست و هم پاک چون در آب زیست می کند و آب همواره مطلوب ما ایرانیان بوده و هست.

یکی دیگر از مشخصات همین کاسه های بخش نخستین این است که نقش و نگارها را تنها به یاری خط و سطح که بالعابهای رنگین پوشیده است نگاشته اند و سایه روشنها و تیرگی هائی را که سبب ابهام است و از صراحت و رسائی می کاهد به کارنیاورده اند.

این کاسه های گلی را بالعاب سفیدی پوشانده اند که شبیه ظرفهای چینی شده است. البته به اندازه چینی محکم و ظریف نیست ولی از بدل چینی بهتر است. البته پانزده بیست سال است که لا له جین ها به سبب جنبه های تجارتی کار و پیشه خود را از نگاشتن نقش و نگار بر سفالینه ها چشم پوشیده اند و راستی که ارزشهای هنری کار خود را فدای کم ارزشیهای داد و ستد کردند. در حال حاضر، سفالسازی در لاله جین همدان، اگر چه به لحاظ کمی و تعداد دست اندرکاران و میزان تولید سالانه، افزایش چشمگیری نسبت به گذشته و حتی هر سال نسبت به سال پیش، یافته است اما روز به روز از میزان تولید سفالینه هایی که شاخص لاله جین همدان بود و با رنگهای فیروزه ای، سبز، خردلی و قهوه ای مشخص می شد و تولیدات کاملاً مصرفی را شامل می شد و به مرور زمان شاهد کاهش نسبی کیفیت و نقش ها هم بوده ایم گو اینکه هنوز هم سفال سازی در لاله جین، "هنر- صنعت" مطرح استان همدان بوده و لاله جین بزرگترین مرکز سفالگری ایران است.

 

چرم سازی : در گشته ای نه چندان دور چرم تولیدی در همدان به علت کیفیت و کمیت خاص آن مشهورترین و مرغوب ترین چرم در سراسر کشور شمرده می شد و آوازه کیفیت آن به کشورهای دیگر نیز رسیده بود. در گذشته در شهر همدان سه دباغ خانه وجود داشت. دباغ خانه سنگ شیر، دباغ خانه قانتور واقع در بلوار سفید آبی و دباغ خانه آقایی واقع در بلوار سفید آبی.

متاسفانه پس از گذشت زمان دباغ خانه سنگ شیر و قانتور به مرور تعطیل و از بین رفته اند.

 

صنایع دستی چوبی : تولید انواع صنایع دستی با استفاده از چوب ازدیرباز در استان همدان بویژه مناطق شهری از جمله همدان، ملایر، تویسرکان، سرکان رواج داشته است.

صنایع دستی چوبی شامل خراطی، نازک کاری، منبت کاری و معرق کاری است که در این استان خراطی و بویژه منبت کاری بیشتر رواج دارد. گفتنی است که طی سالهای اخیر منبت کاری در تویسرکان و جوکار ملایر رونق بسیار چشمگیری یافته است.

 

پوستین دوزی : در گذشته پوستین دوزی از مهمترین مشاغلی بوده که در شهر و روستا وجود داشته است و پوستین دوزان پوست گوسفند و بره را پس از پاکیزه ساختن آن و بدون تراشیدن پشم آن با استفاده از مواد اولیه ساده ایی همانند آردجو، زاج و مازوج بصورت پوستین و یا زیرانداز در می آورده اند، هم اکنون هم در بعضی از روستاهای استان عده معدودی از روستاییان مبادرت به این امر می کنند. اما به علت گرانی بیش از حد پوست هر روز تعداد این افراد کاسته می شوند.

 

گلیم بافی: گلیم بافی در گذشته در اکثر روستاهای همدان از رونق خاصی برخوردار بوده که هم اکنون نیز برخی از نمونه های آن در منازل ساکنین در حال مصرف است. ولی با ورود محصولات ماشینی و خارجی و نیز گرایش بیشتر مردم به زندگی شهر نشینی اندک اندک دستگاههای گلیم بافی و جاجیم بافی جمع آوری شد و حتی برخی بافندگان گلیم، خود مصرف کننده محصولات ماشینی شده اند.

 

گیوه بافی: کم بودن راههای ارتباطی ماشین رو، نوع معیشت مبتنی بر دامداری و کشاورزی و ضرورت تحرک فراوان در فصول سه گانه بهار و تابستان و پاییز کفشی را طلب می کند که سبک، راحت و مقاوم و خنک و در عین حال ارزان باشد. با خصوصیاتی که در بالا ذکر شد تنها پای پوشی که می تواند جوابگوی خواسته های روستاییان باشد گیوه است.

گیوه نوعی کفش است که رویه آن را معمولاً از نخ پنبه ای تابیده و زیره آنرا از چرم یا آجیده انتخاب می کنند. تمام محاسن گیوه در زیره و رویه خنک آن خلاصه می شود، بنابراین اگر چنانچه گیوه ای با رویه یا زیره پلاستیک تهیه شود اصالتش را از دست داده و همانند کفشهای معمولی فاقد ارزش کیفی و بهداشتی است.

این پای پوش قدیمی که روزگاری بخصوص در فصل تابستان مورد استفاده قرار می گرفت در سالهای اخیر به سبب رواج کفشهای ماشینی و جایگزین شدن آن در اکثر مناطق استان رونق و اعتبار دیرین خود را از دست داده و صنعتگران شاغل نیز به علت کمی درآمد و کاهش تقاضا در این رشته به مشاغل دیگری روی آورده اند.

در حدود 80 سال قبل گیوه بافی جهت استفاده شخصی در اکثر قریب به اتفاق روستاهای استان به صورت ابتدایی وجود داشته است که در حال حاضر به طور کلی از بین رفته است ولی در سطح استان همدان هم اکنون چهار روستا با اسامی ذیل تولید رویه گیوه را توسط خواهران به عنوان یکی از مشاغل موجود در روستا اختیار کرده اند. روستاهای دهفول، کفراش، فهرومند، آرتیمان. ولی مهمترین مرکز تولید کننده گیوه در استان همدان روستای دهفول نهاوند است و باید گفت: پس از کشاورزی و دامداری که از رونق خوبی برخوردار است گیوه بافی سومین منبع درآمد اهالی است و تقریبا تمام زنان و دختران در این روستا با گیوه بافی آشنایی دارند.

سنگتراشی: سنگتراشی یکی از کهنترین پیشه های ایران است. و استان همدان یکی از مراکز مهم استخراج سنگ و هنر سنگتراشی است.

 

حجاری: اگرچه کار سنگتراش نسبتاً خام است همکار وی حجار (نقار) کتیبه های سنگی بسیار ظریف و حجاری تزیینی دقیقی به نام قلمزنی یا حجاری ظریفه یا منبتکاری روی سنگ انجام می دهد که به کار مسجدها، آرامگاه مردمان سرشناس و دیوارهای ساختمانهای مهم می خورد. حجار صاحب هنر و صنعتی است که شاهکارهای دیوارهای کاخهای هخامنشیان در تخت جمشید و شوش را به وجود آورد و تا روزگار ما همانند این هنر ذوق و استادی دیده نشده است.

 

شیشه گری دستی: تولید و تهیه مصنوعات شیشه ای در سالهای اخیر بیشتر جنبه شهری پیدا کرده وکارگاه های شیشه گری اکثراً در مناطق شهری استقرار یافته اند ولی با این وجود، هنوز در بسیاری از مناطق روستایی ساخت فرآورده های شیشه ای ساده رواج دارد. شیشه دست ساز از جمله اصیل ترین و ارزنده ترین محصولات دستی است که در ایران دارای سابقه ای طولانی بوده و ظروف و اشیاء شیشه ای بدست آمده از روزگاران پیش دلالت بر وجود این صنعت در ادوار بسیار دور و حتی پیش از میلاد دارد.

حصیربافی: حصیربافی یکی از حرفه های بسیار کهن و قدیمی است وشامل انواع محصولاتی است که با استفاده از الیاف، ساقه و شاخه های گیاهان مختلف ساخته می شود.

 

نساجی سنتی : امروزه دستبافی به صورت تهیه و تولید انواع پارچه ها و برخی زیراندازها نظیر: جاجیم، جاجیمچه، روتختی، رومیزی، روتختی، روسری، لباسهای محلی، ملحفه، شمد و ... در بسیاری از مناطق روستایی و برخی نقاط شهری استان همدان مرسوم است.

دستبافان برای تولید پارچه از دستگاههای ساده بافندگی نظیر دستگاههای «دو وردی» و «چهاروردی» استفاده می کنند. دستبافان به طور معمول از نخ پشمی برای پود و از نخ پنبه ای برای تار محصولات خود استفاده می کنند.