نکاتی در رابطه باجویدن ناخن در کودکان

 

جویدن ناخن نوعی تیک است که بیانگر نوعی از آسیب روانشناختی است. این آسیب می تواند درجات مختلفی داشته باشد، معمولا شدت این آسیب کم و ناچیز ولی در بعضی موارد قابل توجه و نیازمند درمان است.
 
آسیب های جسمی:
جویدن ناخن می تواند باعث عوارض موضعی شود که محدود به زخم های سطحی هستند و احتمال بروز عفونت را افزایش می دهند و می توانند موجب درماتیت تحریکی و یا عفونت شدید و تورم بند آخر انگشت شوند. برای درمان این عارضه ها لازم است تا ازپزشک متخصص اطفال و یا متخصص پوست کمک بگیرید. مهمترین ریسکی که وجود دارد تغییر شکل ناخن است به طوری که ناخن به شکل ناقص، بسیار نازک یا بسیار ضخیم و به طور کلی بدشکل رشد می کند. اگر این تیک درمان نشود و به شکل مزمن درآید ناخن ها برای همیشه تغییر شکل می دهند.
 
درمان های  بازدارنده و کارآمد :
شیوه های مستقیم، کارآمدتر هستند. با کودک حرف بزنید و به دلایل و انگیزه هایش گوش کنید و سعی کنید به او بفهمانید که چرا نباید ناخن هایش را بجود و این کار را بدون وسواس و با صبر زیاد انجام دهید. ناخن جویدن عادتی است که اگر به وجود بیاید، زمان زیادی لازم است تا آن را از بین ببرید حتی ممکن است به چند سال نیاز باشد. اگر نمیتوانید به تنهایی این کار را انجام دهید بهتر است از یک روانشناس کمک بگیرید.

 چه زمانی باید از روانشناس کمک گرفت :
برای تصمیم گیری درباره ی اینکه آیا به مداخله ی روانشناس نیاز هست یا خیر لازم است تا رفتار و خصوصیات کودک را  مورد توجه قرار دهید. بهتر است عملکرد کودک را در مدرسه و محیط های دیگر زیر نظر بگیرید. همچنین به حساسیت های کودک، تیک های دیگر که ممکن است داشته باشد و به نوعی با ناخن جویدن مرتبط باشد و یا جایگزین آن باشند توجه کنید.

 آیا به درمان دارویی نیازی هست :
بهتر است به جای استفاده از درمان های دارویی و سنتی از قبیل استفاده از فلفل و یا مواد تلخ با کودک حرف بزنید.به  کودک در مورد اهمیت تصویری که هر فرد از خودش دارد توضیح دهید. با او درمورد آسیب های کوتاه مدت مانند تحریک و عفونت و آسیب های بلند مدت مانند تغییر شکل ناخن حرف بزنید. در مورد اهمیت دست های هر فرد در روابط با دیگران بگویید و اینکه بردن انگشتها در دهان و بعد از آن با دیگران دست دادن به هیچ وجه زیبا نیست. به او یادآور شوید که دیگران دوست ندارند ناخن های آسیب دیده و تغییر شکل داده را ببینند. در آخر به یاد داشته باشید که به جای استفاده از داروها و روش های غیر مستقیم بهتر است وقت بیشتری را به حرف زدن و قانع کردن کودک اختصاص دهید.

منبع:ninisite.com

ویدیو مرتبط :
نکاتی درباره ی کودکان دوزبانه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

رابطه تنبیه بدنی و ضریب هوشی کودکان

 

 

والدین همواره آرزوی داشتن فرزندانی باهوش دارند اما تحقیقات نشان می‌دهد تنبیه بدنی حتی از نوع خفیف باعث کاهش ضریب هوشی در کودکان می‌شود.

 

 

براساس تحقیقات روی ۸۰۶ کودک در سنین ۲ تا ۴ و ۷۰۴ کودک ۵ تا ۹ ساله نشان داده شده است کودکان ۲ تا ۴ ساله‌ای که یکبار تنبیه شده بودند از کودکانی که اصلاً تنبیه نشده بودند امتیاز هوشی پنج برابر پائین‌تری داشتند و کودکان بین ۵ تا ۹ سال که به همین‌گونه تنبیه خفیفی داشتند امتیاز هوشی ۸/۲ برابر کمتر از سایر کودکان تنبیه نشده داشتند.

 

 

بنابراین هرچه والدین تنبیه بیشتری انجام دهند رشد و پرورش روان و مغزی کودک کندتر می‌شود و تنبیه به میزان بسیار اندک تأثیری منفی بر ضریب هوشی کودکان می‌گذارد.

 

 

تنبیه بدنی استرس بزرگی به کودک بخصوص آن دسته از کودکانی که دو تا سه بار در هفته تنبیه می‌شوند وارد می‌کند. پس از آن‌ استرس ناشی از تنبیه بدنی باعث شدت یافتن علائم پس از آسیب می‌شود. از سوی دیگر متخصصان معتقدند تنبیه بدنی باعث افزایش خشونت‌ در کودکان می‌شود.

 

تحقیقاتی بر گروهی از خانواده‌های شکننده به عنوان مثال (کسانی که در شرایط فرهنگی و یا مالی بدی زندگی می‌کنند، آنان که دارای تنها یک والد هستند، والدینی که مشغولیاتی بسیار داشته و کودکانی که در شرایط مناسبی رشد نمی‌کنند.) به این نتیجه رسیده‌اند کودکان در معرض تنبیهات بدنی به خصوص اگر تنبیهات بیشتر از دوبار در ماه انجام شده باشد، معمولاً کودکانی هستند که رفتاری خشن داشته و در سال‌های آتی زندگی خود، دارای رفتاری خشک، خشن، مخرب و مستعد جدال خواهند بود. این نتیجه نظریه‌های روانشناسان و پزشکان متخصص را ثابت می‌کند.

 

 

همچنین کودکانی که در سنین بسیار پائین تحت تنبیه بدنی قرار گرفته‌اند هنگام آغاز دوره تحصیل به دانش‌آموزان مشکل‌آفرین در مدرسه تبدیل می‌شوند. بنابراین تنبیه بدنی هرگز نمی‌تواند در رشد و شکوفایی کودک مؤثر باشد.

 

 

خشونت فیزیکی راه‌حل مناسبی برای برقراری نظم و احترام به قوانین نیست.

 

راه‌های متفاوت دیگری برای تنبیه و تربیت کودک وجود دارند بطور مثال تنها گذاشتن او در اتاق‌اش و یا گوشه‌ای از خانه‌، بی‌توجهی به بهانه‌گیری‌های بی‌دلیل او و بسیاری راهکارهای دیگر می‌تواند به سناریوی خشونت‌ والدین و ابراز آن به طور فیزیکی به کودک، پایان دهد. برای یافتن راه‌حل مناسب سومین اقدام شناخت خود و سپس شناخت کودک است. تا از این راه از موقعیتی که در انتها به بحث، عصبانیت و حتی خشونت‌های لفظی و شاید فیزیکی ختم می‌شود هر چه کوتاه‌تر و سریعتر خارج شد.