جواهرات خانوادگی فوتبال؛ مهدی مهدوی کیا

روزنامه هفت صبح: او از محصولات بانک ملی بود. در دوره ای که لیگ جوانان تهران رونق فوق العاده ای داشت، این اراکی ساکن شهر ری در جوانان بانک ملی گل کرد و در 18 سالگی توسط پرسپولیس شکار شد. وقتی استانکو سرمربی پرسپولیس شد، با توجه ویژه ای که به جوانان ها داشت این گوش راست سرعتی و قدرتی در ترکیب فیکس پرسپولیس قرار گرفت.

ترکیب او با ترابیان و بزیک (پس از انتقال دایی به آلمان) یکی از شاداب ترین خطوط حمله سرخ ها را به وجود آورد. او در تیم استانکو قهرمانی ایران را تجربه کرد و در آسیا هم درخشان ظاهر شد. در 19 سالگی از سوی مایلی کهن به تیم ملی دعوت شد و در جام ملت های آسیا (1996) در چند بازی به عنوان یار ذخیره به بازی آمد و بد هم ظاهر نشد.

در مرحله نخست مقدماتی جام جهانی 98 او چند بار دیگر هم در ترکیب ظاهر شد و در آن پیروزی بزرگ 17- صفر مقابل مالدیو یک گل هم زد اما در مرحله دوم مقدماتی جام جهانی 98 بود که او توانست جایگاه ثابتی در ترکیب تیم ملی پیدا کند. وقعی نعیم سعداوی آسیب دید مایلی کهن این بازیکن جوان و پر انرژی و جنگنده را نه به عنوان مهاجم که در نقش پیستون راست به کار گرفت. او در دیدار با چین دو گل به ثمر رساند که یکی از آنها با یک شوت انفجاری از راه دور از زیباترین گل های تاریخ فوتبال ایران بود.

در طول آن ماراتن بزرگ انتخاب ایران برای جام جهانی 98 (که در انتها در ملبورن استرالیا جواز صعود گرفتیم) مهدوی کیا از بهترین بازیکنان تیم ملی بود که همیشه در سطح انتظارات تماشاگران و کارشناسان ظاهر می شد. او بازیکنی همواره مطمئن بود اما مهدوی کیا پس از تجربه مربیانی مثل استانکو و مت کوویچ در پرسپولیس و مایلی کهن و ویرا در تیم ملی، با هدایت ایویچ به یک بازیکن بزرگ بدل شد.

در ماه های قبل از آغاز جام جهانی 98 مهدوی کیا بازی به بازی درخشان تر و پخته تر ظاهر می شد. به کارگیری او در خط هافبک آزادی عمل بیشتری به او بخشیده بود. پس از برکناری ایویچ و جانشینی جلال طالبی، مهدوی کیا همواره از ستایشگران بزرگ آن معلم صرب فراموش نشدنی فوتبال ایران باقی ماند و خود را مدیون او می دانست.

در بازی های دوستانه با اینترمیلان و تیم ملی کرواسی قبل از آغاز جام جهانی کارشناسان متوجه شدند که این جوان 21 ساله می تواند جلوتر از عزیزی و دایی و باقری، ستاره اصلی تیم ملی باشد. او در بازی با کرواسی با سرعت و انرژی فوق العاده اش رابرت یارنی دفاع چپ افسانه ای کرواسی را تحت الشعاع کامل خود قرار داد. در جام جهانی هم او در کنار استیلی و باقری کمربند میانی تیم ملی را تشکیل می دادند و توانست یکی دیگر از گل های به یادماندنی تاریخ فوتبال ایران را وارد دروازه آمریکا کند، البته روی پاس درخشان علی دایی.

پس از جام جهانی مهدوی کیا در 21 سالگی جذب بوخوم آلمان شد. درخشش او در بوخوم به سرعت او را راهی تیم معتبرتر هامبورگ کرد. او در این سال ها در تیم ملی هم عصای دست جلال طالبی، پورحیدری و بلاژویچ است. مگر کسی می توانست بر توانایی های این گوش راست سرعتی چشم بپوشد؟

مهدوی کیا در هامبورگ به یک چهره محبوب و مطمئن بدل شد. او در سمت راست چه به عنوان گوش راست و چه دفاع راست وظیفه خود را به بهترین وجه ممکن انجام می داد. او 8 فصل در هامبورگ بازی کرد و در تیم افسانه ای تاریخ این باشگاه هم جای گرفت. بازی در آـلمان از او بازیکنی باهوش و وظیفه شناس ساخت اما آن حرکات و ضربات غافلگیر کننده و غریزی را از او سلب کرد.

در این سال ها مهدوی کیا یک مهارت ویژه دیگر از خود نشان داد: تبحری مرگبار در ارسال ضربات ایستگاهی. سانترهای مورب و زهرآگین او شهرتی بین المللی یافتند. درخشش او در هامبورگ او را به مقام بهترین بازیکن سال 2003 آسیا رساند، عنوانی که به جز او تنها دایی، عزیزی و علی کریمی به آن دست یافته بودند.

مهدوی کیا در تیم ملی دوران برانکو از استوانه های اصلی بود و سانترهای درخشان او زمینه ساز صعود تیم ملی به جام جهانی شد. به خصوص در بازی با اردن، ژاپن، سوریه و بحرین. تیم برانکو تیمی محافظه کار بود که پیروزی هایش را بر روی ضربات ایستگاهی و حضور سرزنانی مثل هاشمیان، دایی یا نصرتی به دست می آورد. مهدوی کیا اینگونه دومین جام جهانی اش را در سال 2006 و در 29 سالگی تجربه کرد که البته برای ایران تورنمنت چندان رضایتبخشی از آب درنیامد.

مهدوی کیا در سال 1387 و در مقدماتی جام جهانی 2010تحت هدایت دایی و قطبی بازی کرد و دو بار بازوبند کاپیتانی تیم ملی را بر دست کردو اتفاقا یک گل ارزشمند نیز به کره شمالی زد. پس از تساوی با کره جنوبی در سئول و حذف تیم ملی، مهدوی کای در 32 سالگی از فوتبال ملی خداحافظی کرد.

پس از سه فصل ناامیدکننده در اینتراخت فرانکفورت بالاخره مهدوی کیا پس از 12 سال حضور در بوندس لیگا به ایران بازگشت. او حالا از سرعت سابق کمتر بهره ای داشت و کمی هم چاق شده بود و از سرگذراندن یک ماجرای جنجالی و ازدواج دوم مخفیانه، زندگی بی حاشیه ورزشی او را دچار تلاطم ساخته بود اما همچنان فوتبال را فهمیده و دقیق بازی می کرد و مهارت استثنایی اش در ارسال های خطرناک ضربات ایستگاهی را همچنان در حافظه داشت.

او در سال 90 به پرسپولیس آمد. دو فصل در این تیم بازی کرد. ابتدا با هدایت دنیزلی و سپس ژوزه و گل محمدی. هر بار که به زمین می آمد با سانترهای اعجاب برانگیزش تماشاگران ناامید پرسپولیس در این سال ها را سر شوق آورد و محبوبیت خود را دوچندان کرد، هر چند این مهدوی کیای سنگین و کند نشانی از آن موشک یک دهه قبل نداشت.

ناسازگاری گل محمدی با او آخرین روزهای بازی او را با تجربیاتی ناخوشایند همراه کرد. اصرار گل محمدی بر عدم استفاده از او آن هم با دلایلی عجیب و غیرقابل فهم و نمایش های سوزناک چند مرحله آقا یحیی در تلویزیون و رسانه ها خشم تماشاگران را برانگیخته بود و در این میان مهدوی کیا طبق معمول با متانت این بی مهری گل محمدی را از سر گذراند.

وقتی پرسپولیس به فینال جام حذفی رسید اعلام شد که این آخرین حضور مهدوی کیا در پرسپولیس است اما گل محمدی، مهدوی کیا را در ترکیب نگذاشت. وقتی بازی گره خورد در پنج دقیقه آخر وقت های اضافی مهدوی کیا به زمین آمد و در همان دقایق کوتاه با نمایش مهارتش در ارسال های خطرناک روحی تازه به قرمزها بخشید که البته دیگر دیر شده بود. بازی به ضربات پنالتی رفت و پرسپولیس باخت و مهدوی کیا وداعی تلخ و غریبانه با تیم محبوبش انجام داد و تماشاگران پرسپولیس هرگز گل محمدی را نبخشیدند.

مهدوی کیا چندی بعد از این بی مهری در مراسم خداحافظی بالاک در تیمی با هدایت مورینیو آخرین درخشش خود را در مستطیل سبز به یادگار گذاشت. مرد محبوب فوتبال ایران با 13 گل در 111 بازی ملی، 21 گل در 80 بازی با پیراهن پرسپولیس، 26 گل در 208 بازی برای هامبورگ، سه گل برای بوخوم در 12 بازی، به یکی از هافبک های افسانه ای تاریخ فوتبال ایران بدل شد. بازیکنی که همیشه برای تمام طرفداران فوتبال در کشور ما نمادی از متانت، مهارت، کیفیت، شعور فوتبال و همینطور اعتبار بین المللی باقی خواهد ماند.