چهره هایی که پس از انقلاب مهاجرت نکردند

هفته نامه صدا: در حوالی سال هایی که منتهی به دوم خرداد 1376 اتفاقات جالبی در زیر پوست شهر رخ می داد، مثلا کنار سینما انقلاب در دور میدان انقلاب پاساژی بود که در انتهای آن یک مغازه نوارفروشی وجود داشت. در آن مغازه نوار و وی. اچ. اس خام فروخته می شد و البته مجموعه ای به نام ترانه های ماندگار بود که در غالب کاست فروخته می شود. کاستی که ترانه های «جان مریم» محمد نوری، «فرنگیس» عماد رام، ترانه های گل نراقی و... در آن اصطلاح گلچین شده بود.


بخشی از شهرت این قطعات در سال های پس از انقلاب به واسطه همین فروش غیررسمی اتفاق می افتاد. گلچینی که خواننده موردداری هم نداشت و ترانه های مشهور بی دردسری را پوشش می داد. همه آنها که بیش از 25 سال سن دارند هم می دانند که بخش عمده خوراک موسیقیایی دهه 60 و 70 شمسی در ایران با وی. اچ. اس ها و کاست های 100 بار کپی شده از لس آنجلس تغذیه می شد. به طور کامل غیررسمی، از زمانی که صدا و سیما شروع به پخش سرودها، یا در حققت ترانه های اتوکشیده پاپ کرد به تدریج آثاری در نوبت مانده از قدیم هم منتشر شد و در این میان به دلیل بازشدن فضا و نبود پس زمینه های لازم قاعدتا خوانندگانی از قدیم بیشترین امکان توفیق و موفقیت را داشتند.

با تموم خستگی ها

مرحوم منوچهر طاهرزاده که در سال های پیش از انقلاب با آهنگسازی برای برخی آهنگسازان مطرح شده بود و اغلب او را با ملودی مشهور «ببین این گریه یه مرده» می شناختند، از پیشگامان موسیقی پاپ بعد از انقلاب بود.


مردی موقر با پوشش کلاسیک و سیمایی محجوب که با ترانه «با تموم خستگی ها» به عنوان خواننده دوباره مطرح شد. آهنگی که پیش از انقلاب برای خواننده دوباره مطحر شد. آهنگی که پیش از انقلاب برای خواننده دیگری ساخته بود. این قطعه بارها و بارها از صدا و سیما پخ ش شد. او را یکی از مهم ترین چهره های موسیقی غرب ایران می دانند. بعد از انقلاب او تنها یک آلبوم با نام «آلونک» منتشر کرد و چندی بعد از آن در سال 1382 درگذشت. طاهرزاده از چهره های جالب موسیقی پاپ بود که خودش به اندازه آثارش در ایران شناخته شده نبود. هرچند که در غرب ایران به خوبی او را می شناختند اما نسل جدید تقریبا هیچ ایده ای از او ندارند.

برای ایران

محمد نوری یکی از شاخص ترین هنرمندان موسیقی تقریبا پاپ بعد از انقلاب بود. مردی که با آثار بسیار شاخصی از پیش از انقلاب به دهه 60 پای گذاشت. خواننده توانمندی که به خوبی توانست شکل اپراخواندن را با لمحه ای از آکسان گزاری های ایران تلطیف کند و در تاریخ معاصر ایران ماندگار شود. محمود نوری و محمد سریر زوجی بودند که آثار  جالب توجهی در گنجه داشتند. چه آثار منتشر شده پیش از انقلاب و چه آثاری که بعد از انقلاب تولید کرده بودند و نتوانسته بودند به مرحله نشر برسانند. بسیاری از نوازندگان مطرح این سال ها همچون بابک ریاحی پور و... اولین اجراهای محمد نوری را همراهی کردند. نوری شهرت غریبی با ترانه «جان مریم» دارد اما آثار درخشانی مثل «کهکشان»، «دلاویزترین» و «اگر تو آمده بودی» او را تبدیل به یکی از محدود هنرمندان موفق سال های بعد از انقلاب کرده بود. او در زمان مرگش بیش از 80 سال داشت. ولی همچنان کنسرت هایش پرمخاطب بود و در نزد مردم محبوبیت بسیاری داشت. صدا و سیما قطعه های ملی او مثل «ای ایران ایران» یا «وطن» را بارها و بارها در سال های نیمه دوم دهه 1380 پخش کرده بود و این بخش از فعالیت او هم بسیار دیده شد.


گل یخی که آب نشد

کورش یغمایی مورد عجیب موسیقی پاپ بعد از انقلاب است. هیچکدام از هنرمندانی که در ایران ماندند، شهرت عجیب و غریب یغمایی را پیش از انقلاب نداشتند. یغمایی واقعا ستاره بود. ماندنش در ایران و نرفتن اش به لس آنجلس ریسک بزرگی بود. ریسکی که حداقل از منظر تولید و ارائه اثر برایش گران تمام شد. او پس از انقلاب به مدت چند سالی نتوانست کار کند و بعد از این هم با انتشار آلبوم «سیب نقره ای» دوباره به هنرمندی کم کار تبدیل شد. با حسین منزوی کارهایی مثل «ماه و پلنگ» انجام داد که به اندازه آثار قبل از انقلابش موفق نبود. یغمایی هیچ گاه به طور مداوم نتوانست در این سال ها فعالیت کند و این در حالی بود که کارهای 4 دهه پیش او توسط رسانه های مطرح خارجی مورد توجه قرار گرفت و تحسین شد در حالی که او در مسیر قرار نگرفت که بشود تحلیل درستی از سرانجام کار او به دست آورد.


موسیقی پاپ بعد از انقلاب ریشه هایی از دوران طلایی دهه 1350 داشت اما این ریشه ها ظاهرا چندان تاثیری نداشتند. حرکت های شخصی بودند که به سرانجامی نرسیدند.

فرهاد نمونه کامل یک خواننده با نظرگاه و مسلط بود ولی نمی توان تاثیری از او در مسیر موسیقی پاپ امروز دید کما این که محمد نوری هم تداوم پیدا نکرد و کوروش یغمایی که به عنوان یک هنرمند بزرگ می تواند تاثیرگذار باشد هم تها در دوردست مانده است.