هنوز «ترانه مادری» را دوست دارم

در این مدت هم هركس پیشنهاد كار طنز به من داده قبول نكردم اما خب در مورد آقای سهیلی‌زاده قضیه فرق می‌كرد چون كارشان را می‌شناختم و می‌دانستم كار طنز را سخیف نمی‌كنند. «سه، پنج، دو» از طنز موقعیت برای خنداندن مخاطب استفاده می‌كند و داستان شیرینی دارد كه خسته‌كننده نیست. من یك فیلم سینمایی هم با امیر جعفری داشتم به نام «لج و لجبازی» كه كمدی بود اما تا آنجا كه می‌توانستم آن را طنز بازی نكردم. نمی‌خواهم تبدیل به یك بازیگر طنز بشوم، منظورم این نیست كه بازیگر طنز‌شدن بد است نه اما در ایران شرایط به شكلی است كه كارگردانان وقتی می‌بینند بازیگری در یك نقش خوب ظاهر می‌شود، دیگر تا آخر عمر آن فرد، فقط برای نقش‌هایی سراغش می‌روند كه شبیه آن نقش است. من طنز را دوست دارم اما نه طنز سخیف را. قصد توهین به كسانی كه كار طنز می‌كنند، ندارم اما وقتی می‌بینم در كنار كارهای بسیاری كه در این ژانر ساخته می‌شوند، فیلمی مثل «سن پطرزبورگ» می‌آید كه فیلم آبرومندی است و بسیار هم مورداستقبال قرار می‌گیرد، برایم مهم می‌شود كه چه‌جور كار طنزی انجام می‌دهم.

---

شانسی كه همیشه در كارهای آقای سهیلی‌زاده داشته‌ام  این بوده كه توانسته‌ام با افراد حرفه‌ای در ارتباط باشم و سعی كرده‌ام چیزهای زیادی از آن‌ها یاد بگیرم. در این سریال هم بودن در كنار آقای آئیش و خانم لرستانی برایم مفید بود، همین‌طور آقای رویگری كه باید بگویم رابطه خوب و صمیمانه‌ای با هم پیدا كردیم و خیلی رفیق شدیم. در بین كارهایی كه با آقای سهیلی‌زاده كردم هنوز «ترانه مادری» را از همه كارهای دیگرم بیشتر دوست دارم چون نخستین كارم بود و ذوق و شوق زیادی برایش داشتم و نمی‌دانستم در نهایت چه اتفاقی می‌افتد. با اینكه نخستین كار قاعدتا باید سخت‌تر باشد اما برای من اتفاقا راحت‌تر بود. شاید 3-2 روز اول كار برایم مشكل بود چون از یك طرف كار با من كلید خورده بود و از سویی دیگر روبه‌روی خانم روستا بازی داشتم  اما با صحبت‌های زیادی كه كارگردان و خانم روستا با من كردند، خیلی زود با هم اخت شدیم و توانستم كارم را راحت پیش ببرم