6 روش برای پرورش کودک منظم و تمیز

سعی کنید در خانه خود این طرز فکر را القا کنید که تمیز بودن خانه احساس بسیار خوبی به انسان می دهد. اگر کودک از جمع کردن وسایلش خودداری کرد، خودتان آنها را جمع کنید و بگویید: «به نظرت این طوری بهتر نیست؟ وقتی همه چیز مرتب و سرجای خودش است آدم احساس بهتری دارد.»
1.تاکید بر اینکه تمیزی و نظم احساس خوبی به انسان می دهد
مشکل بیشتر والدین این است که کودکان آنها غذا یا اسباب بازی های خود را روی زمین پرت و پخش می کنند. گاهی کودکان این کار را می کنند تا صبر والدین خود را بسنجند و ببینند چه زمانی کاسه صبر شما لبریز می شود.
 زمانی که شما آرام تر و صبورتر واکنش نشان دهید جذابیت این کار نیز برای کودک از بین می رود. مثلا وقتی با آرامش به کودک خود می گویید: «اکنون زمان تمیزکاری است» بیشتر جواب می دهد تا زمانی که فریاد می زنید.

سعی کنید در خانه خود این طرز فکر را القا کنید که تمیز بودن خانه احساس بسیار خوبی به انسان می دهد. اگر کودک از جمع کردن وسایلش خودداری کرد، خودتان آنها را جمع کنید و بگویید: «به نظرت این طوری بهتر نیست؟ وقتی همه چیز مرتب و سرجای خودش است آدم احساس بهتری دارد.» این مکالمه در وجود کودک تاثیر می گذارد و باور می کند منظم بودن مساوی است با داشتن احساس خوب.
با تکرار این نوع آرامش ها و تلقین کردن ها کودک به تدریج می آموزد بدون اینکه شما چیزی بگویید خودش همه وسایل اضافه را جمع کند. این مساله برای هر دوی مادر و فرزند مفید است. کودک نظم را یاد می گیرد و بخشی از کارهای مادر نیز کم می شود.
2. زمان تمیزکاری را شاد و سرگرم کننده کنید
اینکه روند تمیز کردن را به سرگرمی مفرح برای کودک تبدیل کنید بسیار مهم است. به طور مثال، هنگام مرتب کردن اطراف خانه آواز بخوانید. یا کارهای خود را در غالب شعر و آواز بیان کنید. این مساله باعث تحریک کودک به مشارکت در این کار می شود.
می توانید جمع کردن اسباب بازی ها از روی زمین را به یک بازی سرگم کننده تبدیل کنید. به طور مثال، بگویید هر چیزی که سرجای خودش نیست مثل کردوکودیل بزرگی است که باید سریعا به خانه اش فرستاد. یا مثلا، به هم ریختگی همچون آتش است و برای خاموش کردن آن باید وسایل را سرجای خود گذاشت.
برای کودکان بزرگ تر، می توانید از بازی اینکه چه کسی می تواند وسایل خودش را زودتر سرجایش بگذارد، استفاده کنید. از اینکه همه کارها را با سختی خودتان به تنهایی انجام دهید و همزمان غر هم بزنید، پرهیز کنید. اگر شما یا کودکتان شروع به اعتراض و شکایت کردید، سریعا آن را به یک بازی یا سرگرمی تغییر دهید.
3. تمیز کردن پیش از انجام کارهای جدید
این عادت را در خانه خود به وجود بیاورید که پیش از انجام هر نوع بازی جدید باید وسایل بازی قبلی را جمع کرد. ابتدا شاید کودکان در برابر این قانون جدید واکنش منفی نشان دهند اما پس از مدتی متوجه می شوند اگر همکاری کنند، سریع تر می توانند بازی کنند. برای رسیدن به این هدف، باید به کودک خود گوشزد کنید تا زمانی که همه وسایل سرجای خود قرار نگیرند از بازی خبری نیست. این کار به مرور به یک عادت تبدیل می شود و کودک خودش به طور خودکار وسایل را پس از هر بازی جمع می کند. 

کودک باید وسایل کوچک که برایش سنگین نیستند را جمع کند و وظیفه جمع کردن وسایل بزرگ و سنگین به عهده والدین است.

4. کارها را کش ندهید و سریع انجام دهید
برخی از افراد ذاتا کند هستند و برای انجام کارهای ساده زمان زیادی صرف می کنند. به طور مثال، هنگام گذاشتن مجله سرجای خودش، حواسشان به مقاله ای پرت می شود و کار اصلی خود را فراموش می کنند. این مساله نوعی وقت تلف کردن بیهوده است. باید سعی کنید در کارهای خود سرعت عمل داشته باشید و با شادی آن را انجام دهید. به طور مثال، برای مرتب کردن هر اتاق 5 تا 10 دقیقه بیشتر زمان نگذارید.
5. کمال گرا نباشید
یکی از بزرگ ترین دشمنان تمیز ماندن خانه، کمال گرایی است. اگر فکر کنید همه چیز باید دقیقا در جای خودش قرار بگیرد، این مساله کمی ترسناک و دوست نداشتنی است و کمتر پیش می آید. به خود و فرزند خود یادآوری کنید مرتب بودن عادی هم به اندازه خود مورد قبول است. کار تمیز کاری را با سرگرمی همراه کنید تا کسل کننده نباشد.
وقتی کودک کوچکی در خانه زندگی می کند اینکه همه جا تمیز باشد کار دشواری است و لازم نیست همه کارها را در یک زمان انجام داد. این کار همچون دوش گرفتن است، شما فقط یکبار در عمر خود برای همیشه دوش نمی گیرید. پس لازم نیست یکبار همه جا را برق بیندازید.
6.کارگروهی کلید اصلی کار است
نوشتن و تعیین مسوولیت های هر فرد تاکتیک مفیدی است. اما گاهی انسانیت نیز در این میان مطرح می شود. به طور مثال، هنگامی که کودک برای انجام کارهای خود تقاضای کمک می کند، عموما او را مجبور می کنیم تا خودش کارهایش را انجام دهد و با قاطعیت تمام می گوییم: «این کار توست! باید خودت به تنهایی انجام دهی».
اما گاهی کودک در انجام کارهایش به کمک نیاز دارد و نباید  این کمک را از او دریغ کرد زیرا به طور ناخواسته کودک را از انجام کارهای روزانه می ترسانیم. هنگامی که آنها درخواست کمک می کنند و ما با آغوش باز آن را می پذیریم و کمک می کنیم، کودک درس های مفیدی می آموزد: کودک یاد می گیرد با لبخندی به دیگران کمک کند. متوجه می شود کمک خواستن از دیگران اشکالی ندارد. در ضمن یاد می گیرد بدون انتظار به دیگران کمک کند. برعکس این قضیه هم خوب است. از کودک خود برای انجام کارها کمک بگیرید.
منبع:bartarinha.ir

ویدیو مرتبط :
7 روش برای منظم کردن کودکان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

روش های پرورش مذهبی

 

 

روش، عبارت از طریقه ای علمی است كه برای وصول به هدف انتخاب می شود. یا مجموع فعالیت هایی است كه رسیدن ما را به مقصدی میسر می كند و معمولا از طریق روش می توان زودتر به هدف رسید. افراد به دنی می آیند در حالی كه ذهنی خالی دارند. برای پر كردن ذهن آنها لازم است بهترتیب از راه چشم وگوش و عقل اقدام كنیم و این ترتیبی است كه قرآن نیز بدان اشاره دارد. ترجمه: و خداوند شما را از شكم مادرانتان بیرون آورد در حالى كه چیزى نمى دانستید، و براى شما گوش و دیدگان و دل ها قرار داد تا شكر گزارید(نحل، 78) بدین سان در پرورش مذهبی همین ترتیب را باید به شرح زیر رعایت كرد:

 

1- روش ارائه الگو: دراین روش چشم به مسائل احاطه دارد و اهمیت گوش در درجه دوم است. اولین باری كه مسئله آموزش وضو مطرح شد بنا به روایات مذهبی، جبرئیل عملا در برابر پیامبر وضو گرفت و پیغمبر نیز آن را دید، فرا گرفت، و عمل كرد. خود پیامبر درباره نماز فرمود: همانگونه كه می بینید من چگونه نماز می گزارم شما نماز بگزارید. از طریق ارائه الگو، به سرعت می توان مسائل مذهبی را به كودكان یاد داد و آنان را به عمل واداشت؛ مخصوصااز آن بابت كه حس تقلید در كودكان بسیار قوی است.

 

مسئله مهم در این روش این است كه الگو باید كامل، و نمونه اخلاق و آدابی باشد كه مكتب مورد قبول بر آن صحه می گذارد. زیرا هرگونه اشتباه و سهل انگاری موجب بدآموزی و انعكاس ناروا در آدمی می شود. زمینه مثبت دیگر در این امر این است كه تقلید كودك همیشه از روی شعور و آگاهی نیست. بدین سان باید در ارائه الگو و عمل، كمال توجه را مبذول داشت و در اموری چون نماز، آشنایی به مسائل دینی، رعایت عدالت، دفاع از حق، خیرخواهی، احسان، دستگیری از مردم، آزادمنشی و رفتار اجتماعی و اسلامی را آموخت.

 

2- روش آموزش: این روش در حقیقت مكمل روش قبلی است و برای كودكان بزرگتر حتی مقدمه پرورش است. یعنی نخست لازم است چیزی را از راه چشم و گوش بیاموزد و آنگاه عمل كند. در این روش هدف، اصلاح عمل و رفتار از طریق تذكر و یادآوری است یعنی عملی كه فرد انجام می دهد، در صورت خطا و اشتباه، به وسیله مربی اصلاح و رفع عیب گردد.

 

3- روش تلقین و القاء :با این روش می توان در فرد وابستگی به مذهب و خدا ایجاد كرد. از طریق ذكر آیات خدا، مهربانی های او و نعمت های او می توان در كودك ترس و خوف ایجاد كرد و یا روح امید را در دل او زنده ساخت. می توان مهرخدا را از این راه در دل او گنجاند و مفهوم دوست داشتن و دوست نداشتن خدا را به او تفهیم كرد بدان گونه كه آنچه را خدا دوست دارد انجام دهد و آنچه را خدا دوست ندارد انجام ندهد. در این روش گاهی عمل فرد به صورت مستقیم یا غیرمستقیم مورد ستایش قرار می گیرد و او به مذهب وابسته می شود. به طوری كه شوق وابستگی به خد در دل او جای می گیرد و براساس آن احساس لذت و شادمانی می كند.

 

4- روش داستان سرایی: وسیله خوبی برای تحریك اندیشه جهت تفكر، عبرت آموزی، تسلی خاطر، هدایت از گمراهی، حساسیت در برابر امور، تفكر درباره جهان داخل و خارج و. .. است. از راه داستان می توان تا حدود بسیاری به صورتی غیر مستقیم ضوابط مذهب را آموخت و بر شئون زندگی حكومت داد. آنچه در پرورش مذهبی با استفاده از روش داستان باید مورد نظر باشد این است كه:

 

• داستان دارای نتیجه ای ارزنده باشد و آن نتایج ذكر شود.

 

 

روش های كمكی در پرورش مذهبی:

 

در این روش فرد خود دارای نقشی فعال در امور زندگی و سازندگی در خویش است و نقش مربی اعم از معلم و والدین در مرحله دوم اهمیت است. در این طریق از روش ها ی زیر می توان استفاده كرد:

 

1- سیر در آفاق و انفس: تماشای آیات معجزآسا كه مظاهر قدرت ازلی هستند درآدمی تحولی ایجاد می كنند كه بر اساس آن انسان ناگزیر وادار به ستایش و تكریم می شود. ملاحظه طبیعیات مؤثرتر از استدلال عقلی است واز طریق محسوسات بهتر و بیشتر می توان خدا را شناخت و به مهر و انتقام او پی برد. آیات متعددی از قرآن افراد را به سیر در آفاق وانفس دعوت می كند. مثلا می گوید: در زمین سیر كنید و عاقبت افرادی را كه پیش از شما در این جهان بوده اند ببیینید. به خلقت شتر نگاه كنید، آسمان برافراشته و زمین مسطح را ببینید و در وجود خود خوب بنگرید.. .. نتیجه این سیر ادراك و شهود است و عرفان و احساس، و در نتیجه وجدان و دریافت حقایق امور.

 

2- تفكر و تدبر: انسان را حیوانی متفكر دانسته اند و تفكر نوعی سخن گفتن و استدلال بدون صداست. از عناصر اصلی تفكر، انگیزه و هدف است و راه ایجاد آن دقت و توجه به روابط موجود بین پدیده ها، ابتكار و كشف راه حل مناسب است. آنچه تفكر را ممكن می سازد كسب معلومات، محرك های حسی، طرز تفكر انتقادی، ایده آل و آرزوها و مساعد بودن جـو فرهنگی است. بالطبع آنچه آدمی را از تفكر باز می دارد ترس است و اضطراب، اجبار است و اكراه و سنگینی مسئولیت. متربی را در طریق تربیت و در برابر امری كه انجام شده باید به فكر كردن واداشت كه آیا امر مورد نظر خطاست یا صواب. از امكانات مثبت در این امر یكی آن است كه فكر در قید زمان و مكان نیست و بدین نظر فراخنایی بس وسیع دارد. قرآن در مسیر تربیت طی آیات بسیاری دعوت به تفكر و تدبر در امور می كند.

 

3- عبرت آموزی: پند گیری ازمشاهده آن چیزهایی است كه در محیط او وجود دارند از تحولات و دگرگونی هایی كه در زندگی انسان ها، حیوانات و گیاهان روی می دهد و از برداشت آن راه زندگی خود را روشن كند و در حقیقت دلایلی برای رفتار و خط مشی خود پیدا نماید.

 

4- آزمایش و تجربه: تنها عقل وسیله كشف حقایق و وصول به آن نیست بلكه حس هم وسیله ارزنده ای در این زمینه است. واقعیت این است كه آدمی به گفته ها و شنیده ها كمتر اعتماد پیدا می كند و اطمینان قلبی هنگامی حاصل می شود كه آنچه را شنیده به چشم ببیند و با دست آزمایش و تجربه كند. از راه آزمایش و تجربه برای انسان آسودگی فكری فراهم می آید. در داستان حضرت ابراهیم اطمینان برای ابراهیم (ع ) از راه مشاهده و تجربه حاصل می شود.

 

5- تعقل و استدلال: به كار بردن خرد در امور و استفاده از منطق و قوای باطنی برای كشف حقایق است. از طریق تعقل و استدلل می توان به روابط علت و معلولی امور پی برد و در پذیرش ضوابط و نافذ داشتن آن در امور، وجدان را راضی و اقناع كرد.

 

برهان، روان آدمی را تسلی می بخشد واعضاء را برای عمل به آنچه كه جانش باور داشته قدرت و اعتماد می دهد. در قرآن كریم نیز به مسئله استدلال و برهان توجهی عمیق شده است.

 

 

مراحل پرورش مذهبی کودک

شک نیست که هر سنی مقتضایی دارد. برنامه ای که درباره یک کودک سه ساله اعمال می شود با برنامه ای که درباره یک کودک ده ساله و یا چهارده ساله عمل می شود به کلی متفاوت است. درست است که پرورش مذهبی از آغاز تولد انجام می شود ولی قبل از تولد مراقبت هایی باید انجام شود که آن هم جزو پرورش مذهبی است. پرورش مذهبی به حقیقت از حین انتخاب همسر و بعد از ارتباط زناشویی شروع می شود. افکار مادر در دوران حمل، غذاها، برخوردها و رفتارها در آن مؤثر است. پس از تولد، والدین تا 21 سال درباره فرزند خود مسئولیت مستقیم دارند و کوتاهی درباره فرزندان گناهی بزرگ در برابر خدا، و جرمی نابخشودنی در برابر جامعه است. در کتب روایتی، این دوره 21 سال است و به سه دوره هفت ساله و هر کدام به دوره های جزیی تر قابل تقسیم است.

 

هفت سال اول: دوره تکوین است. و پرورش مذهبی در حقیقت از همان روز اول تولد شروع می شود و آن از طریق انجام مراسم مذهبی است. آنچه درباره کودک عمل می شود: مراسم گفتن اذان و اقامه در دو گوش او و کام برداشتن با تربت امام حسین (ع )، غسل مولود دادن، ختنه کردن، تراشیدن موی سر و هم وزن آن از طلا یا نقره صدقه دادن، تسمیه به نام های نیکو، عقیقه؛ بعدها به همراه رشد و در سنین مختلف تکالیف گوناگونی به کودک داده می شود. مثلا از سه سالگی آموزش جمله تهلیل است ( ذکر لا اله الا الله )، از 5/3 سالگی آموزش شهادت به رسالت محمد (ص) از چهار تا پنج سالگی تمرین صلوات، از پنج سالگی آموزش دست چپ و راست، از شش سالگی آموزش قبله، سجده و رکوع، از حدود هفت سالگی تمرین نماز و بیدار شدن برای سحری است. مراقبت هایی نیز لازم است. فی المثل از شش سالگی دختر، و از هفت سالگی پسر نباید گونه ی جنس مخالف را ببوسد. مردی به امام صادق ( ع) از دختر شش ساله کنیز خود حکایت کرد و امام فرمود او را نبوس، در آغوش خود نگیر و بر دامن خود منشان. در دوران کودکی نباید فراموش کرد که چهار سال اول تولد بسیار مهم و در پایه گذاری شخصیت، دارای اهمیت فوق العاده است بدان گونه که می توان گفت هفتاد درصد شخصیت کودک در این سن پایه گذاری می شود.

 

هفت سال دوم- دوره ای است که باید کودک تحت کنترل اندیشیده والدین و مربی از نظر اعمال و رفتار باشد و لااقل به دو دوره هشت تا ده، و 11 تا 14 سالگی تقسیم می شود. در این دوره نیز به تناسب سن و رشد، تکالیف مذهبی برای کودک فراهم می شود. مثلاً در آغاز این دوره مسئله شستن دو کف دست و تا پایان نه سالگی تمرین وضو و از ده سالگی اجباراً به نماز باید وادار شود. ایمان واقعی به مذهب از حدود 12 سالگی در کودک پیدا می شود. در این سن تا حدود قابل توجهی می توان مفاهیم اصیل مذهب را به او منتقل کرد. ضمناً فراموش نکنیم مبانی اخلاقی و تربیتی به مفهوم آداب معاشرت و رسوم وسنن در همین دوره باید به کودک منتقل گردد. پایان این دوره همزمان با دوره نوجوانی است و کودک با تجاربی که در زمینه های مختلف به دست آورده بالنسبه فردی مستقل وصاحب نظر می شود.

 

هفت سال سوم: دوره تمرین و عمل به آموخته ها است. در این دوره نیز که خود به سه مرحله پایان نوجوانی، دوران بلوغ و دوره جوانی قسمت می شود آدمی زیر نظر مربی و تحت مراقبت آنها به انجام وظیفه بپردازد. بخش اعظم عنایت والدین باید متوجه دوران بلوغ باشد که دوره رشد احساسات و نوعی تولد مجدد است. افراد دراین دوره راجع به معتقدات خود حیرانند و نیاز به تجدید نظر دارند. از فکر بهشت و دوزخ ناراحتند، نمی دانند پس از مرگ چه می شود و سرانجام کارشان به کجا منتهی می گردد. نیاز آنان به راهنمایی در این دوره به اوج می رسد و مربیان باید زیر بازوی آنها را بگیرند و هدایتشان کنند. ایمان به مذهب از شانزده سالگی اوج می گیرد و در صورتی که به الگوهای کاذبی برخورد کنند خطراتی برایشان در جنبه مذهب وجود خواهد داشت. پایان بلوغ و از حدود هجده سالگی دوره استقلال تقریبی است، دقت و استقلال منطقی در او رشد می یابد و می توان از این طریق به آموزش افراد پرداخت.

 

 

نکات مورد توجه در تربیت:

1- مسئله جنس: در تربیت اسلامی نوع پرورش دختر و پسر متفاوت است واین تفاوت به مناسبت وجود تفاوت های طبیعی و تفاوت های وظیفه ای است. در جنبه تفاوت های طبیعی، مذهب نیز مانند علم قائل به این است که پسر و دختر از نظر روحی و جسمی با هم تفاوت های آشکاری دارند. رشد آنها در مراحل مختلف سنی، احساس و عاطفه آنها و از همه مهمتر بلوغ جنسی و عقلی آنها با هم فرق دارد و می دانیم که عالی ترین نظام تربیتی آن است که این تفاوت ها و نکات را در نظر گیرد. در جنبه تفاوت های وظیفه ای نیز، از نظر علم و مذهب پسران و دختران با هم تفاوت دارند. دختران برای حمل و نگهداری کودکان، باروری و بارداری و آنگاه پرورش فرزند آماده می شوند و پسران برای انجام وظایف سنگین اجتماعی آمادگی می یابند. و باز هم آگاهی داریم که عالی ترین سیستم تربیتی آن است که این تفاوت های وظیفه ای را مورد نظر داشته باشد.

 

2- نوع مسائل مورد آموزش: از نکات مهمی است که در امر تربیت باید مورد نظر باشد. نوع مطالبی که به افراد می آموزیم باید با سن و متقضای سنی و عقلی افراد مطابقت داشته باشد. آنچه که به یک دختر 15ساله آموخته می شود هرگز به پسر آموخته نمی شود و نیز در آموزش دینی، دختر ده ساله باید بیش از پسر ده ساله به مسائل دینی خود آگاه باشد پس آموزش بیشتری لازم دارد.