آیینه شكسته (فروغ فرخزاد)

دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز

بر پیكر خود پیرهن سبز نمودم

در آینه بر صورت خود خیره شدم باز

بند از سر گیسویم آهسته گشودم

عطر آوردم بر سر و بر سینه فشاندم

چشمانم را ناز كنان سرمه كشاندم

افشان كردم زلفم را بر سر شانه

در كنج لبم خالی آهسته نشاندم

گفتم به خود آنگاه صد افسوس كه او نیست

تا مات شود زین همه افسونگری و ناز

چون پیرهن سبز ببیند به تن من

با خنده بگوید كه چه زیبا شده ای باز

او نیست كه در مردمك چشم سیاهم

تا خیره شود عكس رخ خویش ببیند

این گیسوی افشان به چه كار آیدم امشب

كو پنجه او تا كه در آن خانه گزیند

او نیست كه بوید چو در آغوش من افتد

دیوانه صفت عطر دلآویز تنم را

ای آینه مردم من از حسرت و افسوس

او نیز كه بر سینه فشارد بدنم را

من خیره به آینه و او گوش به من داشت

گفتم كه چه سان حل كنی این مشكل ما را

بشكست و فغان كرد كه از شرح غم خویش

ای زن چه بگویم كه شكستی دل ما را