مراقب باشید اختلالِ خوردن فرزندتان را نکشد!

ماهنامه همشهری تندرستی: لب به غذا نمی زند؛ کافی است تا بشقاب غذایی را که برایش آماده کرده اید، ببیند تا تهوع سراغش بیاید یا بی میلی اش به غذاخوردن را با کج خلقی به نمایش بگذارد. بعضی ها می گویند لوس شده و شما فکر می کنید دست پختتان را دوست ندارد؛ اما اگر از روان پزشک ها بپرسید، امتناع فرزندتان از غذاخوردن نه به خاطر لوسی است و نه تلاشی برای متقاعدکردنتان به رستوران رفتن.

 روان پزشک ها می گویند وقتی متخصصان هیچ دلیل جسمی برای بی اشتهایی یا پراشتهایی افراطی فرزندتان پیدا نمی کنند، باید ریشه مشکلات را در روان او جست و جو کنید. از نظر آن ها تصورات نادرست در مورد ظاهر و وضعیت آرمانی بدن می تواند در ذهن کودکان و نوجوانان هم خانه کند؛ یا اینکه استرس هایی که روی روانشان سنگینی می کند، آن ها را دچار بی اشتهایی یا پراشتهایی دردسرساز بکند.


دکتر غزال زاهد، روان پزشک کودک و نوجوان معتقد است خلاص شدن از این مشکلات همیشه با توصیه های اطرافیان به بچه ها امکان پذیر نیست و گاهی هیچ چیز جز مداخله دارویی و روان درمانی، نمی تواند به بچه ها برای کنترل اشتهابشان کمک کند.

شما تنها نیستید

اگر فرزندتان عادات عجیب و نگران کننده ای در زمینه تغذیه پیدا کرده، خونسردی تان را حفظ کنید. شما تنها کسی نیستید که با چنین مشکلی رو به رو شده و جمعیت قابل توجهی از اختلالاتی که والدین به خاطرشان همراه با کودکان و نوجوانان به متخصصان روان پزشک مراجعه می کنند، اختلالات مربوط به خوردن هستند. این اختلالات می تواند در دوران نوزادی و شیرخوارگی خود را نشان بدهند یا در سال های کودکی و حتی نوجوانی بروز پیدا کنند.

 شیرخواران یا کودکان نوپا ممکن است با امتناع از شیرخوردن یا هرزه خواری والدینشان را نگران کنند و در سنین بالاتر، اختلال در غذاخوردن ممکن است خود را به صورت حالات مزاجی خاص نشان دهد و والدین را تا مدت ها با این مشکلات دست به گریبان کند. گذشته از این، مبتلایان به گروهی از مشکلات خلقی یا برخی اختلالات هیجانی، در سال های کودکی و نوجوانی ممکن است نشانه های پرخوری یا کم خوری عصبی را نشان دهند.

اول، متخصص اطفال

اغلب والدین با دیدن نشانه های بدخوری فرزندشان، حدس هایی را در مورد دلایل این اتفاق مطرح می کنند اما اگر شما هم دچار این مشکل شده اید، به ارزیابی های آدم های اطرافتان در مورد دلیل این بدخوری ها تکیه نکنید. اگر مشکلاتی را در وضعیت خوراکی بچه مشاهده کردید، اول باید از متخصص اطفال بخواهید که ارزیابی عمومی را در مورد وضعیت جسمانی او انجام دهد و از نبود مشکلات جسمی که این حالات را ایجاد کرده، مطمئن شوید. در صورتی که اختلال خوردن در کودک ریشه جسمانی نداشته باشد، متخصص اطفال او را به همکاران روان پزشک خود ارجاع می دهد تا دلایل دیگری که باعث تغییر الگوی تغذیه کودک شده اند، مورد بررسی قرار گیرد.

هیچ وقت زود نیست

پرخوری و کم خوری عصبی بیشتر در اواخر کودکی و سال های نوجوانی بروز پیدا می کند و تظاهرات شدید و قابل توجهی را ایجاد می کند. تغییر وزن شدید، تغیر شدید در الگوی غذاخوردن و رفتارهای غیرتطابقی مثل مصرف ملین ها یا بالا آوردن غذای خورده شده، از جمله نشانه هایی هستند که می توانند والدین را در مورد سلامت روانی و البته جسمی نوجوان نگران کنند.


 این کودکان و نوجوانان اغلب همراه با امتناع از غذاخوردن دچار تغییر ذهنیتی در مورد خودشان و تصویری که از بدنشان دارند، شده اند و نمی توانند نگاهی واقع بینانه به شرایط جسمی و بدنی شان داشته باشند. کودکان چاق هم گرچه باید توسط متخصصان تغذیه مورد ارزیابی و درمان قرار بگیرند اما در بسیاری از موارد، چاقی آن ها هم منشا روانی دارد و نیاز به مداخله های روان پزشکی برای تغییر وضعیت آن ها وجود دارد.

از اتاقش بیرون نمی آید؟

افسردگی و اضطراب می تواند پیش زمینه دچار شدن کودکتان به اختلال خوردن باشد. اگر همراه با کم خوری یا پرخوری بیش از اندازه فرزندتان نشانه های افسردگی و اضطراب را هم در او می بینید، حتما با روان پزشک ها مشورت کنید.  گرچه برخوردهای نامناسبی که والدین با مسئله تغذیه کودک دارند می تواند زمینه ساز بروز این مشکلات شود، اما گاهی مشکلات خوردن کودک تنها از این واکنش ها و اشتباهات ناشی نمی شود. اختلالات خوردن در کودکان و نوجوانان، گاهی حاصل قرار گرفتنشان در معرض استرس های محیطی است. کودکانی که با استرس زیادی دست و پنجه نرم می کنند و در محیطی که از نظر روان شناختی سالم نیست زندگی می کنند، می توانند به گروهی از اختلالات شدید اضطرابی دچار شوند.

برای مثال، کودکانی که همیشه حالت تهوع دارند و به این دلیل نمی توانند غذا بخورند، اگر به مشکل جسمی خاصی مبتلا نباشند، احتمالا به خاطر استرس زیادی که تحمل می کنند، دچار چنین نشانه ای شده اند. به همین دلیل در این مورد هم بعد از ارزیابی متخصص اطفال و در صورت نبود مشکلات جسمی، می توان با کمک روان پزشکان احتمال ابتلای فرد به اختلالات هیجانی و انواع اضطراب را بررسی کرد و در صورت لزوم درمان های دارویی و غیردارویی را آغاز کرد.

مراقب اشتباهاتتان باشید

نقش والدین در بروز این مشکلات بسیار پررنگ است. روش نامناسب تربیتی و برخورد نامناسب والدین با کودک می تواند زمینه ساز چنین مشکلاتی شود یا به آن ها دامن بزند. حساسیت های خاص والدین، استفاده خاصی که از غذا خوردن کودک می کنند و به کاربردن روش های تربیتی نامناسب در زمینه اصلاح الگوی تغذیه کودک می تواند چنین مشکلاتی را ایجاد کند. اگر والدین الگوهای تربیتی درست برای غذاخوردن کودک را به کار نبندند، این مشکلات ممکن است هر روز شدیدتر شود.


می ترسد بترکد؟

کودکان و نوجوانانی که تصویری غیرواقعی  و تحریف شده از وضعیت بدنی شان دارند، حتی با وجود اصرارها و نگرانی های اطرافیانشان از خوردن غذای کافی سر باز می زنند وسواسی که این افراد به خاطر باورهای نادرستشان در مورد اندام متناسب و وضعیت بدنی شان دارند، ممکن است سلامت جسمشان را با تهدیدهای جدی مواجه کند.

رسانه ها الگویی خاص و گاهی حتی نادرست را در مورد زیبایی و تناسب اندام ترویج می کنند، اما تنها این الگوهای نادرست رسانه ای نیستند که می تواند کودکان و نوجوان را چنین دردسرهایی رو به رو کنند. صحبت هایی که در جمع های خانوادگی اتفاق می افتد و رفتارهای افرادی که در خانواده الگوی کودک هستند هم می تواند بر نگرش و رفتارشان تاثیر بگذارد و گاهی ذهنیتی نادرست و مخرب را ایجاد کند. درواقع آنچه کودک از طریق آموزش های مستقیم و غیرمستقیم محیطی، به عنوان الگوی تناسب اندام و ظاهر زیبا و طبیعی در ذهن می سازد، می تواند گاهی زمینه ساز ابتلایش به مشکلاتی جدی شود.

با این وجود، درست است که صحبت مداوم در مورد چاقی یا وجود نگرانی افراطی نسبت چاقی در خانواده ها می تواند کودکان و نوجوانان را به دردسر بیندازد اما گاهی بچه ها واقعا با مشکل چاقی رو به رو هستند و به درمان نیاز دارند. در این شرایط والدین به جای ایجاد نگرانی های افراطی در فرزندشان، باید با کمک متخصصان تغذیه این موضوع را بررسی کنند و با آموزش هایی که متخصصان به آن ها و فرزندشان می دهند، برای حل مشکل چاقی تلاش کنند.

اگر فرزندتان این نشانه ها را دارد، احتمالا به اختلال پرخوری مرضی دچار شده

پزشکان هنوز هم با اطمینان در مورد دلایل دقیق بروز اختلالات خوردن صحبت نمی کنند اما گمان می کنند که ترکیبی از عوامل زیستی، رفتاری و اجتماعی می تواند چنین اختلالاتی را ایجاد کند. پریشانی و اضطرابی که به خاطر شرایط خانوادگی و اجتماعی ایجاد شده، ترس از اضافه وزن، احساس درماندگی و افسردگی و عزت نفس پایین از جمله عواملی هستند که می توانند کودک یا نوجوان را به این دسته از اختلال ها دچار کنند. پرخوری مرضی، یکی از اختلالات شایع خوردن است که گرچه بیشتر بزرگ سالان گرفتارش می شوند، اما نوجوانان و حتی کودکان هم از جمله قربانیان این اختلال به شمار می آیند.


1- نمی تواند کنترلی روی اشتهایش داشته باشد و در برابر خوردن برخی چیزها یا محدود کردن حجمشان مقاومت کنید؟

بله             خیر

 2- فواصل غذاخوردنش به شکل قابل توجهی کوتاه تر از قبل شده است.

بله             خیر

3- بسیار سریع تر از حد معمول غذا می خورد؟

بله             خیر

4- آن قدر می خورد تا احساس ناراحتی کند؟

بله             خیر

5- حتی وقتی گرسنه نیست مقدار زیادی غذا یا خوراکی می خورد؟

بله             خیر

6- بعد از اینکه مقدار زیادی غذا یا خوراکی می خورد، شرمنده می شود و عذاب وجدان پیدا می کند؟

بله             خیر

7- به خاطر پرخوری اش احساس افسردگی یا احساس گناه می کند اما نمی تواند مشکل را برطرف کند؟

بله             خیر

8- نوسانات قابل مشاهده ای در وزنش دیده می شود؟

بله             خیر

9- عزت نفس پایینی دارد؟

بله             خیر

10- مدام رژیم می گیرد اما موفق به ادامه دادن رژیم غذایی و کنترل اشتهایش نمی شود؟

بله             خیر

یک تنه نجنگید

اگر پاسخ شما به اغلب سوال هایی که مطرح شد، بله است، حتما بعد از مشورت با متخصص اطفال، با یک روان پزشک در مورد شرایط فرزندتان صحبت کنید. خلاص شدن از پرخوری عصبی همیشه کار متخصصان تغذیه نیست. تصور نکنید که توصیه ها و نصیحت های شما بیشتر از هر چیزی روی میل فرزندتان به خوردن تاثیر می گذارد. حتی اگر خودتان برای نجات او از این وضعیت، نوع و حجم غذایش را کنترل کنید، باز هم کمک به حل مشکل نخواهید کرد.

 پرخوری مرضی اگر منشا جسمانی نداشته باشد، باید توسط درمان های دارویی و غیردارویی که روان پزشکان تجویز می کنند، درمان شود؛ به عبارت دیگر، روان شناسان و روان پزشک ها برای درمان این مشکل، به دنبال دلیل اصلی ایجاد این اختلال می گردند  و بعد از شناسایی کردن دلیل اصلی و برطرف کردنش با درمان های مشخص شده، پرخوری مرضی را که یکی از عوارض دچارشدن به آن اختلالات است، درمان می کنند.

مجله سلامانه - مستانه تابش: آیا معده کودکتان سر و ته ندارد و هر چقدر غذا می خورد باز هم سیر نمی شود؟ آیا دختر یا پسر کوچکتان خیلی بیشتر از سایر همسن و سالانش غذا می خورد و کم کم علائم چاقی و اضافه وزن در بدنش نمایان شده است؟ ایا نمی دانید چطور باید جلوی پرخوری هایش را بگیرید چون هر بار که بشقاب را از جلویش بر می دارید، جیغ و داد راه می اندازد؟ شما تنها نیستید. بسیاری از والدین در سراسر دنیا با مشکل پرخوری کودکشان مواجه هستند. اگر می خواهید این اختلال را رفع کنید با ما همراه شوید و توصیه های مان را جدی بگیرید.


علت پرخوری کودک را درک کنید

چرا فرزند شما زیاد غذا می خورد و اصلا چه موقعی پرخوری می کند؟ آیا پرخوری اش ناشی از بی حوصلگی است و کار دیگری برای انجام دادن ندارد؟ آیا زیاد غذا می خورد تا توجه اطرافیان را جلب کند؟ آیا در میان اعضای خانواده شخص پرخوری هست که کودک می خواهد از او تقلید کند؟ یادتان باشد به محض اینکه دلیل پرخوری کودک را درک کنید، می توانید یا رفع علت، این رفتار نادرست را نیز اصلاح کنید.

اطلاعات تغذیه ای خود را تکمیل کنید

با یک کارشناس یا متخصص تغذیه مشورت کنید تا بدانید فرزندتان چه قدر باید غذا بخورد. بنابراین به مقایسه کودکتان با همسن و سالانش اکتفا نکنید چون وزن، قد و جنسیت کودک علاوه بر سن او بر میزان کالری ای که در طول روز نیاز دارد تاثیر می گذارد. بعد از اینکه متوجه شدید فرزندتان به چه میزان کالری در طول روز نیاز دارد، با کمک کارشناس تغذیه یک رژیم غذایی متنوع و متعادل برای کودک در نظر بگیرید. خوراکی های پرکالری و کم حجم را از برنامه غذایی روزانه او حذف کرده، در عواض مواد غذایی حاوی پروتئین را جایگزین کنید. چربی و قندهای اضافه را کم کرده و مواد غذایی حاوی قند سالم از جمله میوه و میوه خشک را در برنامه غذایی او بگنجانید.

فرصت های وسوسه انگیز را حذف کنید

غذاهای پرحجم و پرکالری و انواع میان وعده های ناسالم را در دسترس یا جلوی چشم کودک قرار ندهید. وقتی روی میز یک ظرف پر از شکلات یا چیپس وجود دارد، خیلی از بزرگترها هم نمی توانند جلوی خودشان را بگیرند تا به آن ناخنک نزنند؛ پس نمی شود از بچه ها انتظار داشت که سراغ تنقلاتی که می بینند نروند.


خوراکی خوردن از یخچال ممنوع!

غذاخوردن را به سر سفره و میز غذا محدود کنید و اجازه ندهید کودک هر موقع و هر جا که دلش خواست خوراکی بخورد. به او یاد بدهید که فقط از چیزهایی که توی بشقابش می گذارید بردارد و مستقیما سر یخچال نرود. برای این کار برنامه مشخصی داشته باشید و از آن پیروی کنید تا به تدریج عادت غذاخوردن در زمان و مکان معین برای کودک نهادینه شود.

به کودک یاد بدهید غذایش را خوب بجود

گاهی وقت ها پرخوری کودک به این دلیل است که تند غذا می خورد و به مغزش اجازه نمی دهد تا سیر شدن را درک کند. جویدن آرام غذا و مکث کردن بین لقمه ها را به او یاد بدهید. این کار به مغز کودک کمک می کند تا پیغام سیری را دریافت کرده، آن را درک کند.

کودک را گرسنه نگه ندارید

غذا را سروقت آماده کنید و زمان غذاخوردن کودک را به تعویق نیندازید. در مواقعی که غذا خوردن به هر دلیلی دیر می شود یک میان وعده کوچک به او بدهید تا بخشی از گرسنگی اش رفع شود. گرسنه نگه داشتن کودک تا زمان صرف غذای اصلی باعث می شود که وقتی غذا آماده شد هجوم بیاورد و بدون فکر و بیشتر از چیزی که واقعا میل دارد غذا بخورد.

پاداش غذایی ندهید

اگر می خواهید به فرزندتان پاداش بدهید، از غذا به عنوان جایزه استفاده نکنید چون با این کار دید کودک را نسبت به غذا عوض می کنید. در ضمن برای رفع گریه و ناراحتی کودک نیز به او خوراکی ندهید یا سعی نکنید با دادن شکلات و شیرینی عصبانیتش را کنترل کنید.

پدرها مراقب غذاخوردنشان باشند

بچه ها معمولا برای غذا خوردن از همان الگویی تبعیت می کنند که پدرانشان دارند. اگر پدر خانواده تند تند غذا می خورد، تنقلات را به غذا ترجیح می دهد، پرخوری می کند و... به طور غیرمستقیم این اجازه را به کودک می دهد تا از این الگوهای غلط پیروی کند.

به جای توجه نشان دادن به انتخاب غلط، انتخاب های درست را تشویق کنید

وقتی کودکتان شکلات، چیپس یا بیکسوئیت های شور را به عنوان میان وعده انتخاب می کند او را تحقیر نکنید، در عوض انتخاب های غذایی سالمش را تشویق کنید. با این کار کودکتان یاد می گیرد که برای کسب تشویق و توجه شما چه انتخاب هایی داشته باشد.

یک ورزشکار تربیت کنید

گاهی اوقات چاقی و اضافه وزن کودک به دلیل پرخوری نیست بلکه بی تحرکی کودک است که باعث شده چاق شود. در این موارد به جای محدود کردن کالری های دریافتی فرزندتان او را به ورزش و فعالیت بدنی تشویق کنید تا چربی های ذخیره را بسوزاند.


فقط به غذا خوردن کودک توجه نکنید

اگر فقط غذا خوردن کودکتان را تشویق کنید و بیش از حد به آن توجه نشان دهید به سرعت او را به بچه ای پرخور تبدیل می کنید. علت این پرخوری هم کاملا واضح است چون فرزند شما با این کار می خواهد توجه تان را جلب کند. پس به جای تمرکز روی غذا خوردن یا نخوردن کودک به سایر کارهای او هم توجه کنید و او را مورد تشویق قرار دهید.

راهکارهایی برای تشویق کودکانی که کم غذا می خورند

یکی از مشکلات رفتاری شایع کودکان که پدرها و مادرها را عصبانی و نگران می کند و بیش از حد می ترساند، غذا نخوردن بچه هاست. روان شناسان معتقدند کودکان تا قبل از شش سالگی به شدت سرگرم دنیای خودشان هستند و به همین دلیل توجه چندانی به خوراکی نمی کنند یا به اصطلاح برای غذا خوردن وقت ندارند. متاسفانه اغلب والدین نمی توانند با این قضیه به درستی برخورد کنند و با توجه بیش از حد به غذا نخوردن کودک، به جای رفع عادت نادرست، آن را بدتر می کنند. اگر شما هم با این مشکل مواجهید و نمی دانید چطور باید با غذا نخوردن فرزندتان کنار بیایید، این راهنما را از دست ندهید.

به کودک باج ندهید

کودک به راحتی می تواند حساسیت شما را به غذا خوردن یا نخوردن خودش درک کرده و آن را به یک بازی برای جلب توجه تبدیل می کند؛ مثلا تا زمانی که شما به کودکتان باج می دهید یا بیش از حد به غذا نخوردنش توجه کنید یا دائم از او می خواهید سر سفره بنشیند و غذایش را بخورد، احساس قدرت می کند و از شما امتیاز خواهد گرفت.

خونسرد باشید

درست است که غذا نخوردن کودک می تواند شما را تا سرحد مرگ بترساند یا حتی عصبی کند اما اجازه ندهید او این عصبانیت را در رفتار، صدا یا صورتتان تشخیص دهد. وقتی به غذا نخوردن کودک واکنش نشان می دهید- حتی اگر این واکنش منفی باشد- او احساس می کند با غذا نخوردن رضایت بیشتری به دست می آورد و توجه بیشتری جلب می کند، پس به این رفتار ادامه خواهد داد.


در مقابل کودک درباره غذا نخوردن او صحبت نکنید

شاید شما دلتان بخواهد نگرانی خود را از غذا نخوردن دختر یا پسر کوچکتان ابراز و با دیگران مشورت کنید، اما مراقب باشید که خودش این حرف ها و اظهارنظرها را نشنود. وقتی شما در یک جمع خانوادگی از غذا نخوردن فرزندتان حرف می زنید، او احساس می کند مورد توجه قرار گرفته و به همین دلیل احساس رضایت می کند؛ بنابراین به غذا نخوردن ادامه می دهد تا توجه بیشتری جلب کند.

پاداش بدهید اما نه خوراکی

غذا خوردن زیاد یا کم خورد آن به سلامت کودک لطمه می زند. اگر شما برای اینکه بچه تان غذا بخورد، برایش پاداش های خوراکی از جمله شکلات، دسر و... در نظر بگیرید به مفهوم غذا در ذهن کودک صدمه می زنید.

غذا خوردن کودک را تشویق کنید

اغلب والدین به جای توجه نشان دادن به غذا خوردن کودک، امتناع او را از غذا می بینند و به آن توجه می کنند. برای اینکه بتوانید این مشکل را حل کنید باید نوع توجه خود را تغییر دهید. اگر فرزندتان غذایش را پس زد و فقط ماست خورد، خونسردی تان را حفظ کرده و به غذا نخوردنش واکنش نشان ندهید. در عوض بگویید: «خوشحالم که ماست دوست داری». با این کار به فرزندتان می فهمانید که غذا خوردن مورد تشویق است.

اجازه دهید سر سفره بماند حتی اگر غذا نمی خورد

لزومی ندارد کودک را به غذا خوردن مجبور کنید، اما از او بخواهید که کنار شما سر میز یا سفر بنشیند. به او بگویید هر وقت غذا خوردنش تمام شد و دیگر میلی به غذا نداشت به شما اطلاع دهد تا بشقابش را بردارید. حضور کودک سر میز یا سفره غذا در کنار اعضای خانواده، بدون اینکه برای غذا خوردن تحت فشار باشد، در ایجاد عادات غذایی سالم مفید است. در ضمن به این موضوع توجه کنید که فرزندتان در چه زمانی گرسنه تر است تا بتوانید زمان خوردن شام یا ناهار را با نیازهای او تنظیم کنید.

بازی کنید

بچه ها از بازی کردن لذت می برند حتی اگر موضوع بازی غذا باشد. از کودک بخواهید چشم هایش را بیندد و کمی از هر ماده غذایی را توی دهانش قرار دهید تا بتواند نوع آن را از روی طعمش حدس بزند. البته یادتان باشد در این بازی فقط از غذاهایی که او دوست ندارد استفاده کنید.

بچه ها را در پختن غذا سهیم کنید

از دختر یا پسر کوچکتان در آشپزخانه کمک بگیرید. لازم نیست او بداند که این کار را می کنید تا به غذا خوردن تشویق شود. موقع آشپزی هم برایش موعظه نکنید! در عوض از او بخواهید تخم مرغ ها را بشکند، توی غذا نمک بریزد، سس را هم بزند و... وقتی هم غذا را سر میز یا سفره می برید با صدای بلند اعلام کنید که این غذا دست پخت هر دو نفر شماست؛ تا به این ترتیب انگیزه خوردن را در فرزندتان تقویت کنید.

از بچه ها نظرخواهی کنید

بعضی وقت ها به کودک اجازه دهید تا خودش در مورد غذا یا میان وعده ای که می خواهد بخورد تصمیم بگیرد. وقتی او می بیند که اظهارنظرش مورد توجه شما قرار گرفته، به طور قطع هیجان بیشتری برای غذا خوردن پیدا می کند. در ضمن انتخاب های عاقلانه و سالمش را تشویق کنید. البته یادتان باشد هر بار دو یا سه انتخاب جلوی پایش قرار دهید تا برای گرفتن تصمیم دچار مشکل نشود.

مراقب الگوی غذا خوردن خودتان باشید

آیا خودتان صبحانه نمی خورید اما از فرزندتان می خواهید که صبحانه اش را کامل بخورد و هیچ چیزی باقی نگذارد؟! وقتی شما یک وعده غذایی را حذف می کنید این فکر را در کودک ایجاد می کنید که غذا نخوردن اشکالی ندارد و او هم می تواند مثل شما گاهی از بعضی غذاها صرف نظر کند.

از کودک انتظار غیرواقعی نداشته باشید

گاهی اوقات غذا خوردن کودکان طبیعی است اما انتظاراتی که پدر و مادر یا اطرافیان از آنها دارند غیرواقعی است و تناسبی با سن شان ندارد. با یک کارشناس تغذیه مشورت کنید تا بدانید کودکتان در سن و سالی که هست باید چند بار و هر بار چه اندازه غذا بخورد. در مورد جزییات از جمله میوه، سبزی، تنقلات و... از کارشناس سوال کنید. همچنین در مورد چاشنی های غذایی نیز از او بپرسید تا بدانید اگر مثلا کودکتان گوشت نمی خورد، این کمبود با کدام ماده غذایی قابل جبران است.