تفریح و سرگرمی‌ سوپراستارهای ایرانی چیست؟

اخبار فرهنگی - تفریح و سرگرمی‌ سوپراستارهای ایرانی چیست؟

مثال این موارد به قدری زیاد است که می‌توان به جرات گفت که به اندازه همه هنرمندان این فهرست ادامه خواهد داشت اما ما فقط سوپراستارهایی را مد نظر قرار داده‌ایم که در سرگرمی و تفریح مورد نظرشان هم به شدت موفق و یکی از بهترین‌ها در آن مورد هستند هرچند همه قبول دارند که اگر شما مشهور باشید و به‌ویژه اگر سوپر استار یا هنرمند و بعد به رشته‌ای دیگر بپردازید، شهرت حتما در پیشبرد بهتر آن تاثیر چشم‎گیری دارد و حتی می‌توان گفت شهرت پله‌ای است برای موفقیت در رشته‌های دیگر البته برخی می‌گویند  پرداختن به کارهای دیگر، بازیگران  را چند بعدی می‌کند، به آنها این اطمینان را می‌دهد که خودشان را محک بزنند حتی اگر این کار یک تفریح ساده باشد که قرار نیست از آن پول دربیاورند.



سیامک انصاری
بولینگ‌بازی روی فرش

 

 
سیامک انصاری درست مثل شخصیت‌هایی که بازی می‌کند علایق عجیب و غریبی دارد. او که از بچگی به واسطه کار پدرش به کار فرش علاقه داشته هر وقت بتواند به بازار فرش می‌رود و فرش می‌خرد البته او با فرش کارهای هنری جدید انجام می‌دهد که نامش «پچ ورک» یا همان هنر تکه‌دوزی است.

 

البته سیامک انصاری به بولینگ هم علاقه زیادی دارد و به گفته خودش مدت‌هاست تمرین می‌کند. او حتی در برنامه «گپ» رامبد جوان هم وقتی قرار شد از علاقه‌مندی‌‌هایش بگوید بولینگ را درجای اول چیزهایی که دوست دارد، قرار داد.

رضا کیانیان
مجسمه‌های چوبی

 
رضا کیانیان، عاشق مجسمه‌سازی با چوب است و این مجسمه‌ها  تمام سرگرمی رضا کیانیان است و به گفته خودش اگر هر وقت کار نداشته باشد در کارگاهش با چوب‌هایی که خودش از جنگل پیدا کرده کار می‌کند و یک مجسمه یا یک طرح از آنها درست می‌کند.

نگار جواهریان
عشق سریال
نگار جواهریان هم از بازیگرانی است که علایق بامزه‌ای دارد. او چند وقت پیش در مصاحبه با ما گفته بود که تنها تفریحش در زندگی دیدن سریال است و حتی سریال‌های آلمانی را هم می‌بیند.

سیروان و زانیازخسروی
قهرمانان پلی‌استیشن

به غیر از اینکه همه سیروان خسروی را به عنوان یک تنظیم‌کننده حرفه‌ای می‌شناسند، همه می‌دانند که سیروان به صورت دیوانه‌کننده‌ای پلی‌استیشن بازی می‌کند و حتی چند وقت پیش در مسابقات پلی‌استیشن که در تهران برگزار شد به مقام اول رسید. او و برادرش زانیار خسروی خودشان را از بهترین پلی‌استیشن‌بازهای ایران می‌دانند و حتی گفته بود اگر پلی‌استیشن تیم ملی داشت ما باید به تیم ملی دعوت می‌شدیم.

الناز شاکردوست
قهرمان موتورسواری
الناز شاکر دوست اصولا آدم اکتیوی است و خیلی از تفریحاتش پسرانه است. خــودش می‌گوید به «داش الناز» معروف است. چند وقت پیش در مصاحبه‌ای برادرش فاش کرد که  او  یکی از بهترین موتورسوارهای باشگاه بانوان تهران است.

علیرضا عصار و مهران مدیری
کل‌کل‌های بیلیاردی

 

بازیگران عشق بیلیارد کم نیستند و شاید این سرگرمی بسیاری از آنها باشد از جمله محمدرضا گلزار و علی دایی‌ اما شاید کل کل بیلیارد علیرضا عصار و مهران مدیری از همه معروف‌تر باشد. علیرضا عصار درباره رفاقتش با مدیری و بیلیاردبازی‌شان می‌گوید: «چند سال پیش من و مهران همدیگر را در یک جمع دوستانه دیدیم. آنجا من به اوگفتم که کارت را خیلی دوست دارم دست بر قضا او هم به من این را گفت.

 

البته ممکن است هر دو نفر تعارف کرده باشیم یا اینکه راست گفته باشیم. تلفن‌های‌مان را به هم دادیم. پس از آن روز تا همین الان حتی مواقعی که خیلی گرفتار بوده‌ایم تقریبا هر روز همدیگر را دیده‌ایم. بیلیارد جزو تفریحات هر دوی ماست.

 

هر دفعه که مهران مدیری احساس می‌کند بازی‌اش خیلی خوب است به باشگاه می‌برمش و متوجه‌اش می‌کنم که اینطور نیست. البته گاهی وقت‌ها هر شب این اتفاق می‌افتد. بازی مهران عالی است ولی من از او بهترم.

لیلا بلوکات
سوارکار و والیبالیست حرفه‌ای
لیلا بلوکات کارشناسی فرش دارد و سوارکاری را حرفه‌ای دنبال می‌کند. بلوکات دراین باره گفته: «من از بچگی والیبال دوست داشتم. الان دو، سه سالی است که بخش بانوان باشگاه هنرمندان راه افتاده و من با این تیم شروع به همکاری و بازی کردم. در واقع شروع با تیم والیبال هنرمندان بوده اما در سه، چهار تیم دیگر هم توپ می‌زنم.

بهنوش بختیاری
عاشق واقعی فوتبال

 

 
بهنوش بختیاری یکی از فوتبال‌دوست‌ترین بازیگران ایران است و شاید در میان همکاران مرد هم رقیبی نداشته باشد. این علاقه باعث شده کار گزارشگری در فوتبال البته برای بازی‌های کامپیوتری برای اولین‌بار در ایران به نام او ثبت شود. بختیاری می‌گوید: عاشق فوتبال و تیم پرسپولیس هستم حتی می‌خواهم یک باشگاه فوتبال برای خانم‌ها درست کنم و تمام علایق من در زندگی در فوتبال خلاصه می‌شود. برنامه نود را خیلی خیلی دوست دارم و با آن خیلی زندگی كرده‌ام.

حامد کمیلی
به عشق جت اسکی در جزیره
عاشق جت اسکی است و همیشه برای اینکه بتواند ورزش و تفریح مورد علاقه‌اش را انجام دهد، مجبور است به کیش برود. او که در یکی از برنامه‌های جشنواره کیش روی سن رفته بود، گفت:«هر وقت بتوانم به کیش می‌آیم و این قدر به این جزیره آمده‌ام که فکر می‌کنم خانه‌ام اینجاست.»

مهدی هاشمی
تنها رانندگی کردن در جاده
مهدی هاشمی و گلاب آدینه زوج محبوبی هستند. آنها خیلی اهل مصاحبه و تعریف از خودشان و زندگی خصوصی‌شان نیستند اما خانم آدینه چند وقت پیش در گفت‌وگو با ما از علاقه عجیب مهدی هاشمی پرده برداشته بود:« یكی از بهترین تفریح‌های آقای هاشمی، رانندگی در جاده، آن هم تنهایی است»

اخبار فرهنگی - زندگی ایده آل,برترینها

 

ویدیو مرتبط :
سرگرمی و تفریح جالب

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تفریح و سرگرمی برای کودکان

 

 

بازی کودکان

تفریح و سرگرمی برای کودکان

 

تعریف بازی-تعریفی جامع و فراگیر از بازی که مورد تأیید همه نظریه پردازان روان شناسی باشد، وجود ندارد.هر صاحب نظری، براساس تجارب، مشاهدات، اعتقاد و دیدگاه خود، بازی را به نوعی تعریف کرده، و هر یک از این تعاریف، با برجسته سازیِ جنبه ای از بازی به عنوان نوعی تفریح و سرگرمی برای کودکان، نگرشی ویژه را ارائه کرده است. میان تعاریفی که از بازی ارائه شده است وجوه اشتراک و تشابه بسیاری وجود دارد.

هارلوک در تعریف بازی می نویسد: «بازی» عبارت است از هرگونه فعالیتی که برای تفریح و سرگرمی ، و بدون توجه به نتیجه نهایی، صورت می گیرد. انسان به طور داوطلبانه به این فعالیت می پردازد و هیچ نیروی خارجی یا اجباری در آن دخیل نیست.

پیاژه، روان شناس معروف سویسی، برای تمیز و تشخیص بازی از کار، پنج معیار را به عنوان شاخص های بازی معرفی می کند:

1- بازی دارای هدف در خود است.

2- بازی اختیاری است، نه اجباری.

3- بازی دلپذیر و خوشایند است.

4- بازی ترتیب و سازمانی ندارد.

5- بازی از قید کشاکش و پرخاش آزاد است.

 

به طور کلی، نمی توان فعالیتی را به طور مطلق «بازی» یا «کار» نامید. این که فعالیتی به کدام یک از این دو دسته تعلق دارد، وابسته به فعالیت نیست، بلکه به انگیزه و نظر شخص در مورد آن فعالیت بستگی دارد. برای مثال، نقاشی را می توان به عنوان فعالیتی دلپذیر و لذت بخش و به عبارتی نوعی تفریح و سرگرمی در نظر گرفت که منظور شخص کسب لذت از آن است. اما وقتی انگیزه فرد از نقاشی این باشد که از راه نقاشی امرار معاش کند، نقاشی نوعی کار به شمار می آید، نه بازی. هر نوع فعالیتی را که به جای لذت بردن صِـرف به سوی هدفی هدایت شود، دیگر نمی توان بازی نامید.

بازی ها و ورزش ها برای کودکان نوعی تفریح و سرگرمی محسوب می شود، چون به فکر برنده شدن و رقابت با دیگران نیستند، بلکه هدفشان تفریح و لذت بردن از آن است. به تدریج که کودکان بزرگ تر می شوند، موضوع رقابت و برنده شدن بیش از بازی برایشان لذت آفرین است. به همین دلیل این فعالیت ها بیشتر کار محسوب می شود تا بازی.

 

عوامل مؤثر در بازی کودکان

عوامل متعددی در بازی و تفریح و سرگرمی کودکان تأثیر دارد که مهمترین آنها عبارت اند ازسن، جنس، هوش و محیط.

 

بازی کودکان

 

تأثیر سن در بازی، تفریح و سرگرمی کودکان

کودک در هر سنی، بازی و سرگرمی ویژه ای را می پسندد. مثلاً او در همان روزهای نخست تولد، به لگد زدن و حرکت دادن دست ها علاقه دارد. او از این که باد در گلو اندازد و از حنجره و دهان صدا خارج کند و لب ها را به حرکت در آورد، لذت می برد. کمی که بزرگتر می شود، اطرافیان با او بازی می کنند و مثلاً صورت خود را با دست هایشان می پوشانند و سپس آنها را بر می دارند و می گویند «دالّی» که این کار موجب شادمانی و لذت کودک می شود.

الگوی تفریح و سرگرمی کودکان در سال های اولیه کودکی، نشانه تغییر رشدی آنان است. کودک خردسال بیشتر به بازی انفرادی نیاز دارد که بعداً با بازی موازی دنبال می شود؛ یعنی دو کودک در کنار هم و نه با یکدیگر به بازی می پردازند. آنان ممکن است از یک وسیله نیز استفاده کنند، ولی مستقل از یکدیگر و بدون ارتباط زیاد با هم به کار و بازی بپردازند.

کودکان سه تا چهار ساله، بیشتر به بازی ارتباطی می پردازند. یعنی آنان با کودکان دیگر نیز بازی می کنند و می توانند وسایل خود را، تا اندازه ای معین، به دیگران بدهند و با آنان شریک شوند، ولی در عین حال، نمی توانند علایق فردی خود را فدای گروه کنند و به اصطلاح تابع گروه شوند. از چهار تا شش سالگی است که کودک بیشتر و بیشتر به بازی اشتراکی روی می آورد، یعنی در موقعیت های گروهی که هدفی مشترک را دنبال می کنند، به بازی گروهی می پردازند. بهترین تقسیم بندی درمورد بازی، تفریح و سرگرمی کودکان را ژان پیاژه انجام داده است: «در جریان رشد سه نوع بازی مشاهده می شود که از نظر ساختار با یکدیگر تفاوت دارند و به ترتیب یکی پس از دیگری ظاهر می شوند.»

 

الف- بازی های تمرینی

( بدو تولد تا 2 سالگی) پیاژه در بیان چگونگی بازی های تمرینی، بازی را وسیله ای برای لذت بردن از حواس می داند؛ زیرا کودک لمس کردن، چشیدن، گوش کردن، حرکت اعضای بدن و احساس کیفیت مختلف اشیا را از راه به کارگیری حواس در می یابد و این امر سبب لذت بردن او می شود. کودک، با استفاده از حواس، از تقلید پا فراتر می گذارد، به تکرار می پردازد و حرکاتش، از شکل ابتدایی آزمایش و خطا، به مهارت می رسد. این حرکات تقلیدی مقدمه ای می شوند تا کودک بتواند به کارهایی پیچیده تر دست بزند.

 

ب- بازی های نمادی

(2 تا 5 سالگی) در این مرحله از بازی که از دو تا پنج سالگی ادامه می یابد، عناصری جدید وارد بازی کودکان می شوند. واقعیت ها تغییر شکل می یابند. اشیایی که وجود ندارند به وسیله اشیای دیگر نمایش داده می شوند. از تکه چوبی اسب و با قرار دادن چند بالش در کنار هم خانه یا باغچه ای می سازند. کودک در این مرحله به تمرین تجربیات زندگی می پردازد و آنها را به شکل های مختلف تجربه و آزمایش می کند.

 

ج- بازی های با قاعده

(7 تا 11 سالگی) در این مرحله، آثار بازی، تفریح و سرگرمی برای همه عمر باقی می ماند و همزمان با رشد کودک و گذشت زمان، به صورتی کامل تر انجام می شود. قواعد بازی،تفریح و سرگرمی های با قاعده معمولاً از بزرگترها به کوچکترها یا از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود. در بازی های با قاعده، رقابت وجود دارد و افزون بر آن، هر بازی قراردادهایی دارد که نمادی شده است و یا قرار دادهایی که امکان دارد همیشگی یا براساس توافق موقت خود بازیکنان باشد. کودک در هر سنی، به بازی،تفریح و سرگرمی های خاصی می پردازد و بعضی از آنها را رها می کند. برای مثال، بچه های کودکستانی از بازی با مکعب های چوبی دست می کشند، زیرا اشیایی از قبیل رنگ، گل رس، مداد رنگی و ... فعالیت های جالب تر و متنوع تری را به آنان عرضه می کنند.

وقتی کودک نمی تواند اسباب بازی ها و عروسک های خود را جاندار فرض کند، این بازی ها نیز جذابیت خود را از دست می دهد و او کم کم به سوی بازی هایی مانند فوتبال، بسکتبال، شطرنج و بازی های فکری پیچیده می رود که نیازهای فکری، جسمی، روانی و اجتماعی او را بهتر برآورده می کند.

 

تأثیر جنس در بازی،تفریح و سرگرمی کودکان

جنسیت یکی از عوامل مؤثر در تفریح و سرگرمی کودکان است و از این رو می توان گفت که بازی،تفریح و سرگرمی پسرها با دخترها تفاوت دارد.در تفاوت میان بازی دختران و پسران عمده ترین عوامل عبارت است از:

 

الف- مربوط به طبیعت و فطرت کودک می شود. بعضی از دختران طبیعتاً به بعضی از بازی ها علاقه نشان می دهند و برخی از پسران به بازی های دیگر.

 

بازی کودکان

 

ب- انتظارات و توقعات والدین و جامعه از دختر و پسر نیز کم کم آنان را به سوی تفاوت میان بازی های دخترانه و پسرانه سوق می دهد.

ترمن فهرستی از بازی،تفریح و سرگرمی برای کودکان را تنظیم و عرضه کرده است که دختران و پسران علاقه ای چشمگیر به آنها از خود نشان می دهند.

 

بازی هایی که پسران بیشتر انتخاب می کنند و به آن علاقه دارند، عبارت است از: استفاده از ابزارها، تیراندازی، بادبادک بازی، دوچرخه سواری، تیله بازی، کشتی، مشت زنی، فوتبال، فرفره بازی، کامیون و ماشین بازی، دویدن و ...

بازی های مورد علاقه دختران عبارت است از: عروسک بازی، طناب بازی، مهمان بازی، پذیرایی، تشکیل کلاس درس، بافندگی، رقص، خیاطی، فروشندگی، معما بازی و ...

گفتنی است بازی هایی وجود دارد که هر دو جنس به آن علاقه مندند.

لمان و ویتی با استفاده از پرسشنامه و در ضمن تحقیقی گسترده، به این نتیجه رسیده اند که پسران بازی های توأم با فعالیت و پر تحرکی را که مستلزم صرف انرژی و مصرف نیروی بدنی، چابکی، مسابقه و رقابت است به انواع دیگر بازی و سرگرمی ترجیح می دهند، در حالی که دختران معمولاً به بازی های ساکن تر و نیازمند تحرک کمتر و آرام علاقه دارند. این مطلب را تحقیقات دیگری نیز تأیید کرده است.

مارژوری هونزیک و اریکسون در مورد بازی ساختمان سازی کودکان یازده تا سیزده ساله تحقیقاتی انجام داده اند. پسران، بیشتر اوقات با استفاده از مکعب ها، ماشین، آدمک های یک شکل با لباس های همسالان، ساختمان، جاده، کوچه و فروشگاه درست می کردند. دختران بیشتر به نظافت داخلی خانه می پرداختند و صحنه های خانوادگی را نشان می دادند.

در دوران کودکی، میان بازی، تفریح و سرگرمی کودکان دختر و پسر ،تفاوت چندانی مشاهده نمی شود، ولی به محض این که سن ورود به دبستان فرا می رسد، اختلافات آشکارتر می شود و ارزش هایی که جامعه برای هر جنس قائل است، خود را در بازی ها نشان می دهد. در حدود هفت یا هشت سالگی، تفاوت های جنسی آشکارتر می شود. پسران بیشتر تمایل دارند با همدیگر بازی کنند و این امر در دختران نیز به چشم می خورد. پسران، به جای بازی با دختران، آنان را آزار می دهند و مسخره می کنند. اگر پسری با گروهی از دختران بازی کند، دیگر پسران او را مسخره می کنند.

 

تأثیر محیط  بر بازی،تفریح و سرگرمی کودکان

تأثیر محیط بر بازی،تفریح و سرگرمی کودکان را از دو دیدگاه می توان بررسی کرد:

 

1- غنا بخشیدن به محرکاتی که کودک با آنها بازی می کند؛

2- تفاوت بازی های کودک در محیط های مختلف از نظر جغرافیایی.

1- برخی از روان شناسان تنوع محرکات را مهمترین عامل محیطی در رشد هوش می دانند. کودک هر اندازه بیشتر ببیند، بشنود، لمس کند و از حواس خود بهره بگیرد در سال های بعدی زندگی به دیدن، شنیدن، لمس کردن و استفاده از دیگر حواس خود علاقه بیشتری نشان خواهد داد. البته، باید توانایی ها و محدودیت های فکری کودک را شناخت و کیفیت و کمیت محرک ها را با آن تطبیق داد؛ یعنی محرک های محیطی باید بجا و به اندازه باشند؛ وگرنه، نه تنها اثر مثبتی ندارند، بلکه ممکن است سبب اغتشاش فکری و اختلال در یادگیری کودک شوند. کمبود محرک های لازم برای رشد، به رشد ناکافی سلسله اعصاب مرکزی و به ویژه مغز منجر می شود؛ در نتیجه، شخص از نظر هوش که عملکرد مغز به خصوص قشر مغز است، رشد کافی نمی کند.

همانطور که وجود نور برای رشد و تکامل چشم لازم است و اگر انسان در خردسالی از نور محروم باشد در آینده، حتی با وجود چشم سالم، فاقد حس بینایی است؛ کودک باید دنیای اطراف خود را بشناسد، مثلاً انسان ها، حیوانات و اجسام را ببیند، اشیا را لمس کند، صداها را بشنود. کودک باید امکان تجربه رفتارهای گوناگون را داشته باشد.از این رو، تأکید می شود که تنوع و تحرکات محیطی برایش فراهم سازید و اسباب بازی های مختلفی بخرید تا هر چه بیشتر به پرورش حواس او کمک کند. یعنی، هر اندازه بیشتر ببیند، بشنود، لمس کند، گفت و گو کند در واقع به رشد عقلانی، عاطفی، اجتماعی، اخلاقی، روانی او کمک می شود.

 

2- بنابر تحقیقات انجام شده، کودکان ژاپنی بیشتر به فعالیت های غیر رسمی گروهی توجه نشان می دهند، در حالی که بچه های آمریکایی به بازی های گروهی و رقابت علاقه بیشتر دارند. کودکان آمریکایی، تنها در مراحل آغازین دوران کودکی به بازی های مهیج علاقه مندند، ولی بچه های ژاپنی این علاقه را برای مدت طولانی تر حفظ می کنند.

نه تنها بازی،تفریح و سرگرمی کودکان دو کشور، بلکه بازی های شمال و جنوب یک کشور و حتی محله های یک شهر نیز با هم تفاوت دارد. فرهنگ هر جامعه در بازی،تفریح و سرگرمی کودکان اثر می گذارد و می توان گفت که بازی کودکان، به نوعی منعکس کننده فرهنگ آن جامعه است.در مناطق محروم، به این دلیل که افراد توانایی اقتصادی زیادی برای خرید وسایل و اسباب بازی برای کودکان ندارد، آن دسته از بازی های سنتی را که نیاز چندانی به آلات و اسباب ندارد به کودکان خود می آموزند.در این جوامع، کودکان یاد می گیرند که برای خود اسباب بازی بسازند. این تولید و سازندگی نیز گونه ای بازی و فعالیت دلچسب برای این قبیل کودکان به شمار می آیند.

 

تأثیر هوش بر بازی،تفریح و سرگرمی کودکان

هوش می تواند بر نحوه بازی،تفریح و سرگرمی و نوع آنها، انتخاب اسباب بازی و استفاده از آن تأثیر بگذارد. در این جا به نحوه برخورد کودکان باهوش و کم هوش با بازی و اسباب بازی اشاره می شود. کودکان تیزهوش سعی می کنند وسایل و اسباب بازی هایی را انتخاب کنند که بتوانند با آنها به ابتکار و ابداع دست بزنند و قوای ذهنی خود را به کار گیرند. کودکان باهوش تر مدت کمتری به یک بازی مشغول می شوند؛ زیرا خواهان تنوع هستند و از تنوع لذت می برند. کودکان باهوش در سنین بالاتر به بازی هایی که مستلزم فعالیت های ذهنی و جسمی است می پردازند؛ مثلاً جمع آوری اشیای مورد نظر (کلکسیون) برای آنان جذاب و لذتبخش تر است.کودکان تیزهوش، به دلیل توانایی های بیشتر، به انجام دادن بازی های انفرادی تمایل نشان می دهند و معمولاً انرژی بدنی را در حد زیادی مصرف نمی کنند. به نظر می رسد که کودکان تیز هوش و کودکان عقب مانده بیشتر به بازی های انفرادی می پردازند؛ زیرا کودکان تیزهوش، به علت توانایی زیاد، و کودکان کم هوش، به سبب توانایی کم، معمولاً به خوبی در گروه پذیرفته نمی شوند.

اگر یک ماشین اسباب بازی در اختیار کودک عقب مانده گذاشته شود، ممکن است آن را به اطراف بکوبد یا آن را متلاشی کند، ولی کودک تیزهوش سعی می کند با آن بازی رمزی انجام دهد و حتی ممکن است به بررسی کنجکاوانه ماشین اسباب بازی بپردازد و آن را باز کند تا از محتویاتش آگاهی یابد.