کودکان


2 دقیقه پیش

با بطری نوشابه برای پسر کوچولو هواپیما بسازید

به جای خریدن اسباب بازی های گران قیمت ، می توانید با استفاده از ابزاری که در خانه در اختیار دارید اسباب بازی هایی با کمک فرزندان خود بسازید که هم در هزینه ها صرفه جویی می ...
2 دقیقه پیش

از رایحه درمانی نوزادان بیشتر بدانید

آیا شما می خواهید برای مراقبت از نوزاد خود، یک رویکرد جامع تری را انتخاب کنید؟ آیا شما به عنوان یک پدر و مادر به دنبال درمان های طبیعی برای بچه های کوچک خود هستید؟ آیا می ...

کم حرفی کودک؛ یک اختلال روانی؟!


در کودکان مبتلا به اختلال سکوت بیمارگون ارادی، وقتی آنها در تعامل های اجتماعی با افراد دیگر قرار می گیرند، سر صحبت را باز نمی کنند، وقتی دیگران با آنها صحبت می کنند، متقابلا پاسخ نمی دهند.

ماهنامه پزشک شهر - دانیال طالبی*: با توجه به اینکه اختلالات روانپزشکی انواع گوناگونی دارد، در این مقاله سعی می کنیم در مورد اختلال سکوت بیمارگون ارادی صحبت کنیم. فقط ذکر این نکته به نظر ضروری می رسد که نشانه ها صرفا برای آشنایی شما بوده و چنانچه علائمی موجود باشد حتما باید قبل از برچسب گذاری، تمام علائم کودک خود را در حضور روانشناس یا روانپزشک متخصص بیان نمایید تا با تشخیص دقیق از آسیب های احتمالی اختلال پیشگیری نماییم.

در کودکان مبتلا به اختلال سکوت بیمارگون ارادی، وقتی آنها در تعامل های اجتماعی با افراد دیگر قرار می گیرند، سر صحبت را باز نمی کنند، وقتی دیگران با آنها صحبت می کنند، متقابلا پاسخ نمی دهند، پس صحبت نکردن در تعامل های اجتماعی با کودکان یا بزرگسالان بسیار زیاد اتفاق می افتد. این کودکان در خانه و در حضور اعضای خانواده صحبت می کنند اما اغلب حتی در حضور دوستان نزدیک یا بستگان درجه دوم مثل پدربزرگ یا مادربزرگ یا مانند آنها صحبت نمی کنند.

 این اختلال اغلب با اضطراب اجتماعی زیادی همراه است و کودکان مبتلا به اختلال سکوت بیمارگون ارادی اغلب از صحبت کردن در مدرسه خودداری کرده که این امر به مشکلات تحصیلی فراوان منجر می شود، زیرا معلمان بیشتر اوقات نمی توانند مهارت هایی مثل خواندن را ارزیابی نمایند.

اختلال سکوت بیمارگون ارادی در کودکان

به نظر می رسد ویژگی های همراه سکوت بیمارگون ارادی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

کم رویی بسیار زیاد، ترس از خجالت زده شدن در جمع، انزوا و کناره گیری اجتماعی، وابستگی بیش از حد یا چسبندگی، صفات وسواسی، منفی گرایی، قشقرق یا لجبازی خفیف.

اگرچه کودکان مبتلا به این اختلال به صورت کلی مهارت های زبانی بهنجاری دارند، گاهی هم ممکن است اختلال ارتباطی داشته باشند (معمولا در کنار این اختلال، اضطراب هم وجود دارد). معمولا این کودکان تشخیص اختلال هراس اجتماعی را نیز کنار اختلال سکوت بیمارگون از خود نشان می دهند. سکوت بیمارگون ارادی، اختلال نسبتا نادری است و به نظر حدود 1% کودکان دچار این اختلال می شوند و این مورد در خردسالان بیش از بقیه دیده می شود.

سکوت بیمارگون ارادی معمولا قبل از 5 سالگی شروع می شود اما ممکن است تا ورود کودک به مدرسه که تعامل اجتماعی و تکالیف عملکردی مثل خواندن با صدای بلند افزایش می یابد مورد توجه والدین قرار نگیرد. به هر حال کودکان معمولا در برخی مراحل رشدی این سکوت را نشان می دهند و به صورت طبیعی آن را پشت سر می گذارند ولی گاهی مشکلات اضطرابی بعد از برطرف شدن سکوت ادامه می یابد. (باید به این نکته دقت کنیم که در فرآیند یادگیری و مراحل سنی سکوت کودک بسیار طبیعی می باشد پس به سرعت انگ و برچسب اختلال نزنیم.)

به نظر می رسد وقتی کودک نمی تواند رفتار مخرب خود را کنترل کند گاهی سکوت ارادی را جایگزین رفتار می کند (البته طبق برخی پژوهش ها کم رویی، اضطراب اجتماعی و انزوای اجتماعی والدین نقش مهمی در بروز این اختلال در کودکان دارد). علاوه بر این به نظر می رسد والدین کودکانی که مبتلا به سکوت بیمارگون ارادی هستند، حمایتگر افراطی، دل نگرانی وسواسی و کنترل کننده تر از والدین کودکانی هستند که اختلال های اضطرابی دیگری دارند.

اختلال سکوت بیمارگون ارادی در کودکان

به علت همپوشی قابل ملاحظه سکوت بیمارگون ارادی و اختلال اضطراب اجتماعی، ممکن است بین این اختلال ها عوامل ژنتیکی مشترکی وجود داشته باشد.

(باید به این نکته دقت کنیم که کودکان خانواده هایی که به کشور دیگری مهاجرت کرده اند و به زبان متفاوتی صحبت می کنند ممکن است به علت آشنایی ناکافی با زبان جدید از صحبت کردن خودداری کنند و در این مورد اختلالی مطرح نیست اما اگر فرد زبان جدید را به اندازه کافی می فهمد اما خودداری از صحبت کردن ادامه می یابد، ممکن است تشخیص سکوت بیمارگون ارادی مطرح شود.)

سکوت بیمارگون ارادی ممکن است موجب مشکلات اجتماعی شود چون کودکان به علت اضطراب شدید، از تعامل های اجتماعی دوجانبه با کودکان دیگر خودداری می کنند و با بزرگ شدن ممکن است انزوای اجتماعی بیشتری پیدا کنند و همچنین در مدرسه دچار مشکلات تحصیل می شوند، زیرا در مورد نیازهای تحصیلی یا شخصی با معلمان ارتباط برقرار نمی کنند (برای مثال تکالیف کلاس را درک نمی کنند، برای رفتن به دستشویی اجازه نمی گیرند.) و در نهایت نقص شدید در کارکرد تحصیلی و اجتماعی، از جمله مواردی است که این کودکان با آن مواجه می شوند.

چون سکوت بیمارگون ارادی خیلی اوقات با اختلالات دیگر، علائم مشابهی دارد، نیاز است حتما کودک توسط روانشناس متخصص کودک بررسی شود تا بتوانیم با بهترین راهکار به کودک کمک نماییم (برای مثال احتمال دارد افرادی که گرفتار اختلال طیف اوتیسم، اسکیزوفرنی یا اختلال روان پریشی دیگر یا ناتوانی هوشی شدید هستند مشکلاتی در ارتباط اجتماعی داشته باشند و قادر به صحبت کردن مناسب در موقعیت های اجتماعی نباشند.)

پس سکوت بیمارگون ارادی موقعی تشخیص داده می شود که کودک از توانایی قطعی صحبت کردن در برخی از موقعیت های اجتماعی مثل خانه برخوردار باشد و این اختلال همراه اختلال اصلی تر دیده نشود.

حال با توجه به اهمیت شناخت علائم این اختلال بهتر است نگاهی عمیق تر به ویژگی های این اختلال طبق DSM-5 داشته باشیم.

اختلال سکوت بیمارگون ارادی در کودکان

* ناتوانی مداوم فرد در صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی خاص که در آنها انتظار صحبت کردن وجود دارد (مثل مدرسه)، در حالی که در سایر موقعیت ها صحبت کردن برایش عادی است.

* این آشفتگی مزاحم پیشرفت تحصیلی یا شغلی یا ارتباط اجتماعی می شود.

* مدت این آشفتگی دست کم یک ماه می باشد (محدود به نخستین ماه ورود به مدرسه نیست).

* ناتوانی در صحبت کردن نباید ناشی از فقدان اطلاعات درباره زبان محاوره ای مورد نیاز برای موقعیت اجتماعی یا دشوار بودن آن باشد.

* برای این آشفتگی نمی توان برچسب یک اختلال ارتباطی (مثل اختلال تسلط بیانی با آغاز در کودکی) تبیین بهتری به دست داد و منحصرا طی دوره اختلال طیف اوتیسم، اسکیزوفرنی یا اختلال روان پریشی دیگر ظاهر نمی شود.

ذکر این نکته ضروری است که اختلالات روانپزشکی با هم، همبود دارند، پس بهتر است حتما با شناخت نشانه های بیان شده با متخصص روانشناسی مشورت کرده و از هرگونه برچسب گذاری جلوگیری کنیم. امید است با شناخت بهتر بتوانیم از سلامت ذهنی مناسب تری برخوردار گردیم و از آسیب های احتمالی پیشگیری کنیم، خصوصا هنگامی که بحث کودکان مطرح می شود نیاز است با دقت بیشتری تصمیم گیری نماییم.

 * کارشناس ارشد روانشناسی بالینی


ویدیو مرتبط :
کم حرفی کودک پاسخ دکتر کرمی در برنامه کانون مهر در شبکه جهانی ولایت

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

اختلال روانی قرن



 

اختلال روانی قرن

 

همه ما اضطراب را تجربه کرده‌ایم. بعضی رویدادهای زندگی به ما این باور را می‌دهند که در وضعیت خطرناکی هستیم و در این شرایط، اضطراب، واکنشی طبیعی است اما گاهی نیز بدون هیچ علتی دچار استرس می‌شویم و به اصطلاح دل‌مان شور می‌زند و انگارآرام و قرار نداریم. با دکتر سعید صدر، روان‌پزشک و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره همین موضوع گفتگو کرده‌ایم....

 


آقای دکتر! اضطراب چه تعریفی دارد؟

 

اضطراب اختلالی فراگیر، ناخوشایند و مبهم است که موجب می‌شود فرد نسبت به آینده احساس خطر كند و این حس را داشته باشد كه نیرویی درونی و ناخودآگاه به او مدام هشدار می‌دهد. از اضطراب به عنوان اختلال روانی قرن یاد می‌شود.

 

 

چه نتایجی به همراه دارد؟

 

فرد به اقداماتی دست می‌زند كه بتواند آن اضطراب را برطرف كند. اگر این اقدام «خودآگاه» باشد، فرد از مكانیسم‌های مقابله‌ای استفاده می‌كند و اگر «ناخودآگاه» باشد، فرد از «مكانیسم‌های دفاعی» كمك می‌گیرد.

 

 

مكانیسم‌های دفاعی هم جنبه خودآگاه دارند؟

 

خیر. مكانیسم‌های دفاعی، ناخودآگاه‌اند و از شایع‌ترین آنها می‌توان به «انكار» و «واپس‌زنی» اشاره کرد؛ مثلا اگر اتفاق بدی برای فردی رخ دهد (مثلا مرگ یکی از عزیزان)، اولین واكنش فرد، انكار واقعیت است: «نه، امكان ندارد!» و این «نه» موجب در امان ماندن از یك عارضه قبلی می‌شود و فرد پس از مدتی واقعیت را می‌پذیرد.

 


معمولا در چه شرایطی مضطرب می‌شویم؟


استرس و اضطراب کلماتی هستند که در زندگی روزمره، برای توصیف حالات و احساسات مختلفی استفاده می‌شوند: ‌هنگام سخنرانی در برابر جمع، امتحان، مشکلات مادی، تاخیر در یک قرار و... اما غالبا اضطراب هنگامی بروز می‌کند که شرایط استرس‌زا در زندگی وجود داشته باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که اضطراب در خانم‌ها، طبقات کم‌در‌آمد و میانسالان و سالخوردگان بیشتر است.

 


چه علایمی دارد؟

 

مجموعه‌ای از علایم بدنی، فکری و احساسی: تپش قلب، تنگی نفس، از دست دادن اشتها، تهوع، بی‌خوابی، تکرار ادرار، چهره برافروخته‌، تعرق، اختلال گفتار، بی‌قراری، سردرگمی، اختلال حافظه، حواس‌پرتی، از دست دادن کنترل، کم‌رویی، گوش‌به‌زنگی، عصبی شدن، بی‌طاقت شدن، نگرانی و دلواپسی.

 


به طور میانگین چند درصد افراد جامعه دچار انواع اختلالات اضطرابی هستند؟

 

اختلالات اضطرابی از شایع‌ترین طبقات اختلالات روانی است و به طور متوسط 5 تا 8 درصد افراد دچار نوعی از اختلالات اضطرابی هستند. در عین حال، زنان با شیوع 30/5 درصد در مقایسه با مردان بیشتر ممکن است دچار یک اختلال اضطرابی شوند.

 

اختلال روانی قرن

 

چرا در زنان شایع‌‌تر است؟

 

زنان به دلیل نقش تعیین‌كننده‌ای كه به عنوان مادر و همسر ایفا می‌كنند، بیش از مردان دچار اضطراب می‌شوند. البته فعالیت خارج از منزل در زنان شاغل، اضطراب مضاعفی به دنبال دارد و از دیدگاه فیزیولوژیكی نیز، وجود هورمون‌های «استروژن» و «پروژسترون» در ایجاد اضطراب زنان موثر است. در عین حال، این موضوع تا جایی پپش می‌رود که خانم‌ها بدون دلیل مشخصی همواره اضطراب دارند و این اضطراب به درمان نیاز دارد و به تأخیر انداختن درمان،عوارضی در بردارد.



چه عوارضی؟

 

اضطراب اگر درمان نشود، مزمن می‌شود و موجب اختلال در عملكرد فرد و کاهش عملكرد روزانه او می‌شود. اگر فردمضطرب، دانش‌آموز است، اضطراب موجب افت تحصیلی او می‌شود؛ اگر كارمند است، موجب كاهش كارایی وی می‌شود و اگر خانه‌دار است، تمرکزش را در انجام کارها از دست می‌دهد و به تدریج دچار افسردگی می‌شود و بر مشكلات و اختلالات روانی او افزوده می‌شود.

 


اضطراب قابل درمان است؟

 

بله، به دو صورت: درمان دارویی و روان‌درمانی که به‌صورت هم‌زمان انجام می‌شود.

 


خانواده و اطرافیان فرد مضطرب چه نقشی در رفع اضطراب وی دارند؟

 

مهم‌ترین آدم، خود فرد است که باید به خودش کمک کند. شخصی كه دچار اضطراب است، می‌تواند با مراجعه به یك روان‌شناس و مطرح كردن مشكل خود، سعی در برطرف كردن مشکل خود نماید. البته واضح است كه تغذیه مناسب، فراهم كردن یك محیط آرام و ورزش می‌تواند سبب كاهش اضطراب شود. از طرفی فرد مضطرب باید تحت حمایت خانواده و جامعه قرار گیرد و شرایط محیطی را اصلاح کند.

 

 

در مواقع اضطراب بهتر است چه عکس‌العملی نشان بدهیم؟

 

باید از قدرت خلاق ذهن ناهوشیار خود برای تغییر دادن خویش استفاده کنید و با استفاده از تصویرسازی، تصویرذهنی خود را تغییر دهید تا به جای ترس، احساس اطمینان و قوت قلب بر شما حاکم شود. در عین حال، از تفکر مثبت و واقع‌بینانه برای دیدن خود، موقعیت دوروبر خود کمک بگیرید؛ یعنی آنچه را که دوست دارید وجود داشته باشد، در ذهن خود تصویرسازی کنید و به گونه‌ای رفتار کنید که گویا شخصیتی که می‌خواهید، هستید. اگر هم اضطراب‌تان بی‌مورد است، خود را به کار دیگری سرگرم کنید تا حواس‌تان پرت شود و کمتر فرصت منفی فکر کردن داشته باشید. چند مرتبه ورزش کردن در طول هفته هم موجب کاهش استرس‌های روزمره می‌شود. شاید باورش برای‌تان سخت باشد اما تنفس صحیح هم از راهکارهای موثر در کاهش اضطراب است.

منبع :سلامت