آشنایی با هنر قالیبافی ایلام

نقطه اوج قالیبافی در ایران دوره صفویه است.

 

قالیبافی از جمله هنرهای اصیل و ارزشمندی است که سابقه ای بس طولانی در ایران دارد. این هنر اصیل با فرهنگ کهنسال این مرز و بوم پیوندی ناگسستنی داشته و در گذر قرنها یکی از دستاوردهای مهم ایرانیان محسوب شده و در حال حاضر جزئی از زندگی و فرهنگ جامعه ایران اسلامی بشمار می‌آید.

 

بدون تردید فرش علاوه بر ابعاد اقتصادی آن مظهری از هنر ملی و میراث فرهنگی کشور ایران اسن و حفظ و حراست و بسط و گسترش آن یک وظیفه ملی برای تمامی جامعه ایرانی است. پیوند بین آثار تاریخی و طرح‌ها و نقشه‌های فرش اصیل ایرانی نمایانگر ابعد فرهنگی این صنعت و بیان کننده نو آوری،خلاقیت و اوج شکوفایی هنر روستائیان و طبقات محروم است که با کمترین امکانات در طی قرنها به آفرینش جلوه هایی شگفت انگیز آن پرداخته اند.

 

قالیبافی از جمله هنرهای اصیل استان ایلام است.

 

قالیبافی ابتدا در میان ایلات و قبایل چادرنشین که کار اصلی و عمده آنان دامداری بوده است پدیدار شد و این مردمان پس از فراگیری فن رسیدن و بافتن آن،ابتدا بافت گلیم و بعدها بافت قالیچه‌های پشمی را فرا گرفتند. با کشف قالیچه معروف پازیریک، عقیده باستانشناسان بر این است که فرش پرزدار و گره دار بیش از 3 تا 4 هزار سال است که در ایران بافته می‌شده است.

 

نقطه اوج قالیبافی در ایران شاید بتوان دوره صفویه نامید چرا که در این دوره کارگاههای قالیبافی شاهی در اقصی نقاط بر پا شده بود و بازرسانی از کار این کارگاهها نظارت می‌کردند و قالی‌های بافته شده در این دوره زینت بخش موزه‌های دنیا است. در طی بررسی مکتوبات موجود در زمینه قالی بافی،مطلبی درباره قالیهای منطقه ایلام بدست نیامد.

 

چنانکه از مطالعات آنها بر می‌آید،این است که دست بافتهای اولیه کردی از تاریخ و قدمت چندانی برخوردار نبوده و به حدود صد سال گذشته باز می‌گردد.قابل ذکر است که مردم این مناطق کردنشین بدلیل سنت‌های عشایری دارای محصولات متنوعی از دست بافتها هستند.

 

 

نقوش قالی کردی منطقه ایلام (با توجه به تطبیق آنان با دست بافتهای عشایری فارس و لری) برداشتی ضعیف از دست بافتهای قشقایی است. به احتمال قوی این مسئله دلیل کوچ عشایری به دیگر مناطق غرب کشور است.در این جایجایی‌ها بافنده طرح را دیده و آن را در خود به کار می‌گرفته و یا از فرش دیگری عیناً بافته است. 

البته پرداختن موشکافانه به فرش ایلام نیاز به پژوهشی جداگانه دارد.

 

مواد اولیه قالی:

1-پشم

2-ابریشم

3-پنبه

4-نخ چله

انواع نخ چله:1- پنبه ای 2-ابریشمی 3-پشمی

در استان ایلام در قالی‌های کردی تنها از نخ پنبه ای استفاده می‌کنند

 

ابزار قالی بافی:

1-دار قالی:دار افقی-دار عمودی

ابزار‌های مثل قلاب-دفه-شانه-قیچی-کاردک از دیگر وسایل مورد نیاز برای بافت قالی می‌باشد.

 

انواع نقوش قالی کردی

 

نحوه بافت:

نوع گره در قالی‌های امروزی منطقه ایلام ترکی بافت بوده و رج شماره قالیها از 45 تا 65 رج می‌باشد.

روش بافت قالی به این صورت بوده که بعد از گلیم بافی ساده قالی با نخ پنبه ای پود گذاری شده و بعد از پودگذاری در هر رج یک پود سفت و نازک با دست از میان چله عبور داده می‌شود.

لازم به ذکر است بعد از اتمام هر رج اضافه پودها قیچی می‌شوند.

 

انواع نقشه‌های قالی

1-ربعی یا 4/1

2-نیمی یا 2/1

3-تمام یا سراسری

4-واگیره قالی‌های کردی قالیهای اصیل و قدیمی هستند که نقش آن نسل به نسل تا به امروز باقی مانده است.

 

آنچه مسلم است در نقوش قالی‌های کردی ایلام نفوذ نقش مایه‌های لری و قشقایی کاملاً هویدا است و با قالیچه‌های منطقه عرب چریانلو نقاط مشترک دارد. قالیبافان منطقه ایلام از پشت قالی‌ها قدیمتر گره‌ها را شمارش کرده و به همان تعداد روی چله قالی جدید گره زده می‌شود در بعضی از موارد بافنده نقش مایه‌های را به قالی اضافه یا حذف می‌کند.

 

مواد ذیل در تغییر کیفیت بافت مجدد قالی کردی تاثیر بسزایی دارد.

1-مهارت بافنده

2-رنگ الیاف

3-سلیقه بافنده

4-جنسیت الیاف

5-فرسودگی قالی الگو قالی‌های کردی جنبه تولیدی نداشته و صرفاً جهت مصرف خانوارهای روستایی و عشایر بوده است ابعاد انها معمولاً در اندازه‌های قالیچه ای می‌باشد و استاندار مشخصی برای قالیها وجود ندارد.

قالی‌های کردی تنها در تنگناهای اقتصادی که خانواده‌ها با آن روبه رو می‌شوند فروخته می‌شود.

 

 

انواع نقوش قالی کردی

1- نقش حوضی: رایج‌ترین نقش فرش‌های قایهای کردی در ایلام نقشه حوضی یا ترنج ترنج می‌باشد که از پانصد سال قبل از میلاد مسیح در بسیاری از مناطق مرسوم بوده و نمونه ای از آن در موزه ارمیتاژ نگهداری می‌شود.

 

2- نقش گل هشت پر:این نگاره قدیمی‌ترین نقش متداول در قالی‌های عشایری است و پراکندگی ان از دیگر نگاره‌های مشترک آنها چندین بار بیشتر است.این نقش مایه بیش از دو هزار چهار صد سال است که به همین صورت و بدون تغییر در قالی‌های عشایری ایران مورد استفاده قرار گرفته است.

 

3- نقش خراسانی:نش مایه ای است که از یک لوزی میانی تشکیل شده که از هر ضلع آن سه نگاره قلاب مانند منشعب شده است.این نقش مایه یکی از صورت‌های مختلف معروف به خراسانی است که در این نقوش قلاب مانند ساده شده،سر و گردن حیوانات است که به شیوه بسیار متنوع به ویژه برای آراستن ترنجهای لوزی شکل از آن استفاده می‌کنند.

 

4- نقشه بوته سه گل

 

5- نقش گل شطرنجی: این نقش خود به سه نوع دیگر تقسیم می‌شود: شطرنجی شهری-شطرنجی ساده-شطرنجی پله ای

 

6- نقش بته جوجه واژه جاجیم که در اصل جاجم خوانده می‌شودو ظاهراً لفظ ترکی است چون تا با امروز در آسیای صغیر و قفقاز و ترکمنستان همان جاجم گویند و در زبان فارسی نیز واژه جاجیم و جاجم زودتر از سده دهم هجری ضبط نشده است در جاجیم برای پیداری کردن طرح و نقش از تار نیز همچون پود کمک می‌گیرند گه بر خلاف گلیم که هر دو رویه آن پود هست و تارها پیدا نیست.

 

جاجیم دستبافی است که به هر دو رویه آن تارها آشکار است. به حکم کاربرد تارها رنگارنگ و نقش پرداز روش طراحی جاجیم سوای نقش پردازی گلیم است چرا که جهت امتداد طرح و نقش به تبع جهت امتداد رشته‌های تار ناگزیر قائ است و از درازا به همین سبب نقش پردازی جاجیم منحصر است به نقش محرمات قائم(راه راه) طرح‌های چهار خانه و شطرنجی و طرح‌های سراسری که در جهت قائم قابل امتداد می‌باشد. در گویش ایلامی طره‌ها و نقش‌ها به این نامها خوانده می‌شود. 3 بنی-5 بنی-7 بنی-خانه خانه-راه راه

 

آشنایی با هنر قالیبافی استان ایلام

 

منبع:negahmedia.ir

ویدیو مرتبط :
آشنایی با هنر دوبله

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آشنایی با هنر هوربافی ( استان ایلام)

هوربافی یکی از صنایع دستی عشایر استان ایلام می باشد

 

هور، جوال بزرگ و دو لنگه‌ای است كه از دیرباز ظرف جابجایی غلات، آرد، حبوبات و بسیاری از محصولات سنگین جالیز مانند هندوانه، خربزه و گاه خیار در مناطق سخت‌گذر استان ایلام و مناطق همجوار بوده است. هور از دیرباز با نام‌های مختلفی معروف بود و كلمه هور برگرفته از راحتی بار و راحت رساندن آن به مقصد است.

 

برای بافت هور، زنان ورزیده عشایر هنگام بهار و پشم‌چینی، پشم گوسفندان نر دو ساله را جدا كرده و پس از شستن و شانه زدن، می‌تابند تا به كمك دوك كه به دیك یا سیوی معروف است به صورت رشته‌های نخ محكمی درآید. سپس نخ‌ها را به صورت 2 یا 3 رشته به هم تاب می‌دهند تا به قول اهل محل بَن‌وا دریاگ به دست آید.

 

وزن نخ‌های هر هور بسته به نوع استفاده از آن از 10 تا 16 كیلو متفاوت است و برای استحكام كناره‌های آن از نخ‌های مویی تابیده شده استفاده می‌كنند. هور همانند گلیم بر داری ایستاده بافته می‌شود و اساتید كار تارهای آن را همانند تار گلیم بر دار می‌بافند تا زنان و دختران همانند گلیم پودها را با نقش‌های متفاوت و گاه رنگی در آن بتنند. طول تخته‌ی هور كه بافته می‌شود حداكثر چهار متر است كه هنگام تمام شدن كار، آن را روی زمین پهن كرده تا مردان باتجربه لنگه‌های آن را با سلیقه و هنر خود انجام دهند.

 

نحوه‌ی دوخت لبه‌های هور به گونه‌ای است كه اگر این وسیله به تدریج كهنه و پوسیده شود، حتی یك نخ از لبه‌دوزی آن پاره نخواهد شد و این هم شیوه‌ای بسیار مهم و سنتی است. یك هور متوسط برای حمل حداقل 210 كیلو غله كه بر گرده‌ی قاطر انداخته می‌شود كافی است و اگر مسیر حمل و نقل نزدیك باشد، گاه تا 300 كیلو گندم یا آرد را در آن جا می‌دهند. لایه‌های قطور هور مانع نفوذ رطوبت هوا و آفت انباری به داخل آن شده و هنگام كوچ از این جوال بزرگ برای نگهداری آرد و حبوبات و غلات استفاده می‌كنند و همواره باید آن را روی چهارپایه‌ای كه با زمین فاصله داشته باشد قرار دهند تا در اثر رطوبت مستقیم خاك، الیاف پشمی و مویی آن شكننده نشود و دوام آن ماندگار باشد.

 

هور اگر درست نگهداری شود بیش از 30 سال قابل استفاده برای حمل و نقل در مناطق سخت‌گذر و چهار پارو است. قیمت یك هور نو كه هنرمندانه و مستحكم بافته شده باشد، برابر با قیمت یك فرش خوب یا حداقل سه تخته گلیم است. این نكته را یادآور شویم، قدیم‌تر بسیاری از عشایر كشور عراق، هور و جوال خود را از عشایر استان ایلام خریداری می‌كردند و در بین عشایر عرب، داشتن این وسیله مایه‌ی فخر و مباهات به شمار آمده است.

منبع:negahmedia.ir