اثرات آلودگی صوتی در زندگی شهری

اصولا سر و صدای محیط پیرامون در درازمدت به ایجاد ضایعات فیزیولوژیک در انسان منجر شده و گاه آثارشان به صورت خستگی، خواب آلودگی، توهم و حتی حملات عصبی تظاهر می نماید. آلودگی صوتی در عصر تکنولوژی اما به عنوان شایع ترین علل کاهش شنوایی عصبی اکتسابی نیز مطرح است و البته هنگامی که این بیماری به گوش آسیب رساند، دیگر قابل درمان نبوده و متاسفانه افراد آلوده به صوت زمانی متوجه مرض خود می شوند که بیماریشان به مراحل حاد رسیده و غیرقابل بازگشت شده است.

اساسا شلوغی زیاد و آلودگی صوتی نوعی عامل استرس زای بیولوژیک و از عوامل تحریک و تخریب سلسله اعصاب است که نه تنها بر سیستم شنوایی که بر کل بدن آدمی و روان او تاثیرات مخرب خواهد گذاشت. اکثر افراد به نوعی به سر و صداهای ناهنجار محیط زندگی خود به مرور عادت کرده و از آنجا که پارادایم آلودگی صوتی را جزءلاینفک زندگی شان می پندارند لکن ناراحتی ناشی از مضرات آن را چندان حس نمی کنند. در نهایت اختلالات هورمونی و عدم سلامت که یکی از نمادهای عینی اش کاهش شنوایی است سبب شده تا شخص نتواند با مردم و جامعه اطرافش ارتباط موثر و کارآمد برقرار نموده که این به نوبه خود باعث کاهش کیفیت زندگی و سلامت روحی و بهداشت روانی او می شود و باری بر دوش اجتماع و افراد در واقع آن خواهد گذاشت.

امروزه در جوامع پست مدرن، آلودگی صوتی به دلیل ناملموس بودن و بی توجهی افکار عمومی و عادت به شنیدن صداهای غیراستاندارد در زندگی های به اصطلاح نوآر و آوانگارد و این که تحمل آلودگی صوتی و مدارای صوتی از خصایص و ویژگی های زندگی در کلانشهرها محسوب می شود لذا این پدیده پر صدا به چالشی خاموش و اصطکاکی فرسایشی مبدل شده است. هرچند در جهان صنعتی امروز و بویژه در کشورهای توسعه یافته سر و صدای زیست محیطی شامل اصوات ناشی از ترافیک جاده ای، ترافیک هوایی و قطارها، صنایع، ساخت و سازها و فعالیت های معمول است لکن کارشناسان عوامل موثر در ایجاد آلودگی صوتی در ایران و بخصوص تهران را خودروها و موتورسیکلت ها دانسته و به علاوه بوق هایی با اصوات گوشخراش و متفاوت عاملی دیوانه کننده در میان عوامل ایجاد آلودگی صوتی به شمار می آیند.

از مضرات آلودگی صوتی همین بس که تحقیقات نشان می دهد حتی رشد گیاهان نیز بر اثر سر و صدای بلند بشدت کاسته شده و در مورد جانوران هم مهاجرت بی موقع حیات وحش و پرندگان، سقط جنین، خونریزی گوش، بی اشتهایی، بروز حالات پرخاشگرانه، کاهش شیر در موجودات شیرده و کوتاهی طول عمر از جمله اثرات سر و صداهای ناهنجار بر جانوران است. آلودگی صوتی اجسام بی جان را نیز بی نصیب نگذاشته و لذا از اهم آثار آلودگی صوتی و ارتعاشات اجسام بی جان می توان به شکسته شدن شیشه ها و ایجاد شکاف در ساختمان ها اشاره نمود. با توجه به شاکله اصلی «اصل پنجاهم قانون اساسی» جمهوری اسلامی ایران، حفاظت محیط زیست که هم نسل امروز و هم نسل های بعدی می بایست در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند وظیفه ای عمومی تلقی شده و از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، جرم و لذا ممنوع است. هم اینک در شرایطی به سر می بریم که اخباری مبنی بر اعلام فهرست حدود ۶۰۰ نقطه خارج از حد استاندارد آلودگی صوتی در تهران منتشر شده و نشانه هشداری جدی برای همه شهروندانی است که در شرایط نابسامان هشدار و فرابحرانی روزگار را سپری می کنند.

منبع:jamejamonline.ir

جزئیات افزایش 3 میلیون تومانی هزینه زندگی شهری در دومین سال هدفمندی یارانه ها

اخبار اقتصادی - افزایش 3 میلیون تومانی هزینه زندگی شهری در دومین سال هدفمندی یارانه ها

 در سال 91 متوسط هزینه زندگی شهری معادل 3 میلیون تومان افزایش یافته است.

در حالی که دولت دهم در اجرای هدفمندی امید داشت از محل پرداخت یارانه های نقدی بتوان کاهش رفاه حاصل از رشد قیمت ها را مهار کند ولی آمارهای منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران در مورد بودجه خانوار در سال 91 گویای این نکته است که در سال 91 یعنی دومین سال اجرای قانون هدفمندی یارانه ها فشارسنگینی از جانب هزینه های زندگی بر خانوارهای شهری وارد شده است.

براساس تازه ترین آمارهای منتشر شده در سال 91 متوسط هزینه زندگی یک خانوار شهری رقمی معادل 16.4 میلیون تومان است. این متوسط هزینه در سال 90 رقمی معادل 13.2 میلیون تومان بوده است. رشدی 24 درصدی ناشی از رشد 3 میلیون تومانی هزینه سالانه زندگی خانوار شهری در این ارقام مشهود است.

این افزایش در حالی است که بر خلاف وعده دولت کمتر از نیمی از رشد هزینه ها از محل یارانه نقدی تامین شده است. یارانه ای که قرار بود سهمی از ان به بخش تولید داده شود ولی به رغم عدم تخصیص به بهش تولید همان یارانه نیز کفاف هزینه های جهش یافته را نداشته است.

نکته دیگر در این میان افزایش سهم هزینه خوراک در سبد هزینه خانوارهای شهری است.

براساس اعلام مرکز آمار ایران سهم 24 درصدی هزینه های خوراکی و دخانی خانوارهای شهری در سال 91 به 27 درصد افزایش پیدا کرده است. افزایش سهم هزینه های خوراکی در سبد خانوار به معنی کاهش سطح رفاه و تخصیص سهم بیشتر درآمدها به برطرف کردن نیازهای اولیه لازم برای زنده ماندن است. اینهمه در شرایطی اتفاق افتاده که هیچ یک از اهداف مربوط به مهار رشد حامل های انرژی عملیاتی نشده است.

رشد هزینه های مسکن نیز در سال 91 برای خانوارهای شهری رقمی معادل 25 درصد را نشان می دهد. در سال 90، معادل 44 درصد از کل هزینه های غیر خوراکی خانوارهای شهری به مسکن اختصاص پیدا کرده است ولی در سال 91 این سهم به 46 درصد افزایش یافته است و این نیز یکی دیگر از شاخص های گویای کاهش رفاه خانوارهای شهری در سال دوم اجرای هدفمنید محسوب می شود.

در سال 1391 در مناطق شهری و روستایی نشان می دهد متوسط کل هزینه های خالص سالانه یک خانوار شهری 164 میلیون و 281 هزار ریال بوده است که نسبت به رقم مشابه در سال قبل 23.8 درصد افزایش نشان می دهد.

از کل هزینه سالانه خانوار شهری 44 میلیون و 570 هزار ریال با سهم 27.1 درصد مربوط به هزینه های خوراکی و دخانی و 119 میلیون و 711 هزار ریال با سهم 72.9 درصد مربوط به هزینه های غیرخوراکی بوده است. در بین هزینه های خوراکی و دخانی، بیشتری سهم با 24 درصد مربوط به هزینه گوشت و در بین هزینه های غیرخوراکی بیشترین سهم با 46 درصد مربوط به مسکن بوده است.

در همین حال، متوسط درآمد اظهار شده سالانه یک خانوار شهری 167 میلیون و 241 هزار ریال بوده که نسبت به سال قبل 28.3 درصد افزایش داشته است. منابع تامین درآمد خانوارهای شهری نشان می دهد که 27.7 درصد درآمد از مشاغل مزد  و حقوق بگیری، 168 درصد از مشاغل آزاد کشاورزی و غیرکشاورزی و 556 درصد از محل درآمدهای متفرقه خانوار تامین شته است.

93 درصد از خانوارهای آمارگیری شده شهری از گاز لوله کشی، 92 درصد از تلفن همراه و 42 درصد از اتومبیل شخصی استفاده کرده اند. این ارقام برای سال 1390 به ترتیب 92، 90 و 40 درصد بوده است. همچنین نحوه تصرف محل سکونت 22 درصد از خانوارهای شهری، اجاری و رهنی است که در سال 1390 این رقم 23 درصد بوده است.

گزارش مرکز آمار ایران می‌افزاید: متوسط کل هزینه خالص سالانه یک خانوار روستایی 108 میلیون و 188 هزار ریال بوده است که نسبت به سال قبل 28.8 درصد افزایش نشان می دهد.

از کل هزینه سالانه خانوار روستایی 45 میلیون و 796 هزار ریال با سهم 42.3 درصد مربوط به هزینه های خوراکی و دخانی و 62 میلیون و 391 هزار ریال با سهم 57.7 درصد مربوط به هزینه های غیرخوراکی بوده است.

در بین هزینه های خوراکی و دخانی بیشترین سهم با 25 درصد سهم مربوط به هزینه آرد، رشته، غلات، نان و فرآورده های آن و در بین هزینه های غیرخوراکی، بیشترین سهم با 28.1 درصد مربوط به مسکن بوده است.

متوسط درآمد اظهار شده سالانه یک خانوار روستایی 101 میلیون و 281 هزار ریال بوده است که نسبت به سال قبل 27 درصد افزایش داشته است. منابع تامین درآمد خانوارهای روستایی نشان می دهد که 24.9 درصد از مشاغل مزد و حقوق بگیری، 28.8 درصد از مشاغل آزاد کشاورزی و غیرکشاورزی و 46.4 درصد از محل درآمدهای متفرقه خانوار متفرقه خانوار تامین شده است.

48 درصد از خانوارهای آمارگیری شده روستایی از گاز لوله کشی، 81 درصد از تلفن همراه و 22 درصد از اتومبیل شخصی استفاده کرده اند. این ارقام برای سال 1390 به ترتیب 45، 78 و 20 درصد بوده است. همچنین نحوه تصرف محل سکونت 5 درصد از خانوارهای روستایی، اجرای و رهنی است که در سال 1390 این رقم 5.2 درصد بوده است.

اخبار اقتصادی - خبرآنلاین