آنچه والدین كلاس اوّلی ها باید بدانند!

هرگز کودکتان را از مدرسه، درس، معلم یا هم کلاسی‌‌هایش نترسانید

 

در روزهای اولی که کودکتان می‌‌خواهد به مدرسه برود حتما او را همراهی کنید. ممکن است فرزندتان مضطرب باشد و نداند دبستان او چگونه جایی است. اما وقتی شما او را همراهی می‌‌کند احساس آرامش و امنیت می‌‌کند. در راه مدرسه می‌‌توانید با او در باره ی نکات مثبت مدرسه صحبت کنید یا خاطرات مثبت و بامزه ی دوران دبستان خود را بازگو کنید.

 
هرگز کودکتان را از مدرسه، درس، معلم یا هم کلاسی‌‌هایش نترسانید. اما نحوه ی اطاعت از معلم را برایش توضیح بدهید. وقتی فرزند کلاس اولی تان به منزل بر می‌‌گردد لازم است حداقل یکی از والدین اش در انتظار او باشند و به تغذیه او هم رسیدگی کنند.

این کار تا زمانی که کودک به مدرسه عادت کند باید انجام شود. در زمانی که کودک شما در مدرسه است ممکن است بدون آن که خودش متوجه شود گرسنه شود. تغذیه سالم و مناسبی که می‌‌تواند میوه یا لقمه‌ای نان و پنیر و گردو باشد با او همراه کنید. صبحانه هم فراموش نشود. کودکتان حتما باید صبحانه خورده و سپس به مدرسه برود. طبق تحقیقات این کار در یادگیری فرزندتان موثر خواهد بود.

دوست پیدا کردن
از همان ابتدا به کودکتان یاد بدهید چگونه دوست پیدا کند یا چه دوستی را انتخاب کند. والدین اغلب از دوستان فرزندانشان دل خوشی ندارند اما هیچ وقت هم به فرزند خود آموزشی در این زمینه نداده‌اند.

 کلاس اول که سر آغاز رسمی اجتماعی شدن فرزند ماست زمان خوبی برای این آموزش است. به کودکتان یاد بدهید که از همان ابتدا کودکان باهوش و با ادب را شناسایی کنند و سعی کنند با آنها دوست بشوند.

روش تدریس کلاس اولی‌‌ها با روشی که به ما آموزش داده می‌‌شد تفاوت چشمگیری دارد

 
ظاهر آراسته
کودک خود را تمیز و مرتب و با ظاهری آراسته به مدرسه بفرستید و بدون این که او را مضطرب کنید به او یاد بدهید که باید دقت کند تا لباس‌‌هایش را کثیف و نامرتب نکند.

سعی کنید وسایلی را که قرار است همه دانش آموزان کلاس به مدرسه ببرند برای کودکتان فراهم کنید تا ناراحت نشود، احساس کمبود نکند و جلوی دیگران خجالت نکشد.

درس و یادگیری
برای درس خواندن و نوشتن مشق و تکالیف به کودک خود فشار نیاورید. در عین حال که برای انجام تکالیف لازم است نظارت داشته و گاه برنامه ریزی کنید اما لازم نیست کودکتان را اذیت کنید و برای درس خواندن یا انجام تکالیف به او فشار بیاورید.

 کمک کنید تا از یادگیری و انجام تکالیفش لذت ببرد. وگرنه تا آخر عمر از درس خواندن بیزار خواهد شد. در زمان انجام تکالیف حواستان باشد که توانمندی اصلی کودکان در چه زمینه‌ای است.

چه درس‌‌هایی را دوست دارد و به چه تکالیفی بیشتر اشتیاق نشان می‌‌دهد. اگر استعداد و توانمندی‌‌های او را هر چه زودتر بشناسید در آینده هم در انتخاب رشته تحصیلی و هم در اشتغال می‌‌توانید به او کمک کنید.

متوجه باشید که قرار نیست فرزندتان همان چیزی را دوست داشته باشد که شما یا همسرتان دوست داشته‌اید. همچنین بنا نیست فرزند شما آرزوهای برآورده نشده شما را دنبال کند. او باید بتواند آرزوهای خود را محقق کرده و توانمندی‌‌های خود را شکوفا کند.
مامان باباهای كلاس اوّلی ها بخوانند

نگهداری از لوازم و وسایل در مدرسه
اگر کودکتان وسایل یا لوازم تحریر خود را در مدرسه گم کرد از او بخواهید که روز بعد به دنبال آنها بگردد و با کمک معلم و ناظم و حتی سایر کودکان، لوازم خود را پیدا کند.

 از سال اول نگهداری از لوازم و وسایل را به او بیاموزید. نحوه استفاده از کیف و گذاشتن وسایل در کیف و جمع کردن مدادها و پاک کن و مداد تراش را به کودکتان یاد بدهید چون او هنوز هیچیک از این کارها را بلد نیست!

 

  رقابت سازنده
به کودکتان یاد بدهید به جای حسادت یا رقابت مخرب با همکلاسی‌‌ها با خودش رقابت کند. یعنی هر روز وقتی نسبت به روز قبل درس یا مهارت جدیدی را می‌‌آموزد او را تشویق کلامی و گاه نوازش کنید.

به کودکتان یاد بدهید به جای حسادت یا رقابت مخرب با همکلاسی‌‌ها با خودش رقابت کند

اگر کودکتان نسبت به سایر کودکان عقب است اول با معلم و سپس با مشاور تحصیلی مشورت کنید تا عملکرد او را بهبود ببخشید و اعتماد به نفس او را حفظ کنید. اما دست به مقایسه‌‌های تخریب کننده نزنید.

 همچنین کودکتان را به خاطر انجام نامناسب تکالیف تنبیه نکنید بلکه نحوه انجام درست تکالیف را به او یاد بدهید. او را از درس و مدرسه و معلم نترسانید و از مدرسه برای او یک هیولا نسازید.

هماهنگ شدن با تغییرات
روش تدریس کلاس اولی‌‌ها با روشی که به ما آموزش داده می‌‌شد تفاوت فاحشی دارد. برای این که کودک ما بین این دو روش سر در گم نشود خودتان را با روش جدید هماهنگ کنید.

 شرکت در جلساتی که مدارس برای والدین برگزار می‌‌کنند در این زمینه کمک کننده است. همچنین می‌‌توانید با معلم و آموزگاران مشورت کنید اما نگذارید فرزندتان بین روش شما و روش جدید معلق باقی بماند.

 

منبع:سلامت نیوز

ویدیو مرتبط :
شعارهای انقلابی کلاس اوّلی ها در حیاط دبستان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نکاتی که والدین قبل از باز شدن مدارس باید بدانند

 بازگشایی مدارس - چند روزی، به بازگشایی مدارس، باقی مانده و دانش‏ آموزان به‌خصوص کلاس اولی‌ها و والدین‏شان، در تب‌وتاب خرید مدرسه هستند. شاید خرید کردن، کار چندان سختی نباشد، اما خرید کردن برای مدرسه که دانش ‏آموزان، ساعات زیادی از عمر خود را در آن به سر می‏برند، از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است. سلامت دانش‏ آموزان، فقط در گروی کیف و کفش و لوازم‏ التحریر نیست. در این پرونده، سعی کرده‏ ایم به نکات مهمی که در سلامت دانش ‏آموزان به خصوص کلاس اولی‌ها نقش دارند، بپردازیم. با ما همراه باشید.

کیف و کوله‏ پشتی

متاسفانه، در سال‌های اخیر، کیف دانش‌آموزان، سنگین‌تر از توان آن‌هاست یا دانش‌آموز، کتاب‌هایی را داخل کیفش می‌گذارد و به مدرسه می‌برد که در برنامه درسی روزانه‌اش نیامده است. یکی از نکاتی که باید به دانش‌آموزان آموزش داد، این است که فقط کتاب‌ها و وسایل مورد نیاز همان روز را با خود به مدرسه ببرند و از سنگین کردن کیف خودداری کنند.

امروزه، حتی بچه‌های دبستانی هم علاقه دارند از کیف‌های بسیار بزرگ یا حتی سامسونت استفاده کنند، در حالی که  استفاده از کوله‌پشتی، برتری بیش‌تری نسبت به سایر کیف‏ها، حتی کیف‌های تک‌بند که بندشان فقط روی یک شانه قرار می‌گیرند، دارد. این کیف‌ها، به‌خصوص وقتی سنگین هستند، بیومکانیک ستون فقرات را به هم زده و باعث ایجاد دردهایی در ناحیه گردن می‏شوند.

توصیه ما این است که:

دانش‌آموزان، از کوله‌پشتی استفاده کرده و هر دو بند آن را روی شانه بیندازند.

کوله باید در مرکز کمر قرار گرفته و خیلی آویزان نباشد. پس، بهتر است بندها کوتاه باشد تا بیش‌تر، ناحیه پشت را بپوشاند.

طول کوله نباید بیش‌تر از دوسوم ناحیه انتهای گردن تا ستون فقرات خاجی باشد.

پایین آوردن بیش از حد کوله‌پشتی در ناحیه پشت، باعث ایجاد گودی کمر و بیرون‌زدگی شکم می‌شود. این حالت، فشار زیادی را به ستون فقرات وارد می‌کند.

هر چه کوله، حجم کم‌تری داشته باشد، مناسب‌تر است.

از نظر وزن، کوله باید کم‌تر از 15 تا 20 درصد وزن دانش‌آموز باشد.

کوله‏ پشتی‏هایی را انتخاب کنید که جنس محکمی داشته و به‏راحتی، قابل شست‌وشو باشند. کیف‏ها، منبع خوبی از میکروب‏ها و قارچ‏ها هستند. بنابراین هر چه‌قدر هم که دانش‏آموز، نظافتش را رعایت کند، با دست زدن به کیفش که ممکن است بارها به زمین افتاده باشد، در معرض آلودگی قرار می‌گیرد. بهتر است همراه با لباس مدرسه، کیف را هم با درجه حرارت بالا بشویید.

از کودک‌تان بخواهید کوله‌اش را به‌طور یکطرفه نینداخته و از هر دو بندش استفاده کند و هنگام ایستادن در صف کلاس و اجرای برنامه صبحگاهی نیز کیف خود را روی زمین بگذارد.

کفش و کتانی

متاسفانه، بسیاری ازکودکان و  نوجوانان، به‌دلیل مدهای غیرمتعارف، کفش‌هایی را انتخاب می‌کنند که یک تا دو سایز، بزرگ‌تر از پای‌شان است. این کار باعث می‌شود پا، داخل کفش، ثبات نداشته باشد و عضلات اضافه‌تری در اندام تحتانی سعی کنند پا را در کفش نگه دارند.

توصیه ما این است که:

کفش، کاملا اندازه بوده و بزرگ‌تر یا کوچک‌تر از پا نباشد.

کفشی را انتخاب کنید که در طول روز و پیاده‌روی فراوان در مدرسه، پاها را آزرده نکند.

کفی کفش، تخت نباشد و حدود سه سانتی‌متر پاشنه داشته باشد. کفش‌های بدون پاشنه و کفش‌های پاشنه‌بلند، به زانو و کمر آسیب می‌رسانند.

کفی کفش باید قابلیت ارتجاعی مناسبی داشته و قوس داخلی کفش به نحوی طراحی شده باشد که قوس داخلی پا را بپوشاند. در واقع، وقتی داخل کفش دست می‌کشید، باید در ناحیه قوس پا، یک برآمدگی وجود داشته باشد.

یک نکته

شروع تغذیه درست از قبل از مدرسه رفتن

یکی از نکاتی که باید در مورد دانش‌آموزان، مورد توجه قرار گیرد، در نظر گرفتن میان‌وعده‌های مناسب است. میان‌وعده‌ها باید مطابق ذائقه و سلیقه دانش‌آموزان تهیه شوند، اما بسیاری از موادغذایی، در عین حال که می‌توانند مفید باشند، با ذائقه کودکان و دانش‌آموزان، به‌خصوص در مقطع دبستان، منطبق نیستند. در نتیجه، مصرف نشده و گاهی، دور ریخته می‌شوند. حال آن‌که والدین فکر می‌کنند فرزندشان، میان‌وعده موردنظر را خورده است. از نظر ما، بهترین میان‌وعده، میوه، برخی سبزی‏ها و خشکبار است. گاهی اوقات می‌توان با بسته‌بندی‌های خوب و مناسب، یک ماده غذایی ساده اما مغذی را برای دانش‌آموزان، جذاب جلوه داد و آن‌ها را به خوردن ترغیب کرد. متاسفانه، بسیاری از تنقلات و خوراکی‌های موردعلاقه دانش‌آموزان که ارزش غذایی خاصی هم ندارند، با بسته‌بندی‌های جذاب عرضه می‌شوند. اگر والدین بتوانند انواع مغزها، میوه‌ها و... را در بسته‌بندی‌های زیبا قرار داده و به کودک‌شان بدهند، آن‌ها را از خرید چیپس و پفک دور می‌کنند.

امروزه، بسته‌بندی‌های زیبا و راحتی وجود دارد که می‌توان به‌راحتی، موادغذایی مانند میوه‌های خردشده، لقمه‌های مختلف غذایی و... را داخل آن‌ها قرار داده و درشان را بست. هم‌چنین بهتر است تهیه بسته‌های غذایی سبک برای مدرسه، توسط مربیان، فرهنگ‌سازی شود تا بچه‌ها، از آوردن آن‌ها، خجالت نکشند.

بسیاری از کودکان، به‌خصوص کلاس‌اولی‌ها، ممکن است بدغذا بوده، صبحانه نخورند یا به خوردن بی‏وقت و هرازگاهی عادت کرده باشند. توصیه می‏کنم قبل از شروع مدرسه، روی تغذیه این کودکان کار کرده و آن‌ها را به خوردن صبحانه، مجاب کنید.

محیط کلاس

کلاس درس باید به‌گونه‌ای باشد که از نظر نور،‌ زیبایی، جریان هوا و...، کاملا استاندارد باشد تا وقتی دانش‌آموز، حدود شش تا هفت ساعت از روز را در آن می‌گذراند، خسته نشده و حس خوبی داشته باشد. متاسفانه، بسیاری از کلاس‌های ما، به نحوی طراحی شده‌اند که وقتی وارد‌ آن‌ها می‌شوید، بوی نامطبوع کلاس، شما را آزرده خواهد کرد.

نحوه چیدمان صندلی، جلوی تخته، باید طوری باشد که دانش‌آموزان، روبه‌روی آن قرار بگیرند و مستقیم به تخته نگاه کنند، اما فقط صندلی‌هایی که در مرکز کلاس قرار گرفته‌اند، این ویژگی را دارند و سایر دانش‌آموزان، در دو طرف کلاس، مجبورند در طولانی‌مدت، گردن‌شان را بچرخانند و به تخته نگاه کنند.

توصیه ما این است که:

معلم، هنگام درس دادن در کلاس، در نقطه‌ای بایستد که دانش‌آموزان مجبور نباشند دایم، گردن‌شان را بچرخانند تا او را پیدا کنند. بنابراین ایستادن و صحبت کردن معلم در انتهای کلاس، به هیچ‌وجه، درست نیست.

کلاس‌های درس باید طوری طراحی شوند که بتوان صندلی‌ها را دایره‌وار، جلوی تخته چید تا همه دانش‌آموزان بتوانند با دید مستقیم و بدون چرخاندن گردن، تخته را نگاه کنند.

صندلی‌ها باید 1/5تا سه متر از تخته‌سیاه فاصله داشته باشند. متاسفانه، در بسیاری از مدارس، به دلیل کوچکی کلاس درس و تعداد زیاد دانش‌آموزان، این استاندارد رعایت نمی‌شود و دانش‌آموزان صندلی‌های جلو، بیش از حد، به تخته‌سیاه، نزدیک و دانش‌آموزان صندلی‌های عقب، بیش از حد، از تخته، دور هستند.

میز تحریر

میزهای تحریر در مدارس، اغلب فاقد استانداردهای لازم هستند، اما اگر قصد دارید برای منزل‌تان، یک میز تحریر بخرید، بدانید که میز تحریر باید به صورتی باشد که:

توصیه ما این است که:

وقتی دست‌تان را روی آن می‌گذارید، ساعد و بازو، با هم، یک زاویه 90 درجه بسازند.

کف پاها باید روی زیرپایی قرار بگیرند تا زانوها، کمی بالاتر از سطح ران باشند.

پشتی صندلی باید زاویه‌ای بین 100 تا 110 درجه داشته باشد. بنابراین دانش‌آموز نباید بیش از این میزان، به جلو یا عقب، خم شود.

گودی ستون‌فقرات باید با یک بالش کوچک پوشیده شود.

دانش‌آموز نباید برای مدت طولانی، پشت میز بنشیند؛ بلکه باید هر نیم‌ساعت، بلند شده و کششی به ناحیه ستون فقراتش بدهد و دوباره پشت میز بنشیند.

منبع نور نباید از پشت سر تابیده شود. چراغ مطالعه باید در سمت چپ و جلوی دانش‌آموز قرار بگیرد. نور چراغ نباید به اندازه‌ای باشد که چشم‌ها را اذیت کند.

بهتر است گردن، به سمت جلو خم نشود و کودکان، به شکل قوز کرده، پشت میز قرار نگیرند. در حال حاضر، سطوح شیب‌داری مخصوص مطالعه، در بازار وجود دارد که دانش‌آموزان می‌توانند آن‌ها را تهیه کرده و کتاب‌شان را روی این سطوح قرار دهند تا در عین حال که گردن و ستون فقراتشان صاف است، کتاب‌شان را هم بخوانند.

با لکنت زبان کودک، چه کنیم؟

بسیاری از کودکان، هنگام ورود به مدرسه، دچار لکنت زبان هستند. لکنت زبان‌هایی که جزو روند طبیعی کلام هستند، از حدود 2/5 سالگی شروع شده و تقریبا تا پنج سالگی طول می‌کشند و معمولا بدون درمان هم بهبود پیدا می‌کنند. بعضی از لکنت زبان‌های طبیعی، به دلیل اضطرابی مانند تولد یک کودک دیگر، جابه‌جایی خانه، از دست دادن دوستان و...، شدت پیدا می‌کنند؛ البته باید بدانید که استرس، ایجادکننده لکنت نیست، بلکه لکنتی را که خاموش بوده، شعله‌ور می‌کند.  لکنت زبان، معمولا خودبه‌خود، بهبود پیدا می‌کند. فقط کافی است استرس‌ها را کنترل کرده، با کودک، شمرده و به‌آرامی صحبت کنید و او را هنگام حرف زدن، دچار استرس نکنید. به کودک، زمان بدهید تا با محیط مدرسه آشنا شود؛ زیرا استرس ورود به مدرسه هم لکنت را تشدید می‌کند، اما اگر بعد از مدت زیادی، لکنت، هم‌چنان پابرجا بود، به‌طوری که کودک را از پاسخگویی به درس‌ها بازمی‌داشت، حتما با یک گفتاردرمان مشورت کنید.

یک نکته

اضطراب والدین کلاس اولی ها از جدایی فرزندشان

وارد شدن کودکان به هر محیط جدیدی، آن‌ها را دچار استرس و اضطراب می‌کند. گروهی از این کودکان، کسانی هستند که هیچ مشکلی ندارند و به‌صورت طبیعی و نرمال، تحت تاثیر محیط جدید مدرسه قرار می‏گیرند. این کودکان ممکن است کمی در انطباق اولیه با محیط جدید، دچار مشکل شوند، اما پس از مدت کوتاهی که معمولا کم‌تر از یک ماه است، با اطمینان گرفتن از والدین و سیستم تشویقی از سوی مربیان مدرسه، با محیط جدید منطبق شده و مشکل‌شان حل می‌شود.

گروه دیگر، کودکانی هستند که شدت علایم‌شان زیاد بوده و به‌راحتی برطرف نمی‌شود. در این صورت، شدت علایم، بیمارگونه تلقی می‌شود؛ مثلا کودک در اثر استرس زیاد، دچار علایم گوارشی متعددی می‌شود که مداخله پزشک نیز ضروری است. این کودکان، حتی قبل از پایان یک ماه، باید توسط روان‌پزشک کودک، بررسی شوند تا درمان‌های لازم، در موردشان انجام شود.

گروه سوم، کودکانی هستند که شدت علایم استرسی‏شان زیاد نیست، اما طولانی‌مدت، با آن درگیرند. مثلا می‌بینید دو ماه از شروع مدرسه گذشته، اما کودک، هم‌چنان هنگام جداشدن از والدینش، بی‌قراری می‌کند. این کودکان هم باید تحت بررسی روان‌پزشک اطفال قرار بگیرند تا علت مشکل‌شان، تشخیص داده شده و درمان شود.

مشکل بعضی از کودکان هم جدا شدن از مادرشان است. توصیه می‌کنم این دسته از کودکان، جلوی در منزل، از مادرشان خداحافظی کرده و با پدرشان به مدرسه بروند؛ زیرا جدا شدن از مادر کنار در مدرسه، باعث گریه و زاری کودک می‌شود و در کودکان دیگر هم استرس ایجاد می‌کند.

متاسفانه، مشکل بزرگ دیگری که داریم، اضطراب خود والدین است که برای جدا شدن از کودک‌شان، به آن دچار می‌شوند. اگر استرس این والدین، درمان نشود، ورود کودک به مدرسه، بسیار سخت‏تر خواهد شد. در این حالت، هم کودک و هم والدش، هر دو باید درمان شوند.

توصیه می‏کنم برای پیش‌گیری از این علایم، قبل از شروع سال تحصیلی، کودکان را برای ورود به مدرسه، آماده کنید. بهتر است قبل از بازگشایی مدرسه، همراه کودک‌تان، به آن‌جا بروید و حیاط، کلاس‌ها، بوفه، توالت، آب‌خوری و... را به او نشان دهید و در مورد هر یک، توضیحات لازم را به کودک بدهید. کودک باید یاد بگیرد که اگر خواست به توالت برود، چه کند، اگر تشنه‌اش شد، به کجا مراجعه کند و... این کار، مشکلات کودک را کم‌تر کرده و از استرس این‌که در چنین مواقعی، چه باید بکند، می‌کاهد.

 

منبع:bartarinha