کودکان
2 دقیقه پیش | با بطری نوشابه برای پسر کوچولو هواپیما بسازیدبه جای خریدن اسباب بازی های گران قیمت ، می توانید با استفاده از ابزاری که در خانه در اختیار دارید اسباب بازی هایی با کمک فرزندان خود بسازید که هم در هزینه ها صرفه جویی می ... |
2 دقیقه پیش | از رایحه درمانی نوزادان بیشتر بدانیدآیا شما می خواهید برای مراقبت از نوزاد خود، یک رویکرد جامع تری را انتخاب کنید؟ آیا شما به عنوان یک پدر و مادر به دنبال درمان های طبیعی برای بچه های کوچک خود هستید؟ آیا می ... |
کودکان را تشویق کنیم یا تنبیه؟
تنبیه به طور کلی مردود نیست، تنبیه در کنار تشویق اگر به موقع استفاده شود، باعث سوق دادن رفتار کودک یا نوجوان به مسیر صحیح، منطقی و جامعهپسند خواهد شد.
در تربیت فرزندان، تنبیه باید در کنار تشویق انجام شود به این معنی که وقتی کودک کار خوبی انجام میدهد باید تشویق شود تا آن رفتار خوب را تکرار کند و تشویق تقویتکننده یک حالت مثبت است در مقابل تنبیه از یک فعالیت یا رفتار بد بازدارندگی ایجاد میکند.
متأسفانه در فرهنگ ما و در ذهن والدین نخستین چیزی که شکل میگیرد داد زدن بر سر کودک یا تنبیه بدنی است در حالی که این تنبیه به هیچ عنوان مورد تأیید نیست. این رفتار والدین به عنوان بازدارنده کارایی نخواهد داشت. چرا که هر رفتاری از سوی والدین که باعث ترس و نگرانی کودک شود مانند چشمغره یا کتک باعث ناهنجاری رفتاری در آینده میشود.
بهترین تنبیه کودک، تشویق نکردن اوست. به عبارتی باید کودک را از فعالیتها و کاری که مطابق میل و خواسته اوست به طور موقت محروم کرد. مثلاً اگر کودک درس نخواند، خواهر یا برادر خود را اذیت کرد یا بیانضباطی کرد میتوان در مقابل او را از رفتن به سینما یا مهمانی موقتاً منع کرد. متأسفانه والدین در مواجهه با کار بد کودکان میخندند یا به او باج میدهند.
تنبیه به طور کلی مردود نیست، تنبیه در کنار تشویق اگر به موقع استفاده شود، باعث سوق دادن رفتار کودک یا نوجوان به مسیر صحیح، منطقی و جامعهپسند خواهد شد.
برای تنبیه سن خاصی مطرح نیست و حتی برای کودکان ۳-۲ ساله در صورت انجام رفتار بد، باید تنبیه یا رفتار بازدارنده اعمال شود.
برخی والدین اگر چه تنبیه بدنی را برای کودکان خود به کار نمیگیرند اما با «چشمغره» سعی در تربیت فرزندان خود دارند و معتقد هستند «یک نگاه برای بازداشتن کودک کافی است» غافل از اینکه این نگاه از ۱۰۰بار کتک زدن بدتر است. زیرا کودک برای مقابله با پدر و مادر مبادرت به تکرار آن رفتار ناپسند میکند.
همچنین تنبیه بدنی هم عواقب جبران ناپذیری دارد. این امر باعث برانگیختن نفرت و احساس خشم کودک نسبت به والدین میشود.
شاید این طور به نظر برسد که کودک بعد از چند دقیقه کتک را فراموش میکند و به بازی ادامه میدهد اما در واقع این تنبیه در ناخودآگاه او میماند و نوعی عقده حقارت، ناراحتی و خشم نسبت به والدین پیدا میکند چرا که ضعف و قوانین اجتماعی مانع مقابله به مثل میشود. کودک در مقابل پدر یا مادر کوتاه میآید و همین مسئله احساس سرخوردگی را در او ایجاد میکند.
تنبیههای مکرر در بزرگسالی به افسردگی و اضطراب منجر میشود. به طور مثال کودکی که پدر یا مادر عصبی دارد، با انجام هر کار بد دائم دچار اضطراب و نگرانی ناشی از ترس تنبیه بدنی و کتک میشود.
به گفته وی، کودکانی که زیاد تنبیه میشوند در زندگی اجتماعی موفق نخواهند بود. والدین باید این واقعیت را بپذیرند که تنبیه بدنی کودکان مشکلات زیادی برای آحاد جامعه به وجود میآورد.
افرادی که از تنبیه بدنی به عنوان ابزار استفاده میکنند به نوعی بیمار و نیازمند روان درمانی هستند چون نتوانستهاند تحمل کنند و آستانه تحملپذیری پایین دارند. افرادی که تنبیه میشوند نیز در آینده نیاز به درمان پیدا میکنند و اغلب در بزرگسالی به دلیل افسردگی به پزشک مراجعه میکنند.
رفتارهایی از جمله تحقیر، تمسخر یا مقایسه با همسالان هم از دیگر رفتارهای غلط والدین است. این رفتار، تنبیه همراه با تبعیض است که
ویدیو مرتبط :
تنبیه یا تشویق؟؟؟خیلی جالبه
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
رابطه تنبیه بدنی و ضریب هوشی کودکان
والدین همواره آرزوی داشتن فرزندانی باهوش دارند اما تحقیقات نشان میدهد تنبیه بدنی حتی از نوع خفیف باعث کاهش ضریب هوشی در کودکان میشود.
براساس تحقیقات روی ۸۰۶ کودک در سنین ۲ تا ۴ و ۷۰۴ کودک ۵ تا ۹ ساله نشان داده شده است کودکان ۲ تا ۴ سالهای که یکبار تنبیه شده بودند از کودکانی که اصلاً تنبیه نشده بودند امتیاز هوشی پنج برابر پائینتری داشتند و کودکان بین ۵ تا ۹ سال که به همینگونه تنبیه خفیفی داشتند امتیاز هوشی ۸/۲ برابر کمتر از سایر کودکان تنبیه نشده داشتند.
بنابراین هرچه والدین تنبیه بیشتری انجام دهند رشد و پرورش روان و مغزی کودک کندتر میشود و تنبیه به میزان بسیار اندک تأثیری منفی بر ضریب هوشی کودکان میگذارد.
تنبیه بدنی استرس بزرگی به کودک بخصوص آن دسته از کودکانی که دو تا سه بار در هفته تنبیه میشوند وارد میکند. پس از آن استرس ناشی از تنبیه بدنی باعث شدت یافتن علائم پس از آسیب میشود. از سوی دیگر متخصصان معتقدند تنبیه بدنی باعث افزایش خشونت در کودکان میشود.
تحقیقاتی بر گروهی از خانوادههای شکننده به عنوان مثال (کسانی که در شرایط فرهنگی و یا مالی بدی زندگی میکنند، آنان که دارای تنها یک والد هستند، والدینی که مشغولیاتی بسیار داشته و کودکانی که در شرایط مناسبی رشد نمیکنند.) به این نتیجه رسیدهاند کودکان در معرض تنبیهات بدنی به خصوص اگر تنبیهات بیشتر از دوبار در ماه انجام شده باشد، معمولاً کودکانی هستند که رفتاری خشن داشته و در سالهای آتی زندگی خود، دارای رفتاری خشک، خشن، مخرب و مستعد جدال خواهند بود. این نتیجه نظریههای روانشناسان و پزشکان متخصص را ثابت میکند.
همچنین کودکانی که در سنین بسیار پائین تحت تنبیه بدنی قرار گرفتهاند هنگام آغاز دوره تحصیل به دانشآموزان مشکلآفرین در مدرسه تبدیل میشوند. بنابراین تنبیه بدنی هرگز نمیتواند در رشد و شکوفایی کودک مؤثر باشد.
خشونت فیزیکی راهحل مناسبی برای برقراری نظم و احترام به قوانین نیست.
راههای متفاوت دیگری برای تنبیه و تربیت کودک وجود دارند بطور مثال تنها گذاشتن او در اتاقاش و یا گوشهای از خانه، بیتوجهی به بهانهگیریهای بیدلیل او و بسیاری راهکارهای دیگر میتواند به سناریوی خشونت والدین و ابراز آن به طور فیزیکی به کودک، پایان دهد. برای یافتن راهحل مناسب سومین اقدام شناخت خود و سپس شناخت کودک است. تا از این راه از موقعیتی که در انتها به بحث، عصبانیت و حتی خشونتهای لفظی و شاید فیزیکی ختم میشود هر چه کوتاهتر و سریعتر خارج شد.