چگونه با کودک مبتلا به لکنت زبان، ارتباط برقرار کنید

 

"ل" مثل لکنت
چطور با یکی از اعضای خانواده که دچار لکنت است ارتباط برقرار کنیم؟
به خاطر داشته باشید که اگر زمان حرف زدن با کودک یا بزرگسالی که دچار لکنت است احساس ناراحتی کنید، این احساس منفی به طرف مقابل هم القا می شود. البته بروز لکنت عمدتا در کودکان مشاهده می شود و شاید به جرات بتوان گفت که حدود یک درصد از افراد در جامعه ممکن است در بزرگسالی دچار لکنت باشند اما در کل هستند خانواده هایی که درگیر این مساله بوده و لذا...........
لکنت یک اختلال در جریان روانی گفتار فرد می باشد . اینکه علت واقعی و معین لکنت چیست، موضوعی است که هنوز به طور کامل کشف نشده اما تحقیقات دانشمندان نظریات متفاوتی را در این زمینه ارائه کرده است. آنچه روشن است اینکه علتهای متفاوتی سبب لکنت در افراد مختلف می شود. اما اینکه مهمترین علت چیست جای سۆال است.
حدود 55 میلیون نفر از مردم دنیا ، بزرگسال یا کودک دارای لکنت می باشند که این تعداد حدوداً 1% از جمعیت مردم در کشورهای مختلف جهان راتشکیل داده است. طبق آخرین برآورد در ایران احتمالاً این جمعیت حدود نیم میلیون می باشد. پس خود این آمار نشان می دهد که ضروری است همه ما طرز برخورد با یک فرد مبتلا به لکنت را بیاموزیم به خصوص اگر این فرد یکی از اعضای خانواده یا نزدیکان ما باشد.
به خاطر داشته باشید که اگر زمان حرف زدن با کودک یا بزرگسالی که دچار لکنت است احساس ناراحتی کنید، این احساس منفی به طرف مقابل هم القا می شود.
البته بروز لکنت عمدتا در کودکان مشاهده می شود و شاید به جرات بتوان گفت که حدود یک درصد از افراد در جامعه ممکن است در بزرگسالی دچار لکنت باشند اما در کل هستند خانواده هایی که درگیر این مساله بوده و لذا برای مواجهه با این شرایط باید اموزش ببینند. خصوصا که که طرز رفتار خانواده با این دست افراد خصوصا کودکان، در شکل گیری اعتماد به نفس آنها در آینده و همچنین میزان و نحوه تعامل اجتماعی شان بسیار موثر و تاثیرگذار است.
چرا که لکنت زبان ممکن است باعث شرمساری فرد در تعاملات اجتماعی گردد که این خود به نوعی به حس تنها بودن و عدم تمایل به شرکت در هر گونه فعالیت و مشارکتی که لازم باشد این افراد صحبت کنند، دامن زند. لذا کمک کردن به این دست کودکان و حتی بزرگسالان(برای اینکه احساس امنیت و اسودگی کنند) بسیار حایز اهمیت است.
 در ادامه به یک سری نکات اشاره می شود که به شما کمک می کند که چگونه با کودک مبتلا به لکنت زبان خود، ارتباط برقرار کنید:
لکنت زبان را بفهمید و درک کنید: لکنت زبان یک اختلال در گفتار و تکلم است که صحبت کردن فرد را در بخشهای متفاوتی مثل ابتدا، وسط یا در بازه های مختلفی در طی مکالمه را با خلل مواجه می کند. این مشکل می تواند با یک سری حرکات چهره مانند لرزیدن لبها و فک، پرش های سریع چشم و یا دیگر حرکات که جزیی از تلاش برای حرف زدن هستند توام گردد.
هر چند لکنت دلایل و عوامل رشدی، ژنتیکی و عصب شناختی دارد با این حال مکانیسم دقیق آن هنوز شناخته شده نیست.
برخی موقعیتها و شرایط می تواند لکنت را بدتر کند از جمله در جمع بودن، صحبت کردن در برابر دیگران، با تلاش حرف زدن و ..
اگر زمان حرف زدن با کودک یا بزرگسالی که دچار لکنت است احساس ناراحتی کنید، این احساس منفی به طرف مقابل هم القا می شود
با شخصی که لکنت دارد به طور طبیعی صحبت کنید: به جز کسانی که دارای مشکلات شنوایی هستند، نیازی نیست که هنگام صحبت کردن با این دست افراد صدای خود را بالا ببرید و یا سرعت حرف زدن خود را کم کنید.
تماس چشمی تان را به طور طبیعی حفظ کنید. نیازی نیست که به چهره فرد مبتلا به لکنت زل بزنید و یا از نگاه کردن به او طفره بروید.
 تصور نکنید که شخص لکنت دار خجالتی، عصبی یا ناتوان است: توانایی های روحی این افراد می تواند در حد عالی باشد. به طور غیر طبیعی خوب و مهربان نباشید، بلکه خودتان باشید.
 آرام باشید: هر قدر آرام تر و خونسردتر باشید شخص لکنت دار در بیان احساسات و حرفهایش آرام تر و راحت تر خواهد بود.
با دقت گوش دهید: بر روی موضوع تمرکز کنید نه به نحوه ابراز و انتقال پیام. اطمینان کسب کنید که زبان بدن تان علاقه شما را به شنیدن حرفهای او بازتاب می دهد .
 از تکنیکهای گوش دادن فعال استفاده کنید: تا  در آن شخص لکنت دار با علاقمندی و قضاوت نکردن شما به تداوم حرف زدن تشویق شود. دیده شده که افراد مبتلا به لکنت وقتی با خودشان، با اسباب بازی هایشان(البته در کودکان) با گل و گیاهان و .. صحبت می کنند بدون لکنت حرف می زنند شاید دلیل این مساله در قضاوت نکردن مخاطب است.
صبور باشید: اگر عادت دارید که وسط حرف بپرید و یا مهارت گوش دادن تان خوب نیست ممکن است وسوسه شوید که زودتر وسط حرف فرد لکنت دار بیابید و حرفش را قطع کنید یا مجبور به اتمام کلامش کنید. این کار نه تنها مودبانه نیست بلکه این تصور را که اطرافیان تمایل به شنیدن حرفهای آنها ندارند، در لکنت دارها تقویت می کند.
 سعی نکنید انها را هول کنید و یا جملاتشان را تکمیل کنید: این علامت بی حوصلگی شماست. همچنین ممکن است گرفتار پیش داوری شوید و به غلط آنچه را که او می خواهد بگوید حدس بزنید.
 اگر متوجه حرفهای او نشدید دوباره بحث کنید: احساس خجالت یا عدم اطمینان باعث بهتر شدن جریان تعامل نخواهد شد. از اینکه از او بخواهید بخشهایی را دوباره تکرارکند احساس ناراحتی نکنید. حتی می توانید درباره موضوع لکنت با او حرف بزنید و حتی سعی کنید بحث را با متانت و هوش اداره کنید. بیشتر این افراد از این بحث استقبال خواهند کرد و ان را شانسی برای ابراز احساسات خود به طور راحت و صریح می دانند.
 به روش حمایتی با کودک لکنت دار حرف بزنید: بیشتر کسانی که از لکنت رنج می برند کودکان هستند. به همان دقت و ظرافتی که با یک جوان یا بزرگسال لکنت دار حرف می زنید با این دست کودکان هم باید حرف زد تا به آنها کمک کنید تا بفهمد مورد علاقه هستند و تسلی بخش شان باشید.
 کودک را در حرف زدن هل نکنید: وقت بگذارید و حرفهای او را با دقت بشنوید و هرگز جملاتش را کامل نکنید. از سرزنش کردن و یا منفی جلوه دادن این ویژگی در کودک پرهیز کنید. هر قدر محیط خانواده حمایتی تر باشد همان اندازه کودک اعتماد و تمرکز لازم برای پیشرفت در تمام مهارتها و نه فقط صحبت کردن را پیدا خواهد کرد. با کودکتان درباره مشکلاتش صادق باشید و با و در مورد مشکلش حرف بزنید تا متوجه باشد که دارای هر مشکلی هم که باشد او را دوست دارید.

 منبع:tebyan.net

ویدیو مرتبط :
زبان بدن - ارتباط برقرار کردن بوسیله ی دست ها

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ارتباط مصرف داروهای ضدافسردگی در بارداری و کودک مبتلا به اوتیسم

سن مادر و افسردگی با توسعه اوتیسم در کودکان در ارتباط است

 

مصرف داروهای ضدافسردگی در بارداری و افزایش خطر ابتلای کودک به اوتیسم

محققان دانشگاه مونترال در پژوهش جدید خود دریافتند که استفاده از داروهای ضد افسردگی در دوران بارداری، خطر ابتلای کودک به بیماری اوتیسم را افزایش می‌دهد.

پروفسور آنیک برارد از دانشگاه مونترال اظهار کرد: استفاده از داروهای ضد افسردگی در دوران بارداری تا حد زیادی خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهد. پروفسور برارد که کارشناس مشهور بین‌المللی در زمینه‌های ایمنی دارویی در دوران بارداری است، پس از بررسی داده‌های 145 هزار و 456 زن باردار به این نتیجه‌گیری رسید.

 

وی افزود: علل مختلف اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما مطالعات نشان داده است که هم عوامل ژنتیکی و هم محیط زیست می‌توانند در این بیماری دخیل باشند. پژوهش جدید نشان داده است که مصرف داروهای ضد افسردگی در طول سه ماهه دوم یا سوم بارداری، خطر ابتلای کودک به اوتیسم تا سن 7 سالگی را تقریبا دوبرابر می‌کند، به خصوص اگر مادر از بازدارنده‌های بازجذب سروتونین که اغلب با مخفف SSRI شناخته شده‌اند، استفاده کند.

برارد و همکارانش با داده‌هایی از پژوهش گروه بارداری ایالت کبک کانادا و بررسی 145 هزار و 456 کودک بین زمان لقاح تا ده سالگی، شروع به کار کردند. علاوه بر اطلاعاتی که در مورد استفاده مادران از داروهای ضد افسردگی و تشخیص نهایی مبنی بر ابتلای کودک به اوتیسم وجود داشت، این داده‌ها شامل جزئیات زیادی بود که این گروه را قادر به درک تاثیر خاصی از داروهای ضد افسردگی می‌کرد.

 

برخی از مردم به صورت ژنتیکی مستعد اوتیسم هستند. همچنین سن مادر و افسردگی نیز با توسعه اوتیسم در کودکان در ارتباط است. لازم به ذکر است که عوامل اجتماعی و اقتصادی مانند فقر نیز در بروز این بیماری دخیل هستند.

 

این یافته‌ها بسیار مهم هستند؛ چرا که شش تا ده درصد از زنان باردار در حال درمان افسردگی با داروهای ضدافسردگی هستند. در پژوهش کنونی، 1054 کودک با میانگین سنی 4.5 سال (0.72 درصد) مبتلا به اوتیسم بودند. علاوه بر این، شیوع اوتیسم در میان کودکان از چهار مورد در 10 هزار کودک در سال 1966 به 100 مورد در 10 هزار کودک افزایش یافته بود.

سازمان بهداشت جهانی نشان می‌دهد که تا سال 2020، افسردگی دومین علت مرگ‌ومیر جهان خواهد شد. به همین دلیل محققان بر این باورند که تجویز داروهای ضد افسردگی‌، مخصوصا در دوران بارداری همچنان ادامه خواهد داشت. آنها معتقدند که با توجه به استفاده گسترده از این داروها، آشکارسازی نتایج آن‌ها یک اولویت بهداشت عمومی است.
یافته‌های این پژوهش در JAMA Pediatrics منتشر شد.
منبع : isna.ir