بهترین سن برای باردار شدن چه سنی است؟

در سرتاسر دنیا، سن بارداری افزایش یافته و به دلایل مختلف زنان تمایلی به باردار شدن در سنین پایین از خود نشان نمی دهند. اما این افزایش سن اولین بارداری مضرات فراوانی برای مادر و کودک دارد.

مجله دنیای سلامت: در سرتاسر دنیا، سن بارداری افزایش یافته و به دلایل مختلف زنان تمایلی به باردار شدن در سنین پایین از خود نشان نمی دهند. اما این افزایش سن اولین بارداری مضرات فراوانی برای مادر و کودک دارد. در این مطلب ما به طور مختصر معایب بارداری بعد از چهل سالگی را شرح داده ایم.

سن اولین بارداری

امروزه سن اولین بارداری به طور متوسط 28 سال است و این در حالی است که در آغاز دهه 70 میلادی زنان معمولا در 24 سالگی اولین بچه خود را به دنیا می آوردند. شمار زنانی که بعد از 30 سالگی باردار می شوند از سال 1972 تقریبا دو برابر شده است. به طور کلی تعداد زایمان های بین سن 40 تا 44 سالگی در امریکا همانند فرانسه 50 درصد افزایش داشته است.

در حقیقت با افزایش کیفیت زندگی ها و به کمک پیشرفت های پزشکی، زنان بعد از 40 سالگی اغلب در سلامت کامل بسر می برند و هنوز می توانند باردار شوند و در صورت لزوم، تکنیک های باروری هم به کمک آن ها می آید. با این حال بارداری در سنین بالا مراقبت های ویژه ای را می طلبد.

اولین خطر: هرگز باردار نشدن

شما به هر دلیلی از فشار کاری زیاد و ادامه تحصیل گرفته تا عدم آمادگی روحی تا به حال بچه دار نشده اید و می خواهید بعد از 40 سالگی برای اولین بار بچه دار شوید. اما صادقانه بگوییم باید بدانید که احتمال باردار شدن شما نسبت به چندسال قبل بسیار کاهش یافته است و خطرات زیادی در دوران بارداری سلامت شما را تهدید می کند، در نتیجه به مراقبت های پزشکی بیشتری نیازدارید. کارشناسان بر این باروند که بعد از 45 سالگی، بارداری به روش طبیعی تقریبا غیرممکن است. قبل از باردار شدن، به خوبی بیاندیشید و تمام مسائل را در نظر بگیرید.

کاهش قدرت باروری بعد از 30 سالگی

در 40 سالگی، احتمال باردارشدن و لقاح تا 50 درصد کاهش می یابد و برای باردار شدن باید بسیار بیشتر منتظر ماند. در 25 سالگی، برای باردارشدن باید بسیار بیشتر منتظر ماند. در 25 سالگی، برای باردار شدن لازم است بین 5 تا 6 ماه منتظر بود و این در حالی است که این رقم در 40 سالگی به 14 تا 15 ماه افزایش می یابد.

احتمال بارداری در 35 سالگی 53درصد، در 40 سالگی 35 درصد و بعد از 45 سالاگی تنها 5 درصد است. البته در اطراف ما زنانی هم هستند که بعد از 40 سالگی برای اولین بار باردار شده اند- چه به کمک درمان های پزشکی و چه به طور طبیعی- و اکنون صاحب فرزند بسیار سالمی هستند. اما درصد این زنان چقدر است؟ همیشه می توان به مراکز ناباروری مراجعه کرد اما فراموش نکنیم که این کار مستلزم صرف هزینه و وقت زیاد است.

افزایش احتمال سقط جنین 
 
 در 40 سالگی، احتمال سقط جنین در سه ماهه اول بارداری به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. احتمال بروز ناهنجاری های کروموزومی نیز به افزایش این احتمال کمکمیکند. با وجود این اگر در سه ماهه دوم یا سوم علائم هشداردهنده (درد، ترشحات قهوه ای یا قرمز، حالت تهوع، سینه درد) وجود داشته باشد پزشک می تواند دخالت کند و به طور مثال با تجویز استراحت مطلق، سلامت ادامه روند بارداری را تا حد زیادی تضمین کند.

افزایش اختلالات کروموزومی

احتمال بروز این اختلالات در 20 سالگی بسیار اندک است اما با افزایش سن خطر بروز آن ها نیز در جنین افزایش می یابد. شناخته شده ترین نوع این اختلالات کروموزومی، تری زومی 21 یا سندروم داون است اما یادمان باشد این تنها اختلال نیست و خطرهای فراوانی سلامت فرزند شما را تهدید می کند. تکنیک های پزشکی از جمله آمینوسنتز (بررسی میزان خطر) کمک می کنند این اختلالات را شناسایی کنیم. علاوه بر این ها امکان بروز بیماری های فراوان ژنتیکی در اثر سن بالای پدر نیز وجود دارد.

توجه به دیابت و فشار خون بالا

خطر ابتلا به دیابت و فشار خون بالا با افزایش سن زیادتر می شود. این بیماری های مزمن سلامت جنین و مادر را در دوران بارداری تحت تاثیر قرار می دهند. از طرفی خطر افزایش ابتلا به این بیماری ها در داوران بارداری نیز افزایش می یابد. این احتمال در زنان بالای 40 سال نسبت به زنان جوان تر تقریبا دو برابر می شود. با این حال اگر قبل از بارداری و از همان ابتدای ابتلا، آن ها را درمان کنیم، می توان از این خطرات پیشگیری کرد.

دیگر عوارض مربوط به سن

درصد مرگ و میر جنین با بالاتر رفتن سن مادر در اولین بارداری، افزایش می یابد. مشکلات خونریزی مکرر، احتمال چندقلو زایی، خونریزی جفت و زایمان زودرس نسبت به 20 سالگی دو برابر بیشتر است. به علاوه این احتمال نیز وجود دارد که مادر به دلیل ضعف عضلات و انعطاف پذیری استخوان لگن ناچار به وضع حمل به روش سزارین شود.

تصمیمی بسیار مهم

قبل از اینکه به بارداری بعداز 40 سالگی فکر کنیم، باید مشکلات دیگری را –علاوبر عوارض احتمالی که برای سلامت جسمی مادر و جنین وجود دارد- مدنظر قرار دهیم: معمولا بعد از 40 سالگی، انرژی و توان ما برای نگهداری و تربیت یک کودک، کمتر و تطبیق رفتار با کودک دشوارتر است.

آیا شما از نظر روحی، جسمی و مالی آمادگی بارداری و بزرگ کردن یک کودک را دارید؟ آیا به تغییرات زندگی آینده خود اندیشیده اید؟

قبل از بارداری با پزشک خود مشورت کند، او احتمالا یک سری آزمایشات و بررسی های لازم را به شما توصیه خواهدکرد.

اگر تحت درمان با دارویی خاص هستید او را برای اقدامات ضروری تطبیقی در جریان قرار دهید. از دو ماه قبل از بارداری، باید به بهداشت و سلامت زندگی توجه کنید: تغذیه سالم و متعادل، نوشیدن یک لیتر و نیم آب در هر روز، ترک سیگار و الکل، ورزش متناسب و مستمر، عدم استفاده از هرگونه دارو بدون اجازه پزشک و در صورت لزوم کاهش وزن و...

بعد از بارداری نیز باید دائما با پزشکتان در تماس باشید. در ساعات مشخص بخوابید و بیدار شوید و به اندازه کافی تحرک داشته باشید.

سن مناسب کودکان برای تنها گذاشتن در خانه چه سنی است؟

حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،‌ توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
برای بسیاری از خانواده‌ها اتفاق می‌افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند. البته، تنها گذاشتن کودک در خانه‌ راه‌ حلی است که معمولا توصیه نمی‌شود. بنابراین،‌ آن را تنها به عنوان آخرین گزینه ببینید. اگر فرزندتان در زمان‌های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان‌ها از قبل برنامه‌ ریزی داشته باشید. او را به کلاس‌هایی که علاقه دارد بفرستید، ‌اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود. این برنامه‌ها به فرزند شما کمک می‌کند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت‌تر خواهد بود. با وجود این، در مواقعی، شرایط به گونه‌ای پیش می‌رود که تنها گذاشتن کودک در خانه اجتناب‌ناپذیر می‌شود. در این صورت‌ چه باید کرد؟
از چه سنی‌؟
یکی از مهم‌ترین سوال‌ها در این زمینه این است که از چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت. برخی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری‌ بالاتر از 10 تا 12 سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می‌دانند. بنابراین،‌ اگر فرزند شما کم‌تر از 8 تا 10 سال دارد،‌ به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید. اگر سن او بیشتر است، می‌توانید سایر شرایط لازم را در نظر بگیرید.
خطرهای جسمانی
یکـــــی از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه‌ احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک آسیب جسمانی می‌‌زند. کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطر‌آفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می‌روند. به علاوه، آن‌ها به اندازه‌ بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می‌بینند و حتی در برخی موارد، جان خود را از دست می‌دهند.
در مورد امنیت جسمانی کودک چند نکته را حتما رعایت کنید
1 - قفل کردن در خانه کمکی نمی‌کند
برخی والدین فکر می‌کنند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند،‌ همه‌چیز رو به‌ راه خواهد بود. البته این کار می‌تواند جلوی برخی از اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و آسیب‌های ناشی از آن را بگیرد،‌ اما از طرف دیگر،‌ اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا‌ دچار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه می‌تواند از افراد دیگر مثلا همسایه کمک بگیرد. بنابراین،‌ قفل کردن در راه چاره نیست.
2 - مواد خطرناک، آتش‌زا و داروها
مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار داده‌اید.
3 - آموزش کمک‌های اولیه و نحوه‌ی مقابله با خطراتی مانند آتش‌سوزی.
آسیب‌های روانی
از دیگــــــر مشکلاتی که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد می‌کند، ‌آسیب‌های روانی است. کودکی که از تنهایی می ترسد‌ با تنها ماندن در خانه تجربه‌های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می‌رساند. کودکی که بعد از مدرسه، به خانه‌ای می‌آید که در آن هیچ‌کس نیست‌ دچار احساس تنهایی و مورد بی‌توجهی قرار گرفتن می‌شود، ‌چون همه‌ کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی‌گردند، اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کنند،‌ در مورد احساس خود صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه‌حلی برای آن‌ها پیدا کنند.
بنابراین، اگر نمی توانید در همان لحظه همراه فرزندتان باشید و او تنهاست، ‌ زمان‌های دیگر وقت کافی به او اختصاص دهید تا بتواند با شما صحبت کند. زمان مشخصی را در روز فقط برای گوش دادن به حرف‌های او بگذارید.‌ مثلاً بعد از عصرانه، بعد از فلان سریال، بعد از اخبار ساعت فلان،‌ زمانی که مشخص باشد و سر قرار خود هم بمانید. البته با علاقه و توجه گوش کردن شما است که نیاز او را برطرف می‌کند، نه این‌که از سر اجبار و با اکراه، ‌این کار را انجام دهید.
چقدر با اضطراب جدایی آشنا هستید؟
مفهوم اضطراب جدایی، در برخی موارد، در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌شود. گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن‌ها حتی برای زمانی کوتاه می‌ترسد، تصمیم می‌گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد،‌ او را به تنها ماندن عادت بدهند: « دو بار که تنها بمونه دیگه نمی‌ترسه »، « بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره ».
اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است‌ چنین تصمیمی می‌تواند به‌ شدت به او آسیب بزند و شرایط را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال اضطراب جدایی مبتلا نشود، ‌اما داشتن رگه‌ها یا نشانه‌هایی از آن هم نیاز به توجه تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و شیوه‌ی درمانی مناسب به کار برده شود.
علائمی که به طور تخصصی برای تشخیص اضطراب جدایی به کار می‌روند، ‌ این‌ها هستند:
1 - اضطراب افراطی و نامتناسب با سطح رشد در مورد جدایی از خانه و یا کسانی که کودک به آن‌ها دلبسته است.
2 - ناراحتی مفرط و پایدار درباره‌ی احتمال بروز خطر قریب‌الوقوع از دست دادن اشخاصی که کودک به آن‌ها دلبسته است.
3 - دلواپسی مفرط در مورد از دست دادن یا صدمه احتمالی به افراد مورد دلبستگی.
4 - مقاومـــت پیگیر یا امتناع از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی.
5 - مقاومت یا ترس پایدار و مفرط از تنها ماندن یا ماندن در منزل بدون افرادی که کودک به آنها دلبسته است.
6 - مقاومت مفرط و پایدار هنگام جدایی از خانه و افرادی که کودک به آنها دلبسته قابل پیش‌بینی باشد.
7 - مقاومت پیگیر یا امتناع از خوابیدن بدون حضور افرادی که کودک به آنها دلبسته است و مقاومت از خوابیدن در بیرون خانه.
8 - کابوس‌های مکرر با موضوع جدایی.
9 - شکایت‌های مکرر از نشانه‌های جسمانی مانند سردرد، دل‌درد و حالت تهوع هنگام وقوع یا انتظار جدایی از منبع مهم دلبستگی (در بیشتر مواقع، مادر).
این علائم قبل از 18 سالگی خود را نشان می‌دهند و معمولاً چند هفته‌ای هم ماندگار هستند. گاه شدت علائم در حدی است که عملکرد روزمر‌ه‌ی کودک ‌مانند رفتن به مدرسه و بازی با همسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. لزومی ندارد که کودک همه‌ی این علائم را نشان دهد.میگنا دات آی آر.وجود تعداد کمی از آن‌ها نشان می‌دهد که باید با یک متخصص مشورت کنید.
آمادگی و خواست کودک
حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،‌ توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
زمان تنها گذاشتن
از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت‌ زمانی است که کودک در خانه تنها می‌ماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد. بسیاری، یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، ‌بسته به آمادگی‌ها و توانایی‌های کودک و سایر شرایط، ذکر کرده‌اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.
برخی والدین فکر می‌کنند اگر کودک به خواب برود، دیگر تا وقتی او بیدار می‌شود، ‌برای تنها گذاشتن او در خانه فرصت دارند. اما اگر اتفاق دیگری افتاد چطور؟ اگر او زودتر بیدار شد چطور؟ به علاوه، در شرایط اضطراری، ‌مثل وقتی که کودک بیمار است، حتی اگر یک سرماخوردگی ساده باشد، زمان مجاز برای تنها ماندن کودک در خانه به صفر می‌رسد. هنگام بیماری، بسیاری از موقعیت‌ها و شرایط پیش‌بینی‌ناپذیرند و می‌توانند احتمال خطر را بالا ببرند.
ویژگی‌های کودکی که می‌تواند تنها بماند
کودکی می‌تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به‌ نفس کافی برخوردار باشد. زیاد نترسد و از بیان خواسته‌ی خود خجالت نکشد. بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن‌قدر با والدین خود رابطه‌ی خوب و صمیمانه‌ای داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد،‌ یا هر نگرانی‌ای داشت،‌ قبل از هرچیز، آن را با والدین خود در میان بگذارد. به علاوه، او باید مهارت‌های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.

منبع :parandcc.blogfa.com