نشانه‌های آستیگمات بودن چشم کودک

آستیگماتیسم در کودکان زیر سه سال مشکل جدی برای بینایی ایجاد نمی‌کند

 

تا به حال دو بار اتفاق افتاده بود که وقتی نوه 5/1 ساله‌اش را با شوق و ذوق بسیار در آغوش می‌گرفت کودک با بی‌قراری و کلافگی خواسته بود از بغلش بیرون بیاید، بخصوص همان دو باری که لباس سفیدش را که با دایره‌های تیره متحد‌الشکل منقش شده بود، به تن داشت. گویا عاملی آزار‌دهنده در مادربزرگ مهربان وجود داشت که کودک را بی‌قرار می‌کرد.

توجه و دقت مادربزرگ و ریشه‌یابی علت نا‌آرامی عجیب کودک نشان داد چشمان این پسر 5/1 ساله بشدت مبتلا به آستیگماتیسم است؛ عارضه‌ای که با نگاه کردن به خطوط دوار و نزدیک به همی که روی لباس مادربزرگش وجود داشت او را کلافه می‌کرد و گریه و بی‌قراری‌اش نیز ناشی از همین حس ناخوشایند بود.

این اتفاق موید آن است که آستیگماتیسم یا اختلاف در قدرت انکساری چشم در محور‌های مختلف در نوزادان و کودکان بسیار کوچک نیز اتفاق می‌افتد. البته آستیگماتیسم عارضه پیچیده‌ای نیست، بلکه یکی از عیوب انکساری مهم و شایع در کودکان محسوب می‌شود که به تجویزعینک برای کودک نیز ختم می‌شود.

دکتر میرزاجانی، با تاکید بر این که برای آستیگماتیسم‌های کمتر از یک دیوپتری (واحد اندازه‌گیری برای توان عدسی چشم است) در کودکان لازم نیست درمانی صورت بگیرد و عینک تجویز شود، می‌گوید: آستیگماتیسم‌های بیشتر از یک شماره، مهم تلقی می‌شوند و بیش از دو شماره نیز نه‌تنها موجب تاری قابل توجه دید می‌شوند، بلکه در صورت استفاده نکردن از عینک زمینه ابتلا به تنبلی چشم را فراهم می‌کند که ممکن است یکطرفه یعنی فقط در یک چشم یا دو‌طرفه یعنی در هر دو چشم باشد.

ایشان می‌افزاید: مهم ترین علت آستیگماتیسم در کودکان، اختلاف قدرت انکساری قرنیه کودک در دو محور مختلف است که درمان آن فقط با عینک انجام می‌شود. در واقع هدف از تجویز عینک مناسب، فراهم کردن یک دید واضح برای کودک است که بر این اساس، کودک باید در همه ساعات بیداری، عینک را به چشم داشته باشد.

نشانه‌های آستیگمات بودن چشم کودک
والدین باید توجه داشته باشند کودکانی که چشمان آستیگمات دارند ممکن است برای دید بهتر، چشم‌های خود را تنگ کنند، آب ریزش داشته باشند یا در نور آفتاب بیشتر از معمول به نور حساسیت نشان دهند و در واقع نور ترسی داشته باشند.

این متخصص بینایی‌شناسی تاکید می‌کند: البته ممکن است آستیگماتیسم کودک کاملا بدون علامت نیز باشد‌. با این حال والدین باید بروز نشانه‌هایی چون تنگ کردن شکاف پلکی برای دیدن یا نزدیک کردن اجسام به چشم‌ها و یا نزدیک کردن سر به اجسام را از سوی فرزندشان حتما پیگیری کنند.  

اکثر کودکانی که چشمان آستیگمات دارند برای دید بهتر، چشم‌های خود را تنگ میکنند

نگران آستیگماتیسم کودکان زیر سه سال نباشید
به گفته متخصصان با توجه به این که قبل از سه سالگی کودکان هنوز از چشم‌هایشان برای دید دقیق زیاد استفاده نمی‌کنند وجود آستیگماتیسم در این سنین مشکل جدی برای بینایی ایجاد نمی‌کند.

دکتر میرزاجانی با تائید این مساله توضیح می‌دهد: در چنین مواردی اگر هم چشمان کودک، آستیگمات باشد و درمانی هم صورت نگیرد، شانس برای درمان و رسیدگی به مشکل وی پس از سه سالگی نیز وجود دارد‌. فقط در شرایطی که آستیگماتیسم در سنین قبل از سه سالگی در حد خیلی شدید باشد لازم است مورد رسیدگی قرار گیرد‌. البته در چنین مواردی این مشکل ممکن است مانند دیگر عیوب انکساری شدید، علامت‌هایی همراه با بی‌قراری و کلافگی به دلیل بروز اختلالات بینایی در کودک بروز کند.

آستیگماتیسم کودکان درمان می‌شود
آیا بی‌توجهی به درمان آستیگماتیسم در کودکان زیر سه سال با تبعاتی همراه است‌؟
ایشان پاسخ می‌دهد: آستیگماتیسم یک عیب انکساری است که در بیشتر موارد اگر تا سه سالگی تحت درمان قرار نگیرد شانس برای درمان آن در سنین بالاتر نیز وجود دارد. البته توصیه می‌شود والدین پس از رسیدن کودک به سه سالگی در طرح بینایی‌سنجی کودکان سه تا شش ساله شرکت و کودک خود را ارزیابی کنند.

وی با تاکید بر این که درمان آستیگماتیسم قطعی نیست و ممکن است با تغییراتی در طول زمان همراه باشد، می‌افزاید: اصلاح دید و فراهم کردن شرایط استاندارد برای رشد و تکامل سلول‌های بینایی در مغز که مسئول دیدن جزئیات اجسام و ریز‌بینی هستند هرگز به این معنا نیست که کودک مدتی عینک می‌زند و پس از آن عیب انکساری آستیگماتیسم از میان می‌رود؛ بلکه حتی ممکن است طی سال‌ها استفاده از عینک، تغییری در شماره عینک آستیگماتیسم اتفاق نیفتد.

 

منبع:press.jamejamonline.ir

ویدیو مرتبط :
دلایل ایجاد خشکی چشم، علایم و نشانه های آن

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نشانه هاي اخطاردهنده درباره تاخير رشد کودک

 

 

 

 

شيوه استفاده كودك از زبان و حركتهاي فيزيكي براي برقراري ارتباطهاي كلامي و غير كلامي يكي از بهترين نشانه هاياوليه اي است كه مي تواند اختلالات رشدي كودك مانند اوتيسم (Autism) را كه ممكن است مانع رشد اجتماعي يا شناختي كودك شوند نشان دهد.

 

 

اختلالاتي مانند "اوتيسم" كه اختلالات رشدي فراگير ناميده مي شوند، نتيجه مشكلات عصبي هستند كه بر نواحي خاصي از مغز اثر مي گذارند. اوتيسم يك نقص رشدي پيچيده است كه ارتباط با ديگران و دنياي خارج را براي مبتلايان به اين بيماري مشكل مي كند.

 

 

اين بيماري معمولا در سه سال اول زندگي ظاهر مي شود و به دلايلي كه هنوز مشخص نيست ميزان شيوع آن در پسران چهار برابر دختران است. پيشرفتهاي اخير در تحقيقات مغزي نشان داده اند كه محيط زيست بر روي مغز كودك اثر مي گذارد. همچنين اين تحقيقات بر اهميت تشخيص و درمان زود هنگام تاكيد مي كنند:

 

زيرا مغز بر مبناي يك قاعده معروف كار مي كند كه متخصصان آن را "يا از مغزت استفاده كن يا اينكه آن را از دست مي دهي" ناميده اند و در نتيجه تجربه هاي اوليه كودك مي توانند ساختار مغز او را شكل دهند؛ پس بايد به محض اينكه متوجه شديد كودك شما به كمك پزشك نياز دارد فورا به دكتر مراجعه كنيد. به غريزه خود اعتماد كنيد و اگر فكر مي كنيد كه مشكلي وجود دارد با پزشك مشورت كرده يا به درمانگاههاي مخصوص درمان زود هنگام كودكان براي ارزيابي وضعيت كودك مراجعه كنيد. موارد زير ممكن است نشانه هاي اوليه بروز تاخير رشدي يا شناختي باشند.

سن نشانه

13 تا 18 ماهگي

* هنگام نگاه كردن به شما لبخند نمي زند يا نمي خندد.

* به طور مرتب سعي نمي كند تا از خودش صدايي دربياورد.

* در هنگام حرف زدن صرفا از يك حرف بي صدا استفاده مي كند نه بيشتر.

* چيزهايي را كه برايش جذاب است به شما نشان نمي دهد يا به آنها اشاره نمي كند.

* نسبت به شنيدن اسم خودش واكنش نشان نمي دهد.

* نسبت به صداهاي آشنا (صداي زنگ تلفن، صداي پدرش و...) پاسخي نمي دهد كه نشانه شناختن اين صداها باشد.

* هنگام ارتباط برقرار كردن با ديگران از حركات اعضاي بدن استفاده نمي كند (مثلا دستش را براي خداحافظي كردن تكان نمي دهد).

* نمي گذارد كه شما بفهميد او چه چيزهايي را مي خواهد يا نمي خواهد.

* در بازيهاي گروهي شركت نمي كند.

* حركات ديگران را تقليد نمي كند و تلاش نمي كند كه صداها يا آوازها را تقليد كند.

* با اسباب بازيهاي متنوع (خانه سازي كتاب عروسك ماشين و...) بازي نمي كند.

 

 

 

19 تا 24 ماهگي

* هنگام بازي كردن با ديگران رابطه برقرار نمي كند (مثلا چيزي را به بقيه نشان نمي دهد، اسباب بازي را به ديگري نمي دهد و منتظر واكنش ديگران نمي ماند).

* عكس افراد يا چيزهاي آشنا را تشخيص نمي دهد (مثلا تلاش نمي كند آنها را با دست نشان بدهد يا با ديدن آنها سعي نمي كند حرف بزند).

* در بازيهايي كه لازم است نقش كسي يا چيزي را بازي كند (مثلا در غذا دادن به عروسكهايش) شركت نمي كند.

 

25 تا 30 ماهگي

* به داستانهاي مصور گوش نمي دهد.

* عكسها را نام نمي برد.

* دستورهاي ساده را رعايت نمي كند.

 

30 تا 36 ماهگي

* درباره تجربه هاي اخير خود سوال نمي پرسد.

* حالت فيزيكي خود (مثلا گرسنگي يا درد) را بيان نمي كند.

* دستوراتي را كه از دو يا سه بخش تشكيل شده باشند رعايت نمي كند.

* در بازيهاي نمادين (مثلا استفاده از يك موز به جاي تلفن يا يك آجر خانه سازي به جاي ماشين) شركت نمي كند.

* در تبادلهاي كلامي كوتاه شركت نمي كند و از زبان صرفا براي برآورده كردن نيازهايش استفاده مي كند.

* براي حداقل 10 دقيقه توجهش را بر روي يك كار خاص متمركز نمي كند.