چرا نباید کودکان را با هم مقایسه کرد

مقایسه کودکان با هم اعتمادبه‌نفس آنها را به شدت خدشه‌دار  می کند

 

 برای اینکه فرزندانتان را با کودکان دیگر مقایسه نکنید، دلایل زیادی وجود دارد. این مقایسه چه با خواهر و برادرهای او باشد و چه با بچه یکی از آشنایان، قرار دادن فرزندتان در معرض اینگونه مقایسات، اعتمادبه‌نفس آنها را به شدت خدشه‌دار کرده و باعث می‌شود احساس حقارت کنند. باوجود این، بسیاری از والدین وقتی می‌بینند فرزندشان به خوبی بچه‌های دیگر نیست، دست به این مقایسه‌ها می‌زنند. در زیر به دلایل مهمی اشاره می‌کنیم که به شما نشان می‌دهد چرا نباید فرزندتان را با دیگران مقایسه کنید.

۱. هر کودکی متفاوت است. هر کودک یک فرد خاص است و استعدادها و توانایی‌های خاص خودش را دارد. چه اهمیتی دارد که یک کودک در موسیقی استعداد دارد و دیگری ندارد؟ آن کودک ممکن است در ورزش استعدادی فوق‌العاده داشته باشد یا عاشق کتاب خواندن باشد. هیچکدام از این استعدادها بهتر از دیگری نیست، همانطور که هیچ بچه‌ای از بچه‌ای دیگر برتر نیست. به هیچ عنوان نباید طوری رفتار کنید که احساس کنند باید سعی کنند شبیه دیگران باشند.

۲. مقایسه کودکان ، بر اعتمادبه‌نفس آنها اثر می‌گذارد. یکی از مهمترین دلایلی که نباید فرزندتان را با بچه‌های دیگر مقایسه کنید این است که بر اعتمادبه‌نفس آنها اثر منفی خواهد گذاشت. آیا دوست دارید خودتان را مدام با دیگران مقایسه کنند؟ بیشتر مشکلات مربوط به ضعف اعتمادبه‌نفس در کودکی ریشه دارد، بنابراین کاری نکنید که آنها احساس کنند از دیگران پایین‌تر هستند.

۳. مقایسه کودکان با هم باعث خشم کودک می شود. مقایسات مستقیم باعث عصبانی شدن بچه‌ها می‌شود. وقتی برایشان مشخص می‌شود که به اندازه کافی خوب نیستند، نه تنها حس تلخی و ناراحتی نسبت به شما پیدا می‌کنند بلکه نسبت به آن خواهر و برادر و یا دوست هم همین حس ناراحتی و عصبانیت در آنها ایجاد می‌شود. آیا واقعاً می‌خواهید بین بچه‌هایتان خصومت ایجاد کنید؟ مطمئناً نه. پس از مقایسه کردن آنها با همدیگر خودداری کنید، حتی اگر تصور کنید متوجه آن نمی‌شوند، چون ممکن است کسی به اطلاع آنها برساند.

۴.با مقایسه کردن  فرزندتان را برای شکست آماده می کنید .  فرزندتان به مرور زمان این پیام را که به اندازه کافی خوب نیستند جذب کرده و کم‌کم آن را باور می‌کنند. اگر قرار نیست موفق شوید اصلاً چرا باید چیزی را امتحان کنید؟ و این دقیقاً همان اتفاقی است که می‌افتد.  با این روش فرزندتان را فقط برای شکست آماده می‌کنید. 

۵. مقایسه کردن کودک با هم در ذهن آنها ماندگار میشود. شاید تعجب کنید وقتی بفهمید که خاطرات این مقایسات تا چه مدت می‌تواند در ذهن فرزندتان بماند. مدت زمانی طولانی بعد از آخرین باری که به خاطر می‌آورید به فرزندتان گفته باشید، «چرا تو نمی‌تونی مثل برادرت باشی؟»، فرزندتان به خاطر خواهد داشت که چقدر احساس حقارت کرده است. این پیام خیلی زود در آنها ماندگار میشود، حتی اگر واقعاً در آن لحظه منظور خاصی نداشته باشید.

 

مقایسه کردن فرزندتان با دیگران تصویری منفی از خودشان به آنها می‌دهد.

 
۶. مقایسه کودکان باعث خود خواهی آنها می شود . برعکس این مقایسات هم همینطور است. عاقلانه است که فرزندتان را به طریق مثبت هم با دیگران مقایسه نکنید. دوست دارید فرزندتان طوری بزرگ شود که تصور کند از بقیه آدمها برتر است؟ تحسین کردن بچه‌ها کار خوبی است اما باید مراقب باشید که به طور مداوم به آنها نگویید که از بقیه بچه‌ها بهتر و بالاتر هستند. اگر بخواهید آنها را خودخواه و متکبر بار بیاورید هیچ لطفی در حقشان نکرده‌اید.

 

۷. با سرعت خودشان رشد می‌کنند. دوران کودکی مسابقه‌ای برای اول شدن نیست. بچه‌ها با سرعت خودشان رشد می‌کنند. اما بیشتر اوقات والدین وقتی می‌بینند که فرزندشان در همان سن فرزند دوستشان راه می‌افتد یا به زبان می‌افتد، نگران می‌شوند. هیچ برنامه زمانی برای رشد کودکان وجود ندارد، به همین دلیل هیچ جای نگرانی نیست. مطمئن باشید که به زمان خودشان رشد خواهند کرد.

مقایسه کردن فرزندتان با دیگران تصویری منفی از خودشان به آنها می‌دهد.

پدر یا مادر بودن یک مسابقه نیست و لازم نیست به بقیه والدین نشان دهید که فرزندتان چقدر بهتر از بقیه است یا نگران باشید که بقیه بچه‌ها بهتر از بچه شما هستند. فقط باید با محبت آنها را تشویق کنید که خودشان را باور داشته باشند و کمکشان کنید که توانایی‌های خودشان را کشف کنند.

شما چطور؟ آیا والدینتان در کودکی شما را با کودکان دیگر مقایسه می‌کرده‌اند؟ اگر اینطور است، فکر می‌کنید این مقایسه‌ها چه تاثیری بر شخصیت شما داشته است؟

 

منبع:mardoman.net

ویدیو مرتبط :
مقایسه رفتار کودکان ثروتمند و کودکان فقیر

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

کودکان را با هم مقایسه نکنید

 

 

 

درمورد بایدهای تربیتی به کودک باید به چند نکته توجه داشت. احترام گذاشتن به کودک به معنای پذیرفتن گفتار صحیح، مشورت گرفتن از او درحد توان ذهنی، نظرخواهی واحترام به فکر و نظر کودک و صحبت کردن با کودک با لحن مودبانه از نکات مثبت بایدهای تربیتی است.

 

همچنین مسئولیت دادن به کودک مناسب با توان ذهنی و بدنی وی از برنامه های خانواده است. کارهای شخصی که کودک توان انجام آن را دارد نباید توسط والدین انجام شود و باید اجازه دهند که خود کودک به انجام آنها مبادرت ورزد حتی اگر ناقص انجام دهد. بعد از اینکه امور توسط خود کودک انجام شد باید به تایید و تشویق والدین برسد.

 

والدین باید نکات مثبت فرزند اعم از رفتار، گفتار و تحصیل را تکرار کنند و از تاکید بر جنبه های منفی کودک به شدت پرهیز کنند. چرا که تکرار نکات مثبت باعث رشد اعتماد به نفس وی و ایجاد رابطه عمیق عاطفی و همچنین اعتمادسازی بین والدین و فرزند خواهد شد.

 

فرزندان ما همه با هم متفاوت هستند و والدین باید به این مهم توجه کنند که توانمندی، استعدادها، یادگیری ها و رفتار کودکان با هم متفاوت است.

 

فرض کنید در باغچه منزل شما هم درخت سیب وجود دارد و هم درخت گلابی، هر دو درخت نیاز به نور، آب، زمین خوب و کود دارند اما در نهایت میوه ای که به دست می آید با هم متفاوت است. بنابراین فرزندان ما نیاز به توجه. مراقبت و عدم تبعیض دارند اما در نهایت هر فرزندی با توجه به نیاز رفتار خاص خود را دارد.

 

کریمی افشار روانشناس محبت کردن به کودکان را از مهم ترین بایدهای تربیتی دانست و اضافه کرد: محبت باید بدون افراط و تفریط، به موقع، به جا و به اندازه باشد.

 

محبت به معنای برآوردن نیازهای مادی فرزند نیست بلکه به معنای درک احتیاجات روانی فرزند و توجه به بهداشت روان کودک است.

 

وی از ایجاد امنیت روانی به عنوان یکی دیگر از بایدهای تربیتی نام برد و تصریح کرد: کودک باید احساس کند والدین عمیقا وی را دوست دارند. همیشه از او حمایت می کنند و هرگز او را ترک نمی کنند. والدین باید از گفتن جملاتی مانند «من دیگر تو را دوست ندارم.» اگر اذیت کنی می گذارم می روم» و «من به خاطر تو با پدر یا مادرت زندگی می کنم» پرهیز کنند زیرا رفتار کودک را به مخاطره می اندازد.

 

والدین باید از پنجره نگاه کودک به موضوعات و مسایل نگاه کنند. چرا که کودک نمی تواند مثل والدین فکر کند و موضوعات را درک کند زیرا او تجربه والدین، قدرت فکر و قدرت تمیز آنها را ندارد. درنتیجه خانواده بهتر است برای درک صحیح رفتار کودک خودشان را ازنظر سنی و تجربه پایین آورده و درجایگاه کودک تصور کنند نه اینکه بخواهند کودک را وارد دنیای خودشان کنند.

 

از دیگر بایدهای تربیتی که لازم است والدین به آن توجه داشته باشند، قاطعیت در گفتار آنها و یکی شدن پدر ومادر در تربیت فرزند است. کریمی افشار در مورد این نکته اظهار داشت: قاطعیت درگفتار به این معناست که والدین درارتباط با تربیت فرزندشان حرف یکدیگر را نقض نکنند. با هم درگفتار و رفتار اتحاد داشته باشند و به احترام یکدیگر احترام بگذارند و جلوی فرزندان به ایراد گرفتن از هم نپردازند بلکه صحبت های انتقادی و تذکرات را برای مذاکرات دو نفره نگذارند.

 

این مدرس دانشگاه نبایدهای تربیتی کودکان را این چنین توضیح داد: والدین نباید فرزند را درهیچ شرایطی با فرزند دیگر خود یا فرزندان دوستان و آشنایان مقایسه کنند. مقایسه کردن سم روان است که باعث ریزش اعتماد به نفس کودک می شود و بین والدی که کودک را مقایسه می کند و کودک مقایسه شونده شکاف عاطفی پیش می آید و حسادت کودک تحریک شده و کودک درمقابل فردی که با او مقایسه شده احساس حقارت و کوچکی می کند.

 

کریمی افشار درپایان خاطرنشان کرد: والدین نباید کودک را تحقیر و سرزنش کنند حتی برای اشتباهات و خطاهای او. بلکه باید ملایم و با لحن درست به او تذکر دهند. اشتباهات کودک نباید به رخ او کشیده شود و از تکرار اشتباهات برای کودک باید پرهیز شود. نباید از کودک انتظار بیش از حد داشت. چرا که هر کودکی توانمندی خاصی را دارد. همانطور که اثر انگشت دو فرزند با هم متفاوت است. سلول های مغز و پیچیدگی های مغز او هم با فرزند دیگر ما متفاوت خواهد بود. بنابراین نباید انتظار داشته باشیم که کودکان ما مثل هم باشند و یا بیشتر از توانشان خود را نشان بدهند.

منبع:روزنامه کیهان