ناگفته های یک مامور اطلاعاتی ایران (3)

مجله صدا - مهدی الیاسی: گفته اند تاریخ را حاکمان و فاتحان روایت می کنند و نه محکومان و مغلوبان. اما این قاعده یک استثنا دارد. نیروهای امنیتی بخشی از هیئت حاکمه اند که به دلیل ماهیت و ملاحظات حوزه فعالیت شان، هیچ گاه روایت شان از رویدادها بازگو نمی شود.

 امنیت و مسائل امنیتی یگانه حوزه ای ست که در آن تنها روایت محکومان و مغلوبان بازگو و شنیده می شود و طبعا مورد پذیرش قرار می گیرد. این گفت و گو تلاشی ست برای آن که تبصره و استثنایی بر تاریخ شفاهی باشد چرا که قصد دارد در حوزه امنیت، نه روایت مغلوبان، بلکه روایت یک نیروی امنیتی درگیر در تحولات سه دهه اخیر را بازگو کند.

ناگفته های یک مامور اطلاعاتی ایران (2)

ناگفته های یک مامور اطلاعاتی ایران (1)

 بی آن که قضاوتی نسبت به این روایت داشته باشد. پرسش ها به گونه ای طرح گردیده که تقریبا شامل همه مسائل و شبهات مطرح در افکار عمومی باشد. به دلیل برخی ملاحظات، عامدانه وارد چالش  با مصاحبه شوند نشدیم و صرفا شنونده پاسخ او بودیم. طبعا همه ماجراهای طرح شده در این گفت وگو راویان و سویه های دیگری هم دارد که قابل طرح است.

تاریخ در هیچ جنبه ای به داوری قطعی و تمام عیار نمی رسد. بهترین حالت برای یک مورخ این است که شاهدان و مجریان زنده، روایت های خاص خودشان را از رویدادها بیان کنند و آن را برای آیندگان به یادگان بگذارند و هم در معرض قضاوت دیگران قرار دهند. گفت و گوی ما با اکبر خوش کوشک از این منظر و جنس است.

(ادامه قسمت دوم)...نفوذ جمهوری اسلامی در تیم نظامی بختیار در ترکیه هم از نکات جالب بوده است. بالاخره هیچ کدام از این گروه های نمی توانستند از حالت نطفه ای خارج بشوند و تا می آمدند یک شکلی پیدا کنند از بین می رفتند. در این خصوص چه توضیحی دارید؟

ببینید من گفتم که در وزارت اطلاعات در بخش بررسی خارجی بودم. زمانی که در ترکیه گروه هایی مثل درفش کاویانی فعال بودند در فعالیت هایشان هم همیشه دنبال این بودند که از ایران اطلاعات جمع کنند. در ترکیه نزدیک مرز ایران هم بودند. در ایران و در میان نظامی ها هم منابع خوبی داشتند. اما اینها خودشان منبع ترکیه نمی شدند و اطلاعاتی در اختیار ترکیه قرار نمی دادند. چون سازمان درفش کاویانی مستقیما از سازمان سیا پول و کمک می گرفت.

 در بررسی هایی که ما داشتیم به نتیجه رسیدیم که ترکیه این ها را ترور کرد. چون با ترک ها کارنمی کردند. ترک ها به شدت به دنبال به دست آوردن اطلاعات آنها بودند و آنها هم اطلاعات خوبی از ایران داشتند. در داخل و در میان ارتشی ها نیرو داشتند که بعدا در ایران دستگیر شدند. ما در وزارت اطلاعات هم هیچ وقت با ترکیه تعامل نداشتیم. ترک ها فقط به دنبال کسب اطلاعات بودند.

تا اینجا گفت و گو حول پرسش های تاریخی بود. می خواهم کمی هم به مسائل روز بپردازیم. در خاورمیانه پدیده ای به نام داعش ظهور کرد. آیا می توانیم پدیده داعش را یک شکست امنیتی و اطلاعاتی برای جمهوری اسلامی بدانیم؟ آیا می توانیم بگوییم ایران غافلگیر شد و چنین چیزی را پیش بینی نکرده بودیم؟ شما با توجه به سوابق امنیتی تان آیا این پدیده را یک شکست امنیتی برای ایران می دانید؟ و اگر نمی دانید چرا سطح منازعه ما با مثلا غرب یا برخی کشورهای منطقه از دریای مدیترانه به 15 کیلومتر مرز قصر شیرین رسیده است؟

اگر همین تحلیل را آمریکایی ها داشتند،  اگر همین تحلیل را ترک ها داشتند، اگر همین تحلیل را مصری ها و سوری ها و عراقی ها داشتند اوضاع به این شکل نمی شد. ابوبکر بغدادی و هسته اصلی داعش هفت نفر هستند که عضو نیروی هوایی ارتش صدام بودند. اینها در عراق 4 سال زندانی بودند و در اختیار آمریکایی ها هم بودند.

آنجا همدیگر را پیدا کردند و هسته اولیه گروه شان را شکل دادند. در خلاء قدرتی که در برخی مناطق سوریه و عراق ایجاد شد اینها مثل قارچ رشد کردند. آمریکایی ها تسلط خاصی در عراق دارند. چرا آمریکایی ها نفهمیدند و متوجه خطر رشد داعش نشدند؟ باید توپ را در زمین آنها انداخت. چرا آنها این تحلیل را نداشتند؟

می توان این گونه پاسخ داد که آنها از تهدیدات داعش به اندازه ایران آسیب نمی بینند و تهدید نمی شوند. محدوده در کنترل داعش تا آمریکا هزاران کیلومتر فاصله دارد اما در همسایگی ماست.

منطقه جلولا که که در نزدیکی ایران است کاملا پاکسازی شده است. جلولا در استان دیاله قرار دارد که در گذشته منافقین در آنجا مستقر بودند آنجا مرز منافقین با ایران بود. داعش هم در آنجا مستقر شد که ایران آنجا را از زمین و هوا بمباران کرد و داعش در آنجا تارومار شد. خدا به قاسم سلیمانی خیر بدهد آن منطقه را کاملا پاکسازی کرد.

داعش از خلاء قدرت در مناطقی از عراق و سوریه استفاده و حجم وسیعی از نیرو از کشورهای عربی مثل لیبی، مراکش، مصر، تونس، اردن و قطر را جذب خود کرد. حتی نیروی فلسطینی. بخشی از نیروهای داعش فلسطینی هستند و در فلسطین هم کشته شده ها را با پرچم داعش دفن می کنند. تعداد زیادی هم از اروپا به داعش پیوستند. این جور نبود که ایران، داعش را تحت نظر نداشت بلکه ایران تصور نمی کرد که داعش این طور رشد و مناطق مختلف را تصرف کند.

یعنی به نظر شما ایران در خطر نفوذ داعش نیست؟

نه ایران در خطر نفوذ داعش نیست.

آیا داعش در میان جمعیت خاصی در ایران طرفدار ندارد؟

نمی شود که طرفدار نداشته باشد. تعدادی از کردستان و بلوچستان قصد داشتند به داعش بپیوندند که در مرز دستگیر شدند.

به نظر می رسد یک موضوعی که می تواند محل نگرانی باشد جمعیت افغانی مقیم ایران است. نظر شما چیست؟

نه آنها مشکلی ندارند. افغانی ها کاملا در کنترل هستند. افغانی ها اگر بخواهند از مناطقی که تحت کنترل نیست به صورت غیرقانونی وارد کشور شوند مشکل پیدا می کنند و حتی کشته می شوند اما از مناطقی هم هست که کانالیزه شده است. اگر افراد به صورت غیرقانونی و قاچاق هم وارد کشور شوند باز هم کانالیزه شده و تحت کنترل است. مثلا داعش که نزدیک مرز ایران در جلولا رسیده بود، حدود 30 نفر از ایران می خواستند از مرز به داعش بپیوندند اما ارتش آنها را چنان مورد حمله قرار داد که نابود شدند. ارتش بر مرزها تسلط کامل دارد و شورای هماهنگی نهادهای اطلاعاتی هم در آنجا اشراف کامل دارد.

جمعیت افغانی در شهرهای ایران چطور؟ چند میلیون افغانی سنی مذهب، پایگاه سلفی گری نیستند؟

نه خیر. هر جایی که مثلا 100 نفر آدم ترد دارد قطعا بدانید که 5 نفر آدم ما هستند. افعانی هم که باشند قضیه همین طور است. اصلا نمی شود این طور نباشد. در ایران 4 میلیون افغانی داریم. اما با توجه به اشراف وزارت اطلاعات آنها تهدید نیستند.

آقای فلاحیان مصاحبه ای با مجله پنجره کرده اند. در جایی از این مصاحبه درخصوص فعالیت اقتصادی وزارت اطلاعات صحبت کرده و گفته اند گزینه اول آقای هاشمی در دولت شان برای وزارت اطلاعات آقای روحانی بوده و گفته اند آقای روحانی به دلیل مخالفت با فعالیت اقتصادی وزارت اطلاعات این مسئولیت را قبول نکرده اند و بعد آقای فلاحیان برای وزارت انتخاب شده اند. این روایت چقدر قرین صحت است؟

درست نیست. بعد از این که آقای ری شهری وزارت اطلاعات را ترک کرد گزینه وزارت اطلاعات آقای فلاحیان بود. آقای فلاحیان در وزارت اطلاعات معاون امنیت بود. معاون خارجی بود. قائم مقام بود. آقای فلاحیان قبل از این  که وزیر بشود پنج سال بود که در وزارت اطلاعات حضور داشت. در شغل های مختلف وزارت اطلاعات بود. جز ایشان کس دیگری گزینه وزارت نبود.

آقای فلاحیان در همان گفت و گو در مورد قتل های زنجیره ای گفته است: «دشمنان بچه های وزارت اطلاعات این اصطلاح خودسر را درست کرده اند و من اصلا این را قبول ندارم. آن زمان گفتند که آن نفرات خودسرانه عمل کردند. آن زمان آمدند روی این مسائل تبلیغات کردند. کشور هرج و مرج نیست که هرکس هرکاری دلش خواست انجام بدهد. ولی اشتباهی که شد این بود که این مسائل را به مطبوعات کشاندند، در حالی که جای بحث های اطلاعاتی، محیط تخصصی است.»

اگر آقای فلاحیان گفته که خودسرانه نبوده و این کار تخصصی بوده یعنی دارد این کار را تایید می کند. من در این خصوص اطلاعات ندارم.

آقای فلاحیان گفته اند: «با سعید امامی دشمنی شد و این دشمنی از سوی دوستان ایشان بود. این گونه نبود که به خاطر بحث های جناحی بخواهند او را بزنند. در حد اطلاعات من ایشان در آن زمان جزو خط امامی ها محسوب می شد و با همین آقای ظریف در انجمن اسلامی آمریکا بودند و راست محسوب نمی شدند که چون راست بوده چپی ها خواستند او را بزنند ولی دعوا بین خود همان بود؟

آیا سعید امامی در جناح بندی های رایج، جزو خط امامی ها بود؟

من راجع به قتل های زنجیره الان نمی خواهم صحبت کنم. این موضوع یک مقوله خاص تاریخی است با دو جمله آقای فلاحیان نمی توان نتیجه گیری کرد.

می خواهم به یک موضوعی که راجع به فعالیت های اقتصادی شما مطرح است بپردازم. در پرونده فاضل خداداد هم نامی از شما برده شده. همین طور درخصوص تجارت موبایل هم نام شما مطرح است. شما نقش خاصی در پرونده فاضل خداداد و همین طور در تجارت موبایل داشته اید؟

اجازه بدهید این موضوع را از ابتدا بررسی کنیم. وزارت اطلاعات در آغاز دهه هفتاد از رئیس جمهور وقت، آیت الله هاشمی رفسنجانی، اجازه گرفت فعالیت اقتصادی بکند. آیت الله هاشمی هم اجازه فعالیت محدود اقتصادی را دادند.

دلیل این تصمیم چه بود؟ مگر وزارت اطلاعات کمبود منابع داشت؟

بله کمبود منابع داشت. بعد از جنگ چیزی نداشتیم. سال 68 که جنگ تمام شده و دولت آقای هاشمی رفسنجانی تشکیل شده بود چیزی نداشتیم. به شدت کمبود منابع مالی داشتیم. با مجوز آیت الله هاشمی رفسنجانی یک بخش اقتصادی در معاونت مردمی وزارت اطلاعات تشکیل شد. 500 میلیون تومان پول به آقای فاضل خداداد دادند که برای وزارت اطلاعات آهن بخرد. آقای فاضل خداداد این پول را به آقایی به نام محمدرضا کاسپایی بیگی داد.

ایشان این پول را گرفت و یک مقدار اسناد جعلی به وزارت اطلاعات داد. تراکم آقای ابریشم کار را داد. همین طور مدارک جعلی بانک مرکزی، خلاصه 500 میلیون تومان وزارت اطلاعات که دست فاضل خداداد بود را این آقای کاسپایی بیگی گرفت و فرار کرد. ما با یک تعقیب و مراقبت ویژه این آقا را دستگیر کردیم و آن 500 میلیون برگشت. این ماجرای فاضل خداداد بود.

اما در مورد موبایل ماجرا این بود که آقای غرضی با آقای فلاحیان یک قراردادی بست درخصوص هتل اینترنشنال که زیر پل سیدخندان قرارداشت. این هتل قبل از انقلاب محل استقرار خبرنگاران و خارجی ها بود. در دوران جنگ این هتل محل استقرار جنگ زده ها شد. بعد از پایان جنگ این جنگ زده ها حاضر نبودند از این هتل خارج شوند.

با این که خانه هم گرفته بودند اما آن خانه ها را اجاره داده بودند و این هتل را ترک نمی کردند. آقای فلاحیان با آقای غرضی قراردادی بست به این شکل که وزارت اطلاعات به ازای دریافت 600 میلیون تومان این هتل را تخلیله کند. معاونت مردمی روی پروژه کار کرد و آنجا را تخلیه  کرد و تحویل آقای غرضی داد. آقای غرضی زیر قولش زد و به جای 600 میلیون گفت 400 میلیون پرداخت می کنم. آن 400 میلیون را هم گفت به وزارت اطلاعات به جای پول، موبایل می دهم.

100 عدد گوشی داد بعد گفت گوشی تحریم است، نمی توانم بدهم. آمدند با من صحبت کردند و گفتند آقای اکبر خوش کوشک، ما گوشی موبایل می خواهیم. تو که این قدر در خارج با انقلابی ها و ضدانقلاب ارتباط داری یک مقدار موبایل به کشور بیاور. من پذیرفتم. من رفتم و دو هزار دستگاه موبایل از آلمان خریدم و به سوئیس آوردم. در سوئیس آن را داخل چراغ های صنعتی مخصوص که به اندازه یک اتاق بود قرار دادیم و با هواپیمای سوئیس ایر به تهران آوردیم. معاون وزیر اطلاعات هم به گمرک نامه داده بود که این کالا به وزارت اطلاعات تعلق دارد، موبایل هم هست اجازه ترخیص بدهید بعدا با شما حساب و کتاب می کنیم. این موبایل ها را بنده آوردم و تحویل دادم.

یک توافقی بین وزارت اطلاعات و آقای غرضی وزیر وقت ارتباطات شده بود و بخشی از اجرای آن توافق به من سپرده شد. همه از آن ماجرا منتفع شدند و این وسط ماجرای واردات آن موبایل ها به نام من نوشته شد و جوری بازتاب پیدا کرد که گویی من برای تجارت شخصی خودم موبایل وارد کرده ام.

ماجرای خروج گوگوش از کشور و نقش وزارت اطلاعات در آن چه بود؟

وزارت اطلاعات همان طور که دنبال این بود کسانی که از کشور خارج شدند به ایران برگردند، دنبال این هم بود کسانی هم که در داخل کشور سرشناس و شاخص هستند از کشور خارج شوند و به اروپا و آمریکا بروند. یکی از این افراد گوگوش بود. سعید امامی با مسعود کیمیایی صحبت کرد که گوگوش را بفرستیم به خارج از کشور. وزارت اطلاعات می خواست گوگوش از ایران برود تا نگویند که در ایران زندانی است. مسعود کیمیایی قبول نکرد.

 بعد از این که سعید امامی از دنیا رفت، مسعود کیمیایی موافقت کرد و گوگوش از کشور خارج شد که البته گوگوش در آمریکا گیر امیرقاسمی افتاد و امیرقاسمی پول گوگوش را خورد. ما همان طور که گروه های موسیقی را به خارج از کشور می فرستادیم و به طور غیرمستقیم که خودشان هم متوجه نشوند پول شان را می دادیم، تصمیم گرفتیم گوگوش هم از کشور خارج شود تا این طور تبلیغ نشود که ایران کشوری بسته است و اینها در ایران زندانی هستند.

مجله صدا - مهدی الیاسی: گفته اند تاریخ را حاکمان و فاتحان روایت می کنند و نه محکومان و مغلوبان. اما این قاعده یک استثنا دارد. نیروهای امنیتی بخشی از هیئت حاکمه اند که به دلیل ماهیت و ملاحظات حوزه فعالیت شان، هیچ گاه روایت شان از رویدادها بازگو نمی شود.

امنیت و مسائل امنیتی یگانه حوزه ای ست که در آن تنها روایت محکومان و مغلوبان بازگو و شنیده می شود و طبعا مورد پذیرش قرار می گیرد. این گفت و گو تلاشی ست برای آن که تبصره و استثنایی بر تاریخ شفاهی باشد چرا که قصد دارد در حوزه امنیت، نه روایت مغلوبان، بلکه روایت یک نیروی امنیتی درگیر در تحولات سه دهه اخیر را بازگو کند. بی آن که قضاوتی نسبت به این روایت داشته باشد.

 پرسش ها به گونه ای طرح گردیده که تقریبا شامل همه مسائل و شبهات مطرح در افکار عمومی باشد. به دلیل برخی ملاحظات، عامدانه وارد چالش  با مصاحبه شوند نشدیم و صرفا شنونده پاسخ او بودیم. طبعا همه ماجراهای طرح شده در این گفت وگو راویان و سویه های دیگری هم دارد که قابل طرح است. تاریخ در هیچ جنبه ای به داوری قطعی و تمام عیار نمی رسد.

بهترین حالت برای یک مورخ این است که شاهدان و مجریان زنده، روایت های خاص خودشان را از رویدادها بیان کنند و آن را برای آیندگان به یادگان بگذارند و هم در معرض قضاوت دیگران قرار دهند. گفت و گوی ما با اکبر خوش کوشک از این منظر و جنس است.

در ابتدا بگویید در جه زمانی و با چه پیش زمینه ای وارد دستگاه اطلاعاتی ایران و در کدام معاونت مشغول فعالیت شدید؟

من قبل از پیروزی انقلاب با حاج داوود کریمی همکاری می کردم. در گروه ایشان فعالیت زیرزمینی می کردیم و به پخش اعلامیه در محله نازی آباد و شهر ری و... اقدام می کردم. بعد از پیروزی انقلاب کمیته ها تشکیل شد و من به کمیته پیوستم. آن موقع در کمیته ها آقای حجاریان بود، برادران سمیع خانی بودند، برادران فتوحی بودند، برادران کریمی بودند. کمیته تشکیل شد تا اینکه 10روز مانده به سال 58 غائله کردستان پیش آمد و امام همه را به سوی کردستان فراخواندند. من هم به کردستان رفتم. حاج داوود کریمی فرمانده کردستان شد.

حاج طاهر مسئول اطلاعات شد و من هم در آنجا معاون اطلاعات بودم. کارهای گشتی و رزمی هم انجام می دادیم. ما بیش از 10 ماه کردستان بودیم. من کار اطلاعاتی را از کردستان و از سال 58 آغاز کردم. بعد از آن و با شروع جنگ در اطلاعات عملیات خرمشهر، مسئول محور عملیات کمیته ها شدم که آنجا با اصابت 5 گلوله مجروح شدم و مدتی بستری بودم. بعد از آن به اطاعات کمیته رفتم. در تاریخ یکم فرودین سال 58 عضو سپاه شدم. دوستان تاکید داشتند که در کمیته جنوب شهر تهران در کمیته 13 باقی بمانم. ما یک محل جداگان گرفتیم و در چهارراه چیت سازی نازی آباد مقری به نام اطلاعات عملیات درست کردیم.

 ما 3 ماه قبل از 30 خرداد 60 که منافقین خودشان را آماده می کردند که عملیات مسلحانه را آغاز کنند در لوله های آب تهران در خیابان گلابدره نازی آباد پنهان می شدیم و افرادی از منافقین را که از خانه های تیمی بیرون می آمدند دستگیر و تخلیه اطلاعاتی می کردیم.

8 روز قبل از 30 خرداد متوجه شدیم که آنها قصد دارند برای 30 خرداد اقداماتی را انجام بدهند اما نمی دانستیم که می خواهند چکار بکنند. شب 24 خرداد به یک خانه تیمی حمله کردیم و بیش از 90 تن از اعضای منافقین را در آن خانه دستگیر کردیم. یک خانه 3 طبقه بود که در آن آموزش کار با زنجیر و چاقو و اسلحه می دیدند. ما آنجا آنها را دستگیر کردیم که خیلی هم معروف شد. آقای نیری و آقای مبشری که در دادگاه های انقلاب بودند ماجرا را می دانند. از آنها بازجویی کردیم و آنجا تقریبا فهمیدیم که قرار است در 30 خرداد چه اتفاقی بیفتد. که در 30 خرداد بچه های ما در میدان فردوسی مستقر شدند که شهید مازندرانی هم آن روز چاقو خورد و شهید شد. در روز 30 خرداد 60 و روزهای بعد با منافقین برخورد کردیم و ناکامشان گذاشتیم. سرمنشاء فعالیت اطلاعاتی من به سال 59 و 60 مربوط می شود.

درواقع فعالیت های اطلاعاتی و امنیتی شما به قبل از تاسیس وزارت اطلاعات باز می گردد.

بله، من در سال 61 به سپاه برگشتم و خدمت حاج داوود کریمی بودم و نماینده ویژه ایشان در عملیات های شهری بود. در همان سال 61 در جنگ مجروح شدم و در منزل بستری بود. آقای حسن عابدی جعفری به عیادت حاج داوود آمده بود. به عیادت من هم آمد. آن موقع وزیر بازرگانی شده بود. من آن موقع با ویلچر حرکت می کردم. ایشان بنده را به سمت مدیر کل حراست وزارت بازرگانی منصوب کرد.

وقتی که حالم خوب شد و مصدومیتم رفع شد آقای موسوی، نخست وزیر، بنده را از طریق حاج داوود کریمی خواست و من به دفتر اطلاعاتی، امنیتی، نظامی و انتظامی نخست وزیری رفم. آقای محسن کنگرلو مشاور نخست وزیر و رئیس ما بود. من از سال 62 تا سال 63 آنجا بودم. در سال 63 که وزارت اطلاعات تاسیس شد به وزارت اطلاعات رفتم و تا دهه هفتاد من در قسمت بررسی های خارجی وزارت اطلاعات رفتم و تا دهه هفتاد من در قسمت بررسی های خارجی وزارت اطلاعات بودم. در دهه هفتاد که سعید امامی معاون امنیت وزارت اطلاعات شد، من مشاور ایشان در امور خارجی شدم. خارجی نه به این معنا که در خارج از کشور مستقر باشم. یک بخشی در وزارت اطلاعات بودم به نام امور خارجی.

حوزه کاری این بخش چه بود؟

حوزه کاری اش جمع آوری اطلاعات ضدانقلاب در خارج از کشور بود. درضمن به کسانی که قصد بازگشت به کشور را داشتند کمک می کردیم. به آنها پاسپورت می دادیم. ما راه را برای بازگشت باز گذاشته بودیم. یکی دیگر از کارهای ما این بود که کسانی که در ایران بودند و قصد داشتند از کشور بروند را تشویق می کردیم که از کشور خارج شوند. دلیل آن هم این بود که نگویند کشور ما یک کشور بسته است. درخصوص بازگشت افرادی که در خارج از کشور بودند و می خواستند به ایران برگردند، آقای علیرضا نوری زاده خیلی با ما همکاری می کرد.

 هم چنین  افرادی مثل شهرام همایون، ضیا آتابای و غیره. تمام تلویزیون های فارسی زبان خارج از کشور به جز بی بی سی و صدای آمریکا، از همان موقع تحت نظارت جمهوری اسلامی هستند. به جمهوری اسلامی فحش هم می دهند اما کارهای لازم را هم انجام می دهند. یعنی جمهوری اسلامی چنین پتانسیلی دارد که بتواند اینها را جذب کند. در آن سالها و با اقدامات ما خیلی ها که در ابتدای انقلاب فرار کرده بودند به کشور برگشتند.

من در آمریکا و در اروپا با خیلی ها که رفته بودند صحبت کردم. کسانی که ارتشبد بودند، سپهبد بودند، وزیر بودند، معاون وزیر بودند و بالاخره در حکومت گذشته منصب دار بودند. ما با این ها صحبت کریم. خیلی از اینها به ایران برگشتند و زندگیشان را پس گرفتند و دوباره از ایران رفتند. یعنی به ایران می آیند و می روند. رفت و آمد دارند. الان شما لیست پروازهای فرانکفورت به تهران را که نگاه بکنید هفتاد درصد آن افراد مقیم آمریکا هستند و کسانی بودند که قبلا در ایران مشکل داشتند.

آقای فرخ نگهدار چطور؟ با ایشان هم تماسی داشتید؟

فرخ نگهدار ایده برخورد نظامی با جمهوری اسلامی را قبول نداشت. قبول نداشت که باید با جمهوری اسلامی به صورت نظامی برخورد کنند. هرکس که قصد برخورد نظامی با جمهوری اسلامی را نداشته باشد آزاد است. اصلا فرخ نگهدار نباشد، رضا پهلوی باشد. ما با یک واسطه به رضا پهلوی هم وصل شدیم. رضا پهلوی گفت اجازه بدهید به ایران برگردم. این را برای اولین بار می شنوید. رضا پهلوی خیلی برای آمدن به ایران آماده بود. اما اطرافیانش منصرفش کردند. الان هم رضا پهلوی در کنترل جمهوری اسلامی است. ما دیگر در جمهوری اسلامی مخالف مسلح نداریم.

شما می گویید با ایرانی های خارج از کشور ارتباط برقرار می کردید. استراتژی شما در این حوزه چه بود؟

ببینید هر سیستمی که از تلاطم می  افتد و به آرامش می رسد، نیروهای فکری اش شروع به کار می کنند. یک مثال بزنم. ما سعید شاهسوندی را در عملیات مرصاد دستگیر کردیم. سعید شاهسوندی از اعضای درجه یک کادر منافقین بود. وقتی در عملیات مرصاد دستگیر شد مدتی در ایران بود و الان در آلمان مشغول زندگی است. کتاب فروشی هم دارد. پول کتابفروشی اش را هم ما دادیم. این چه معنایی دارد؟ اگر سعید شاهسوندی در ابتدای انقلاب دستگیر می شد، صد بار اعدام می شد. چرا ولش کردیم؟ وقتی دریا آرامش پیدا می کند و کشتی در سکون قرار می گیرد، ناخدا افرادی را در کنار خود دارد که آن افراد فکر می کنند. در سیستم، اتاق فکر شکل می گیرد.

برای جذب افراد خارج کشور و بازگشتشان به ایران به لحاظ اجرایی چگونه عمل می کردید؟

زنگ می زدیم به فلان آقای. می گفتیم سلام علیکم، آقا سرلشگر فلانی؟ حالتون خوبه؟ از وزارت اطلاعات زنگ می زنیم. جناب شما خوب هستید؟ می توانیم با شما صحبت کنیم؟ این قدر با او صحبت می کردیم و می خواستیم سر قرار بیاید. وقتی سر قرار می آمد می گفتیم سلام علیکم.

ما از طرف جمهوری اسلامی و وزارت اطلاعات آمده ایم. می گفتیم کاری دارید؟ مشکلی دارید؟ به کمکی نیاز دارید؟یک اشتباهی در ابتدای انقلاب شد و آن این بود که آمدیم سران ارتش شاه را اعدام کردیم. این ها نباید اعدام می شدند. ارتشبد نصیری می گفت این کشور قانون اساسی و پادشاه داشت و من سرباز آن قانون اساسی و شاه بودم، شما بیایید قانون اساسی تدوین کنید ما سرباز آن قانون اساسی می شویم.

 آن موقع ما در شور انقلابی بویدم و آنها را اعدام کردیم که اشتباه بود. فراموش نکنیم که خیلی خلبان های نیروی هوایی که در جنگ شهید شدند در کودتا نوژه دستگیر شده بودند. این ها را دستگیر کردیم و در جنگ از آنها استفاده کردیم و خیلی هم کمک کردند، فقط سپاه که در جنگ نبود. تا موقعی که منافقین دست به اسلحه نبرده بودند کسی با آنها کار نداشت. کسی که اسلحه به دست نگیرد برخورد نظام هم با او فرق دارد. خیلی از افراد اپوزیسیون الان عده ای پیرمرد هستند که در خارج از کشور زندگی می کنند.

من می خواهم بگویم نظام جمهوری اسلامی از همان ابتدا به دنبال جذب مخالفان بوده است. آیت الله خامنه ای هم همیشه می گویند جذب حداکثری. این عقیده در زمان امام هم بود. ما در وزارت اطلاعات به دنبال جذب حداکثری کسانی بودیم که از کشور خارج شده بودند. بعد از انقلاب 6 میلیون نفر از کشور خارج شدند. نظر ما این بود که اینها به کشور رفت و آمد کنند. الان هم به اینها شناسنامه می دهند. خدمت سربازی را به اینها می فروشند و کارت پایان خدمت می دهند. الان خیلی ها به کشور می آیند و می روند. شیوه ما همیشه جذب اینها بود. خیلی از اینها جذب شدند و الان عامل ما هستند. جذب ما شدند و برای ما کار فرهنگی می کنند.

شما صحبت از جذب حداکثری و جذب افراد خارج از کشور می کنید در حالی که در همان ایام افرادی مانند شاپور بختیار و فریدون فرخزاد کشته می شوند. آیا این تناقض نیست؟

پرسش خوبی مطرح کردید. من ابتدا به ماجرای شاپور بختیار می پردازم. این اولین مصاحبه ای است که من در آن به این موضوع می پردازم. من واقعیت ماجرا را برای شما بازگو می کنم. آقای شاپور بختیار بعد از  پیروزی انقلاب در ایران بود. در شورای انقلاب عده ای می خواستند که شاپور بختیار دستگیر نشود و از ایران خارج شود. شاپور خیلی راحت و با یک پاسپورت خارجی از ایران خارج شد و تصور هم می کرد که کسی متوجه نشده که او دارد از کشور خارج می شود.

بختیار در فرانسه مستقر شد. بختیار در زمان چنگ الجزایر برای فرانسوی ها جنگید و در این جنگ به نفع فرانسه حضور پیدا کرد. آقای بختیار همسر فرانسوی داشت. در منطقه ای هم زندگی می کرد که رئیس پلیس آنجا پسر خودش بود. آقای بختیار مواد مخدر مصرف می کرد و مسائل جنسی هم داشت. دوست داشت با دخترها و زنها باشد. خیلی ها بودند که دوست داشتند جذب ما بشوند در رابطه با روابط خصوصی بختیار مطالبی را بیان کنند. آقای بویراحمدی از اقوام بختیار بود. آقای بختیار مسائل اخلاقی با خانواده بویراحمدی پیدا می کند.

آقای بویراحمدی با دو نفر از نزدیکانش به بهانه این که دیدار خانوادگی و احوال پرسی کنند به خانه بختیار می روند. دم منزل آقای بختیار پلیس نشسته بوده و مدارک شناسایی هرکس را که می خواسته با بختیار دیدار کند می گرفتند و همه را می گشتند پس از تایید به داخل خانه بختیار می بردند. آقای بویراحمدی با دو نفر همراهش مدارک شناسایی شان را به پلیس می دهند و به داخل خانه آقای بختیار می روند. آن طور که پلیس فرانسه گزارش داده آقای بختیار را خفه می کنند ودست و گردنش را می پیچانند. مستخدمش را هم می کشند. خیلی راحت از خانه خارج می شوند و دم در خانه از پلیس مدارک شناسایی شان را می گیرند و می روند.

یعنی شما معتقدید قتل شاپور بختیار یک قتل خانوادگی بوده است؟

بله. دعوای خانوادگی بوده. این اصل ماجراست. رو یاین موضوع بررسی شده است. الان عده ای ممکن است بگویند بختیار را وزارت اطلاعات به قتل رساند. برخی هم در داخل به غلط برای این که وزارت اطلاعات را قوی و پرتوان جلوه بدهند به این توهم دامن می زنند. از آنجا که من در کار بررسی خارجی بوده ام این انگ را به بنده هم می زنند.

پس حرف های انیس نقاش که می گوید من این کار (قتل شاپور بختیار) را انجام داده ام، چیست؟

انیس نقاش یک لبنانی بود. رفت که این کار را انجام بدهد. و اصلا هم نتوانست کاری انجام بدهد. منزل بختیار یک منطقه حافظت شده بود و پسر آقای بختیار هم رئیس پلیس همان منطقه بود و هوای پدرش را داشت. 6 ساعت بعد از قتل آقای بختیار، متوجه می شوند که او کشته شده است.

یعنی آقای بویراحمدی برای بختیار و برای پلیس یک فرد موجه بوده و به منزل بختیار رفت و آمد داشته و به او اصلا شک نداشتند. فامیل بختیار بود. پلیس فرانسه هم این مسئله را تایید کرده است که آقای بویراحمدی به همراه دو نفر دیگر قبل از قتل بختیار به داخل منزل او رفته اند.

ادامه دارد...