شعر زیبا امام زمان(عج)و ماه رمضان

شعر زیبا امام زمان(عج)و ماه رمضان 

 نماز و روزه و افطار عشق است       سحر خوردن کنار یار عشق است

نه یکبار از کنار خیمه گاهش          گذشتن بل هزاران بار عشق است

شنیدم هاتفی در اسمان گفت       غم دل گر خورد غمخوار عشق است

بیا مهدی که بی تو روزه سخت است     ضیافتخانه با دلدار عشق است

گلستان جهان همراه خار است      گل نرگس بود بی خار عشق است

خدایا جان ما گردان فدایش         شهادت در بر سردار عشق است

نه یک تن بل هزاران تن فدایش     فداییّش به روی دار عشق است

دل و مهدی دل و دوری هجران     گل زهرا ییم دیدار عشق است

دلم وصل تو جانا ارزو داشت        ولی شد فاصله بسیار عشق است

بیا در ماه روزه یاریم کن             کنارت مهدیا افطار عشق است

عمرم به سر رسید نشد یارتان شوم
آقا نشد که لایق دیدارتان شوم

غفلت بساط کرد سر راه طفل دل
وایَم نشد که راهیِ بازارتان شوم

اصل اگر به عَرضه حسن تو می شدم
چیزی نداشتم که خریدارتان شوم

باری ز دوش حضرتتان بر نداشتم
شرمنده ام که تا به کجا بارتان شوم

ای حیدر زمانه غریبت گذاشتیم
در روز غم ولی نشد عمارتان شوم

با آنکه سر شکسته و سر خورده مانده ام
اذنم بده فدایی و سردارتان شوم

ماه خدا رسید و دلم آرزو نمود
مهمان کنار سفره افطارتان شوم

در روز انتقام شهیدان کربلا
آقا اجازه هست ز انصارتان شوم

در بین روزه و عطش و اشک و شور و شین
یک ذکر مستجاب بگویم فقط حسین

منبع:kashkoljavan.persianblog.ir
alighorobi.blogfa.com

شعر رهبر معظم انقلاب درباره امام زمان (عج)

همزمان با ایام نیمه شعبان و میلاد مبارک حضرت ولی‌عصر( ارواحنا فداه) مجله مهر شعری از مقام معظم رهبری تقدیم به ساحت امام زمان (عج) را باز نشر می‌کند.

مجله مهر: همزمان با ایام نیمه شعبان و میلاد مبارک حضرت ولی‌عصر( ارواحنا فداه) مجله مهر شعری از مقام معظم رهبری تقدیم به ساحت امام زمان (عج) را باز نشر می‌کند.

این غزل  یکی از سروده‌های ایشان است که به آستان مقدس امام زمان(عج) تقدیم شده و برای نخستین بار در سال 1390 منتشر شد.

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است

جان را هوای از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست كه سرداده ام فغان

بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی‌رسد كه دل از سینه بركنم

باری علاج شكر گریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی سركشت

خورشید من برآی كه وقت دمیدن است

سوی تو این خلاصه گلزار زندگی

مرغ نگه در آرزوی پركشیدن است

بگرفت آب و رنگ زفیض حضور تو

هرگل دراین چمن كه سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمی‌كنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را كه لب به دام هوس گشت آشنا

روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است