بیلیــــــارد كه فوتبال نیست!

یك سوال؟ انصافا نخستین كلمه ‌یا صحنه‌ای كه بعد از شنیدن اسم بیلیارد به ذهن‌تان می‌آید چیست؟  بعید است غیراز این چند گزینه باشد: 1- تعدادی خلافكار و قاتل كه در حال كشیدن سیگار و نقشه برای دستبرد زدن به یك بانك یا كشتن یك نفر هستند (آن‌چیزی كه در اكثر فیلم‌ها به خوردمان می‌دهند!). 2- عده‌ای جوان دانشجو یا بیكار چشم به جیب پدر و مادر كه در حال وقت‌گذرانی در باشگاه‌های بیلیارد هستند. 3- عده‌ای‌ بچه پولدار بی‌دغدغه كه دست‌شان به دهان‌شان می‌رسد و در خانه میز‌های چند میلیونی بیلیارد دارند!‌‌ غیر از این است؟ اصلا خیلی‌ها هستند كه بیلیارد را جزو ورزش‌ها به حساب نمی‌آورند! ‌اصلا خیلی از خانواده‌ها تا می‌شنوند فرزندشان به باشگاه‌ بیلیارد می‌رود، غش و ضعف می‌روند كه بچه‌شان یا معتاد شده یا دست‌كم سیگاری! اصلا خیلی‌ها فكر می‌كنند این ورزش فقط متعلق به پولدارهاست. ‌اگر می‌خواهید به شما ثابت شود بیلیارد ورزش است و همه می‌توانند آن را انجام دهند (حتی كسانی كه پول زیادی ندارند) و از خلافكار و تبهكار هم در آن خبری نیست، گفت‌وگوی ما با «حسین وفایی»، جوان 16 ساله آبادانی كه همین چند وقت پیش نایب قهرمانی آسیا را به نام ایران ثبت كرد بخوانید نظرتان كاملا عوض شود.

---

خاطرم هست زمانی كه پدرم از خارج از كشور به ایران برگشته بود و 6 سال بیشتر نداشتم، از آن‌جا كه او بیلیارد را آن‌جا در حد حرفه‌ای یاد گرفته بود و از طرفی نزدیك محل زندگی‌مان نیز یك باشگاه بیلیارد افتتاح شده بود كه هر روز از پنجره داخل آن را نگاه می‌كردم، بسیار به این رشته علاقه‌مند شدم. یك روز پدرم دستم را گرفت و مرا به این باشگاه برد و هر آنچه از این رشته می‌دانست را به من آموخت. آنقدر بیلیاردم خوب شده بود كه هنوز به یك سال نكشیده، قهرمان خوزستان شدم، بعد از آن قهرمانی‌هایم را در شهرمان تكرار كردم تا اینكه برای دعوت به تیم‌ملی بیلیارد ایران 4 بار تست دادم كه بار آخر قبول شدم و در 12سالگی به اردوی تیم‌ملی دعوت و نخستین اعزامم به مسابقات خارجی را در 14 سالگی و در رقابت‌های هند تجربه كردم.

---

بهترین و حرفه‌ای‌ترین بیلیاردبازهای جهان از اسكاتلند و انگلیس هستند، مثل جان هیگینز، استیفن هنری، استیو دیویس و... كه در حال حاضر حرف اول را در بیلیارد جهان می‌زنند البته الگوی من در بیلیارد جان هیگینز است كه سعی می‌كنم فیلم اكثر بازی‌هایش را هر طور شده پیدا كنم و جدیدترین فنون بیلیارد را از روی دستش كپی كنم.

---

برخلاف خیلی‌ها كه می‌گویند بیلیارد ورزش نیست، معتقدم جزو یكی از سخت‌ترین ورزش‌ها و از جمله مدال‌آورترین‌هاست، چراكه در این رشته می‌توانی در مسابقات جهانی و در رده آقایان و بانوان 66 مدال بیاوری. این مسئله كوچكی نیست كه یك رشته این همه مدال‌آور باشد اما هیچ بهایی به آن ندهند! در ضمن، در جواب آن‌هایی كه می‌گویند بیلیارد ورزش نیست، باید بگویم هر میزی كه می‌خواهی جمع كنی، بارها و بارها باید لبه میز تاب بخوری، آویزان شوی و...، خود من در هر مسابقه‌ام، دروغ نگفته‌ام اگر بگویم نزدیك 3 كیلومتر راه می‌روم. حالا باز هم می‌گویید بیلیارد ورزش نیست؟!

---

متاسفانه در چند سال اخیر آنقدر فیلم‌های مختلف ساخته‌ و در آن‌ها نشان داده‌اند كه هر خلافكار و قاتل و... بیلیاردباز هستند كه خانواده‌ها از اینكه فرزندشان سمت باشگاه بیلیارد برود هم می‌ترسند، چه برسد به اینكه بخواهند اجازه دهند به‌صورت حرفه‌ای این رشته را دنبال كند! برعكس رشته‌هایی مثل فوتبال، كشتی، والیبال و... . در ایران آنچنان كه باید به آن‌هایی كه دوست دارند بیلیارد را بیاموزند و ادامه بدهند، بهایی داده نمی‌شود و استعدادهای‌مان یكی پس از دیگری در حال نابود شدن هستند، از طرفی نه تنها تبلیغاتی برای جذب جوانان به این رشته نمی‌شود كه حتی با ایجاد جو منفی علیه آن، كسانی هم كه می‌خواهند به این رشته رو بیاورند را پس می‌زنند! درحالی‌كه آنقدر محیط باشگاه‌های بیلیارد ساكت، سالم و مناسب است و به انسان آرامش می‌دهد كه دوست نداری بیرون بیایی!

---

اصلا این حرف ‌كه می‌گویند بیلیارد ورزش پولدارهاست را قبول ندارم چون به هیچ وجه چنین موضوعی حداقل در مورد خود من صحت ندارد؛ من با كمترین امكانات این رشته را شروع كردم، حتی الان‌كه نایب قهرمان آسیا شدم هم امكانات زیادی در اختیارم نیست اما باز هم حاضرم با همه این كمبودها بسازم تا به هدفی كه دارم برسم. به‌نظرم اگر كسی بخواهد در این رشته به جایگاهی برسد، با همه كمبودهایش خواهد ساخت. خود من با وجود اینكه پدرم فوت كرده و دور از مادر و خانواده‌ام زندگی می‌كنم، مجبورم با این شرایط بسازم، چراكه اهداف زیادی در بیلیارد دارم، جالب است بگویم از 11 سالگی تنها زندگی می‌كنم و همواره در اردوهای مختلف بوده‌ام.

---

اگر می‌خواهی یك بیلیاردباز قهار شوی، باید آنقدر سخت تمرین كنی كه حتی یك اشتباه كوچك هم مرتكب نشوی، از طرف دیگر وقتی برای بازی سر میز می‌آیی، باید هر چه مشكل در زندگی شخصی‌ات داشته‌ای را به فراموشی بسپاری و با تمركز كامل بازی كنی. بیلیارد، فوتبال نیست كه شوت بزنی و توپ شانسی تو گل برود یا نرود، اگر هنگام ضربه‌زدن به توپ ذره‌ای دستت بلرزد، تمام محاسباتت به هم می‌ریزد و شكست می‌خوری، بیلیارد رشته‌ای است كه تمرین تمركز زیادی را می‌طلبد.  وقتی مسابقه مهمی دارم، فقط 30 ثانیه چشمانم را می‌بندم و به هیچ‌چیز دیگری فكر نمی‌كنم، آنقدر تمركزم بالاست كه هیچ‌چیز جز میز بیلیارد را نمی‌بینم! در ضمن پیشنهاد می‌كنم اگر احساس كردید فرزندتان استعداد یا علاقه زیادی به بیلیارد دارد، اجازه دهید از 8-7 سالگی در این رشته آموزش ببیند، چراكه این سن، بهترین زمان برای یادگیری بیلیارد است.

---

مسابقات جهانی سوریه بود كه چون در رده سنی آزاد برگزار می‌شد، اهمیت زیادی برایم داشت، چراكه می‌توانستم با قهرمانی در آن، پیشرفت ایران در بیلیارد را به دنیا نشان دهم، البته تا مرحله یك‌هشتم نهایی مسابقات بالا آمدم اما در این مرحله به یك حریف انگلیسی برخورد كردم كه خیلی خوب بازی می‌كرد، آنقدر هنگام بازی با او استرس داشتم و فشارم افتاده بود كه تمام بدنم یخ كرده بود! با وجود اینكه بیشتر از یك‌هشتم نهایی نتوانستم بالا بیایم اما به‌عنوان پدیده مسابقات شناخته شدم كه افتخار كمی نیست.

---

شما ‌هر كاری كه بخواهی شروع كنی، ابتدا باید یك مقدار سختی بكشی، در ورزش هم همین‌طور است، برای اینكه به درجات بالا برسی و از درآمدت راضی باشی، اول باید آنقدر تلاش كنی و حریفانت را شكست بدهی كه دیگر هیچ‌كس را پیش‌رویت نبینی، آن‌موقع می‌توانی توقع دستمزد و حقوق بالا داشته باشی. بعد از نایب قهرمانی‌ام در مسابقات آسیایی كیش، فقط یك میلیون تومان به‌عنوان جایزه به من دادند كه آن هم از طرف مسئولان آسیا بود، نه مسئولان خودمان، چراكه تا الان حتی یك ریال هم به من پاداش نداده‌اند! حتی تا امروز برایم حقوق ماهانه‌ای مشخص نكرده‌اند اما قرار است از این به بعد مبلغی را به‌صورت ماهانه به حسابم واریز كنند.

---

بیلیارد لباس مخصوص خودش را دارد، به همین دلیل هنگام مسابقات باید اصول را رعایت كنی و مانند بقیه ورزشكاران لباس بپوشی؛ من هم هنگام برگزاری مسابقات‌، حداكثر 3 جلیقه، 2تا شلوار و یك كفش و 2 تا هم پاپیون همراه خودم می‌برم، البته چوب مخصوصم را نیز می‌برم، چراكه سال‌هاست با آن بازی می‌كنم و دیگر به آن عادت كرده‌ام. البته اینكه چرا بیلیاردبازها مجبورند لباس مخصوص بپوشند را نمی‌دانم چون هنوز زود است خیلی مسائل را بفهمم!

---

از آن‌جا كه رشته‌های بیلیارد خیلی زیاد ‌است، قوانین خیلی زیادی هم دارد، به همین دلیل هم هست كه می‌گویم جزو سخت‌ترین ورزش‌های دنیا به حساب می‌آید. اصلا در خارج از كشور، یكی از پرطرفدارترین رشته‌هاست كه جدا از شرط‌بندی‌هایی كه روی آن انجام می‌شود و هیجان زیادی دارد (خوشبختانه در ایران چنین اتفاقاتی ممنوع است)، پخش زنده تلویزیونی می‌شود و در حد فوتبال طرفدار دارد اما متاسفانه در ایران، ‌استقبالی از این ورزش نمی‌شود و در تلویزیون نه به‌صورت زنده، نه ضبط شده هم بازی‌های‌مان را نمایش نمی‌دهند، به همین دلیل است بیلیارد در ایران، این همه غریب و ناشناخته مانده!

باز نشر اختصاصی: Bartarinha.ir