مصاحبه کوروش یغمایی با مجله بیلیورد

تماشا: کوروش یغمایی خواننده راک ایرانی که سال هاست می خواهد آلبومی با عنوان «ملک جمشید» را به بازار عرضه کند و هر بار با سدی به نام ممیزی اداره موسیقی روبرو می شود در تازه ترین گفت و گویش که با مجله انگلیسی «بیلبورد» انجام شده نکات جالبی را درباره اوضاع و احوال فعلی اش بیان کرده است.

مجله «بیلبورد»، یک هفته نامه تخصصی موسیقی است که در دنیا شهرت دارد. توجه ویژه این مجله به صنعت موسیقی و ستاره های موسیقی در سراسر دنیا، باعث شده بعد از سال ها همچنان «بیلبورد، در صدر مجله های تخصصی محبوب موسیقی قرار بگیرد.

سردبیری این مجله را «بیل ورد» برعهده دارد. این مجله با کورش یغمایی به عنوان بنیانگذار راک ایرانی و البته به مناسبت انتخابش به عنوان یکی از 50 راکر اول دنیا، گفت و گو کرده است. ترجمه متن کامل گفت و گوی یغمایی را در ادامه می خوانید:

رسانه های ایرانی و خارجی خبر درگذشت شما را دو سال پیش منتشر کردند، جریان چه بود؟

- یکی از بستگان که شاعر (هم) بود بیماری سختی داشت و در بیمارستان بستری بود. از آنجا که فامیل بودیم نام خانوادگی و ظاهرمان بسیار شبیه هم بود، حتی با وجود اینکه ایشان از من خیلی مسن تر بودندوقتی ایشان از دنیا رفتند، بیمارستان به اشتباه خبر از فوت من داد. شبکه های «بی بی سی» و «وی او اِی» درگذشت من را گزارش دادند بدون اینکه زحمت گرفتن تاییدیه را به خود بدهند. پسر بیچاره و برادرم که در خارج زندگی می کنند، بسیار ترسیدند.

پدید آوردن ژانر نو در موسیقی دهه 70 ایران، چه حسی داشت؟

- آلات موسیقی بسیار سخت به دست می آمد یا نمی توانستم پیدایشان کنم یا اصلا موجود نبود. چون آلات موسیقی بسیار گرانقیمت بودند مجبور بودم آنها را اجاره کنم که بعضا بعد از اجاره کردن می فهمیدم که خراب است. حتی سیم گیتار پیدا نمی شد. یک بار به استودیو رفتیم و باید کل آهنگ را در یک اجرای همزمان ضبط می کردیم چون پول زیادی نداشتیم. اگر کسی خراب می کرد از استودیو تا بیرون دنبالش می کردیم.

برداشت شما از شرق در برابر غرب چیست؟

- همه راجع به شرق در برابر غرب و فرهنگ های جداگانه هر کدام حرف می زنند. اول اینکه زمین غرب و شرق نداردو گرد است. اینها قرارداد و فرضیایتی است که جوامع برای خود پدید می آورند. من با این ایده که غرب در شرق نفوذ کرده موافق نیستم یا اینکه یکی بر دیگری برتری هایی دارد.

هند به عنوان نمونه تاثیر زیادی بر موسیقی غرب داشته است. در مورد ایران، سوال این نیست که غرب چگونه بر ایران تاثیر گذاشت. ما (ایرانیان) سازهای زیادی ابداع کرده ایم که هنوز استفاده می شوند ولی در نهایت این موسیقی است و به (تمام) بشریت تعلق دارد.

با نگاهی به گذشته، نقشِ موسیقایی را که بازی کرده اید، چگونه می بینید؟

- با استفاده از ملودی های غربی من گیتار را تبدیل به پایه ای از آوایی متمایز (اختصاصا) ایرانی کردم، در سطحی که برای مخاطب بین المللی هم جذابیت داشته باشد. من با بدیهه سازی (نوازی) این کار را انجام دادم. برای من موسیقی وقتی ارزشمند است که یک اروپایی، آمریکایی، اسپانیایی یا حتی یک عرب یا آفریقایی آهنگی را بشنوند و از آن لذت ببرند، حتی بدون درک (معنی) شعر.

بسیاری از دوستان هنرمند شما ایران را ترک کردند، شما چرا ماندید؟

- هر هنرمندی باید تاریخ خود و هویت فرهنگی خود را درک کند. باید حس هویت داشت. عشق من به تاریخ ایران به نوعی بیماری شبیه است. هر چه که ما ایرانیان داریم از موسیقی فولکوریکمان می آید. برای ما ایرانیان موسیقی که از هنر آفریده شده و به صورت سنت های زبانی (سینه به سینه) به نسل های بعدی رسیده است.

 آنها آواهای زیبایی هستند که بر کاغذ پیاده نشده اند بلکه از پدر به پسر رسیده اند. از دست دادن هر یک از این هنرمندان هم مانند از دست دادن گنجینه ای است که هیچگاه دست یافتنی نیست. اگر از ایران رفته بودم مطمئنم که به نواختن موسیقی به صورت بین المللی می پرداختم، اما احتمالا فارسی اجرا نمی کردم.

مدت هاست اجرا یا ضط و انتظار کارهایتان ممنوع بوده و فقط یک بار مجاز شده اید، این وضعیت چگونه است؟

- به نظرم کمتر مردی است که تاب و تحمل خاموش شدن (صدای) کارش و وارونه شدن رویا (آرزوها)یش را داشته باشد. در هیچ کلامی نمی گنجد. در این دوران بعضی از آهنگ هایم را با کاست چهار تراک ضبط کردم. خنده دار بود ولی من انجامش دادم. یک پرنده دست آموز خانگی هم که مجاز به پرواز نباشد، با گذشت زمان، پرواز را فراموش می کند. گرچه پرواز بخش جدانشدنی پرنده است و پرنده بدون پرواز پرنده نیست.